Орамизда ҳомиланинг ўғил ёки қиз эканини, кафтга қараб келажакда нима бўлишини, расмга қараб, инсонни қанча умр кўришигача айтиб берадиган “билимдонлар” ҳамон учраётгани ачинарли ҳолдир. Бундай инсонларнинг гап-сўзига қулоқ солиб мудҳиш хатога, улкан гуноҳга қўл ураётганлар ҳам афсуски йўқ эмас! Шунингдек, тиббий текширувлар натижасини мутлақ билиб, ҳомиласини олдиришга уринаётганлар, аксар ҳолларда эса бундай қилмишидан кейин афсус чекаётганлар ҳам кўпчиликни ташкил этмоқда. Қуйида шу каби ҳолатларга мисол бўладиган икки воқеани ҳукмингизга ҳавола этмоқчимиз.
Учта қизи бўлган аёл тўртинчисига ҳомиладор бўлганида ультра товуш ташхиси орқали текширтирганда қиз дейилган. Шунда уйга келиб, турмуш ўртоғи билан маслаҳатлашиб, олдиришга қарор қилишади. Бундан хабар топган қайнона қаршилик қилади. Бу ишни гуноҳлигини тушунтиради. Вақти соати келиб келин қиз эмас ўғини дунёга келтиради.
Яна бошқа бир воқеада тўртта қизи бўлган аёл ҳам замонавий аппаратлар воситасида ҳомиласини текширтирганда қиз экани маълум бўлади. Олдириб ташламоқчи эканини билган шифокор: “Ҳомилангиз катта бўлиб қолган. Хавфли бўлиши мумкин”, дейди. Аёл эса; “Ҳохлаган пулингизни бераман, олиб ташланг”, деб шифокорни кўндиради. Ҳомила бўлакларга бўлиб олиб ташланаётганда, Аллоҳнинг қудрати билан белдан паст қисми бутун чиқиб келади. Бундай ҳолатни кўриб, шифокор ҳам ҳайратда қолади, чунки ҳомила ўғил эди!
Аллоҳ таоло: “Бирор нарса (яратиш)ни ирода қилганида, Унинг иши фақатгина: «Бўл!»– дейишдир. У (нарса) эса бўлур (вужудга келур)”, деб марҳамат қилган (Ёсин, 82 оят).
Олиб ташланган ҳомиласи ўғил эканини билган аёл ўзини минг ёққа уриб, дод фарёд чекади. Аммо вақт ўтиб бўлган, афсусланишнинг эса мутлақо фойдаси йўқ эди.
Шунингдек, Қуръони каримда шундай марҳамат қилинади:
“Осмонлар ва Ернинг ҳукмронлиги Аллоҳга (хос)дир. (У) хоҳлаган нарсани яратур. Хоҳлаган кишисига қизларни ҳадя этур ва хоҳлаган кишисига ўғилларни ҳадя этур. Ёки уларга ўғил-қизларни жуфтлаб берур ва хоҳлаган кишисини фарзанд кўрмайдиган қилиб қўйгай. Албатта, У (бунинг ҳикматини) билувчи ва (ўзи хоҳлаган нарсани яратишга) қодирдир” (Шўро, 49-50 оят).
Ибн Умар розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Ер юзидаги ҳар бир экинга, дарахтлардаги ҳар бир мевага, ернинг қаъридаги ҳар бир уруғга “Бисмиллаҳир роҳманир роҳим. Бу фалончининг ризқидир”, деб ёзиб қўйилган” дедилар.
Фарзанд ўғилми, қизми Аллоҳ таолонинг буюк неъматидир. Бундай ҳолатларда оталар ҳам “зурриёдимнинг давомчиси бўлиши керак. Ўғил кўрмасдан ўтаманми?” Ёки “шунча қизни боқишнинг, уларни узатишнинг ўзи бўладими?”, демасдан, аёлларига руҳий далда бўлишлари ва Аллоҳдан яхшиликни биргаликда сўрашлари лозим бўлади. Чунки Аллоҳ таоло Қуръони каримда марҳамат қилиб шундай дейди:
“(Эй, инсонлар!) Болаларингизни қашшоқликдан қўрқиб ўлдирмангиз – уларга ҳам, сизларга ҳам Биз ризқ берурмиз. Уларни ўлдириш, шубҳасиз, катта хатодир. (Исро, 31 оят).
Аллоҳ таоло кимларгадир ўғил, кимларгадир қиз фарзандлар ато этади. Баъзиларни эса фарзандсизлик билан синайди. Кўпчиликка эса ўғил-қиз аралаш берилади. Бу илоҳий тақсимот – биз бандалар Аллоҳ таолонинг тақдирига қанчалик розимиз ва уни Ўзи рози бўладиган даражада яшаб ўтишимиз учун синовдир. Бинобарин, биз бандалардан ҳар бир неъматга шукр ва мусибатга сабр матлуб ва маҳбубдир.
Ўзбекистон мусулмонлари идораси мутахассиси
Мунира АБУБАКИРОВА
