Ёшлар тарбияси

Мактабдаги ота-оналар мажлисида аксарият иштирокчилар фарзандлари тарбиясида қийналаётганини, болалари қайсар, қулоқсиз бўлиб бораётганидан дийдиё қилишди. Ўқитувчининг “Фарзандингизга қанча вақт ажратяпсиз?” деган саволига кўпчилик лол-мим дея олмади.

Дарҳақиқат, кейинги пайтларда фарзанд тарбияси ўта нозик бўлиб қолди. Олдинлари гўдаклар акаси ё опасини этагини тутиб катта бўлар, бола юра бошлаганидан сўнг ота-онага у қадар оғирлиги тушмасди. Бугун эса бир гўдакка бутун оила овора. Унинг инжиқликларию, тез-тез касал бўлиишлари ҳар қандай онани чарчатяпти. Бундан ҳам ёмони бола туғилибоқ телевизору смартфонлар таъсирига тушмоқда. Оқибатда уларда бетоқатлик, ваҳшиёна хатти-ҳаракатлар, асабийлашиш, лоқайдлик, тажовузкорлик ва руҳий касалликлар кучайиб бормоқда. Бунинг инъикоси уларнинг юриш туришларида акс этаётир. Бунга кейинги пайтда мактабларда юз бераётган турли нохушликлар, ўсмирлар орасида гиёҳвандлик, психотроп воситалар савдосига қўл уриши, ўғрилик, қотиллик содир этиши каби ҳолатларни айтиш мумкин.

Ўтган 2022 йил давомида судлар томонидан 75 мингдан ортиқ жиноят ишлари кўриб чиқилган. Шундан 22 минг нафари ёшлар, улардан 1 минг 773 нафари эса вояга етмаган болалардир. Афсуски, бундай жиноят кўчасига кириб қолган болаларнинг кейинги тақдири, ҳаётга қандай боқишлари яна муаммоларни юзага чиқараверади. Бундай аянчли ҳолатларни олдини олиш учун нима қилмоқ керак?

Бунинг учун фарзандларимизга эътиборли бўлиб тўғри йўлни кўрсатишимиз, қўлига смартфонлардан кўра китоблар тутқазиш, кўпроқ вақтни улар билан бирга ўтказиш, энг асосийси, одобда ўзимиз намунага айланишимиз даркор.

Одоб-ахлоқи ҳақида сўз кетганда Ислом диничалик инсонни камолотга кўтарадиган манба йўқ. Чунки Ислом инсониятни гўзал хулқга чорлаш ва тарбиялаш учун нозил қилинган. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам ҳам: “Пайғамбар бўлиб келишимнинг асосий боиси – гўзал ахлоқни тамомига етказишдан иборатдир”, деганлар.

Қуръони каримда “Албатта, Сиз улуғ хулқ уститадирсиз” (Қалам сураси, 4-оят) дея Пайғамбаримизни барчага ўрнак экани тасдиқ этилган. Шу боисдан Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам Ислом динининг мазмун моҳиятини ўзларининг кундалик ҳаёт тарзлари, амаллари ва сўзлари орқали намоён қилиб, бутун умматга намуна бўлганлар.

«Бир киши Расулуллоҳ рўпараларига келиб:

— Эй Аллоҳнинг расули, дин нима? – деб сўради.

— Гўзал хулқ, — дедилар.

У киши Сарвари оламнинг ўнг томонига ўтиб, яна савол қилди:

— Дин нима, эй Аллоҳнинг расули?

— Гўзал хулқ, — деб жавоб бердилар. Кейин сўл томонларига ўтиб, яна:

— Дин нима, эй Аллоҳнинг расули? – деб сўради.

— Гўзал хулқ, — дедилар Расули акрам. Сўнг орқаларига ўтиб:

— Эй Аллоҳнинг расули, дин нима? – дея қайта сўради. Пайғамбар алайҳиссалом у киши томон ўгрилиб:

— Гўзал хулқ, (гўзал хулқ эса) ғазабланмаслигингдир, энди тушундингми?! дедилар» (Марвазий ривояти).                         

Демак, дин фақат эътиқод ва ибодатларни адо этиш эмас, балки инсон ҳаётининг тўғри йўлга солувчи маёқ ҳамдир. Шу боисдан Исломни ҳақиқий моҳиятини англаган киши ўзини ислоҳ қилишга, ёмон иллатлардан холи бўлишга интилади. Фарзандларини ҳам шу йўлда тарбиялайди.

Афсуски, бу борада намуна бўлаётганлар ота-оналар у қадар кўп эмас. Чунки кейинги пайтда айрим юртдошларимиз бетоқат, ўзидан бошқани кўрмайдиган бўлиб қолган. Одобу хушмуомалалиги ҳақида ҳам яхши гап айтиш қийин. Фарзанд тарбиясида қўпол, улар билан бир дастурхонда ўтиришга ҳам вақт ажрамаётганлар етарлича. бундайларнинг наздида оила таъминлаб қўйилса, мактабу репиторга пул берилса бўлди, боланинг ўзи тарбияланиб қолади. Лекин фарзандга моддиятдан кўра, руҳиятига озуқа – меҳр-муҳаббат кераклигини англамайди. Қалбига инсонийлик уруғларини экиш кераклиги ўйлаб ҳам кўрмайди. Бола эса ўз ҳолича билганини қилади. Натижада улғайгани сари унинг муаммолари юзага чиқаверади. Вақти келиб, кўз қувончи, ҳаёт мазмуни бўлган фарзанд ота-она бошига бало бўлиши ҳеч гап эмас. Шу боис уни гўдаклигидан тўғри тарбияламоқ  ота-онанинг вазифасидир.

Зеро, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Ота – она фарзандига гўзал одобдан кўра яхшироқ нарса бера олмайди”, деганлар ва бу борада барчага ўрнак бўлганлар.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам амакилари Аббос разияллоҳу анҳунинг ўғиллари Абдуллоҳ, Убайдуллоҳ ва Қусаййирни сафга турғизиб: “Ким менинг олдимга биринчи етиб келса, унга шундай-шундай нарса бор”, дедилар. Улар Расули акрамнинг олдиларига чопиб келиб, у зотнинг беллари ва кўкракларига чиқишар, у зот уларни ўпиб эракаларди  (Имом Аҳмадий ривояти).

Бир куни бир аъробий у зотнинг олдига келиб: “Сизлар гўдакларингизни ўпасизларми, биз ўпмаймиз”, – деди. Шунда Расуллуллоҳ солаллоҳу алайҳи ва саллам: “Аллоҳ қалбингдан раҳматли олиб ташлаган бўлса, мен нима ҳам қила олардим”, – дедилар (Имом Бухорий ривояти).

Сиз қачон фарзандингизни эркалатиб, яхши сўз айтиндингиз. Буни тез-тез қилаётган бўлсангиз, Пайғамбаримиз суннатларига амал қилиб, ажру мукофотлар, солиҳ фарзанд эгаси бўласиз. Агар акси бўлса......

Бобур МУҲАММАДИЕВ

 “Кимни ер юзида юрган шаҳидга қараш хурсанд қилса Толҳа ибн Убайдуллоҳга қарасин” (Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васаллам)

     Толҳа ибн Убайдуллоҳ Тамимий Қурайш карвонларидан бири билан бирга Шом шаҳарларига тижорат учун борар эди. Карвон Бусро шаҳрига етиб келганида Қурайшнинг кекса тожирлари бу юртнинг бозорига кириб олди-соттини бошлаб юборишди. Толҳа ёш, тижоратда улардек тажрибали эмаслигиги қарамасдан ўткир заковати ва узоқни кўра олиш қобилияти туфайли улар билан мусобақалашишга ҳатто ўзиб ҳам кетишга муваффақ бўлган эди.

     Толҳа ҳар тарафдан келган одамлар билан тўлиб тошган бозорга қатнаб юрганида унинг ҳаётида нафақат унинг  ҳаётини, балки бутун тарих тизгинини ўзгартириб юборадиган воқеа содир бўлди. Ғоят таъсирли қиссасини сўзлаб бериши учун сўзни Толҳа ибн Убайдуллоҳдан эшитамиз.

     Толҳа айтади: Биз Бусро бозорида эканимизда бир роҳиб одамларга қараб: “Эй тожирлар жамоаси, йиғилганлардан сўрангларчи, ораларида ҳарам аҳлидан бирор киши бор эканми ?” деб нидо қилаётган экан. Унга яқин жойда турган эдим. Олдига шошилиб бордим ва мен ҳарам аҳлиданман дедим. У: “Орангизда Аҳмад чиқдими ?” деди. Мен: “Аҳмад ким ?” дедим. У: “Ибн Абдуллоҳ ибн Абдулмуттолиб... Бу ой унинг чиқадиган ойи. У пайғамбарларнинг сўнггисидир. Сизнинг ерингиз,  ҳарамдан чиқади ва тошлоқ ерли, хурмолари кўп юртга ҳижрат қилади. Унга эргашишга шошилгин эй йигит.” деди.

     Толҳа айтади: Унинг гапи қалбимга ўрнашиб қолди. Уловим тамон шошилдим ва юкларимни унга ортдим. Карвонни ортимда қолдириб, Макка тамон тезлик билан жўнадим. Етиб келгач аҳлимдан: “Биз кетганимиздан кейин Маккада бирор янгилик бўлдими” деб сўрадим. Улар: “Ҳа Муҳаммад ибн Абдуллоҳ ўзини пайғамбар деб даъво қилаяпди. Ибн Абу Қуҳофа (Абу Бакр) унга эргашди” дейишди. Толҳа айтади: Абу Бакрни яхши танирдим. У хуш муомалали, барча бирдай яхши кўрадиган юмшоқ табиатли инсон эди. Чиройли хулқли ва ҳалол тижоратчи эди. Қурайшнинг хабарлари ва насабларини яхши билгани учун уни яхши кўрар ва у билан бирга ўтиришни ёқтирар эдик. Унинг олдига бориб: “Муҳаммад ибн Абдуллоҳ пайғамбарлигини эълон қилгани ва сиз унга эргашганингиз ростми ?” деб сўрадим. У ҳа деди ва менга у зотнинг хабарини сўзлаб, мени ўзи билан бирга мусулмон бўлишга қизиқтира бошлади. Мен унга роҳиб ҳақида айтиб бердим. У даҳшатга тушиб: “Мен билан Муҳаммаднинг олдига юр, бу хабарингни ўзига айтиб берасан, айтаётганларини эшитиб кўриб Аллоҳнинг динига кирасан” деди. Толҳа айтади: У билан Муҳаммаднинг олдига бордим. Менга Исломни таклиф қилди, Қурьондан баъзи оятларни ўқиб берди ва дунё ва охират хушхабарини берди. Аллоҳ менинг қалбимни исломга очди. Мен Бусродаги роҳибни қиссасини Росулуллоҳга сўзлаб берганимда у зот шунчалик хурсанд бўлдиларки, ҳатто шодлик аломати муборак чеҳраларида номаён бўлди. Сўнгра у зотнинг ҳузурларида: “Ла илаҳа иллоллоҳу Муҳаммадур росулуллоҳ” деб гувоҳлик бердим. Шундай қилиб Абу Бакрнинг қўлида исломга кирган тўрт нафар кишининг учинчисига айландим.

     Қурайшлик йигитнинг исломи оила аъзолари ва қариндошларига худди яшин ургандек тасир қилди. Унинг исломидан энг кўп хафа бўлган киши онаси эди. Чунки ўғлининг гўзал хулқи ва олий хислатлари сабаб қавмининг саййиди бўлиб етишишига умидвор эди.

     Қавми уни динидан қайтаришга шошилди. Аммо уни тебранмайдиган улкан тоғдек собит эканини кўришди. Улар уни яхшиликча қайтаришдан умидларини узгач, уни азоблаш ва ундан  интиқом олишга киришишди. Масъуд ибн Харош айтади: “Сафо ва Марва ўртасида саъай қилаётганимда кўпчилик одамлар қўли бўйнига боғланган йигитни ортидан кетаётганини кўрдим. Улар уни ортидан югуриб борар, елкасидан туртиб, бошига урар эди. Орқасида бир қари кампир уни сўкиб, унга бақириб борар эди”. Бу йигитга нима бўлган деб сўрадим. Бу Толҳа ибн Убайдуллоҳ динидан қайтиб, Бани Ҳошимлик йигитга эргашган дейишди улар. Ортидаги бу кампир ким? сўрадим мен. Йигитнинг онаси Соъба бинти Ҳазрамий деб жавоб беришди.

     Сўнгра Қурайшнинг арслони деб лақабланган Навфал ибн Хувайлид Толҳа ибн Убайдуллоҳнинг олдига борди ва уни арқон билан боғлаб қўйди. У билан бирга Абу Бакр Сиддиқни ҳам қўшиб боғлади ва иккаласини азоблашлари учун Макканинг эси пастларига топширди. Шунинг учун ҳам Толҳа ибн Убайдуллоҳ ва Абу Бакр Сиддиқ икки ҳамроҳ (қоринайн) деб аталади.

     Кунлар кетидан кунлар, воқеъалар ортидан воқеълар ўтиб борар эди. Кун ўтгани сари Толҳа ибн Убайдуллоҳ камолотга эришиб борар, шу билан бирга унинг Аллоҳ ва Росули йўлидаги балолари катталашиб, Ислом ва мусулмонларга яхшилиги ортиб борар эди. Ҳаттоки мусулмонлар уни тирик шаҳид деб номлашди. Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам эса уни: “Яхшилик Толҳаси (Толҳатул хойр), Саховат Толҳаси (Толҳатул жуд), Файз-барака Толҳаси (Толҳатул файйоз)” деб чақирар эдилар... Бу лақабларнинг ҳар бирини бошқасидан қолишмайдиган гўзал қиссалари бор.

     Тирик шаҳид деб номланиши қиссасига келсак, Уҳуд куни мусулмонлар енгилиб,  Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг атрофларидан тарқалиб кетди. У зот билан ансорийлардан ўн бир киши ва муҳожирлардан Толҳа ибн Убайдуллоҳдан бошқа ҳеч ким қолмади.

     Пайғамбар алайҳиссолату вассаллам ёнларидаги саҳобалар билан бирга тоққа кўтарилаётганларида уларга мушрикларнинг бир тўдаси йўлиқиб У зотни ўлдиришни қасд қилишди. Шунда Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Ана уларни биздан ким даф қилади... У менинг жаннатдаги шеригим бўлади” дедилар. Толҳа: Мен эй Аллоҳнинг росули деди. Пайғамбар алайҳиссолату вассаллам: йўқ сен жойингда қол дедилар. Ансорийлардан бир киши: Мен эй Аллоҳнинг росули деди. У зот: Ҳа сен боргин дедилар. Ансорий улар билан ўлдирулганича уришди. Сўнгра Росул алайҳиссолату вассаллам ёнларидагилар билан бирга озгина кўтарилдилар. У зотга мушриклар йўлиқди. У зот: Ана уларга чиқадиган бирор киши борми? дедилар. Толҳа: Мен эй Аллоҳнинг росули деди. Пайғамбар алайҳиссолату вассаллам: Йўқ сен жойингда қол дедилар. Ансорийлардан бир киши: Мен эй Аллоҳнинг росули деди. У зот: Ҳа сен боргин дедилар. Бу ансорий ҳам улар билан ўлдирулганича уришди. Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам кўтарилишда давом этдилар. Мушриклар яна йўлиқишди. У зот аввалги  сўзларини яна такрорлар эдилар. Толҳа: Мен эй Аллоҳнинг росули деса, Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам уни қайтарар ва ансорийлардан бирига рухсат берар эдилар. Ҳаттоки уларнинг барчалари шаҳид бўлишди. У зот билан фақат Толҳа қолди.  Мушриклар яна рўбарў келди. У зот Тоҳага: Энди бор дедилар.

     Бу жангда Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг олдинги тишлари синдирилди. Пешоналари ёрилди ва ёноқлари жароҳатланиб, ҳаттоки юзларигача қон оқди. Қаттиқ машаққат чекдилар. Толҳа мушрикларга қайта-қайта ҳужум қилар, ҳатто уларни Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан узоқлаштирар эди. Сўнгра Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг олдиларига қайтиб У зот билан тоғга озроқ кўтарилар эди. Сўнгра У зотни ерга суянтириб, мушрикларга янгидан ҳужум қилар эди. У зотни мушриклардан тўсиб беховотир жойга олиб ўтгинуча бу ҳол бир неча бор такрорланди.

     Абу Бакр розиёллоҳу анҳу айтадилар: Ўша куни мен ва Абу Убайда ибн Жарроҳ Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан узоқда эдик. У зотга ёрдам бериш учун олдиларига борсак: мени қўйинглар дўстингиз Толҳани олдига боринглар дедилар. Борсак,  Толҳа қонга беланган ҳолатида ётган экан. Баданида қилич, найза ва камонни ўқи билан яраланган етмишдан ортиқ жароҳати бор, кафти кесилиб, бир чуқурда ҳушсиз бўлиб ётган экан.

       Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам шундан кейин: “Кимни ер юзида юрган шаҳидга қараш хурсанд қилса Толҳа ибн Убайдуллоҳга қарасин” дер эдилар.Шундан кейин қачон Уҳуд куни зикр қилинса Абу Бакр Сиддиқ розиёллоҳу анҳу: “У кун тўлалигича Толҳанинг куни эди” дердилар.

     Бу Толҳа ибн Убайдуллоҳнинг тирик шаҳид деб номланиш қиссаси эди... Унинг ахшилик Толҳаси, саховат Толҳаси, файз-барака Толҳаси деб аталишини эса юзлаб қиссалари бор. Улардан бири: Толҳа тижорати кенг қамровли, бой савдогар эди. Бир куни Ҳазрамавтдан уни миқдори етти юз минг дирҳамлик моли келди. Ўша кеча у тунини қўрқинч билан, маҳзун бўлиб ўтказди. Олдига аёли, Умму Гулсум бинту Абу Бакр Сиддиқ кириб: Сизга нима бўлда эй абу Муҳаммад?! Биздан сизни шубҳага соладиган бирор нарса ўтдими ?! деди. У айтди: Йўқ, сен жужа яхши хотинсан , мусулмон инсоннинг жуфти ҳалоли бўлса сенчалик бўлади. Лекин мен ўйлаб қолдим.Уйида шунча моли бўлган ҳолида бемалол ухлаётган киши Роббиси ҳақида қандай ? Роббиси ундан бу ҳақида сўрамайдими ? Аёли айтди: Бу борада сизни нима ғамга солаяпди ? Қавмингиз ва дўстларингиздан бўлган муҳтожлар билан орангизни нима тўсиб турибди ? Тонг оттирсангиз уларга бўлиб беринг. Толҳа: “Аллоҳ сенга раҳм қилсин, албатта сен тавфиқли инсоннинг қизи тавфиқли аёлсан” деди. Ва тонг отгач барча молни ҳамён ва лаганларга солди ва муҳожир ва ансорларнинг фақирларига тақсимлиб берди.

     Яна бир киши Толҳа ибн Убайдуллоҳнинг ҳузурига ёрдам сўраб келди ва у билан ўзини боғлаб турадиган қариндошлик риштасини эслатди. Толҳа: “Сен билан боғланган қариндошлик риштасини олдин менга ҳеч ким айтмаганди... Мени бир ерим бор Усмон ибн Аффон уни уч юз мингга сўраганди. Ҳоҳласанг ерни ол. Агар ҳоҳласанг уни сен учун Усмонга уч юз мингга сотиб, пулини сенга бераман” деди. Пулини оламан деди у. Толҳа ерини сотиб пулини унга берди.

     Яхшилик ва саховат Толҳасига Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам тортиқ қилган бу лақаб муборак бўлсин ва Аллоҳ ундан ўзи рози бўлиб қабрини нурга тўлдирсин. [1]

Манбалар асосида

Тошкент Ислом институти “Таҳфизул Қуръон” кафедраси ўқитувчиси,

Шайхонтоҳур тумани “Ислом нури” жоме  масжиди

имом хатиби А. Собиров.

[1] Доктор Абдурроҳман Раьфат. Суварун мин ҳаятис саҳаба 486-493--бетлар

Биз азал-азалдан тинчликсевар халқмиз. Айнан шу ғоя тарғибига бағишланган буюк миллий маьнавий меросимиз бор.Уларнинг барида тинчликнинг қадрига етиш тарғиб этилади,уруш эса батамом қораланади.

Азиз ва мукаррам инсон зотининг ёши хам, кексаси хам, аёли хам, эркаги хам бирдек қадр- қимматга эгадир. Мукаддас Ислом дини инсон қадрини шу даражада юқори кўтарганки хатто, унинг тириги билан ўлигининг ҳурмати бирдек қадрланади. Дунёдан ўтиб кетган марҳум яқинларимизни доимо яхши сифатлар билан эслаш хам инсонийлик бурчимиздир. Бу хақда муборак ҳадиси шарифда Пайғамбаримиз Муҳаммад (сав) “Дунёдан ўтганларнинг яхши сифатларини эсланглар уларнинг ёмон сифатларини айтишдан сақланинглар” деганлар. (Термизий ривояти)

Юртимизда анъанавий нишонланадиган, алоҳида эътибор қаратиладиган кунлардан бири бу, Хотира ва қадрлаш кунидир. Бу кунда биз ўтмишда ўтган аждодларимиз хусусан, Ватан озодлиги, халкимизнинг фаровонлиги йулида жонларини фидо килиб, бугунги кунда оламдан ўтиб кетган барча фидойи юртдошларимизни ёдга оламиз. Биз ўтганларни махсус бир кунда, айни 9 майда хотирлашимиз рамзий маънода бўлиб, аслида ҳар доим ҳар лаҳзада уларни эслаб дуолар қиламиз, уларнинг хаёт йўлларини ўрганиб улардан намуналар оламиз. Шунингдек, келажак авлод бўлмиш фарзандларимизга хам ўтган аждодларимизнинг ҳаёти биз учун улкан намуна эканини уқтириб келамиз. Уларнинг яхшиликларини ҳамиша ҳар доим ёдда тутамиз. Зеро, тарихий хотирасиз келажак йўқ, деб бежизга айтилмаган. Хотира ва қадрлаш деган гаплар бир кунлик анъанага боғланиб қолмаслиги керак. Ватан, миллат, дин йулида жон фидо қилган аждодларимиз хотираси бизлар учун қанчалик ардоқли ва муқаддас бўлса, кексалик ёшига етган улуғларимизнинг қадрига етиш, ҳурматларини жойига қўйиш хам шунчалик муҳимдир.

Бу кунларда кқилинадиган хайрли ишлардан бири ёши улуғ кишиларнинг ҳолидан хабар олишимиз, уларнинг қалбларига хурсандлик киритишимиздир. Бу ҳақда Пайғамбаримиз Муҳаммад (С.А.В) ҳадиси шарифда шундай деганлар: “Кичигимизга раҳм қилмаган ва катталаримизнинг қадрига етмаган кимса биздан эмасдир”. (Абу Довуд ва Термизий ривояти)

Давлатимиз доимо уруш қатнашчилари кекса ёшдаги отахонларимиз ва онахонларимизга катта диққат эътибор билан ғамхўрлик қилиб келмокда. Яратгандан барча марҳум аждодларимизни Ўзининг раҳматига олиб уларнинг ҳакларига қилаётган дуоларимизни қабул қилиб, орамизда ҳаёт қолганларига фаровон хаёт тинчлик ва офият беришини сўраб қоламз.

Одилжон Нарзуллаев

Янгийул тумани “Имом Султон” жоме масжиди Имом хатиби

Агар ароқхўрлар маст бўлиб олсалар, ақл-хушни йўқотиб, ҳидоятдан маҳрум бўладилар, яхшини ёмондан, ёмонни яхшидан ажрата олмай қоладилар, душманни дўст тутиб, ҳатто ўзларининг яқин дўстларини ҳам душман санай бошлайдилар, бир-бирлари билан жанжаллашиб, жиққа-мушт бўладилар. Мана шу нарсалар одамлар орасида нафрат ва адоват оловини ёқади ва натижада кишилар ўртасида келишмовчилик ва низолар келиб чиқади. 

Қимор ҳам худди шундай. Қиморда фақат бир томон ютади, иккинчи томон бор бутидан, мол-мулкидан ажрайди. Ютқазган одам бунга бепарво қараб турмайди, энди у ютган одамга бор кучи билан адоват қила бошлайди. Чунки инсон табиатан мол-дунёга ҳарисманд бўлиб, кўз ўнгида бир зумда мол-мулкидан маҳрум бўлган одам уни қайтаришга, жуда бўлмаганда ўша рақибига бирон зулм қилишга, азият етказишга ҳаракат қилади. У, аввало, қалбида унга бўлган кучли адоват ва қасос олиш режасини тугиб қўяди, куни келиб уни амалга оширади. Натижада талон-тарожлик, қотиллик, ўғрилик каби жиноятлар содир этилади.

Шундай қилиб, хамр ва қимор одамлар орасидаги муносабатларга раҳна солиб, ўзаро алоқаларнинг узилишига сабаб бўлади. Бу хамр ва қиморнинг дунёвий зарарлари эди. Ояти карима давомида у иккисининг ухровий зарарлари ҳақида ҳам тўхталиб ўтилади: “... ҳамда сизларни Аллоҳни зикр қилишдан ва намоз ўқишдан тўсишни истайди, холос!”.

Яъни: шайтон сизлар хамр ичиш ва қимор ўйнаш билан шуғулланишингиз туфайли Аллоҳнинг зикридан, У Зотга ибодат қилиб, қурбат ҳосил қилиш ҳамда Диннинг энг асосий устунларидан бўлган намозни бекаму-кўст адо этишдан тўсади, машғул қилиб қўяди.

Ароқхўр маст бўлиши билан ақлини йўқотади. Ақл кетганидан кейин эса банда Аллоҳга итоат этиш, У Зот буюрган амалларни, хусусан намозни бажаришга қодир бўлмайди. Бу ҳақиқат ҳали хамр буткул ҳаром қилинмасидан аввал ўз тасдиғини топган. 

Қимор ўйнайдиган одам шу йўл билан пул топиш ҳалол деб билади. Бундай кишида соф иймон ҳаловати ва соғлом ақл бўлмайди. Натижада у Аллоҳ буюрган ибодатларни бажариш у ёқда турсин, улар ҳақида ўйлаб ҳам кўрмайди.

Интернет манбалари асосида тайёрланди