Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам тамаъ қилинмайдиган ўринда тамаъ қилишдан ва (қалб) муҳрланиб қолишига олиб борувчи тамаъдан паноҳ сўрар эдилар.
Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳу: “Инсонлар ақлини тамаъдан кўра кўпроқ кетказадиган нарса йўқ”, деган.
Бошқа ҳадисда Умар ёки Ибн Зубайр розияллоҳу анҳумо Каъб розияллоҳу анҳуга: “Нима инсонлар қалбидан илмни уни ўрганганларидан кейин чиқариб юборади?”, дейишди. У киши: “Тама ва ҳожатларни инсонлардан талаб қилишдир” – деб жавоб берди. Каъб розияллоҳу анҳу яна шундай деганлар: “Олимлар оёқларини мустаҳкам турмасдан тойилиб кетишга сабаб бўладиган нарса тамаъдир”.
Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳу: “Маъюсликда бойлик, тамаъда фақирлик ва узлатда ёмонликка аралашишдан роҳат бор” – деди.
Амр ибн Убайд айтади: “Мўминда учта дўстлиги бор: ўзига зарар берадиган сўзни эшитиб уни эшитмагандай кетади. Ўзи учун яхши кўрган нарсани одамларга ҳам яхши кўради ва халқдан тамаъ сабабларини узади”.
Абул Атоҳия шундай деган:
Тамаъга бўйсундим, мени қул қилди,
Қаноат қилганимда озод бўлардим.
Ҳонеъ Ҳожнинг “Солиҳлар ҳаётидан минг бир қисса” асаридан
Аъзамхон Абдураҳмонов таржимаси.
