Аллоҳнинг дўстларидан бири калимаи тавҳидни 70 минг марта айтди. Аммо савобини ҳеч кимга бағишламаган эди. Бир куни бир зиёфатда таом ер экан, ҳол ва кашф аҳлидан бўлган бир йигитнинг таомни қўлига олибоқ ҳўнграб йиғлаб юборганини кўрди ва ундан сўради:
– Нима бўлди? Бирор дардинг борми? Бирор еринг оғрияптими? Касалмисан?
Йигит жавоб қайтарди:
– Жаҳаннамни кўрдим, у ерда менинг онам ҳам азоб тортаётган экан. Шунинг учун йиғлаяпман!
Аллоҳнинг дўсти:
– Ё Раббим! Биласанки, тавҳид калимасини 70 минг маротаба ўқидим, савоби ихтиёримда турган эди, ана шу калималарнинг савобини ушбу йигитнинг онаси азобдан қутилишига каффорат бўлиши учун ҳадя этаман! – деб дуо қилди. Аллоҳнинг севикли қули ушбу калималарни ҳадя этар-этмас йигитнинг чеҳраси ёришди, онам жаҳаннам азобидан қутулди деб хурсанд бўлди ва таом ейишни давом эттирди.
Аллоҳнинг дўсти бўлган киши калимаи тавҳидни 70 минг ўқиб дуо қилган ёки савобини бошқа бир инсонга ҳадя этган тақдирда у жаҳаннам азобидан қутулишига сабаб бўлиши ҳақидаги ҳадис ёдига келди.
“Ҳикматлар хазинаси” китобидан
