Мусулмонлар барча саҳобалар авлиёларнинг пешқадами, муттақийларнинг саралари, мўминларнинг энг гўзал намунаси ҳамда Пайғамбарлардан кейин инсониятнинг энг афзали эканликларига иттифоқ қилишган. Дарҳақиқат, саҳобалар Пайғамбарларнинг энг афзали ва сўнггисини кўрганлари, енгил ва оғир кунларда ҳам у зотнинг ёнларида туришгани ҳамда Аллоҳ йўлида моллари ва жонларини сарф этишгани учун мана шундай мақомга эришишган. Ҳатто улар яхшиларнинг энг яхшисига, яшаган замонлари эса энг афзал замонга айланди. Саҳобалар ислом устунини барпо этдилар ва дин қасрини безадилар. Ширк арқонини бутунлай уздилар. Ислом динини бутун оламга ёйдилар. Улар инсониятнинг энг фаҳми ўткир, илми чуқур, иймони мустаҳкам ҳамда хулқи ва амали энг гўзали эдилар. Улар Набий алайҳиссаломнинг қўлларида тарбия топган эдилар. Нубувватнинг энг соф булоғидан сув ичиб, Қуръоннинг нозил бўлишига бевосита гувоҳ бўлган эдилар.

Абдуллоҳ ибн Масъуд розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: “Аллоҳ таоло бандаларининг қалбларига назар солди. Қалблар орасида Муҳаммаднинг қалби энг яхши қалб бўлиб чиқди. Уни Ўзи учун танлаб олди ва уни Ўзининг рисолати билан юборди. Кейин У зот Муҳаммаднинг қалбидан кейин яна бандаларининг қалбларига назар солди ва энг яхши қалб саҳобаларнинг қалблари эканини билди. Шунинг учун уларни Ўз Пайғамбарининг динни ҳимоя қилиш учун курашадиган вазирлари қилди”. Аҳмад ривояти.

Ким Пайғамбар алайҳиссалом билан суҳбатдош бўлса ёки мусулмон бўлиб у зотни кўрса, саҳобалардан саналади. Саҳобаларнинг фазилатлари борасида кўплаб оятлар ва саҳиҳ ҳадислар ворид бўлган. Аллоҳ таоло шундай марҳамат қилади:

“Муҳожирлар ва ансорларнинг дастлабки пешқадамлари ҳамда улар ортидан эзгулик билан борганлардан Аллоҳ рози бўлди, улар ҳам Ундан рози бўлдилар. Яна улар учун остида анҳорлар оқувчи, (улар) унда абадий мангу қоладиган жаннат (боғ)ларни тайёрлаб қўйди. Ана ўша улкан ютуқдир” (Тавба, 100). Бошқа бир оятда У зот қуйидагича марҳамат қилади:

“(Эй, Муҳаммад!) Дарҳақиқат, Аллоҳ мўминлардан – улар дарахт остида Сизга байъат (қасамёд) қилаётган вақтларида – рози бўлди. Бас, У уларнинг дилларидаги нарса (садоқат)ни билиб, уларга хотиржамлик туширди ва уларни (Хайбар жангидаги) яқин ғалаба билан мукофотлади. (Улар) оладиган кўпдан-кўп ўлжалар билан ҳам (мукофотлади).  Аллоҳ қудратли ва ҳикматли зотдир” (Фатҳ, 18-19).

 Ҳудайбия сулҳи тузилган йили мусулмонлар Расул алайҳиссалом ҳузурларига бир-бир келиб байъат, яъни қасамёд қилганлар. Шу байъат “Ризвон байъати” дейилади. Байъат қилган эркак ва аёл мусулмонларнинг адади 1300, 1400, 1500 киши эди, деган ривоятлар бор. У дарахтнинг номи Самура ёки Сидра. Мазкур дарахтни мусулмонлар табаррук қадамжо сифатида зиёрат қилишга ружу қўйганлари сабабли Умар розияллоҳу анҳу ширкка айланиб кетишидан қўрқиб, уни жойидан олдириб ташлаганлар. Улар ҳақида Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бундай деганлар:

 “Дарахт остида байъат қилганлардан ҳеч ким дўзахга кирмайди”.

 Аллоҳ таоло саҳобаи киромлар ҳақида яна қуйидаги оятларни ҳам нозил қилган:

“Одамларга чиқарилган (маълум бўлган) умматнинг энг яхшиси бўлдингиз” (Оли Имрон, 110). Аллоҳ азза ва жалла муҳожир ва ансор саҳобалар ҳақида ҳам ушбу оятни нозил қилди:

“(У ўлжалар яна) ўз диёрларидан ва мол-мулкларидан ҳайдаб чиқарилган камбағал муҳожирларникидир, зеро, улар Аллоҳдан фазл ва ризолик истайдилар ҳамда Аллоҳ ва Унинг пайғамбарига ёрдам берадилар. Айнан ўшалар (имонларида) содиқдирлар. Улардан (муҳожирлардан) илгари (Мадинадек) диёрда яшаган ва имонни сақлаганлар (ансорлар) эса ўзлари (ёнлари)га ҳижрат қилиб келган кишиларни суйгайлар ва дилларида уларга берилган нарса (ўлжалар) сабабли ҳасад сезмаслар ҳамда ўзларида эҳтиёж бўла туриб, (эҳсон қилишда бошқа муҳтожларни) ихтиёр қилурлар. Кимки ўз нафси бахиллигидан сақлана олса, бас, ана ўшалар (охиратда) нажот топувчидирлар” (Ҳашр, 8-9). Бошқа бир оятда саҳобалар бундай васф этилади:

“Муҳаммад Аллоҳнинг расулидир. У билан бирга бўлган (мўмин)лар кофирларга қаҳрли, ўз ораларида (мўминларга нисбатан) эса раҳм-шафқатлидирлар. Уларни (мудом) Аллоҳдан фазл ва розилик тилаб рукуъ ва сажда қилаётган ҳолларида кўрарсиз. Уларнинг юзларида сажда асоратидан (қолган) белгилари бордир” (Фатҳ, 29).

Имрон ибн Ҳусойн розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам шундай дедилар: “Умматимнинг энг яхшиси менинг асримда яшаганларидир. Кейин улардан кейин яшаганлар, кейин улардан кейин яшаганлардир”. Имрон розияллоҳу анҳу айтадилар: “Ўзларининг асрларидан кейин иккита асрни айтдиларми ёки учтаними билмайман”. Бухорий ривояти.

“Саҳиҳайн”да Абу Саид ал-Худрий розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам дедилар:

“Саҳобаларимдан ҳеч бирини сўкманглар. Чунки, агар бирортангиз Уҳуд тоғидек тиллани инфоқ қилса ҳам улардан бирининг бир муд ёки унинг ярми миқдоридаги инфоқининг даражасини топа олмайди”.

Дунёдаги барча яхшилик саҳобалар одат қилган нарсалардир. Аллоҳ таоло Ўзининг Китобини сақлашни ваъда берган. Ушбу ваъда саҳобалар воситасида амалга ошди. Бир гуруҳ саҳобалар ўзларини суннат омонатига бахшида этдилар. Ўша суннатни ёдлаш ва ёйиш учун ер юзининг ҳамма томонларини босиб ўтдилар. Баъзилари эса ўзларини халифалик, раҳбарлик, кураш ва бошқа ишларга бахш этдилар. Айримлари ўзларини инсонларни исломга қизиқтириш, унга нисбатан қалбларда муҳаббат уйғотиш ишларига бахшида этдилар. Аллоҳ таоло уларнинг вақтларига барака берди. Улар яшаган юз йил ичида бошқалар миллион йилда ҳам амалга оширолмайдиган ишлар амалга оширилди. Улар барча яхшиликларда инсонларнинг йўлбошчиси, пешқадами эдилар. Улар кураш майдонида ҳам, даъват майдонида ҳам, саховат ва инфоқ майдонида ҳам, ибодат ва тоат майдонида ҳам барчага ўрнак эдилар. Аллоҳ уларнинг барчаларидан рози бўлсин. Улар Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга урушларда, динни ёйишда, илм-маърифат тарқатишда ва бошқа барча ишларда бемисл ёрдамчи бўлдилар. Ўзларини Аллоҳ йўлида фидо қилишга байъат бердилар.

Анас розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Хандаққа чиқдилар. Муҳожир ва ансорлар ҳаво совуқ бўлишига қарамасдан чуқур қазиётган эдилар. Уларда бу ишни қилиб берадиган қуллар йўқ эди. У зот саҳобаларнинг оғир меҳнат ва очликдан қийналаётганларини кўриб: “Эй Аллоҳ, албатта, ҳақиқий ҳаёт охират ҳаётидир. Ансор ва муҳожирларни мағфират эт” деб дуо қилдилар”. Бухорий ривояти.

Саҳобалар Набий алайҳиссалом билан кўришиш бахтига муяссар бўлган зотлардир. Шунинг учун ҳам уларнинг қалблари у зотнинг муҳаббатлари ва таъзимлари билан тўлган эди.

Али розияллоҳу анҳудан “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга бўлган муҳаббатингиз қандай?” деб сўралганида, “Аллоҳга қасамки, у зот бизга молларимиздан, бола-чақаларимиздан, ота-оналаримиздан ҳамда ташна одамнинг муздек сувга бўлган муҳаббатидан ҳам севимлироқдирлар” деб жавоб берганлар.

Маккаликлар қўлида асир бўлиб турган Зайд ибн Дасина розияллоҳу анҳуни Макка аҳли ўлдириш учун Ҳарамдан ташқарига чиқараётганларида Абу Суфён ибн Ҳарб ҳали мушрик эди. У Зайд розияллоҳу анҳуга деди: “Эй Зайд, агар Муҳаммад ҳозир сенинг ўрнингда асир бўлса-ю, биз унинг бўйнига қилич урсак, сен эса оиланг бағрида бўлишни истайсанми?” деди. Зайд розияллоҳу анҳу: “Аллоҳга қасамки, Муҳаммад алайҳиссаломга ҳозирги турган жойида бир тикон кириб азият беришини, мен эса оилам бағрида бўлишимни асло истамайман”. Шунда Абу Суфён: “Мен Муҳаммаднинг саҳобалари уни яхши кўришганидек бошқа ҳеч ким бировни яхши кўрганини кўрмадим” деди.

Саҳобалар ўзлари, моллари борасида ҳукм қилишни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ўзларига топширишган. Улар шундай дейишган: “Мана бу молларимиз олдингизда турибди. Буларни хоҳлаганингиздек тасарруф қилинг. Нафсларимиз ҳам сизнинг измингизда. Агар бизни денгизга бошлаб борсангиз, у ерга ҳам бориб, сизнинг олдингизда, ортингизда, ўнг тарафингизда ва чап тарафингизда туриб урушамиз”.

Амр ибн Осс розияллоҳу анҳу дедилар: “Ҳеч ким менга Расулуллоҳдан кўра севимлироқ эмас. Менинг кўзимга ҳеч ким у зотдан кўра улуғроқ бўлиб кўринмайди. У зотни қаттиқ севганим ва ҳурмат қилганим учун чеҳраларига тикилиб қарай олмайман. Агар мендан биров у кишини васф қилиб беришимни сўраса, бунга тоқатим етмайди.  Чунки, у зотга тикилиб қарашга бардошим етмайди”.

Биз ҳам Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг саҳобаларини яхши кўрамиз. Улардан бирорталарини яхши кўришда дангасалик қилмаймиз, камчиликка йўл қўймаймиз. Уларнинг бирорталаридан ҳам узоқлашмаймиз. Барчаларини фақатгина яхшилик билан ёдга оламиз. Саҳобаларнинг ҳеч бирларининг адолати ҳақида сўралмайди, текширилмайди. Улардан ривоят қилинган нарса бош устига қабул қилинади. Зеро, уларнинг барчалари адолатли, ростгўй, ишончли зотлардир.

Анас ибн Молик розияллоҳу анҳудан марфуъ ҳолатда ривоят қилинади: “Иймоннинг белгиси ансорларни яхши кўриш, нифоқнинг белгиси ансорларни ёмон кўришдир”. Бухорий ривояти.

Бошқа бир ҳадисда бундай дейилади: “Ансорларни фақатгина Аллоҳга ва охират кунига иймон келтирмаган кимсагина ёмон кўради”. Муслим ривояти.

Саҳобаларнинг афзали хулафои рошидин, кейин жаннатга кириши башорат қилинганларнинг қолганларидир. Бу борада Пайғамбар алайҳиссалом бундай деб марҳамат қилганлар:

“Пайғамбардан кейин бу умматнинг энг яхшиси Абу Бакр ва Умар”. Бошқа бир ҳадисда:

“Мендан кейин мана бу иккисига, яъни Абу Бакр ва Умарга эргашинглар” дейилган. “Саҳиҳи Муслим”да ушбу ривоят келтирилади:

 “Набий алайҳиссаломнинг саҳобалари сафарда эдилар. У зот: “Агар Абу Бакр билан Умарга итоат қилсангизлар тўғри йўлни топасизлар” дедилар”.

Муҳаммад ибн Ҳанафийядан ривоят қилинади, у киши оталари Али ибн Абу Толиб розияллоҳу анҳуга дедилар: “Эй отажон, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан кейин инсонларнинг энг яхшиси ким?” У зот: “Билмайсанми, эй ўғилчам?!” дедилар. Ўғиллари: “Йўқ” дедилар. Шунда Ҳазрати Али: “Абу Бакр” деб жавоб бердилар.

Аллоҳ таоло Абу Бакр розияллоҳу анҳунинг фазилатлари ҳақида бир қанча оятларни нозил қилди. Жумладан, У зот шундай марҳамат қилади:

“Сизлардан фазилат ва кенг мол-мулк эгалари қариндошларга, мискинларга ва муҳожирларга Аллоҳ йўлида эҳсон қилмасликка қасам ичмасин, балки уларни афв қилиб, кечирсинлар! Аллоҳ сизларни мағфират қилишини истамайсизми?! Аллоҳ мағфиратли ва раҳмлидир” (Нур, 22).  

Бу оят Абу Бакр розияллоҳу анҳу хусусида нозил бўлган. Ойша онамиз тўғрисида бўҳтон тўқиганларга қўшилиб кетганлардан бири Абу Бакр розияллоҳу анҳунинг холаваччаси Мусаттаҳ эди. У Бадр жангида қатнашган бўлиб, ўзи мискинликда яшарди. Абу Бакр розияллоҳу анҳу унинг бу ишидан кейин зинҳор моддий ёрдам бермасликка қасам ичади. Пайғамбар алайҳиссалом оятни унга ўқиб берганларида ундаги саволга: “Йўғ-е, Аллоҳнинг мағфират қилишини истайман”, – деб яна қариндошига ёрдам беришни давом эттирган экан. Абу Бакр розияллоҳу анҳу ҳақларидаги кейинги оят қуйидагича:

“Агар сизлар унга (Муҳаммадга) ёрдам қилмасангиз, Аллоҳ (Ўзи) унга ёрдам қилган. Қачонки, уни кофирлар икки кишининг бири сифатида (ватанидан) чиқариб юборганларида, икковлари ғорда туриб, (Муҳаммад) ҳамроҳи (Абу Бакр)га: «Ташвиш чекма! Албатта, Аллоҳ биз билан биргадир!» – деган эди” (Тавба, 40).

Албатта, бу оятдаги икки кишининг бири Абу Бакр розияллоҳу анҳудирлар. Пайғамбар алайҳиссалом шундай деганлар: “Менга ҳеч бир мол Абу Бакрнинг моличалик фойда бермаган”. Бу гапни эшитган Абу Бакр розияллоҳу анҳу йиғладилар ва: “Мен ҳам, молим ҳам сизникидир, эй Аллоҳнинг Расули” дедилар.

Умар розияллоҳу анҳу ҳақларида ҳам кўп ҳадислар ворид бўлган. Бир ҳадисда шундай дейилади: “Шайтон сен юраётган кўчадан эмас, балки бошқа кўчадан юради”.

Яна бир ҳадисда бундай дейилган: “Сизлардан олдинги умматлар орасида софдил ва ростгўй одамлар бўлишган. Агар менинг умматим орасида ҳам бирор киши софдил ва ростгўй бўладиган бўлса, бу албатта, Умар ибн Хаттобдир”. Муслим ривояти.

Қолаверса, Умар розияллоҳу анҳу илҳом соҳиби эдилар. яъни у кишининг кўплаб фикрлари Қуръон оятларига мувофиқ келар эди. У зот Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга аёлларни ўрантириш борасида насиҳат қилганлар.

Яна Пайғамбаримизга: “Эй Аллоҳнинг Расули, Иброҳим алайҳиссаломнинг мақомларини намоз ўқийдиган жой қилиб олсангиз яхши бўларди” деганлар.

Бадрда асир тушган мушриклар борасида ҳам Умар розияллоҳу анҳу маслаҳат берганлар. Натижада Аллоҳ таоло у кишининг сўзларини тасдиқлаб оятлар нозил қилган. Бундан ташқари Аллоҳ таоло Умар розияллоҳу анҳунинг қўллари билан кўп ўлкаларни фатҳ этди.

Усмон ибн Аффон розияллоҳу анҳу Пайғамбар алайҳиссаломнинг олдиларига урушда ишлатиш учун киймларининг бир четида минг динор олиб келиб, у зот алайҳиссаломнинг қўйниларига тўкдилар. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам у киши олиб келган динорларни қўлдан ўтказа туриб: “Бугундан кейин Аффон ўғлига қилган амали зарар бермайди” деб марҳамат қилдилар. Бу гапни бир неча марта такрорладилар.

Набий алайҳиссалом Табук ғазотида Али розияллоҳу анҳу ҳақларида шундай дедилар: “Эртага байроқни бир одамга бераман. Аллоҳ унинг қўли билан ушбу диёрни фатҳ этади. Унинг ўзи Аллоҳни ва Расулини яхши кўради. Аллоҳ ва Расули ҳам уни яхши кўради”. Одамлар туни билан байроқ кимга берилишини ўйлаб мижжа қоқмай чиқдилар. Тонг отгач, ҳаммалари байроқни олиш умидида Расулуллоҳнинг олдиларига бордилар. Шунда Расулуллоҳ соллалаҳу алайҳи васаллам “Али қаерда?” деб сўрадилар. Саҳобалар: “Кўзи оғрияпти” дейишди. Расулуллоҳ у зотнинг кўзларига муборак тупукларидан суртиб қўйдилар ва Аллоҳдан шифо тилаб дуо қилдилар. Натижада, Ҳазрати Алининг кўзлари худди оғримагандек тузалиб қолди. Шундан кейин Пайғамбар алайҳиссалом байроқни Али розияллоҳу анҳуга бердилар. Байроқни қабул қилиб олган Ҳазрати Али каррамаллоҳу важҳаҳу дедилар: “Улар билан то улар ҳам биз каби бўлгунларича урушаман”. Шунда Набий алайҳиссалом: “Шошма, ўзингни бос, аввал уларнинг водийсига туш. Кейин уларни исломга даъват қил. Уларга нималар вожиблигини тушунтир”, дедилар.

Ҳа, азизлар, саҳобаларнинг барчалари жаннат аҳлидирлар. Аллоҳ таоло айтади: “Сизлардан (Макка) фатҳ бўлишидан илгари эҳсон қилган ва (кофирларга қарши) урушган кишилар (фатҳдан кейин эҳсон қилган ва урушганлар билан) баробар бўлмагай. Улар кейин эҳсон қилган ва урушган кишилардан улуғроқ мартабададирлар. Барчаларига Аллоҳ гўзал (мукофот – жаннат) ваъда қилгандир. Аллоҳ қилаётган (барча) амалларингиздан хабардордир” (Ҳадид, 10).

Пайғамбар алайҳиссалом барча саҳобалари ҳақида шундай деганлар: “Менинг саҳобаларим йўлчи юлдуз кабидирлар. Уларнинг қай бирларига эргашсангиз тўғри йўлни топасиз”.

Саҳобаларнинг фазлини, даражасини битта мисол билан тушунтириб, сўзимизга якун ясаймиз. Дунёдаги энг буюк авлиё, Аллоҳнинг дўсти энг қуйи мартабадаги саҳобанинг урушда минган отининг туёғидаги чангига ҳам тенг эмас. Аллоҳ барча саҳобалардан рози бўлсин. Бизларга эса уларга эргашиб яшашни насиб айласин, омин!

Тўрақўрғон туманидаги

“Усмон Зуннурайн” жомеъ масжиди

имом-ноиби Нозимжон Иминжонов

манбалардан таржима қилди

“Бу қиссаларни (уларга) айтиб беринг, зора улар тафаккур қилсалар.”(Аъроф сураси 176 оят.)

 Аллоҳ таоло Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васалламга ўзларининг аҳли оилалари ва қавмларини ислом динига даъват қилмоқликни буюрди. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам биринчи бўлиб ўзларининг қабилалари бўлмиш Бану Ҳошим қабиласини даъват қилмоқликни ҳоҳладилар. Уларни бир жойга йиғдилар, улар тахминан қирқ, қирқ бир киши ёки ўттиз тўққиз киши эди. Уларнинг орасида амакиларидан Абу Толиб, Ҳамза, Аббос ва Абу Лаҳаблар ҳам бор эди. Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам уларга ширин таомларни тайёрлаб бердилар, улар ана шу нарсалардан едилар ва ичдилар. Таом  еб бўлингач, пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам чиройли гапларни айтишликни ҳоҳладилар. Сўнгра: “Аллоҳ таолога ҳамдлар бўлсин, У зотга ҳамд айтаман, Ундан ёрдам сўрайман, Унга иймон келтираман ва Унинг Ўзигагина таваккал қиламан” дедилар. Аллоҳ таоло яккаю ёлғиздир, унинг шериги йўқдир, сўнгра албатта бирор бир қариндош ўз аҳлига зинҳор ёлғон гапирмайди. Аллоҳ таолога  қасамки, агар мен инсонларни алдасам ҳам сизларни ҳеч қачон алдамайман ва инсонларни адаштирсам ҳам сизларни асло адаштирмайман. Ўзидан бошқа илоҳ бўлмаган Аллоҳ таолога қасам ичиб айтаманки, албатта мен сизларга хоссатан ва инсонларга эса омматан қилиб юборилган Аллоҳ таолонинг росулудирман дедилар. Аллоҳга қасамки, сизлар ҳудди ухлаганларингдек вафот этасизлар, уйғонганларингиздек қайта тирилтириласизлар, амал қилган нарсаларингиз баробарида ҳисоб китоб қилинасизлар. Албатта ана шу нарсалар абадий жаннат ёки абадий азобга олиб боради. Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам уларни ҳайрон бўлиб турганларнини кўрганларида уларга қарата айтдиларки, сизларга бир гап айтмоқликни ҳоҳлаб турибман, ана шу сўзнинг сабабидан сизлар араблар устидан ҳукм чиқарасизлар, ажамларга эса бошчилик қиласизлар. Абу Лаҳаб у зотга қарата биттамас ўнта айт деди. Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам “Аллоҳдан Ўзга илоҳ йўқдир, Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васаллам Унинг росулидир” дедилар. Ана шу пайт Абу Лаҳаб бир ёқимсиз овоз билан: “Ахир бу диндан қайтишликку” уни тўхтатинглар сизларни бирор бир азобга дучор қилмасидан олдин деди. Абу Лаҳаб атрофидагиларни унинг гапига кирмасликка ундади ҳаттоинки улар ростгуй Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг даъватларидан юз ўгириб кетдилар. Қавм Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳоҳлаган умумий яхшиликлардан иборат бўлган нарсалардан эътибор бермасдан, Абу Лаҳабнинг бақир-чақири сабабли, қаттиқ афсусланган холатда ортларига қайтдилар.

 Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам амакиларининг қилган ишидан саросимасга тушиб қолдилар. Ана шу нарсалардан аввал Абу Лаҳаб Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга нисбатан яхши муносабатда эди. Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам албатта Абу Лаҳаб жим бўлмаслигини, у зотга нисбатан қарши туришликка бор имкониятидан фойдаланган ҳолатда барча ёмонликларини ишга солишини билдилар, чунки у қавмнинг энг олди ва икки юзи қизили эди. Шунинг учун ҳам инсонлар унинг асл исми Абдулуззо ибн Абдулмутталиб бўлишлигига қарамий уни Абу Лаҳаб деб номлашарди.

 Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васаллам ўзлари ва даъватлари тўғрисида қайғурардилар, чунки амакилари Абу Лаҳаб қариндошларининг ичида у зотга энг яқини эди. Энди энг яқин кишилари шундай деб турганидан кейин, бошқалардан нимани ҳам кутса бўларди. Лекин Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Аллоҳ таоло ҳоҳлаганини қилсин деб, ишнинг ниҳоясини Аллоҳ таолога топширдилар.

 Абу Лаҳаб Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг мажлисларини тарк этиб, Бани Ҳошим қавмини бирма бир айланиб чиқди. Уларни Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васалламга нисбатан иғво, фитна қилмоқликка ундади. Бани Ҳошим қавмини Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам айтаётган гаплардан тийиб қўйишликни ҳоҳларди, лекин улар таҳқирлаш ва душманчиликдан юз ўгирдилар.

 Кунларнинг бирида Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Абу Лаҳабнинг қилган ана шу иши туфайли инсонларни бир жойга йиғиш мақсадида Сафо тоғига бир огоҳлантирадиган овоз билан нидо қилдилар. Ҳамма инсонлар тўпландилар. Кела олмаган кишилар у зотни кўришлик учун ўз номиларидан бир одамни юборишди, Сафо тоғида У зотни кўришди. Шунда Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам уларга қарата шундай дедилар: “Хозир мен сизларга мана бу водийда бир неча отлиқлар сизларни ҳамла қилишлик мақсадида йиғилиб турибди десам мани гапимга ишонасизларми” дедилар. Улар: Албатта ишонамиз, чунки биз сенда хеч бир ёлғон нарса кўрмаганмиз дедилар. Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: Мен сизларга олдингиздаги азобдан огоҳлантирувчиман дедилар. Шунда Абу Лаҳаб: қўлинг қурисин шунинг учун чақирганмидинг бизларни деди. Шунда Аллоҳ таоло унинг ҳақида: “Абу Лаҳабнинг қўллари қурисин (ҳалок бўлсин!) Ҳалок бўлди ҳам. Мол мулклари ва касб қилиб топган нарсалари унга асқотмади. Яқинда (у) оловда тобланажак”-оятини нозил қилди. (Масад сураси, 1-3 оятлар.)

 Инсонлар Набий соллаллоҳу алайҳи васалламдан юз ўгириб кетдилар, Росулуллоҳ уларга қарата: “Эй Қурайш аҳли! Аллоҳ таолодан бўладиган азобдан ўзларингизни сақланглар, чунки мен Аллоҳдан сизларга бирор нарса етса, мени қўлимдан ҳеч нима келмайди. Эй Бани Абдулмутталиб! Мен Аллоҳдан сизларга бирор нарса етса, мени қўлимдан ҳеч нима келмайди. Эй Аббос ибн Абдулмутталиб! мен Аллоҳдан сизга бирор нарса етса, мени қўлимдан ҳеч нима келмайди. Эй Росулуллоҳнинг аммаси Софиййа! мен Аллоҳдан сизга бирор нарса етса, мени қўлимдан ҳеч нима келмайди. Эй Росулуллоҳнинг қизи Фотима! Мендан ҳоҳлаган нарсангизни сўранг, мен Аллоҳдан сизга бирор нарса етса, мени қўлимдан ҳеч нима келмайди” дедилар.

 Қавмдан бирор киши Набий соллаллоҳу алайҳи васалламни эшитишлик учун, у киши хақларида бирор нарсани билмоқлик учун келса, Абу Лаҳаб Муҳаммад эсини еган, аҳмоқ деб уларни орқасига қайтарарди.

 Абу Лаҳаб хотинини олдига қайтиб борди. Унинг хотини Арво бинти Ҳарб (Умму Жамил) бўлиб, қавмнинг обрўли аёлларидан эди, ҳасабда ва насабда ҳам пешқадам аёллардан эди. Шу билан бир қаторда Қурайш зодагонларидан бўлган Абу Суфён ибн Ҳарбнинг синглиси эди. Лекин унинг тили ёмонлигидан барча аёллар ундан эҳтиёт бўлишарди.

 Умму Жамил эрига қараб: “Инсонлар нимага тўпландилар” деди. Шунда Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васаллам билан содир бўлган ходисани айтиб берди. Умму Жамил: илоҳларингизни хақоратласа ҳам қараб туравердингларми? -деди. Абу Лаҳаб: Нима қилайлик? Умму Жамил деди:  Уни тўхтатинглар. Унга шунақанги азият берингларки, токи бу ишни жиддийлигини, ҳазил иш эмаслигини билсин.

 Сўнгра Макка қабилаларининг олдига бориб, Набий соллаллоҳу алайҳи васалламни бошқа ном билан атади. У исм “Муҳаммад” исмининг акси бўлиб, “тўхтовсиз қораланган” деган маънони билдирарди. Уларга қарата: “Қораланган (Муҳаммад)дан юз ўгирдик, динини ёмон кўрдик ва унинг ишига қарши чиқдик” деди. Инсонлар орасида Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васалламга қарши чақимчилик қила бошлади. Бу ишида шу даражада ҳаддидан ошдики, ҳатто У зотни йўлларини пойлаб, ёмон сўзлар билан хақоратлаб юрарди. Бу ишларидан ташқари У зот соллаллоҳу алайҳи васалламнинг йўлларига ахлат ва тиконларни ташларди. Шундан кейин Аллоҳ таоло у тўғрисида Қуръони каримда оят нозил қилди. “Шунингдек, ўтин ташувчи хотини ҳам. Бўйнида пухта эшилган арқони ҳам бўлур.” (Масад сураси 4-5 оят)

 Умму Жамил Набий соллаллоҳу алайҳи васалламга азият беришдан хеч чарчамасди, ҳатто агар У зотнинг рўпараларидан чиқиб қолгудек бўлса, “Бадбахт, хорланган” деб У кишини хақоратларди.

 Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Албатта Аллоҳ таоло “Муҳаммад” исмини сақлашлик мақсадида, унга Росулуллоҳни “музаммам, яъни қораланган” деб атамоқликка илхом берди”. Аллоҳ таоло Ўзининг Набийига ёрдам бериб, у жирканч аёлнинг кўплаб ёмонликларидан ҳимоя қилди.

 Биз сизга бу ажойиб ҳодисани қуйида келтирамиз:

 Умму Жамил Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам тарафларига бақир чақир қилиб, қўлида катта тош билан келарди, Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Абу Бакр Сиддиқ розияллоҳу анҳу билан бирга эдилар. Шунда Абу Бакр Сиддиқ: у сиз тарафга келяпти, мен сизни кўриб қолишидан қўрқаман, агар беркиниб турсангиз, у сизга азият бера олмасди дедилар. Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: албатта Аллоҳ таоло у билан менинг орамизни тўсиб қўяди дедилар. У келиб Абу Бакрнинг  олдиларига тўхтаб, эй Абу Бакр биродаринг бизларни хақорат ва масхара қилди деди. Шунда Абу Бакр Сиддиқ  Аллоҳ таолога  қасамки, У зот сен ҳақингда шеър ҳам айтмайдилар, гапирмайдилар ҳам дедилар. Умму Жамил: тўғри айтдинг. Мен Қурайш саййидининг қизи бўлсаму менга шунақа дермиди дедида орқасига қайтиб кетди. Абу Бакр Сиддиқ  Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга: сизни кўрмадия дедилар. Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васаллам: бир фаришта мени у кетгунча тўсиб турди дедилар. Мана буни қаранг! Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам биродарлари Абу Бакр Сиддиқ  билан бирга бўла туриб, Умму Жамил келиб Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламни кўрмасдан фақатгина Абу Бакр Сиддиқни кўришлиги ва Абу Бакрни бу ишдан таажжубга тушишлари қандай ҳам ажойиб холат.

 Бошқа юртлардан араб қабилалари Маккага ҳаж ва умра амалларини адо этмоқлик учун ташриф буюришарди. Абу Лаҳаб бу қилган ишлари билан кифояланмасдан, ана шу қабилаларнинг бошлиқларини олдига бориб: “Албатта Муҳаммад укамнинг ўғли, у ота боболаримизнинг динини инкор қилган, у сеҳргар, коҳин, шоирдир унинг гапига қулоқ солманглар, мен унинг амакисиман, мен бошқа инсонлардан кўра уни кўпроқ биламан” дерди. Абу Лаҳаб Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Аллоҳ таолонинг даъватига чақирмасин деб, турли хил бепул зиёфатларни уюштирарди. У ҳаж ва умра мавсумларида инсонларни У зотдан қайтаришлик учун бор имкониятини сарф этарди.

 Мана шу ходисанинг гувоҳи бўлган бир киши бизга айтиб беради: “Мен исломда бўлмаган вақтимда Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламни “Зул мажоз” бозорида “Эй инсонлар! Аллоҳ таолодан ўзга илоҳ йўқ деб айтинглар, нажот топасизлар” дердилар, инсонлар у кишининг аторофларига тўпланишарди, у зотни орқаларида эса қизил юзли, ғилай ва икки кокиллик бир киши: “Албатта Муҳаммад диндан қайтган, ёлғончи” деб у зот қаерга борсалар орқаларидан эргашиб юрарди”. Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам гапиришдан тўхтаганларидан кейин Абу Лаҳаб: мен мана бу тўқимачи, сеҳргарнинг амакисиман унга ишонманглар, мен Абдулуззо Абу Лаҳабман, агар унга ишонсангиз, у сизларни ҳам сеҳрлаб қўяди дер эди.

 Қалбларига иймон нури киришига оз қолган инсонлар бу сўзлардан сўнг айтишардики: агар бу йигит яхши бўлганида эди, амакиси бунинг тўғрисида яхши гапларни айтган бўларди, чунки бирор кишининг яқини уни кўпроқ билади дейишарди. Абу Лаҳаб уларга қарата: агар жиянимнинг айтаётган гапи рост бўладиган бўлса, мен молу мулкларим билан қиёмат кунидаги азобдан халос бўламан деди. Аллоҳ таоло бунинг бу гапига Қуръони каримда қаттиқ раддия бериб қуйдаги ояти каримани нозил қилди: “Мол мулки ва касб билан топган нарсалари унга асқотмади.” (Масад сураси 3 оят)

 Аллоҳ Ўзининг тўғри ҳидоят йўлидан адаштирмасин. Омин.

 Жалолиддин Ҳамроқулов

Жорий йилнинг 2 сентябрь куни Макка ва Мадина шаҳарларида "Ҳаж -2016" ишчи гуруҳ штабида ишчи гуруҳ аъзолари ва гуруҳ раҳбарлари иштирокида йиғилиш бўлиб ўтди. Унда муҳтарам Президентимиз раҳнамолигида диний соҳада амалга оширилган буюк ишлар ва улкан ютуқлар ҳақида тўхталиб ўтилди ҳамда Юртбошимизнинг оила аъзоларига, яқинларига ва бутун халқимизга таъзия изҳор қилинди ва самимий ҳамдардлик билдириб ўтилди. Ҳозирда Макка ва Мадина шаҳарларида бўлиб турган ҳожиларимиз ушбу жудоликни чуқур қайғу билан қабул қилдилар.

Муҳтарам Юртбошимизнинг вафотлари муносабати билан  3 сентябрь куни пешин намозидан сўнг Мадина ва Макка шаҳарларида ғоибона жаноза намози ўқилди. Унда юртдошларимиз Президентимиз охиратлари обод бўлиши, жойлари жаннатдан бўлишини Яратгандан сўраб, дуо-ю илтижолар қилдилар. Ўзаро бир-бирларига сабр-тоқат билдирдилар.

Шунингдек, ҳожилармиз муҳтарам Юртбошимиз ҳақларига хатми Қуръонлар ўқидилар ва Умра амалларини Масжидул Ҳарамда адо этиб, савобини муҳтарам Президентимиз руҳониятларига бағишладилар ва ҳақларига дуо-ю фотиҳалар қилдилар.

25 йил... Тарих солномалари учун қисқа бўлган бу фурсат Ватанимиз Ўзбекистон учун, унинг заҳматкаш халқи учун асрларга татигулик давр бўлди десак асло янглишмаймиз. Зеро, Истиқлол бизга тақдим этган инъомларни санаб адоғига етиш қийин. Қайси соҳада бўлмасин, шу қисқа давр ичида тарих солномаларига олтин ҳарфлар билан битилажак ўзгаришлар содир бўлганига ҳар биримиз гувоҳмиз. Диёримиз узра ҳурлик шабадаси эса бошлаган илк кунлардан бошлабоқ шу элнинг ҳар бир вакили ўзиниинг ҳақ-ҳуқуқларига тўлиқ эга бўла бошлаганини, инсон қадру қиммати юксакларга кўтарила бошлаганини ҳам юртдошларимиз юрак-юракдан ҳис этиб турибди. Бугун тили, миллати, дини, ижтимоий келиб чиқишидан қатъий назар шу юртда истиқомат қилувчи ҳар бир шахс тенг ҳуқуққа эга эканлиги, қайси дин вакили бўлишидан қатъий назар ўз ибодатларини эмин-эркин бажариши учун кенг имкониятлар мавжудлиги ҳам мустақиллигимиз шарофатидандир.

Маълумки, Ислом неча асрлардан буён юртимиз аҳолисининг асосий қисми эътиқод қилиб келаётган диндир. Мамлакатимизда мўмин-мусулмонларнинг эмин-эркинликда ибодат қилишлари учун яратиб берилган шарт-шароитлар, жумладан, Исломнинг муқаддас китоби бўлмиш Қуръони карим маъноларининг таржимаси ўзбек тилида бир неча баробар нашр этилгани, Ҳадис тўпламларининг таржималари юртдошларимизга қайта-қайта туҳфа этилаётгани, бу соҳада оламшумул ишларни амалга оширган аждодларимизнинг номлари қайта тикланиб, асарлари кенг тадқиқ қилинаётгани,  кўплаб масжидларнинг кўркам ва улуғвор кўринишда қад ростлаётгани, ҳар йили минглаб юртдошларимиз Ҳаж зиёратини амалга ошираётганлари, ҳожиларимизнинг сафарлари ҳар томонлама бехавотир,  кўнгилдагидек кечиши мақсадида юртимиздаги мутасадди ташкилотлар томонидан амалга оширилаётган саъй-ҳаракатлар диққатга сазовордир.

Собиқ иттифоқ даври билан таққосланса, бу борада амалга оширилган ишларнинг нақадар улуғвор эканлиги яққол намоён бўлади. Мустақилликдан аввал юртимиздан бир неча нафар кишигагина Ҳаж зиёратини бажариш насиб қилган бўлса, ҳозирги кунда ҳар йили зиёратчиларимизнинг сони 5 мингдан ошаётганини алоҳида таъкидлаш лозим. Юқорида айтиб ўтганимиздек, юртдошларимиз Ислом динининг беш рукнидан бири бўлган Ҳаж ибодатини қулай ва бехавотир бажаришлари учун тегишли идоралар бетиним ҳаракат қиладилар. Ҳажни ният қилган ватандошларимизнинг юртимиздан Саудия Арабистони Қироллигига учиб кетишларидан тортиб, у ерда улар учун кўркам ва шинам меҳмонхоналар, ҳар томонлама қулай жиҳозланган, жаҳон стандартларига жавоб берадиган шароитларга эга хоналарнинг ажратилиши, саломатликларининг мунтазам назоратда эканлиги, зиёратларни ўз вақтида бажаришлари учун энг замонавий транспорт воситаларининг шайлиги, ва ниҳоят Ватанимизга соғ-омон қайтиб келишлари ушбу идораларнинг тинимсиз меҳнатлари самараси бўлиш билан бир қаторда истиқлолнинг бизга туҳфа этган инъоми натижасидир.

Шу кунларда Саудия Арабистони Қироллигининг муқаддас шаҳарларида диллари фахр ва ифтихорга лиммо лим бўлган юртдошларимиз ҳам мустақилликнинг бу инъомидан беҳад хурсанддирлар. Ватанимизнинг   25 йиллик байрами арафасида зиёратчиларимиз юртимиз осмони ҳамиша мусаффо бўлишини, тўкин дастурхон атрофида кексаларимизнинг эзгу дуолари янграб туришини, оналарнинг аллалари, фарзандларимизнинг шодон кулгуси ҳамиша хонадонларимизни яшнатиб туришини чин дилдан тилаган ҳолда ўз ибодатларини амалга оширмоқдалар. Шу билан бирга уларнинг дилларида яна бир олий ният борки, мустақиллигимиз абадий бўлиб, унинг шарофатидан ота-боболарига армон бўлган, аммо бугун ўзларига насиб этган бу ёруғ кунлар фарзандларига ҳам насиб этсин. Бинобарин, Моҳира Норинбоева (Тошкент вилояти, 4-гуруҳ) бу ҳақида шундай дейди, - Менга бундай улуғ ҳаж ибодати насиб қилиб турганидан аввало Парвардигор шукрона ва алалхусус муҳтарам Президентимизга ўз миннатдорлигимни билдираман. Бу ерда турар эканман оилам, қавму қариндошларим, маҳалла кўйим ва асосийси халқимнинг фаровонлигини сўраб илтижолар қилмоқдаман. Шунингдек, Муаззам Эрматова (Тошкент шаҳар, 4-гуруҳ) ҳам ўз дил сўзларини билдириб ўтди, - Мен турмуш ўртоғим Машраб Эрматов билан мана шундай муқаддас ерларга келганимдан беҳад мамнунман. Аллоҳга шукрлар бўлсинки, юртимиз тинч. Тинч юртдагина мана шундай улуғ сафарлар бўлади. Шу сабабдан, менинг қалбимнинг туб-тубидаги ниятим илоҳим Она Ватанимнинг мустақиллиги, ҳурлиги абадий бўлсин, халқимиз соғ ва омон, ҳаётимиз бунданда фаровон бўлсин, улғайиб келаётган ёшларимиз ота-боболаримиз сингари буюк алломалар бўлиб вояга етишларини Аллоҳдан сўраб илтижолар қилмоқдаман. 

Зиёратчиларимизнинг бу соф ниятлари амалга ошишига биз ҳам тилакдошмиз.