Туғилганимизда ўзини қўярга жой топа олмай, оламларга сиғмасдан, ёш боладек «суюнчи, суюнчи» деб, югурган;
Бағрига босиб, ҳидимизни ҳидлаб, «Жаннатнинг ҳиди» дея, мақтаниб қўйган;
Бир онлик табассум қилишимизни соатлаб кутиб, уни кўргач ҳамма ғам-ташвишларини бутунлай унутган;
Биринчи қадамимиз, биринчи «дада» дейишимизга дунёларни алишмаган;
Биринчи олган «5» баҳойимиздан мағрурланган;
Уйланиш ҳаракатини бошласак, кўзи тўла ёш билан бизга бахт тилаган, бу – Отадир.
Отамиз бетоб бўлиб қолса, ўзини қўярга жой топа олмай, «ака сен даволат, ука сен қара» деб югурган;
Бағрига оғриниб босиб, ҳиди келса «чўмилволинг» дея, энса қотирган;
Бир оз муддат гаплашса, ҳазиллашса, соатлаб ёнида ўтиргандек, муаммоларимизни баҳона қилиб чиқиб кетган;
Оёқлари оғриб, белидан қувват, кўзидан нур кетганида, ҳасса олиб берган;
Докторларнинг уйга берган энг сўнгги жавобларидан малолланган;
Ўлим тўшагида, сўнгги манзилга тайёргарлик кўраётганида, ишимиздаги муваффақиятни кўзимизда ёш билан нишонлаётган бу – Бизлармиз.
Абдулқодир Муҳаммадрасул