Яқинда Миср араб республикасида, мисрлик ёзувчи Муҳаммад Абдулазиз Юнус қаламига мансуб “Қуръони карим элчилари” номли янги китоб нашрдан чиқди. Ҳажми 192 саҳифадан иборат мазкур китобда, дунёнинг кўзга кўринган, машҳур қорилари: Абдулбосит Абдуссомад, Маҳмуд Халил ал-Хусарий, Муҳаммадсиддиқ ал-Миншавий, шунингдек, икки ҳарами шарифда Қуръон тиловати ва Хатмул Қуръон тадбирларини ўтказишда хизмат қилган етук қорилар, жумладан, Шайх Иброҳим ал-Ахдар, Шайх Аҳмад Ҳижазий, Шайх Заккий Доғистоний,  Шайх Али ибн Абдурроҳман ал-Хузайфий, Шайх Али Абдуллоҳ ал-Жобир ва шу каби машҳур қориларнинг яшаш тарзи ва ҳаёти ҳақида қимматли маълумотлар берилади.

Ушбу китоб, яқинда Қоҳира шаҳрида бўлиб ўтадиган 48-халқаро китоб кўргазмасида намойиш этилиши кўзда тутилган.

                                                Илёс АҲМЕДОВ тайёрлади

Инсон ризқининг баракали ва зиёда бўлиш омилларидан бири – динимизда буюрилган амаллардан бири силаи раҳм, яъни қариндош-уруғчилик алоқаларини тиклаш ва мустаҳкамлаш билан боғлиқдир. Анас (розияллоҳу анҳу)дан ривоят қилинади: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “Ким ризқининг кенг бўлишини ва орқасидан асари қолишини яхши кўрса, силаи раҳм қилсин” – дедилар» (Имом Бухорий ва Имом Муслим ривояти).

Силаи раҳм – қариндошлар ўртасидаги узилганлар алоқаларни боғлаш, борди-келди қилиш маъносида ишлатилади. Мазкур ҳадиси шариф орқали силаи раҳм қилган, қариндош-уруғларга яхшилик, ёрдам ва хайр-саховат қилган одамнинг ризқини Аллоҳ таоло кенгайиши вафотидан кейин ҳам яхши ном ва хотира қолиши баён этилади.

عَنْ عَائِشَةَ رَضِي اللَّهم عَنْهَا  قالت: قال رسول الله صلى الله عليه وسلم: "الرحم شجنة من الرحمن. فقال الله: من وصلك وصلته ومن قطعك قطعته". رواه البخاري

Ойша (розияллоҳу анҳо)дан ривоят қилинади: «Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам):  “Раҳм Раҳмоннинг исмидан олинган. Ким силаи раҳм билан боғланса, Аллоҳ таоло ҳам у билан боғланади. Ким силаи раҳм  алоқаларини узса, Аллоҳ таоло ҳам у билан орасини узади.” -дедилар (Имом Бухорий ривояти).

وعن جبير بن مطعم قال : قال رسول الله صلى الله عليه وسلم : " لا يدخل الجنة قاطع ". رواه البخاري ومسلم

Жубайир ибн Мутъам (розияллоҳу анҳу)дан ривоят қилинади: «Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “Силаи раҳмни узувчи жаннатга кирмайди” – дедилар» (Имом Бухорий ва Имом Муслим ривояти).

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ ، عَنْ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم ، قَالَ : إِنَّ اللَّهَ خَلَقَ الْخَلْقَ حَتَّى إِذَا فَرَغَ مِنْ خَلْقِهِ ، قَالَتِ الرَّحِمُ : هَذَا مَقَامُ الْعَائِذِ مِنَ الْقَطِيعَةِ ؟ قَالَ : نَعَمْ ، أَلا تَرْضَيْنَ أَنْ أَصِلَ مَنْ وَصَلَكِ وَأَقْطَعَ مَنْ قَطَعَكِ ؟ قَالَتْ : بَلَى يَا رَبِّ ، قَالَ : فَذَلِكَ لَكِ ، قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم : اقْرَؤُوا : {فَهَلْ عَسَيْتُمْ إِنْ تَوَلَّيْتُمْ أَنْ تُفْسِدُوا فِي الأَرْضِ وَتُقَطِّعُوا أَرْحَامَكُمْ أُولَئِكَ الَّذِينَ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فَأَصَمَّهُمْ وَأَعْمَى أَبْصَارَهُمْ} رواه مسلم و احمد

     Абу Ҳурайра (розияллоҳу анҳу)дан ривоят қилинади: «Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “Аллоҳ махлуқотларни халқ қилди. Бас, ундан фориғ бўлганида раҳм: “Мана шу алоқани узадигандан паноҳ сўрагувчиларнинг тутадиган жойими? – деди. Аллоҳ таоло: “Сени боғлайдиганни боғлаб, узадиганни узишимга рози бўласанми?” – деди. Раҳм: “Ҳа, Эй Раббим!” –деди. Аллоҳ: “Сен учун ана шундай!” – деди. Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) ушбу оятларни тиловат қилдилар. “Агар (имондан) бош тортсангиз, аниқки, сизлар ерда бузғунчилик қиларсизлар ва қариндошларингиз (билан ҳам алоқаларингиз)ни узасиз, албатта. Ундай кимсаларни Аллоҳ лаънатлагандир, бас, уларнинг (қулоқларини) “кар”, кўзларини “кўр” қилиб қўйгандир. Ахир, улар Қуръон (оятлари) ҳақида фикр юритмайдиларми?!  Балки дилларда “қулфлари” бордир?!”

عن ابن عمر عَنْ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم ،  قال من اتقى و وصل رحمه نسيء له في عمره و ثري ماله و أحبه أهله رواه البخاري

Ибн Умар (розияллоҳу анҳу)дан ривоят қилинади: «Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “Ким Раббисидан қўрқса (яъни амалларида тақво қилса) ва силаи раҳм қилса, унинг ажали орқага сурилади, моли кўпаяди, аҳли уни яхши кўради” – дедилар» (Имом Бухорий ривояти).

 Бу ҳадиси шарифда ҳам инсоннинг Раббисидан қўрқиб, унинг буйруқларини бажарса ва қайтарганларидан қайтса, ота-она, ака-ука ва опа-сингиллар ўртасида силаи раҳм қилса умри зиёда бўлиб, ажали орқага сурилиши баён этилмоқда. “Инсон умрининг зиёда бўлиши ва ажалининг орқага сурилиши унинг умри-жонига барака берилиши билан боғлиқдир. Силаи раҳм билан қариндошлар ўртасида меҳр-муҳаббат зиёда бўлади.

Барака ва меҳр-муҳаббатнинг пайдо бўлиши силаи раҳмнинг дунёдаги фойдасидир, охиратдаги савоби ва улкан мукофоти эса жаннатдир.

Силаи раҳмнинг фойдаси дунё ва охиратда бўлади. Дунёда инсонинг ризқ кенгаяди ва умри узаяди ва файз-баракага эришади. Охиратда эса улуғ мукофотга сазовор бўлади. Ким бу икки дунёни ирода қилса, силаи раҳмни кўпайтирмоғи лозим. Юқоридаги илоҳий таълимотлардан хулоса инсонни икки дунёда азиз ва мукаррам қиладиган омил ҳамда ризқга баракот улашадиган жиҳатлардан бири қариндошлар билан силаи раҳмни маҳкам боғламоқликдир.

Муҳаммадназар ҚАЮМОВ,

Ўзбекистон мусулмонлари идораси масжидлар бўлими мудири

Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳу ҳақларида сўз кетганида, у кишининг адолатлари ҳақида алоҳида тўхталиб ўтилади.

Ҳазрати Умар жамият ишларини бошқаришда халқчилликни йўлга қўйган эдилар. Аллоҳ таолонинг мўминлар васфида айтган “Уларнинг ишлари ўзаро маслаҳат (билан) бўлур”  ояти каримасига амал қилиб, ўзига хос парламент – шўро мажлиси тузган эдилар. Бу мажлисга аъзо бўлувчи киши маълум талабларга жавоб бериши лозим эди. Энг бош талаб билимли бўлиш эди. У киши тузган шўро мажлиси жамиятнинг деярли ҳар бир соҳасидаги ишларини эркин баҳслашув орқали ҳал қилар эди.

Ислом адабиётида ишбошилар, хусусан, жамият томонидан унинг намояндаси қилиб тайинланган шахслар волий, амир, омил каби исмлар билан аталадилар. Хазрати Умар розияллоҳу анҳу волийлар ишига алоҳида эътибор бердилар. У киши волийларни оддий фуқародан устун кўрмас эдилар. Шу билан бирга, уларнинг масъулиятларини аниқлаб бериб, улардан ушбу масъулиятни ҳис қилган ҳолда иш кўришларини қаттиқ талаб қилар эдилар. У киши амирликка номзод танлашни жойига қўяр эдилар. Шу билан бирга, ўзлари тайинлаган вазифадорга ўз шартларини яхшилаб тушунтирар эдилар. Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳу ўз омилларини юборса, уларга: “Барзун (ясатилган от) минмайсизлар, нақий (яхши буғдой нон) емайсизлар, рақиқ кийим киймайсизлар, одамларнинг ҳожатидан эшикларингизни ёпмайсизлар, агар шулардан бирортасини қилсангиз, сизга албатта уқубат тушади”, деб шарт қўяр эди. Сўнгра уларни кузатгани чиқар эди. Қоидани  бузган амир ким бўлишидан қатъи назар, Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳу томонларидан кўриладиган чорага дучор бўлар эди.

Саъд ибн Абу Ваққос розияллоҳу анҳунинг кимликлари ҳаммага маълум. У киши Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг тоғалари, жаннат башорати берилган ўн кишининг бири, Ислом учун жон фидо қилганлардан, Қодисия, Мадоин ва бошқа жойларда мусулмонларни ғалабага бошлаган музаффар лашкарбоши ва ҳакозолар. Лекин халифа ва волийлик масаласига келганда, орага ҳеч нарса туша олмас эди. Халифа Умар Саъд ибн Абу Ваққос розияллоҳу анҳунинг улуғ мартабаларига қарамасдан Куфа волийлигидан бўшат ди.

Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳунинг ўзларига нисбатан ҳам талабчанликлари волийларга бўлган талабчанликларидан кўра анча устин эди. У киши ўзлари, оила аъзолари ва қариндошлари халифалик мансабини суиистеъмол қилмасликлари учун барча чораларни кўрар эдилар.

Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳу Ислом жамияти бошлиғи сифатида халқ оммасининг қорнини тўқ, устини бут қилмасдан туриб, ўзларининг ҳам, оиларининг ҳам, омилларининг ҳам бошқалардан имтиёзли ҳолда бўлишларига ҳақлари йўқ, деб тушунганлар. Шунинг учун ҳам мазкур тоифалардан бошқалар ҳалол йўл билан топиб, еб-ичиб, кийсалар, тергаш ҳоллари мутлақо бўлмаган.

Ислом жамияти соясида яшайдиган ғайридинлар исломий истилоҳда “аҳли зимма” деб аталадилар. Яъни уларнинг дини, жони, моли ва бошқа жиҳатдан тинч омонлиги мусулмонлар зиммасида бўлади. Мусулмонлар “аҳли зимма”лар билан аҳднома тузганда, уларни ана шу нарсалар билан таъминлашни ўз зиммаларига олганлар.  Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳунинг даврида бошқа масалалар каби бу масалада ҳам кўплаб янгиликлар содир бўлди.  Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳу аҳли зимма масаласида кишининг ақли лол қоладиган даражада ижтиҳодлар қилдилар. Буларнинг ҳаммаси Исломнинг умумий таълимотларига суянган ҳолда амалга оширилди. Бу соҳада асрлар давомида барча динлар, барча миллатлар ва барча жамиятларга ўрнак бўладиган ишларни қилдилар.

Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳу бир қари зиммий чолнинг масжид эшиги олдида тиланиб турганини кўриб қолди ва: “Сенга нисбатан инсоф қилмабмиз. Ёшлигингда сендан жизя олибмиз. Катта бўлганингда сени зое қилибмиз”, деди. Сўнгра байтулмолдан унга етарли нафақа жорий қилди.

Бир мусулмон ва бир яҳудий хусуматлашиб, Умар розияллоҳу анҳунинг ҳузурига келишди. Яҳудий ҳақ бўлиб чиқди. Умар унинг фойдасига ҳукм чиқарди. Шунда яҳудий унга: “Аллоҳга қасамки, ҳақ ила ҳукм чиқардинг”, деди.  “Сен қаердан билдинг?” деди Умар.

Биз Тавротда: “Қайси қози ҳақ ила ҳукм чиқарса, албатта, ўнг томонида битта, чап тарафида битта фаришта уни қувватлаб туради. Модомики, у ҳақда экан, ишини тўғрилаб турадилар. Қачон ҳақни тарк қилса, улар ҳам уни тарк қилиб, кўтариладилар”, дейилганини топамиз деди.

Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳунинг илоҳий адолат уммонидан сув ичган адолатларини кўргандан кейин, ундан баҳраманд бўлгандан кейин яҳудий ҳам эриб кетиб, мусулмонлар халифасини алқашга ўтган. У яҳудийларнинг бошқалардан бекитиб юрадиган китоблари, яъни Тавротдаги ҳақиқатни Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳунинг ҳукмида кўрганлигини эътироф этган.

Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳу бунга ўхшаш адолатли ишларни ташвиқот учун қилмас эдилар. Балки буни вазифа, Аллоҳ таоло олдидаги бурч, деб ҳис этганларидан қилар эдилар. Ким бўлишидан қатъи назар, ҳар бир одам у киши учун Аллоҳ таоло нозил қилган шариат ҳукми олдида баробар эди. Мусулмонми, зиммийми ёки бошқами, ҳазрати Умар учун барибир эди. Ҳақ ким тарафда бўлса, ҳукм ўшанинг фойдасига чиқарилар эди.

Ҳа, ҳазрати Умар розияллоҳу анҳунинг Ислом жамияти раҳбари сифатида олиб борган ишларига бутун дунё қойил қолган ва ҳалигача қойил қолиб келмоқда.

Манбалар  асосида, Амударё тумани

Юсуф эшон бобо жоме масжиди имом-хатиби

Абдураҳмон Матсапоев тайёрлади.

Абу Ҳурайра (розияллоҳу анҳу)дан ривоят қилинган ҳадисда Набий (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “Ким кичигимизга раҳм қилмаса ва каттамизнинг ҳақини билмаса, биздан эмас”, дедилар.

Бу – машҳур ҳадис. Мўмин-мусулмонлар кичикларга, болаларга раҳм                                                                                                                                                                 қилишлари, меҳрибон бўлишлари, бошини силашлари, айни пайтда катталарнинг ҳурматини, эъзозини жойига қўйишлари лозим. Бу ишлар мўминларнинг сиймоси, Ислом жамияти аъзосининг белгисидир. Кичикларга раҳм қилмаган, катталарга ҳурмат кўрсатмаган одамни.

Расулуллоҳ (соллалоҳу алаҳи ва саллам) “биздан эмас”, деяптилар. Буни яхши англаб, амал қилишимиз керак.

Ашъарийдан ривоят қилинади:  Набий (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “Соч-соқоли оқарган мусулмонни, Қуръонни ёд олган, унда ғулувга кетмаган ҳамда унга жафо қилмаганни ва адолатли ҳукумдорни икром қилиш Аллоҳни улуғлашдандир”.

Ҳадисларда зикр қилинган суннат ва савобли, шунингдек, инсоний фазилатлардан ҳисобланган амалларни халқимиз асрлар давомида ҳаётига тадбиқ этиб келмоқда.

Бироқ ҳозирги глобаллашув жараёнида ўзга жамиятлардаги ҳолатлар, ойнаижаҳон орқали намоиш этилаётганининг фуқароларимизнинг хорижий мамлакатларга қатнови кўпайгани, ижтимоий тармоқларда тарғиб этилаётган омиллар, бир сўз билан айтганда, шиддат билан тарқаб бораётган “оммавий маданият”, афсуски, баъзи ҳамюртлармизни четлаб ўтаётгани йўқ. Яқинда бир оиладаги нохуш воқиани эшитиб жуда ҳафа бўлдим. Фарзандини яхши ниятлар билан боқиб катта қилган, олий маълумотли қилиб ишга жойлаган ота-онага ўғли иш жойидаги ойлик маоши камлигидан шикоят қилади. Ўзининг орзу-ҳавасига етмаслиги ва шунга ўхшаш важлар билан нолий бошлайди. Отаси унга сабр-тоқат билан иш тутишини, ҳамма орзулар бирданига рўёбга чиқмаслигини, барча яхши ниятларга меҳнат ила эришиш мумкинлигини, агар моддий томондан ёрдам керак бўлса, отаси унга ёрдам бериб туришга тайёр эканини тушунтиришга ҳаракат қилади. Шунга қарамай навқирон йигит ота-онасининг розилигисиз, ишхонасидаги раҳбарларни хабардор қилмаган ҳолда, Бирлашган Амирликларнинг Дубай шаҳрига иш излаб кетади. У ерда икки ой сарсон-саргардон бўлиб, иш тополмай, юзи шувит бўлиб қайтади. Натижада иш жойидан ажраган, ота-она ва маҳалла-куй олдида ҳижолатчиликда нима қилишни билмай юрибди.

 Ўйламай босилган биргина қадам энди бошаланаётган ҳаёт йўлига катта тўсиқ қўйди. Йигит ҳадиси шарифларда васф этилган сабр, қаноат, меҳнаткашлик, ота-она ҳурмати каби насиҳат, кўрсатмаларига амал қилмаслиги мустақил ҳаётининг дастлабки қадамларидаёқ панд еди.

Ислом дини бизларни ҳар бир ишни бошлашдан олдин катталар, ёши улуғлар билан кенгашишга маслаҳатлашиб олишга чорлайди. Халқимиз ҳаётида қадрият даражасига кўтарилган бу ишлар, аслида илоҳий топшириқ бўлиб, Аллоҳ таоло Қуръони каримда: “Ишларингизда улар билан маслаҳатлашинг” (Оли Имрон, 159), демоқлик билан Расулини саҳобалар билан маслаҳатлашишга буюрмоқда. Демак, биз ҳам ушбу илоҳий таълимотга амал қилиб, маслаҳатгўйларимизнинг тавсияларига амал қилмоғимиз даркор.

Аллоҳ таоло барчамизнинг комил инсонлар сирасига киришимизни насиб этсин.  

Зайниддин ЭШОНҚУЛОВ,

 Самарқанд вилояти вакилининг ўринбосари,

“Имом Бухорий” жоме масжиди имом-хатиби

Ислом ҳидоятида тарбия кўрган, унинг соф ва пок булоқларидан баҳра олиб улғайган мусулмон киши, жамиятдаги барча инсонларга фойда келтиришга, улардан зарарни даф қилишга ҳаракат қилади. Чунки у ҳақиқат, яхшилик, фазилат каби одоб-ахлоқ асосида тарбия олган, инсонларга яхшилик қилиш икки дунё саодатига мушарраф қилишини яхши англайди.

Фарзандларимизнинг эрталаб турганида салом бериб, хол-аҳвол сўрашидан тортиб, ота ёки онасига қандай мурожаат қилишини кўрсатувчи тартиблар соф исломий тарбиялардан ҳисобланади. Зеро, бу талаблар комил инсонни вояга етказишга қаратилган. Комил инсон нафақат яқинларига, балки бутун жамиятга манфаат келтиради.

Комиллик меҳр-мурувват, адолат, тўғрилик, виждон, ор-номус, ирода, тадбиркорлик, матонат каби кўплаб асл инсоний хислат ва фазилатлар мажмуидир.

Озод юртнинг комил фарзанди билимли, яхши ахлоқ, маънавий етуклик билан бирга, мустақилликни англаш ва бу қадриятларни ҳимоя қилиш қобилиятларига ҳам эга бўлиши керак. Шундагина, биз мақсад қилган фуқаролик жамияти шаклланиб боради.

Комил инсон тушунчаси озод ва обод Ватанга фидойи фарзанд бўлиш масъулияти билан боғланиб кетади. Энди алоҳида-алоҳида етук шахслар эмас, балки комил инсонлар авлоди тарбияланиши зарур. Биринчи Президентимиз: “Келажагимизни ҳал қилувчи янги вазифа турибди. Бу вазифа эркин фуқаролик жамиятининг маънавиятини шакллантириш, бошқача айтганда, озод, ҳақ-хуқуқини яхши танийдиган, боқимандаликнинг ҳар қандай кўринишини ўзига ор деб биладиган, кучи ва ақлига ишониб яшайдиган, айни замонда шахсий манфаатларини халқ, Ватан манфаатлари билан уйғун ҳолда кўрадиган комил инсонларни тарбиялашдан иборатдир”, деган эди.

Бугунги кунда, ёш авлоднинг маънан ва жисмонан камол топиши йўлида кенг кўламли ишлар амалга оширилмокда. Маънавий ва жисмоний тарбия узвий тушунчалардир.

Маънавияти қашшоқ одам жисмоний томондан қанчалик соғлом бўлмасин, ҳаёти, турмуши таназзулга юз тутиб боради. Ёки аксинча, киши қанчалик олим, доно бўлмасин, жисмоний заифлик унинг турмушига шикаст етказиши мумкин. Шунинг учун жисмоний ва маънавий тарбияни уйғун олиб бориш ёшларга таълим-тарбия бериш ишларининг асосидир. Таълимнинг барча йўналишларида амалга оширилаётган изчил ислоҳотларнинг таг замирида комил инсонни тарбиялаш, шу орқали янги, мустаҳкам фуқаролик жамияти қуриш ғояси ётгани, бу мақсад йўлидаги эзгу ҳаракатлар халқимизни қувонтиради.

Дарҳақиқат, комил инсон жамият учун фақат яхшиликни раво кўриши, ёмонликлардан тийилмоғи ва бошқаларга азият беришдан узоқда бўлиши керак. Хақиқий мусулмон яхши амалларни қилишда бардавом бўлади, у ҳар вақт Расулуллоҳ (с.а.в.) нинг ушбу ҳадисларига амал қилиб боради:

"Сизлардан ҳеч бирингиз ўзига яхши кўрган нарсани биродарига ҳам раво кўрмагунича комил имонли бўлмайди" (Муттафақун алайҳ).

Демак, мусулмон киши ўзига севимли бўлган нарсани бошқа биродарларига ҳам бўлишини яхши кўриши, яъни уларга фойда келтириш ва улардан ҳар қандай зарарни даф қилиши лозимдир.

Бугун мамлакатимизда ҳукм сураётган тинчлик, хонадонимиздаги осойишталик, дастурхонимиздаги тўкинлик Яратганнинг биз бандаларига кўрсатаётган чексиз раҳмати, фидоий инсонларнинг элим-юртим деб қилаётган эзгу меҳнатининг самарасидир, десак асло янглишмаймиз. Зотан, ҳар куни, ҳар сониясини ўзгалар корини осон қилишга, ўксикларнинг кўнглини кўтаришга бахшида этадиган инсонлар — чинакам фидоийлардир. Инсонлар хизматида бўлиш, уларга имкон қадар ёрдам қўлини чўзиш ва ҳожатларини раво қилишда доимо саъй-ҳаракатда бўлиш қандай саодат. Бу ҳақда Пайғамбаримиз (с.а.в.) бундай деганлар:

"Банда, модомики, биродари ҳожатини раво қилар экан, Аллоҳ таоло унинг ҳожатини осон қилишда давом этади" (Табароний ривояти).

Эзгуликни фақат моддий кўмак бериш ёхуд бирор жисмоний ёрдам кўрсатиш деб тушуниш бирёқлама тасаввур бўлар эди. Зеро, яхшиликнинг чеки-чегараси йўқ. Меҳрга, мурувватга муштоқ кўнгилларни зиёрат этиш ҳам бир яхшилик. Жалолиддин Румийнинг қалб тавофини Каъба тавофидан машаққатли эканини таъкидлагани ҳам бежиз эмас.

Тавофи Байтул Халил кори онсон аст,

Тавофи байтул Жалил кори мардон аст.

"Савоб ишни ҳар ким, ҳар куни ҳилиши лозим", деган шиорни ўзимизга дастур билиб, доим яхшиликлар пайида бўлмоғимиз, бизни ҳақиқий инсонийлик сифатига сазовор этиб, Парвардигор ҳузурида чексиз ажру савобларга, икки дунё саодатига муаяссар этади.

Бинобарин, бу ҳаётда инсондан фақат яхшиликкина қолади. Яхшиликнинг мукофоти эса фақат яхшилик, яъни, жаннатдир.

Расулуллоҳ (с.а.в.) ҳадиси шарифларининг бирида марҳамат қилиб:

"Ким бир мўминдан дунё қийинчиликларидан бирини енгиллаштирса, Аллоҳ таоло ундан қиёмат оғирликларидан бирини енгил қилади. Ким ҳаётда қийналгап кишига осонликни раво кўрса, Аллоҳ таоло унга дунё ва охиратда енгилликлар ато қилур" (Муслим ривояти), деб айтганлар.

Хулоса қилиб айтганда, комил инсонлари кўп бўлган юрт – қудратли ва мустаҳкам бўлиб, тараққий этаверади. Бундай диёрда инсонлар бир-бирига меҳрли, мурувватли бўлади.

          Одилжон НАРЗУЛЛАЕВ

Янгийўл тумани “Жоме”  жоме масжиди имом хатиби