— Мусулмон ва муслималар, мўмин ва мўминалар, деб айтамиз. Уларнинг қандай фарқлари бор? Кимни мўмин деймиз, кимни муслим деймиз? Саволим ноўрин бўлса, узр сўрайман.

— Пайғамбаримиз Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васаллам келтирган дин Ислом дини номи билан машҳурдир. Бу номни Пайғамбарнинг ўзлари танлаган эмас, балки уни Аллоҳ таоло ихтиёр қилган. Қуръони каримда Аллоҳ таоло:

﴿وَرَضِيتُ لَكُمُ الإِسْلاَمَ دِيناً﴾

“Ва сизга Исломни дин деб рози бўлдим”, дейди (“Моида” сураси, 3-оят). Ислом сўзининг луғавий маъноси “ихлос”, “офатлардан саломат бўлиш”, “сулҳ ва омонлик”, “итоат ва бўйсуниш” каби маъноларни англатади.

Шундан мусулмон ва муслима Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васаллам келтирган дин Ислом динига мансуб, ихлосли, турли офатлардан саломат бўлган, сулҳли, омонатли, итоатли ва Аллоҳга бўйсунган шахс дегани бўлади.

Иймон сўзи луғатда омон бўлиш ва тасдиқлаш маъноларини билдиради. Уламолар истилоҳида Иймон Аллоҳ таолодан келган нарсани тасдиқлаб, унга иқрор бўлишдир. Шундан мўмин ва мўмина Аллоҳ таолодан келган ақидага оид нарсаларни тасдиқлаб ва уларга иқрор бўлиб, турли ёмонликлардан омонда бўлган шахсдир.

Ислом ва Иймон тушунчалари умумий тарзда бир-бирига қовушиб кетган, бири иккинчисини ифода этаверадиган тушунчалардир. Аммо иккисини алоҳида олиб қарайдиган бўлсак, Иймон ишониш-эътиқод назарий масалаларга, Ислом эса бўйсуниш-амалий масалаларга хосдир.

Ислом асослари шаҳодат, намоз, закот, рўза ва ҳаждан иборат. Иймоннинг асослари Аллоҳга, Унинг фаришталарига, китобларига, пайғамбарларига, охират кунига, яхши-ю ёмон қадар Аллоҳдан эканлигига ишониш, тасдиқлашдан иборатдир.

Улуғ ақоид илми олими Умар Насафий ўзининг китобида: “Иймон ва Ислом бирдир. Қачонки, бандада тасдиқ ва иқрор мавжуд бўлса, мен ҳақиқатда мўминман, демоғи тўғри бўлади”, деган.

Муҳаммад Айюб ҲОМИДОВ

Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм

Аллоҳ таолога беадад ҳамду санолар, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга дуруду салавотлар бўлсин.

Абу Бакр Сиддиқ розияллоҳу анҳу

Абу Бакр розияллоҳу анҳунинг аёли Асмо бинти Умайс розияллоҳу анҳо айтадилар: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам вафот этганларига бир кун бўлган эди. Абу Бакр Сиддиқ розияллоҳу анҳу Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламни бир кун кўрмаганларига бошларини тиззаларига қўйиб кўп йиғлардилар”. Шунда тинчлантириш мақсадида: “Кўп ташвиш чекманг! Ҳамиша Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам билан бирга бўлдингиз. Иншааллоҳ, яқинда У зот алайҳиссалом билан яна кўришасиз”, дедим.

Абу Бакр Сиддиқ розияллоҳу анҳу Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам қаттиқ соғинар, у зот алайҳиссалом билан кўришишни интизорлик билан кутардилар.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламни кўришга бўлган соғинч икки йилу уч ой давом этди. Абу Бакр Сиддиқ розияллоҳу анҳу вафот этдилар. Соғиниб кутганлари – Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам билан учрашишга муваффақ бўлдилар...

Фотимаи Заҳро розияллоҳу анҳо

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам оғир бетоб бўлиб ётардилар. Қизлари Фотимаи Заҳро розияллоҳу анҳо У зотнинг олдиларига кирдилар. Оталарини бу аҳволда кўриб йиғладилар. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Эй Фотима яқинроқ кел”, дедилар. У зот соллаллоҳу алайҳи васаллам қизларининг қулоғига бир нарсаларни айтдилар. Фотимаи Заҳро розияллоҳу анҳонинг йиғилари янада кучайди. Сўнгра бошқа қулоғига яна бир нарсаларни айтдилар. Бу сафар Фотимаи Заҳро розияллоҳу анҳо табассум қилдилар.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг вафотларидан кейин Фотима розияллоҳу анҳодан оталари нима деганлари ҳақида сўрашганда: “Биринчи гал шу куни вафот этишлари ҳақида гапирдилар. Иккинчисида эса, менга аҳлимдан биринчи бўлиб сен етишасан дедилар”, деб жавоб бердилар.

Ҳа, Фотима розияллоҳу анҳонинг кўнгилларига фақатгина У зотга биринчилардан бўлиб етишиш таскинлик берарди. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламни соғиниб ўтган олти ойдан сўнг Фотима розияллоҳу анҳо Расулуллоҳ соллаллоҳу васаллам билан яна учрашдилар.

Билол ибн Рабоҳ розияллоҳу анҳу

Билол розияллоҳу анҳу ўлим тўшагида ётардилар. Аёли: “Қандай қайғуга ботдик!” деб маҳзун бўларди. Буни эшитган Билол ўлим талвасасидан туриб: “Қайғу дема, хурсандчилик дегин. Чунки эртага дўстларим – Муҳаммад алайҳиссалом ва у зотнинг саҳобалари билан учрашаман”, деди.

Ўлим тўшагида ётган Билол розияллоҳу анҳу Расулуллоҳ соллаллоҳу васаллам билан учрашишга ошиқардилар.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам эса умматларини кўришга муштоқлар

Кунларнинг бирида Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам саҳобалар розияллоҳу анҳум билан бирга Бақиъ қабристонига кирдилар. Шунда у зот алайҳиссалом:

– Дўстларимни кўришни жуда хоҳлайман, – дедилар.

Саҳобалар розияллоҳу анҳум:

– Ё Расулуллоҳ, Биз сизнинг дўстларингиз эмасмиз-ми? – дейишди.

Расули акрам соллаллоҳу алайҳи васаллам:

– Сизлар менинг асҳобларим (биродарларим)сизлар. Дўстларим эса, мендан кейин келадиган, мени кўрмай туриб, менга имон келтирадиган қавмдир, – дедилар.

Унутманг! Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам биз умматларини кўришга жуда мушоқдирлар. Аммо биз Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга муносиб уммат бўляпмиз-ми?

Аллоҳ таоло қалбимизни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга бўлган муҳаббатга тўлдирсин, у зот алайҳиссаломга муносиб уммат бўлишимизга тавфиқ ато этсин!

Даврон НУРМУҲАММАД

Давлат тили фақат Тил байрамида эмас, балки доимий равишда давлатимиз ва миллатимиз ардоғида бўлиши шарт.

Мустабид тузум даврида, узоқ йиллар давомида тилимизга эътиборсизлик, зуғум ва чеклашларни кўрдик, афсус ва надоматларни бошдан ўтказдик. Йиғинларда Европа миллатига мансуб бирор инсон қатнашса, ўзга тилда маъруза қилдик, сўзга чиққан миллатдошларимиз ғайри тилни билмаса-да, қоғозга ёзиб бериб ўқитдик.

Минг шукрки, мустақилликка эришиб, она тилимиз давлат тили мақомига эга бўлди. Лекин, очиғини айтсам, ҳали ҳам кўпгина расмий ҳужжатлар рус тилида юритилмоқда.

Олий таълим тизимида давлат имтиҳонларида биринчи бўлиб ўзбек тили эмас, инглиз тили қўйилганидан таажжубдаман. Ўз она тилини мукаммал билмаган инсон ўзга тилларни ҳам пухта эгаллаши амри маҳол. Нега чет тилини ўзбек тили қолиб, рус тили орқали ўрганамиз?! Оқибатда таржимон русча фикрлайдиган бўлади. Нега она тилимиз бу соҳада ҳам учинчи даражада қолмоқда?

Мустақиллигимизга қарийб ўттиз йил бўлаётганига қарамай, мамлакатимиз шаҳар ва туманлари у ёқда турсин, ҳатто чекка қишлоқларимизга ҳам ажнабий атамалар ва рекламалар кириб бормоқда. Ўзбек тилида ҳар қадамда хато ёзилган лавҳаларга кўзимиз тушаётир.

Тилимиз қадри, Президентимиз таъкидлаганларидек, умуммиллат ҳимоясида бўлмоғи керак-ку! Бу эса, айниқса, кекса авлоддан катта масъулият талаб этади, назаримда. Чунки фарзандлар ва набиралар дастлабки билим ва кўникмани сиз билан биздан, оиладан олишади.

Бундан ташқари, деярли ҳамма телеканаллар кўрсатувларида бошловчиларнинг ўзбекча ибораларга рус ва бошқа ажнабий тиллардаги сўзларни аралаштириб гапиришлари, беўхшов талаффузлари ғашга тегади.

Айрим ҳолларда эса туппа-тузук тилшунос олимлар ҳам адабий тил билан шеваларни қориштириб ишлатаверишади. Кўпгина кинолардаги қаҳрамонлар шевада гапиради, киносценарийлар наҳотки шундай ёзилган бўлса?

Она тилимизнинг нуфузини муттасил ошириб бориш ҳар биримизнинг доимий бурчимизга айланиши лозим.

Мансур ЗОИРОВ,

Сурхондарё вилояти

Аллоҳ субҳанаҳу ва таоло Қуръони каримнинг Нисо сураси, 80-оятида мана шундай марҳамат қилади:

اَعُوذُ بِالله مِنَ اشَّيْطانِ الرَّجِيم * بِسْمِ الله الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ *

مَّنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطَاعَ اللّهَ وَمَن تَوَلَّى فَمَا أَرْسَلْنَاكَ عَلَيْهِمْ حَفِيظاً

Маъноси: 

“Кимки Пайғамбарга итоат этса, муҳаққақ, Аллоҳга итоат этган бўлур. Кимки (итоатдан) юз ўгирса (ранжиманг), Биз сизни уларнинг устига қўриқчи қилиб юбормадик”.

ШАРҲ: Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламга итоат этган киши Аллоҳга итоат этганлик мақомига эришади ва жаннатга киради.

Пайғамбар алайҳиссалом Аллоҳнинг бандаси, элчисидир. У зотнинг ахлоқи Қуръондир. Аллоҳга ишонганлар учун дунё ва охират ишларининг барчасида энг гўзал ўрнак у зотдирлар. 

Айтган сўзлари ва қилган ишлари Аллоҳнинг тасарруфи ва изни остидадир. Қуръонни ўз ҳаётларига мукаммал тарзда жорий эта олган зотдирлар. У зотнинг буюрганлари буткул Қуръоннинг руҳига мувофиқ бўлиб, фақат ўз замонлари билан боғлиқ эмас, балки барча замонларга тегишлидир. Чунки у зотга Қуръонни очиқ шарҳлаш ва татбиқ этиш лаёқати берилган ва ҳикмат ўргатилган. Чунончи, Наҳл сураси, 44-оятида айтилади (маъноси): “(Биз у олдинги пайғамбарларни) очиқ ҳужжатлар ва Китоблар билан (юборганмиз). Сизга ҳам (ушбу) Зикрни (Қуръонни) нозил қилдик, токи инсонлар учун нозил қилинган нарсани уларга (тушунтириб) баён қилиб беринг. Токи (яхши) тафаккур қилсинлар”.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: «Билингларки, Аллоҳ менга Қуръон билан бирга унинг бир мислини (унинг татбиқоти ва шарҳи ўлароқ) ваҳй қилгандир», деб марҳамат қилганлар.

Оятда таъкидланганидек, Аллоҳга итоат ва муҳаббат Унинг Расулига – у зотнинг суннатига эргашмоқ билан амалга ошади. Кимки буларга кўнгил роҳати билан таслим бўлмаса, иймон келтирган ҳисобланмайди (“Файзул-Фурқон”).  

Нисо сураси, 59-оят маъноси: “Эй иймон келтирганлар! Аллоҳга итоат этинглар ва Пайғамбарга итоат этинглар ва ўзларингиздан бўлган ишбошиларга ҳам…”

Нисо сураси, 64-оят маъноси: “Биз ҳар бир пайғамбарни фақатгина – Аллоҳнинг изни (амри) билан – уларга итоат этилмоғи учун юбордик”.

Нисо сураси, 69-оят маъноси: “Кимда-ким Аллоҳга ва Пайғамбарга (сидқи дилдан) итоат этса, ана ўшалар Аллоҳ неъмат берган пайғамбарлар, сиддиқлар, шаҳидлар ва солиҳ зотлар билан бирга бўлгайдирлар. Улар қандай гўзал ҳамроҳдирлар!” 

Оли Имрон сураси, 172-оят маъноси: “У (мўъмин)лар ўзларига жароҳат етганидан кейин ҳам (мушрикларни қувиб, орқага суриб ташлаш учун) Аллоҳ ва Расули(нинг чақириғи)га итоат этганлардир. Ораларидан гўзал амал қилганлар ва муттақий бўлганлар (Аллоҳнинг амрларига мос яшаб, гуноҳлардан сақланганлар) учун улуғ мукофот бордир”.

Исро сураси, 16-оят маъноси: “Биз қачон бирор мамлакатни ҳалок қилишни хоҳласак, унинг (маишатпараст ва) тўқчиликдан яйраган (ўзини бой кўриб, Аллоҳга эҳтиёж сезмаган) катталарига (етказувчилар орқали ибодат ва итоат этишни) буюрурмиз. Улар у ерда (диний қоидаларни бузиб) фосиқлик (ва итоатсизлик) қилишгач, шунда у (юрт)нинг устига азоб сўзи ҳақ (ва муқаррар) бўлур. Сўнг Биз уни ер билан яксон қилурмиз”.

 Ҳазрати Жобир ибн Абдуллоҳ ривоят қиладилар: Фаришталар: «...Кимки Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи ва салламга итоат этса, Аллоҳ таолога итоат этган бўлади, кимки Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи ва салламга осийлик қилса, Аллоҳ таолога осийлик қилган бўлади...», – дейишди» («Саҳиҳи Бухорий», 7281-ҳадис).

Таржимон ва шарҳловчи

Мирзо Кенжабек