Алҳамдулиллаҳ ҳар томонлама соғу-саломатмиз, иймон деган бебаҳо неъматдан, ислом шукуҳидан, озодлик наъшидасидан, мосуво эмасмиз. Шундай тинч фаровон турмуш қадрига етайлик. Гўёки кўзларимизни ҳар дақиқа очиб юмиб асраганимиздек, ўзимизни меҳрни жиққа булоғига ботириб шукронадан бўшамайдиган замон ва маконда яшаяпмиз. Аммо барибир сабр, қаноат, қисматимга бўлган ўлчамлар мени хавотирга солади. Айтингчи, уларни қаердан олай, мен уч эшикларга йўналган бир йўловчиман. Тўрт болага ҳамда баъзи яқинларимга йўлбошчидирман. Йўловчилигини тўғри бажара олмаётган банда, қандай йўлбошчи бўлиши мумкин? Унинг залворидан қўрқаман.

Менга ноёб топилмаларни қаердан олишим керак бўлган манзилларни айтсангиз бўлди. Оёқ яланг бўлиб бўлса ҳам, эмаклаб бўлса ҳам бораман. Ҳозир ўз ихлосимдан, кўнглимдан хавфдаман. Илгарилари, кимдир дилозорлик қилса, ёки ғуруримни топтаса, парво қилмасдим. Нега дейсизми, кўзларимни пастга қаратсам кифоя эди. Шундоқ ёноқларимда янги қазилган ўз қабримни кўрардим. Ва ҳаммаси шу ондаёқ унутиларди. Дилимга ғафлат уя қурмасди. Энг кераги, мен ҳеч кимдан хафа бўлмасдим, умуман нолиш деган ҳамроҳим бўлмаган. Нима бўлди-ю, турмушга чиққанимдан кейин кўплаб фазилатларим табора камайиб кетди.

Ора-орада шикоятчи мансабига ҳам ўтирдим. Жаҳл деган иллатга кўп десам хато бўлади, кўпроқ ошно бўлдим. Ортимга бир назар ташласам, ҳаётимнинг баъзи зиналарида қандай жоҳил яшаганимдан уялиб кетаман. Маънан қашшоқ одамлар ҳам ўзини шундай тутмасалар керак, деб баҳо бераман ўзимга.

Биласизми, ҳозир анча хотиржамман. Чунки, мени бу ҳолатдан алҳамдулиллаҳ муборак Зикрлар ва дуолар қутқарди. Нажот ва сабр бераётган Меҳрибон ва Раҳмли Аллоҳга ҳамду санолар бўлсин. Пайғамбаримиз Муҳаммад (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) ва у кишининг оила аъзоларига салом ва саловотлар бўлсин.

Нилуфар БОЗОРБОЙ қизи

ЎМИ Матбуот хизмати

Закот – Ислом динининг беш асосий рукнидан бири (иймон ва намоздан кейинги учинчиси). Шу билан бирга у Исломнинг ижтимоий  рукнлари сирасига киради. Чунки  Аллоҳ Таоло Тавба сурасининг 11-оятида шундай марҳамат қилади:

فَإِنْ تَابُوا وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآَتَوُا الزَّكَاةَ فَإِخْوَانُكُمْ فِي الدِّينِ

 Яъни, “Агар тавба қилсалар, намозни қоим қилсалар ва закот берсалар, бас улар диндаги биродарларингиздир”. Ушбу оятдан келиб чиқиб, илк Ислом даврида киши закот бериш билан жамият ҳаётига кириб келган. У орқали биродарлик ҳуқуқига, ана шу жамиятга тегишлилик ҳуқуқига ҳақли бўлган.

  Закот – Аллоҳдан бўлган фарз. Лекин у жамоаларга умумий тарзда фарз қилинмаган. Закотни ана шу жамоалардан Аллоҳ ва Охират кунидан умид қилувчиси адо этади. Охиратга ишончи заиф, қалбида молга бўлган муҳаббати Аллоҳга бўлган муҳаббатдан устун кимсалар уни ташлаб қўядилар, бефарқ муносабатда бўладилар. Шундай бўлсада, Араб халифалигида инсонлар молидан закот олишни давлат ўз  зиммасига олган.

 Давлат нега инсонларга фарз қилинган ибодатга масъул бўлиши керак, ахир мол уларники-ку, нима учун закотга ажратилган молларини ўзлари беришмаган? Сабаби Аллоҳ Таоло закот бериладиган тоифаларни зикр эта туриб, улар сафига “садақа ишида ишловчиларга” деб, закот йиғувчиларга  ҳам закотдан тайин қилди. Яъни Аллоҳ Таоло махсус шахсларни муайян вазифага – инсонлар молидан закот беришга тайинлади ва уларни “والعاملين عليها” (“унинг ишида ишловчилар”) деб атади.

  Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васаллам даврида закот Қуръонда келтирилган кўрсатмаларга амал қилиниб олинган. У зот соллоллоҳу алайҳи васаллам Муоз ибн Жабал розияллоҳу анҳуни Яманга жўнатаётганларида: “Сен уларга Аллоҳ бойларининг молларидан олиниб, камбағалларига қайтадиган садақа фарз қилганини ўргат. Молларининг яхшисини олишдан ҳазир бўл. Мазлумнинг дуосидан қўрқ, чунки унинг ва Аллоҳнинг орасида ҳижоб – парда бўлмайди”, деб айтганлар. Шайхулислом Ҳофиз ибн Ҳижр ҳазратлари: “Бу ҳадис шунга далолат қиладики, имом, яъни бошлиқ – закотни  ё ўзи ё ноиби йиғувчи ва уни сарфловчи шахс. Улардан ким буни маън қилса, ундан қаҳр етади”, деганлар.

    Ҳадиси шарифларда Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васалламнинг закот йиғиш, уни ёзиб бориш, сарфлаш ишларига кўмаклашган саҳобаи киромлар зикр этилган:

– Саҳиҳайнда Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан қилинган ҳадисда Умар розияллоҳу анҳу;

– Абу Довуд ривоятида Абу Масъуд розияллоҳу анҳу элчи қилиб юборилганлиги келтирилган;

– Аҳмад ривоятида Ҳузайфа розияллоҳу анҳу;

– Убода ибн Сомит розияллоҳу анҳудан ривоят қилинган ҳадисда Бани Мусталақ қабиласига – Валид ибн Уқба юборилгани айтилган;

– Амр ибн Ос розияллоҳу анҳу – Фазорага;

– Заҳҳок ибн Суфён Килоний – Бани Килобга;

   Бундан ташқари Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васаллам араб оролларидан бошқа иқлимларга ҳам элчиларини жўнатганлар:

 – Муҳожир ибн Умайя – Санога;

– Зиёд ибн Лабид – Ҳазромавтга;

– Аъло ибн Ҳазрамий – Баҳрайнга;

– Али розияллоҳу анҳу – Нажронга боришган.

    Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васалламнинг закотдаги котиблари – Зубайр ибн Аввом розияллоҳу анҳу эди. Агар у киши йўқ бўлсалар ёки узрли сабаблари бўлса, Жаҳм ибн Султ ва Ҳузайфа ибн Яман розияллоҳу анҳумалар  ёзишган.

  Келган мактубларни баъзи саҳобалар таржима қилишган. Бу вазифани  Ҳузайфа ибн Яман, Арқам ибн Абуларқам, Холид ибн Саъд розияллоҳу анҳумлар бажарганликлари ривоят қилинади. Табарий ривоятида Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васаллам Икрима ибн Абу Жаҳл розияллоҳу анҳуни вафот этган йиллари Ҳавозин қабиласига жўнатиб, уларнинг мактубини таржима қилдирганликлари айтилган.

   Набий соллоллоҳу алайҳи васаллам  закот йиғувчиларга молларнинг эгалари билан муомала қилишни, доимо уларга юмшоқ бўлишни, Аллоҳнинг ҳаққида эътиборсизлик қилмасдан уларга  енгиллик қилишни ўргатар эдилар.

   Жарир ибн Абдуллоҳдан ривоят қилинади: “Аъробийлардан бўлган кишилар гуруҳи Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васаллам олдиларига келиб: “Закот  йиғувчилар  бизларга келиб зулм қилишяпти,” дейишди. Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васаллам уларга: “Закот йиғувчингиздан  рози  бўлинг”,  дедилар”.

  Анас розияллоҳу анҳудан қилинган ривоятда бир киши Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васаллам олдиларига келиб: “Агар мен закотни сизнинг элчингизга берсам, Аллоҳ ва Унинг Расулига беришдан халос бўламанми?  (Яъни, шу кифоя қиладими?)”, деди. Улар: “Ҳа, Аллоҳ ва Унинг Расулига уни беришдан халос бўласан, сенга ажр бўлади, уни ўзгартирганга эса гуноҳ бўлади”, дедилар.

  Бу ҳолат  Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васаллам даврларида ўзгармай келди. Ҳулофаи рошидинлар даврида ҳам бу анъана давом этди. Имом Байҳақий Абу Бакр ва Умар розияллоҳу анҳумалар закот йиғиш учун одам юборганликларини ривоят қилган. Шофеъий раҳматуллоҳи алайҳ ҳам юқоридаги ҳадисни ривоят қиларканлар, улар ҳеч қайси йили буни кечиктирмаганларини зиёда қилганлар. Абу Бакр розияллоҳу анҳу ўз даврларида “Муҳаммад ўлди, энди закот бермаймиз!” деганларга қарши кураш очганлар.

 Умар розияллоҳу  даврига келиб Ислом сарҳадлари анча кенгайган, мусулмонлар ортган. Улар ҳам юқоридаги анъанани давом этганлар ҳамда закот ва ўлжалар йиғиш учун махсус давлат хазинасини – Байтул молни ташкил этганлар. У зот фақатгина Рамода йили (Мадинада қурғоқчилик ва очлик бўлган йил)  ҳолат тақозосига кўра закот олишни кечиктирганликлари ривоят қилинган.

   Аллоҳ ва Унинг Расули инсонларга закотларини уларга бошлиқ кишига топширишни буюрган. Ибн Умар розияллоҳу  анҳума: “Закотларингизни Аллоҳ сизга бошлиқ қилган кишига топширинг, гарчи у хамр ичса ҳам. Ким яхшилик қилса ўзига яхши, ким гуноҳ қилса, ўзига зарар”, деб айтганлар.

  Саҳл ибн Абу Солиҳ отасидан ривоят қилади: “Менинг молим закот нисобига етган эди. Саъд ибн Абу Ваққос, Ибн Умар, Абу Ҳурайра, Абу Саид Ҳудрий розияллоҳу анҳумлардан  уларни тақсимлайми ёки султонга берайми,  деб сўрадим. Уларнинг барчалари менга султона беришимни буюришди. Мен “Бу султоннинг нима қилаётганини кўряпсизку,” дедим. (У вақтда ҳокимият Умавийларда эди). Уларнинг барчалари: “Ҳа, уни султонга беравер”, дейишди ва ҳеч бирлари ихтилоф қилишмади”.

   Шундай қилиб, Аллоҳ Таолонинг бандаларига фарз этиб жорий этган закотни йиғишни Ислом дини қай даражада тартибга солгани ҳақида қисман маълумотга эга бўлдик. Қодир Аллоҳ барчамизни закот берувчи ва шу орқали нажот топувчи бандаларидан бўлишимизни муяссар айласин!

Юсуф Қарзовийнинг  “Закот фиқҳи” китоби асосида

Хадичаи Кубро аёл-қизлар ислом билим юрти

 мударрисаси Кенжабой ГУЛРУХ

тайёрлади

ЎМИ Матбуот хизмати

Ёлғон гап… Баъзи одамлар учун бу сўз оддий ҳолга айланиб қолган. Сабаби атрофимизда шунчалик ёлғон гапириш авж олганки, биз айни дамда ёлғон гапираётганимизни сезмаймиз ҳам. Бир ёлғонимиз яшириш учун бошқа ёлғонни гапирамиз.

Натижада, ёлғонларимизнинг саноғи бўлмайди. Ҳатто Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи вассалламнинг “ёлғончи биздан эмасдир” деган гапларини ёдимизда чиқариб қўйганмиз.

Абу Бакр розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:”Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи вассаллам:”Мен сизларга гуноҳларнинг энг каттасини айтиб берайми?”-деб уч марта сўрадилар. Саҳобийлар:”Ё, Расулуллоҳ, айтиб беринг”, дейишди. “Аллоҳ таолога ширк келтириш ва ота-онага оқ бўлиш”, дедилар. Расулуллоҳ ёнбошлаб ўтирган эдилар, қадларини тик тутиб:” Огоҳ бўлинг, ёлғон гап”, дедилар. Шу охирги сўзни шу қадар кўп такрорладиларки, мен “қани энди тўхтасалар эди”, дедим”. Демак, ёлғон гапириш гуноҳи кабира эканлигини юқоридаги ҳадисдан ҳам билиб олдик.

Бундан ташқари, Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинган ҳадисда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи вассаллам:” Мунофиқнинг аломатлари учта: гапирса, ёлғон гапиради, ваъда берса, устидан чиқмайди ва омонат берса, хиёнат қилади”, дея ёлғончиликдан қайтарганлар.

Бу қаттиқ қайтарилган гуноҳнинг охиратда азоби ҳам қаттиқ бўлади. Хусусан, Пайғамбаримиз тушлари ҳақидаги ҳадиси шарифда шундай дейилган:” Сўнг орқаси билан чалқанча ётган бир кишининг олдига келдим. Тепасида темир чангак кўтарган бошқа биров турар эди. Шу пайт чалқанча ётган киши юзиниг бир томонига яқинлашди-да, юзини, бурнини ва кўзини энсасигача йиртиб ташлади. Сўнгра нима қилган бўлса шуни қилди. Бу томонидан бўшамай туриб, нариги томони тузалиб қолди. Сўнг яна у томонга ўтиб биринчи сафар қилган ишини қила бошлади. Мен:”Субҳаналлоҳ, бу нима?” деб сўраган эдим, “Юр, кетдик”, дейишди. Кейин икки фаришта Набий соллаллоҳу алайҳи васалламга буни изоҳлаб беришди:”Энди, юзи, бурни ва кўзи энсасигача йиртилаётган кишига келсак, у эрталаб уйидан чиқиб, уфқларгача етадиган даражада кўп ёлғон гапирадиган кимсадир”, дейишди (Бухорий ривояти). Бу иллат туфайли биз охиратда Аллоҳ таолонинг бизга хитоб қилишидан бебаҳра қолишимиз мумкин. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи вассаллам:” Уч тоифа одамга қиёмат куни Аллоҳ гапирмайди, уларни гуноҳлардан покламайди, уларга раҳмат назари билан қарамайди ва уларга аламли азоб бўлади. Улар: зинокор қария, ёлғончи подшоҳ ва мутакаббир камбағал”, дея марҳамат қилганлар (Муслим, Насоий ривояти).

Бундай катта азоб билан жазоланишимизни билиб туриб, ўз ишларимизни битириш учун ёлғон гапиришимиз мўминнинг иши бўлмайди. Агар шу ёлғонни гапирмасак ишимиз битмайди, деб ўйлайсизларми? Йўқ, хато қиласиз, чунки саҳобалар, салафи солиҳлар ҳам ёлғонсиз яшай олишган. Биз ўз зараримизга бўлса ҳам рост гапирайлик шунда Аллоҳ таолонинг ўзи ишларимизни ўнглаб қўйганига гувоҳи бўламиз. Бордию, биз кутган натижа бўлмаса ҳам бунда ҳам бир ҳикмат бўлиб, иншоаллоҳ охиратимиз учун озуқа бўлади.

Малоҳат НУРИДДИНОВА

 «Хадичаи Кубро» ўрта махсус

ислом билим юрти талабаси

ЎМИ Матбуот хизмати

1-савол: Ҳозирда уйнинг тепасига барака келади деб тақа осиб қўйишади. Шу иш мумкинми? 

Жавоб: Йўқ, мазкур ниятда уйнинг тепасига тақа осиб қўйиш асло жоиз эмас. Бу иш хурофот ишлардан ҳисобланади. 

2-савол: Марҳумнинг ёки марҳуманинг вафотидан сўнг унинг фанзандлари қирқ кун шом маҳалигача уйда бўлишлари керак деган гап бор, шунга аниқлик киритсангиз. 

Жавоб: Бу гап бидъатчиларнинг ўйлаб топган гапи. 

3-савол: Инсон вафот этганидан сўнг у инсоннинг хонаси чироғини ёқиб қўйишади. Айримлар буни Исломда нур яхшилик деган маънони билдиргани учун амалга оширилишини айтишди. 

Жавоб: Бу ҳам халқимиз орасида тарқалиб қолган бидъат ишлардандир. Бундай ишлардан кўра, икки оят Қуръон ўқиб, ўтганларга бағишлаш минг марта афзал. Бу каби чироқ ёқишдан турли эътиқодлар қилинса, гуноҳи азим бўлади. 

4-савол: Биз томонларда аза бўлган хонадонда аёллар мато, сочиқ ва чой, хуллас шунга ўхшаш нарса улашадилар, мен уларга бундай нарсаларни улашиш мумкин эмас десам, қуда-қариндошникига борганда бизга беришган, уни қайтармасак бизга қарз бўлиб қолади дейишади. Бундай ҳолда вафот этган киши қарздор бўладими? Бундан ташқари, вафот этган одамга қўй сўйиб марака қилиш мумкинми?

Жавоб: Сиз айтган тарқатишлар шариатимизда йўқ нарсалардир. Вафот этган кишига эҳсон сифатда қўй сўйиб муҳтожларга зиёфат қилиб берса бўлади. Бундан вафот этган одамга савоб боради. Бироқ бу борада ҳам турли бидъат ва хурофотлардан эҳтиёт бўлиш зарур. 

5-савол: “Витр” намозида “Қунут” дуосини ўқилиши яхшими ёки “Ихлос” сурасини? “Қунут” дуоси бидъатга кирадими ёки йўқми? 

Жавоб: Витр намозида “Қунут” дуосини ўқиш вожибдир. Буни бидъат деб айтиш бу хатоликдан бошқа нарса эмас. 

6-савол: Уйимиздаги катта опамга бир аёл шундай дебди: “Дастурхонда дуо қилаётганингизда нон қолиб кетмасин. Агар қолиб кетса, қолган нон шайтоннинг насибаси бўлади, еб бўлмайди”, дебди, - “Дастурхонда пичоқ турмасин дуо қилинганда”, дебди. Бу бидъатми ёки бор нарсами? 

Жавоб: Мазкур аёл нотўғри айтибди. Бу ишлар айнан бидъат ишлардир. Бу гапларга асло ишонманглар. 

7-савол: Бизда таъзия бўлган хонадон эгалари сочини қирдириб олади, яъни шу хонадон эркаклари бу қандай амал жоизу нажоизлиги ҳақида маълумот берсангиз. 

Жавоб: Амалнинг шариатга алоқаси йўқ. Сизлардаги урф экан. Бунинг нима эътиқод ва ниятда қилиниши бизга қоронғу. Нима бўлганда ҳам бу бидъат амал бўлиб қолаверади. Чунки шариатда бунинг ҳеч бир асоси йўқ.

Савол-жавоблар savollar.muslim.uz сайтидан олинди

ЎМИ Матбуот хизмати

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам робиул аввал ойининг ўн иккинчиси, душанба куни милодий 571 йил, апрел ойида таваллуд топдилар.
Пайғамбаримиз Муҳаммад (соллаллоҳу алайҳи васаллам) комил инсон бўлиб, у то қиёмат кунигача келадиган бутун инсоният учун энг мукаммал ва энг гўзал намуна бўлдилар. Аллоҳ таоло Қурони Каримда марҳамат қилиб: “(Эй имон келтирганлар!) Сизлар учун – Аллоҳ ва охират кунидан умидвор бўлган ҳамда Аллоҳни кўп йод қилган кишилар учун Аллоҳнинг пайғамбарида гўзал намуна бордир” – деб айтган (Аҳзоб сураси, 21-оят). Биз расулуллоҳдан ўрнак олишимиз, у кишининг суннатларини маҳкам улашимиз ва энг асосийси, у зотни ўзимиздан ҳам ҳамма инсонларданда яхши кўришимиз, яхши кўра олишимиз керак, бу “ҳа яхши кўрдим” дейишлик билан бўмайди. Қалбимизга назар солайлик, биз расулуллоҳни яхши кўра олаяпмизми у кишини суннатларига қанчалик амал қилаяпмиз ва у зотни қанчалик таниймиз, у кишини ҳаётларини ўрганаяпмизми?

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ўзларининг муборак ҳадисларида марҳамат қилганларки: “Сизлардан ҳеч бирингиз то ман унга отасидан ҳам, боласидан ҳам ҳамма инсонлардан севимлироқ бўлмагунимча комил мўмин бўлолмайди”. Демак, Пайғамбаримизга бўлган муҳаббатимиз жуда муҳим. Мусулмонман деган инсонга катта зарурат экан. Шу тўғрисида Аллоҳ таоло Қурони каримда марҳамат қилади: “Айтинг (эй Муҳаммад): Агар Аллоҳни севсангиз, менга эргашингиз. Шунда Аллоҳ сизларни севади”.

Демак, Расулуллоҳга эргашишлик ва у зоти севишлик, бу Аллоҳнинг розилигига ва Унинг севимли бандаси бўлишга олиб келади.
Расулуллоҳ ҳаётлари ҳақида сўз кетганда биринчи бўлиб туғлишлари ҳақида гапирилади. Расуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг туғилишларидан олдин дунё тамоман залолатга чўккан эди. Башарият ўзининг Яратувчисини унутиб, ўзлари ўйлаб топган ёки ўз қўллари билан ясаган бут санамларга ибодат қилишарди. Инсониятнинг заиф жинси, аёллар буюм сифатида кўриларди. Болалар тириклайин кўмиларди. Етимлар зор йиғларди. Бирорта гуноҳ ва фаҳш амал қилинмасдан қолмаган эди. Ер одамларнинг гуноҳу осийлигидан оғир-оғир нафас оларди.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ни суннатларига амал қилган инсон қиёматда у зотни муборак шафоатларига муяссар бўлади, бу дунёда эса ҳар хил хасталикларга чалинмайди. Мисол учун, сув ичган инсон суннатга мувофиқ ўтириб ичса “кўричаг” касалига учрамайди.
Суннатга мувофиқ ошқозонини учга бўлиб яъни бир қисмини овқатга, бир қисмини сувга, бир қисмини ҳавога қолдириб овқатланган инсон бугунги кўпчилик балоланаётган касалликлардан сақланган бўлади.
Фарзанд кўрганимизда еттинчи куни суннатга муофиқ сочини олишимиз бола соғлиғи учун жуда катта фойдаси борлигини бугунги кунда дунё олимлари ҳам тасдиқлашаяпти. Шу каби инсон соғлиғига фойдали суннатларни санаб адоғига етиб бўмайди. Булар суннатга амалнинг шу дунёдаги фойдалари эди, боқий ҳаётимиз кўприги бўлган қиёматдаги фойдаси эса Аллоҳ таоло раҳмати, пайғамбарининг шафоати бўлади.
Фақатгина, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламгина Аллоҳ таолонинг розилиги билан ўзлари хоҳлаган умматларини шафоат қиладилар. Ўша шафоатга сазовор бўладиганларнинг бир тури Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳақларига салавот ва саломни кўп айтувчилардир. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламга салавот ва салом айтиб туриш – ҳар бир банданинг бурчи. Аллоҳ таоло шунга амр қилган. Аммо жума куни Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламга салавот айтиш яна ҳам зарур ва алоҳида фазилатга эгалигини ушбу ҳадисдан билиб оламиз.
Абдуллоҳ ибн Абу Вафо розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Жума куни менга салавотни кўпайтиринглар. Албатта, менга етказилур ва мен эшитурман», дедилар» (Имом Шофеъий ва Имом Ибн Можа ривоят қилган).

Бир кунда Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламга кўп салавот айтмоқ жуда ҳам марғуб иш. Умматларнинг айтган салавотлари Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламга етқазилади. Аллоҳнинг амри ила у зот соллаллоҳу алайҳи васаллам бу салавотларни эшитадилар, улардан хурсанд бўладилар. Аллоҳим, барчаларимизни қиёматда росулуллоҳни шафоатларига муяссар қилгин.

Муҳаммаджон ИСТАМОВ

Нурота тумани “Янгибино” жоме масжиди имом-хатиби

ЎМИ Матбуот хизмати