Саййид Аҳмад Руфойи ҳазратлари Бағдод устозларининг пешволаридан эди. Бир куни дарс ўтаётиб шогирдларига

– Ораларингизда кимдир менинг бирор хато-нуқсонимни кўрса, дарҳол менга хабар қилсин, вақт ўтказмасдан хатойимни тўғрилаб олай ва у хатони бошқа қайтармайин, – деди.

Бироқ талабалар жим туришди. Чунки улар буюк устознинг ҳеч бир айбини кўрмаган эдилар. Орадан пича вақт ўтганидан сўнг бир талаб қўл кўтариб:

– Устоз, мен сизнинг катта камчилигингизни сезиб қолдим, – деди.

– Ўшани тез айт, болам, дарҳол уни тузатишга ҳаракат қиламан.

Талабанинг кўзидан ёш оқиб туриб бундай деди:

– Сизнинг энг катта нуқсонингиз шуки, шогирдликка биз каби гуноҳга ботган кимсаларни олгансиз.

Шу гапдан кейин ҳаммаёқ жим-жит бўлиб қолди. Кейин Аҳмад Руфоий ҳазратлари:

– Ўзининг гуноҳкор эканини чин қалбдан англаш даражасига етган ана шу талабани ўзимга ўринбосар этиб тайинлайман, мен бўлмаган вақтларимда дарсни у ўтади. Ўзини гуноҳкор деб билганларга менинг муносабатим шундай, – деди.

Бундан аён бўладики, ўзининг гуноҳкор банда эканини чин қалбдан ҳис қилган талаба устозининг ўринбосари даражасига етиша олар экан. Муҳими, инсон ўзининг камтарлигида, хатоларини тан олишида мутлақо самимий бўлмоғи даркор. Биз ўзимизни қандай тасаввур қиламиз, ажабо!

 “Пул емас ота” жоме масжиди имом-хатиби

 Музаффархон АЪЗАМ таржима қилди.