Ёшлигимда отам оғир ҳасталик сабабли оламдан ўтганлар. Ўшанда мен 13 ёшда эдим. Дадам шунчалар бағрикенг, меҳридарё инсон эдиларки, менга 13 йил давомида берган меҳру муҳаббатлари бутун умримга татигулик бўлган. Ҳа, тўғри, ҳеч қайси фарзанд, айниқса, қиз бола ота меҳрига тўймайди. Доим ёнида суянчиғи –отаси бўлишини хоҳлайди. Лекин тақдир экан, отамдан эрта ёшда айрилдим.

Отам бошқа оталарга ўхшамасдилар. Ё менга шундай туюларди ёки ҳақиқатда шундай эди. Отам мени доим суйиб эркалар, “Кел, қизим, бир бағримга босай, кел, қизим, бир ўпиб қўяй” деб ёнларидан қўйиб юборгилари келмасди. Мени кўришлари билан ўйчан ўтирган пайтларида ҳам юзларига табассум югурарди. Мен билан гаплашганларида бошқа нарсага ёки бошқа бировга чалғимасдилар. Мактабдан келсам ёки кўчада узоқроқ вақт ўйнаб кейин уйга кирсам, “Қизим сени йўқотиб кўйдим-ку, қаерда эдинг, сенсиз уйлар ҳувиллаб қолди, сени соғиниб қолдик” деб кайфиятимни кўтариб юборардилар.

Ҳозир 37 ёшдаман, 24 йилдан бери отамни соғиниб яшайман. Отам вафот этдилар, лекин уларнинг меҳр муҳаббатлари, ғамхўрликлари ҳали-ҳануз мен билан барҳаёт. Отам 13 йил ичида бошқа оталар умри давомида болаларига қиладиган ғамхўрлик, эътибор ва меҳрни бериб қўйгандилар. Гўё қачон вафот этишларини олдиндан билгандек, сўнгги кунларигача мени алоҳида эътибор билан сийладилар. Лекин барибир отамни соғинаман. Аллоҳ таолодан отам билан жаннатларида кўриштиришини сўраб дуо қиламан.

Доктор Абдуллоҳ Муҳаммад Абдулмуътининг
"Фарзанд тарбиясида 700 та сабоқ" китобидан
Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ, Камронбек Ислом таржимаси.