Пайғамбаримиз (алайҳиссалом) айтдилар: “Мен қиёмат қо­йим бўлган кунда Одам фарзандларининг энг улуғиман, (бу би­лан) фахрланмайман, икки қўлимда ҳамду сано байроғи юқори кўтарилган бўлади, (бу билан ҳам) фахрланмайман, ана шу кунда Одамдан бошлаб барча пайғамбарлар менинг байроғим остига жамланишгай ва қабри биринчи очиладиган ҳам, биринчи шафо­ат қилувчи ҳам ва биринчи шафоати қабул қилинадиган ҳам мен бўламан (булар билан фахрланмайман)” (ИмомТермизий ва Имом Аҳмад ривояти).

Бу ҳадиси шарифда Муҳаммад (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) дунё аввалидан бошлаб афзал ва улуғ банда экани айтилмоқда. Қиёмат кунида Одам болаларининг саййидиман, дейишлари ҳам у зотнинг нафақат бу дунёда, балки охиратда ҳам башариятнинг саййиди бўлишларини ҳадисда зикр қилмоқдалар.

Қиёмат кунида Пайғамбаримиз Муҳаммад (соллаллоҳу алай­ҳи ва саллам)нинг қўлларида ҳамд байроғи бўлиши ҳадисда таъ­кидланмоқда. Бу эса, “Мен катта шафоатни қилганимда аввал­гию охирги халойиқ менга мақтов айтади”, деганидир.

Бу гапларни Пайғамбаримиз Муҳаммад (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) фахрланиш ёки мақтаниш учун айтаётганлари йўқ, бал­ки ҳақиқат шудир. Бу эса, Муҳаммад (соллаллоҳу алайҳи ва сал­лам) қиёмат кунида энг улуғ ва шарафли банда эканликларини кўр­сатади.

Ҳадис давомида “Қабри биринчи очиладиган ҳам менман”, де­дилар. Қиёматдан олдин дунё пайдо бўлгандан бошлаб то ўша пайтгача бўлган барча халойиқ қабрда бўлиши маълум. Ўша қабр­дагилар ичидан биринчи тирилтириладиган зот уларнинг энг аф­зали экани билинади. Мана шу улуғ зот Муҳаммад (сол­лал­ло­ҳу алайҳи ва саллам)дир. Бу сўзларнинг ҳеч бирида ғурур ва кибр бў­ли­ши мумкин эмас. Чунки Қуръони каримда у зотнинг ҳаво­дан олиб гапирмаслиги собит бўлган.

Абдуллоҳ ибн Аббос (Аллоҳ улардан рози бўлсин) айтади: «Бир кун Расулуллоҳ (алайҳиссалом) саҳобалар пайғамбарларнинг қай бири афзаллиги ҳақида баҳслашаётганларини эшитиб қолди­лар ва айтдилар:

“Мен сизларнинг баҳсингизни эшитдим… Албатта, Иброҳим Аллоҳнинг дўсти, бу тўғри, Мусо Аллоҳнинг сирдоши, бу ҳам тўғри, Исо Руҳуллоҳ ва Аллоҳнинг калимаси, бу ҳам тўғри, Одам Аллоҳнинг ердаги халифаси, бу ҳам тўғри. Лекин эй саҳобаларим! Билинглар, мен Аллоҳнинг (улардан кўра) энг суюклигиман, (аммо) фахрланмайман, қиёмат кунида ҳамду сано байроғини баланд кўтарган мен бўламан, (аммо) фахрланмайман ва мен қиёмат ку­ни биринчи бўлиб шафоат қилувчи ва биринчи бўлиб шафоати қабул қилинадиган кишиман, (аммо) фахрланмайман, жаннат эшигини биринчи қоқадиган менман, шунда мен учун Аллоҳ тао­ло жаннат эшигини очади ва мени жаннатга дохил қилади, мен билан мўминларнинг фақирлари бирга (киради), (аммо) фахр­ланмайман, аввалгилар ва охиргиларнинг барчасини энг мукарра­ми ўзимман, (аммо бунга ҳам) фахрланмайман”» (Имом Термизий ри­вояти).

Пайғамбарларнинг бир-бирларидан фазлли эканини Аллоҳ таолонинг ўзи хабар берган. Бу ҳақда:

«Ўша пайғамбарларнинг баъзиларидан баъзиларини афзал этдик. Улар ичида (Мусо каби) Аллоҳ (у билан) гаплашгани ва (Муҳаммад каби) даражасини (бошқа пайғамбарлардан) юқори қилгани бор. Марямнинг ўғли Исога мўъжизалар бердиква уни Руҳул Қудус (Жаброил) билан қувватладик. Агар Аллоҳ хоҳлаганида эди,(одамлар) пайғамбарлар (юборилгани)дан кейин, уларга ҳужжатлар келгач (ўзаро) уришишмаган бў­лур эди. Аммо улар ихтилоф қилди. Улар орасида имонкелтирганлари ҳам, куфрга кетганлари ҳам бор. Агар Аллоҳ хоҳ­лаганида, (улар) уришишмаган бўлур эди. Лекин Аллоҳ Ўзи хоҳлаган ишини қилур» (Бақара, 253-оят).

Ояти каримадан маълум бўлади, баъзи пайғамбарлар баъзи­ларидан афзалдир. Уларнинг фазллари ўзларининг муҳитларига қараб турлича бўлади. Масалан, баъзи пайғамбарлар бир қаби­ла­га, бошқалари бир авлодга, яна бирлари бир умматга, баъзила­ри эса барча умматларга ва барча авлодларга юборилгандир.

Ояти карима тўғридан-тўғри Муҳаммад (соллаллоҳу алайҳи ва саллам)нинг ўзларига хитоб бўлаётгани учун у зотнинг фазлла­ри зикр этилмади. Пайғамбарлар ичида Муҳаммад (соллаллоҳу алай­ҳи ва саллам)га назар соладиган бўлсак, у зот (соллаллоҳу алай­ҳи ва саллам) энг олий даражада турадилар. У зот (соллаллоҳу алайҳи ва саллам)нинг пайғамбарлиги бошқа пайғамбарларга ўхшаб бир миллат, бир авлод ёки бир наслга эмас, балки барча миллат­лар­га, барча авлодларга ва барча наслларга тегишли бўлиб, бу ри­со­лат қиёмат кунига қадар давом этади.

У зот (соллаллоҳу алайҳи ва саллам)нинг пайғамбарликлари тўлиқ, ҳеч қандай камчиликсиз ва кишиларга икки дунё саода­ти­ни берувчи пайғамбарликдир. Шунинг учун ҳам у зотдан кейин ва­ҳий келмайди. Шунинг учун ҳам у зот (соллаллоҳу алайҳи ва сал­лам)­нинг рисолати ўзидан олдинги барча дин ва рисолатни ман­сух қилади.

Аллоҳнинг салавоти ва саломи сизга бўлсин, эй Саййидимиз, эй Расулуллоҳ!

Аллоҳ таоло айтди:

«Сизларнинг (суҳбатдош) биродарингиз залолатга кетга­ни ҳам йўқ, йўлдан озганиҳам йўқ» (Нажм, 2).

Маккаликлар, Қурайш аҳли ўзларининг биродарлари Муҳам­мад (алайҳиссалом) келтирган динни, бутун инсониятга то қиёматга қадар турадиган ҳақ динни қатъиян рад этибгина қолмай, у зот (соллаллоҳу алайҳи ва саллам)ни “адашган ва ақлдан оз­ган мажнун” дея айблади. Уларнинг бундай айбловларига Ҳақ тао­ло: “Йўқ, у Муҳаммад адашган эмас, эс-ҳушидан айрилиб қолгани ҳам йўқ, у тўғри йўлда, балки ўзларинг залолатда юрган, ҳақ ноҳақни ажрата олмайдиган жоҳилу нодонсиз”, дея жавоб бе­ра­ди юқоридаги ояти каримада.

Аллоҳ таоло: «(Яна у Қуръонни) хомхаёлдан олиб сўзлаёт­га­ни йўқ» дея, тилингиз (сўзингиз)ни поклади.

Пайғамбар (алайҳиссалом) Аллоҳ таоло ва унинг шариати ҳа­қида ёки охират билан боғлиқ воқеалар ҳақида нима деган бўлса­лар, албатта, ҳақни гапирганлар, чунки у зот (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) ўз ичларидан тўқиб эмас, балки Аллоҳ берган илм билан сўзлаганлар.

«Унга (тиловатни) мустаҳкам қувватга эга бўлмиш зот (Жаб­роил) таълим берди» дея (Нажм, 5) суҳбатдошингизни пок­лади:

Пайғамбар (алайҳиссалом)нинг суҳбатдошлари, Қуръон ил­ми­ни ўр­гатадиган муаллимлари Жаброил (алайҳиссалом) эдилар. Аллоҳ таоло Ўзи билан Пайғамбар (алайҳиссалом) ўртасида эл­чилик қи­лишдек буюк вазифани адо этишни соҳиби қудрат дея сифат­ла­ган Жаброил исмли машҳур фариштага юклаган эди.

Ва кўнглингизни улуғлади:

«Кўрган нарсасида қалби ёлғончи бўлмади» (Кўзи билан Жаб­роилни ёки қалби билан Аллоҳни кўрди) (Нажм, 11).

Яъни, Жаброил (алайҳиссалом)ни асл суратида кўриб, Пай­ғамбар (соллаллоҳу алайҳи ва саллам)нинг кўнгиллари ҳам қано­атланди ва у Аллоҳ таоло томонидан тайин қилинган вакил, элчи эканига ишондилар. Ёки Пайғамбар (алайҳиссалом) Меърож ке­часида ғайб оламининг кўпгина сир-асрорига шоҳид бўлдилар, кўз­лари билан кўрдилар. Шу кўрган нарсаларга чин қалбларидан ишондилар, уларнинг ҳақлигига заррача ҳам шубҳаланмадилар.

Ва кўзингизни ҳам поклади:

«(Пайғамбарнинг) кўзи (четга) оғгани ҳам йўқ, ўз ҳаддидан ошгани ҳам йўқ» (Нажм, 17). Пайғамбар (алайҳиссалом) Меъ­рож кечасида чексиз олам, илоҳий даргоҳга чиққанларида фақат Аллоҳ таоло изн берган нарсаларгагина қарадилар.

Ҳар бир нарсани кузатиб, билиб тургувчи Алим Зот Аллоҳ тао­ло бу ҳолатни билди, Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам)­нинг камтарона кўз қарашларини кўрди ва албатта, биз уммати Муҳаммадияга бунинг хабарини берди.

Ва қалбингизни поклади:

«(Эй Муҳаммад!) Кўксингизни (илму ҳикматга) кенг очиб қўймадикми?!» (Шарҳ, 1)

Аллоҳ таоло Пайғамбаримиз Муҳаммад (алайҳиссалом)га бер­ган неъматларидан бирини эслатиб айтади, биз сизнинг кўнг­лингизни шу даражада кенг қилиб қўйдикки, у барча маъ­навият, улкан ҳидоятни ичига сиғдира олди. У зот (соллаллоҳу алайҳи ва саллам)нинг кўнгиллари бамисоли ҳикмат булоғи эди.

Ва хулқингизни поклади:

«Албатта, сиз буюк хулқ узрадирсиз» (Қалам, 4).

Аллоҳ таоло ушбу муқаддас хитоби билан Ўзининг маҳбуб Пайғамбари Муҳаммад (алайҳиссалом) нақадар чиройли, гўзал ах­лоқ эгаси эканларини таъкидламоқда.

Бу ояти каримани шарҳлаб Имом Аҳмад ибн Ҳанбал (раҳматул­лоҳи алайҳ) ривоят қилади: «Ойша онамиз (розияллоҳу анҳо) Пай­ғамбаримиз (алайҳиссалом) ҳақларида бундай деган: “Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) ҳеч қачон на қўл остидаги ходимни ва на хотинни урмаганлар. Жиҳоддан бошқа жойда ҳеч нарсани қўл­лари билан урмаганлар. Икки ишдан бирини танлайдиган бўл­салар, гуноҳ бўлмаса, албатта, осонини танлардилар. Агар гуноҳ иш бўлса, ундан узоқда бўлардилар. Ўзлари учун ҳеч қачон ўч ол­маганлар. Магар Аллоҳ ҳаром қилган нарсалар содир қилин­са­гина, Аллоҳ учун интиқом олганлар”».

Ойша Онамиз (розияллоҳу анҳо)дан Пайғамбаримиз (алай­ҳиссалом) хулқлари ҳақида сўрашганда: “Хулқлари Қуръон эди”, деб жавоб берган, яъни Муҳаммад (алайҳиссалом) Қуръондаги барча олий хулқлар билан хулқланганлар, яхши одоб-ахлоқни ўзларига сингдирган эдилар.

Аллоҳ таолонинг юқоридаги ояти каримаси у зот (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) учун катта баҳодир.

Аллоҳ таоло бундай марҳамат қилган:

«(Эй имон келтирганлар!) Сизлар учун – Аллоҳ ва охират ку­нидан умидвор бўлганва Аллоҳни кўп ёд қилган кишилар учун Аллоҳнинг пайғамбарида гўзал намунабордир» (Аҳзоб, 21).

Эй Саййидимиз, Набийимиз! Исро кечасида барча пайғам­бар­ларга имом бўлдингиз, Байтул Мақдис (Қуддуси шариф)да бўл­ган пайтингизда сизга ва умматларингизга Аллоҳнинг берган неъ­мат­ларини сўзлаб, (қуйидагича) енгил хутба қилдингиз:

“Аллоҳга ҳамд бўлсин, мени оламлар учун раҳмат қилиб юборди, барча одамлар учун (жаннатдан хабар бериб) севинти­рув­чи, (дўзахдан) огоҳ қилувчи этиб юборди, (Аллоҳ менга) ҳар бир нарса ҳақида тушунчани ўз ичига олган Қуръони каримни но­зил қилди ва умматимни ўрта уммат қилди, умматимни (қиёмат кунида) ав­валги уммат, (фоний дунёда эса) охирги уммат қилди ва менинг кўксимни (имон-эътиқод учун) кенг қилиб қўйди, оғир юкимни ен­гиллатди, номимни баланд қилди, мени (охиратда жан­натни) очувчи (дунёда пайғамбарликка) якун ясовчи қилди”.

Энг покиза ва улуғ салавот-саломлар сизга, аҳли байтингизга ва саҳобаи киромларингизга бўлсин, ё Расулуллоҳ!

Усмонхон АЛИМОВнинг

“Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам)нинг муборак васиятлари” (1-жилд) китобидан

 

Ихлоснинг турлари
Исҳоқжон домла Бегматов
“Усмон ибн Маъзун” жоме масжиди имом-хатиби

2019 йил 5 июл, муборак жума куни Сурхондарё вилояти Бойсун туманидаги Омонхона қишлоғида янги “Шайх Шамсиддин” номидаги масжиди очилди. Қишлоқ аҳолисининг севинчи чексиз. Тиллари-ю диллари шукронада, дуода. Авваллари масжид учун 12 км узоқликдаги туман марказига боришига тўғри келар, маросимлар, тўй-маъракаларда қийинчиликка дуч келинар эди.  Кўп йиллик армонлар бугун барҳам топди. Энди уларнинг ўз масжидлари, имом-хатиблари бор.

Ўзбекистон мусулмонлари идораси раиси ўринбосари Иброҳим домла Иномов ҳудуд аҳолисини янги рўйхатдан ўтган масжид билан муборакбод этдилар. Муфтий ҳазратларининг эзгу тилаклари, дуои хайрларини  етказдилар.

 Юртимизда олиб борилаётган ислоҳотларнинг туб моҳияти аввало инсонларни рози қилиш, уларнинг оғирини енгил қилишдир. Аслида XX аср бошларида қурилган, бироқ ўтган давр мобайнида турли сабаблар билан ёпиб қўйилган ушбу масжидни очиш учун бир қанча жонкуяр ихлос эгалари кўп тер тўкдилар. Барча зарурий ҳужжатларни тайёрладилар. Масжид биноси ҳашар йўли билан қайта таъмирланиб, янги таҳоратхона қурилди. Сўнгги йилларда диний-маърифий сохада олиб борилаётган ислоҳотлар самарасининг яна бир исботи ўлароқ масжид очилиб, қишлоқ аҳли, айниқса, нуроний кексаларнинг шодлигига сабаб бўлмоқда. Зеро масжидлардан Аллоҳ таолонинг раҳмат нурлари таралиб туради. Ибодат, маърифат, биродарлик маскани бўлиб, мусулмонлар эътиқодини мустаҳкамлашга, ахлоқининг гўзаллашишига, ёмонликлардан узоқда бўлишига сабаб бўлади.

Иброҳим домла Иномов масжидда биринчи жума намозини адо этиб бердилар. Аллоҳнинг байтида тоат-ибодатлар, солиҳ амаллар, Қуръони карим тиловати Қиёмат қадар давом этишини тиладилар. Шунингдек, ташкилий ишларда фаоллик кўрсатган пок ниятли кишилар ҳаққига дуолар қилдилар.

Шу билан Ўзбекистондаги масжидлар сони 2060 тага етди. Эслатиб ўтамиз, шу йилнинг ўзида Тошкент шаҳрида “Шайх Муҳаммад Содиқ Муҳаммад Юсуф”, “Файзуллахўжа ўғли Муродҳожи”, Термиз шаҳрида “Ҳаким Термизий” номидаги янги масжидлар очилгани эди.

Ўзбекистон мусулмонлари идораси Масжидлар бўлими 

Ислом дини мусулмон кишини ўтаётган ҳар бир ку­ни ва соатидан унумли фойдаланишга тарғиб ва таш­­виқ қилади. Зеро, вақтнинг ҳар бир сониясидан халқ ва миллатни моддий ва маънавий юксалишга олиб бора­диган хайрли ва савобли иш­лар йўлида самарали фой­да­ла­ниш барчанинг, хусусан, биз мусулмонларнинг му­­ҳим вазифамиздир. Чунки вақтнинг қий­мати бебаҳодир.

Инсон вақтини сарф этишда омадли ризқлан­ти­рилган бўлса, вафот этганидан сўнг ҳам Аллоҳ унинг яхши амалларини хоҳла­ганича узайтиради. Албатта, бу одам ортида фойдали илм, эзгу иш, чиройли хотира ёки эргашса арзийдиган чирой­ли одат ёки ўзидан сўнг самара бериб турадиган хайрия муас­сасаси ёхуд чи­рой­ли тарбия қилинган зурриёт қолдирган бўл­са, унинг ҳа­ёти давом этаётган ва орқасида чиройли сийрати (та­рихи) қолган бўлади.

Бу ҳақда умавийлар амири Умар ибн Абдулазиз бундай дейди: “Сенинг вужудингда кеча ва кундуз ўз ишини кўрсат­япти, демак, сен ҳам уларга амал қилиб қол!” Донишмандлар: “Вақт бир қилич­дир, агар сен уни кесмасанг, у сени кесади”, деб бежиз айтиш­маган.

Модомики вақт шунчалик аҳамиятли экан, демак, мўмин-му­сулмон кишининг вақт олдида муайян вазифалари бор. У қуйи­да­ги вазифаларни тушуниб адо этмоғи шарт:

Вақтдан имкон қадар унумли фойдаланиш: Бебаҳо мол-­давлатини асраб-авайлайдиган инсон аслида бебаҳо вақти­га бундан-да эътиборлироқ бўлмоғи, уни фақат хайрли ишлар ва мақсадларга ишлатиши лозим. Вақт қадрини яхши англаган салафи солиҳлар вақтларига жуда эътиборли эдилар. Улуғ имомлар бутун вақтини фойдали илм, яхши амал, нафс­га қарши кураш ёки бошқаларга наф етказиш учун ўтказиш билан охират ғамини ердилар.

Ҳасан Басрий айтади: “Шундай зотлар бор эдики, сизлар дир­ҳам-динорларингизга ҳарис бўлганингиздан кўра, улар вақт­лари­га қаттиқроқ ҳарис эдилар”.

Вақтни тартибга солиш. Диний ва дунёвий ишларни ба­тартиб, режали адо этмоқ мусулмон киши­нинг вақти олди­да­ги вазифаларидандир. Ана шунда муҳим ва номуҳим амаллар ўз ўр­нини топиб, ишлар бир-бирига халал бермайди.

Солиҳлардан бири айтади: “Банданинг вақтлари (ўти­ши жи­ҳатидан) тўрт турли бўлади:

1) неъматда;

2) кулфатда;

3) итоатда;

4) маъсиятда ўтади.

Вақтнинг ҳамма ҳолатларида банда зиммасида Аллоҳ­нинг ибодатидан улуш бор. Демак, кимнинг вақ­ти тоатда ўтган бўлса, унинг йўли Аллоҳ таоло мар­ҳаматига, яъни Аллоҳ ҳидоят бериб, ибодатга муваф­фақ қилиб қўйганига шоҳид бўлишдир. Кимнинг вақти неъматда ўтган бўлса, унинг йўли шукр қилишдир. Кимнинг вақти маъсиятда ўтган бўлса, унинг йўли тавба ва истиғфордир. Кимнинг вақти кулфат (синов)да ўт­ган бўлса, унинг йўли розилик ва сабр­­дир”.

Бўш вақтни ғанимат билиш. Кўпчилик бўш вақтининг неъмат эканидан ғофил ўтади. Оқибатда, неъмат шукрини адо эт­майди.

Юқорида баёни ўтган беш нарсани ғанимат билиш ҳақи­даги ҳадиси шарифда Расулуллоҳ (соллаллоҳу алай­ҳи ва саллам) бўш вақтни ғанимат билишга ундаб: “…Машғул бўлиб қолишингдан олдин бўш вақтингни ғанимат бил”, деб таъкидладилар.

Маълумки, инсон ҳаёти ўлчовлидир. Шунинг учун вақт­нинг қадрига етган, уни ҳурмат қилган киши ўзини, умрини ҳурмат қилган ҳисобланади. Чунки ҳар ким ўзи ўйлаган ишларни ҳар вақт ҳам бажара олмайди. Баъзи­да пайдо бўлиб қоладиган бўш вақтлар ўша битмаган ишларни бажаришга яхши имкон­дир. Мўмин киши ма­на шундай бўш вақтларни Аллоҳнинг неъ­мати деб би­либ, фойдаланиб қолмоғи лозим. Вақтга бепарво бўлиш эса умрнинг заволидир.

Ҳақ таоло инсон учун берилган умрни беҳуда ўт­казмай, уни яхшилик ва савоб ишларга сарфлаш, зое қи­линган умр учун охиратда афсус-надомат чекмас­лик ҳақида огоҳлантириб, бундай дейди:

Яъни: “…Ахир, Биз сизларга эслатма оладиган киши эслатма олгудек узун умр бермаганмидик?! Сизлар­га огоҳлантирувчи (пайғамбар) ҳам келган эди-ку!” (Фо­тир, 37).

Инсон ҳаётида вақтини зое қиладиган офатлардан эҳтиёт бў­лиши лозим. Бундай офатлар хатаридан огоҳ бўлмаса, вақ­тини ва умрини зое кетказиб қўяди. Улардан айримларини санаб ўтамиз:

Ғафлат. Шундай офатлардан бўлган ғафлат касаллиги инсоннинг ақли ва қалбига мусибат етказади. Бунинг оқибатида у кечаётган ҳодисаларни, кеча ва кундузнинг алмашувини сезмайдиган, ҳис этмайдиган бўлиб қолади. Нарсаларнинг маъноларига ва ишлар оқибатига нисбатан сергакликни йўқотади. Маънолар билан эмас, суратлар билан; асл ҳақиқатлар билан эмас, кўринишлари билан; мағизи билан эмас, қобиғи билан; ниҳояси билан эмас, бошланиши билан ҳукм чиқаради. Қуръони карим ғафлатдан қат­тиқ огоҳлантиради, ҳат­­то ғафлат аҳли жаҳаннамга ўтин бўладиган тирик жон­зотларнинг энг адашганлари тоифасига киритилган:

Яъни: «Жаҳаннам учун жинлар ва инсонлар­нинг кўп­чили­гини яратганмиз. Уларда қалблар бор, (ле­кин) улар билан “англамайдилар”. Уларда кўз­лар бор, (лекин) улар билан “кўрмайдилар”. Уларда қу­лоқлар бор, (лекин) улар билан “эшит­майдилар”. Ана ўшалар ҳайвонлар кабидирлар. Бал­ки, улар (янада) адашганроқдирлар. Айнан ўшалар ғофил­лардир» (Аъроф, 179).

Аллоҳ таоло илмнинг ҳақиқати ва мағзи қолиб, зоҳири билан қизиқадиганлар ҳақида бундай дейди:

“(Бу) Аллоҳнинг ваъдасидир. Аллоҳ Ўз ваъдасига хи­лоф қилмас. Лекин кўп одамлар (бу каби ҳақиқатларни) билмаслар. Улар охиратдан ғофил (бехабар) бўлган ҳолларида фақат (шу фоний) дунё ҳаётининг зоҳиринигина билурлар” (Рум, 6–7).

Қуръони каримда Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам)­га бундай хитоб қилинади:

“Раббингизни ичингизда тазарру ва қўрқинч билан ҳамда гапирганда овозни кўтармасдан эр­таю кеч зикр (ёд) этинг! Ғофиллардан бўлманг!” (Аъ­роф, 205).

“Шунингдек, қалбини Биз зикримиздан ғофил қилиб қўй­ган, ҳавойи нафсига эргашган ва қилар иши исроф­гарчилик бўлган кимсаларга итоат этманг!” (Каҳф, 28).

Кейинга қолдириш. Бирор хайрли ишни ке­йин­га қол­дириш, яъни ўз вақтидан кечиктириш инсонга ҳо­зири ва бу­гунидан манфаат олиш бобидаги хатар­ли офатларнинг энг ашаддийсидир.

Кунингни фойдали илм ва эзгу ишлар билан тўл­ди­ришинг ўша куннинг зиммангдаги ҳақидир. Ҳозиринг қўлингдан кетиб, аба­дий қайтмайдиган ўт­мишга айлан­гунча уни эртага қолдирма. Эртага ўриб олишинг учун бугун экишинг вожиб­дир. Агар шундай қилма­санг, пу­шаймонлик фойда бермайдиган ўринда пушаймон бў­ласан.

Кейинга суришда бугунги вазифани эртага қол­ди­риш офати бор. Биринчидан, албатта, эртагача яша­шинг­га кафолатинг йўқ.

Ривоят қилинишича, амирлардан бири солиҳ кишини зиё­фатга чақирди. У киши рўзадор бўлгани учун узр сўради. Шунда амир: “Бугун рўзангни оч, эртага тутарсан”, деди. Со­лиҳ киши: “Сен менинг эртагача яшашимга кафолат берола­санми?” дея савол билан жавоб берди.

Ҳа, шундай, ҳеч ким ҳеч кимнинг эртагача яшашига ка­фил бўлолмайди. Ўлим тўсатдан ва турли сабаб­лар билан келади.

Фан-техника ва тиббиёт мислсиз ривожлангани­га қа­ра­масдан, бизнинг асримизда тўсатдан ўлиш ўт­ган замонлардагига нисбатан кўпроқдир. Қанчалар мукаммал жиҳозланган бўлмасин, тиббиёт Аллоҳ таоло буюрган ўлимни тўхта­тишдан ёки жарроҳлик ва бошқа амалиётлар билан уни қайтаришдан ожиз. Илм ҳам бугун замонавий асбоб-ускуналари, машина, тайёра, турли механик ва электр жиҳозлари билан бир бўлиб ҳам ҳар куни саноқсиз ҳодисалар оқибатида юз бераёт­ган ўлимга тўсқинлик қила олмаяпти. Аксинча, айни шу илм-­фан ва техника тараққиёти ўлимнинг янги-янги сабабларини келтириб чиқармоқда, инсон саноат ас­ридан аввал улардан омонда эди.

Иккинчидан, сен эртагача яшашингни кафолатлай олдинг ҳам дейлик, лекин барибир сени ўраб турган касалликлар, ол­дингдан чиқиб қолувчи тасодифлар ёки бошингга тушувчи балолар каби тўсиқлардан эмин бўлолмайсан. Шунинг учун эзгу ишларга шошилиб, кунлик вазифани вақтида адо этишинг олижаноб­­лик­дир. Кечиктириб, кейинга суриш билан фурсат­ни қўл­дан бой беришинг ожизликдир. Пировардида ғам-ғус­са­да қолишинг ҳеч гап эмас.

Олимлардан бири баъзи ёшларга: “Иш қобили­я­тинг­ни йўқот­масингдан аввал ишлаб қол, чунки мен бу­гун ишлашни истайман, лекин бунга қодир эмасман”, де­ган экан.

Ҳафса бинти Сирин айтар эди: “Эй ёшлар, меҳнат қи­линглар! Албат­та, иш ёшликдадир. Кексайгач, ҳеч нарса қила олмайсизлар”.

Учинчидан, албатта, ҳар бир куннинг ўз иши, ҳар фурсат­нинг ўз вазифаси бор. Аслида, ишдан мутлақо бўш вақтнинг ўзи йўқ ва бўлмаслиги керак. Умар ибн Абдулазиз ишнинг кўплигидан сал ҳорғин кўринган­ла­рида у кишига: “Бу ишингизни эртага қолдира қо­линг”, де­йишибди. Шунда халифа: “Менга бир куннинг иши оғир келяпти-ку, икки куннинг иши тўпланиб қол­са, уни қандай қилиб бажараман?” деганлар.

Ибн Ато ҳикматида айтади: “Вақтлар ичидаги ҳақ­ларни қазо этиш мумкиндир, аммо вақтлар ҳақини қаз­о қилиш мумкин эмас!” Ҳар бир ўтаётган вақт ичи­­­да Аллоҳ учун сенинг устингда янги ҳақ бордир. Ал­лоҳ­нинг муайян бир вақт ичидаги ҳақини адо этмаган одам бошқанинг ҳақини қандай адо этсин?!

Тўртинчидан, тоат-ибодатни кечиктирган ва эзгу ишлар­ни ортга сурган инсон уларни тарк этишга ҳам одатланади. Одат эса, агар у томир отса, мустаҳкам кўникмага айланиб, кейин қийинчилик­лар туғдира­ди. Ҳатто киши тоатга ва солиҳ амалга шошилиши ло­зимлигини ақлан ҳис этади, лекин иродаси заифли­гидан бу ишга ёрдам берувчи жиҳатни тополмайди, ак­синча, амалдан толиққан­лик, безганлик ҳолатлари юз беради. Агар бир кунгина ибодат ва яхши ишга қа­дам ташлаб қўйса, гўё елкасида бутун халқни кўтариб юр­гандек оғирлик сезади. Шунга ўхшаш, унинг гуноҳ­ла­ри, динга хи­лоф ишлари учун тавба қилишни кейин­га су­раётганини ҳам кўра­миз. Агар инсон нафси гуноҳ қилишга ва шаҳвониятга оғишга одатланса, улардан қутулиб кетиши қийин бўлади. Чунки кун ўтган сайин уларга муҳаббати ва кўникмаси ортиб, гуноҳи катталашиб бораве­ра­ди ва унинг таъсири қалбида ўрнашиб, ҳатто ўз қораси билан уни ўраб олиб, қоронғиликка чулғайди. Бундай қалбга ҳидоят­дан заррача шуъла ёки нур киролмайди.

Ҳадиси шарифда: “Агар мусулмон киши гуноҳ қил­са, унинг қалбида бир қора нуқта пайдо бўлади. Агар тавба қилиб, гуноҳдан ўзини тортса ва истиғфор айтса, қалби покланади. Агар гуноҳ қилаверса, қалбидаги шу қора нуқта катталаша­веради, ҳатто қалбини ўраб олади”, дейилган.

Ояти каримада зикр қилинганидек, қалбни гуноҳ­лар қоп­ла­ши мана шудир:

Яъни: “Балки, уларнинг дилларини ўзларининг қил­миш­лари (гуноҳлари) қоплаб олгандир” (Мутаффифун, 14).

Бешинчидан, албатта, меҳнат тирик инсоннинг му­ҳим мақ­садидир. Ишламайдиган одамнинг эса яша­ши ҳам қийин. Хоҳ диний, хоҳ дун­ёвий бўлсин, инсон­дан ишлаш талаб қилинади.

Мусулмонларда машҳур ҳикмат бор: “Сен дунёинг учун гўё абадий яшаб қоладигандек ишла, охиратинг учун худди эртага ўладигандек ишла”. Кишиларнинг замонга муттасил мало­мат тошини отишлари ва унинг зулмидан, кунлар оғирлигидан доимий шикоят қилишлари яхши ишга путур етказадиган офатлардандир. Буларнинг барчаси жабарийлар қарашининг иллатларидан, улар шахс ва жамиятга шундай муносабатлари билан ўз нафсларини “поклашга” уринадилар, хато ва гуноҳлар юкини кўтаришдан қочадилар, уни бошқаларга юклаб, ўзлари қутулиб қолмоқчи бў­ладилар. Машаққатни албатта ё бир-бирларига, ё за­мон­га, ё қадарга, ё бошқа бирор нарсага юклайдилар. Аслида эса, устиларига ёғилаётган бало ва ризқу неъмат тортиб қўйилганига юзаки боқишдан кўра, чуқур­роқ таҳлил ва тафаккурга берилишлари, ихлос билан меҳ­нат қилишга ўрганишлари керак. Замон Аллоҳ таоло юргизган қонун ва йўлга мувофиқ ҳодисалар иди­шидирки, бу нарса саҳиҳ ҳадис маъносида кўринади: «Замонни сўкмангиз, чунки Аллоҳ ўзи замондир (яъни, у замон қонун ва қоидаларини тузувчидир)».

Мусулмонлар Уҳуд ғазотида мағлуб бўлишганида Ра­су­луллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) улар билан бирга эдилар. Шу жангда етмиш нафар қаҳрамон саҳобий шаҳид бўлди. Саҳобалар ўзларига етган бало ва жароҳат сабабини сўрашди. Жавоб эса қуръоний эди:

Яъни: «Сизларга (Уҳуд жангида) бир мусибат етган бўл­са – сизлар (уларга Бадр жангида) унинг икки баробарига тенг мусибат етказгансиз. “Бу (мусибат) қаёқдан келди?” – дейсизми?! “У – ўзингиздан”, – деб айтинг! Албатта, Аллоҳ ҳар нарсага қодирдир» (Оли Имрон, 165).

Барчамиз ўтаётган ҳар сония, дақиқа ва кеча-кундуз­ларимиздан ибрат олмоғимиз ва фойдаланмоғимиз керак. Зеро, кеча ва кундуз янгиларни эскиртиради, узоқларни яқин қилади, умрларни қисқартиради, ёшларни улғайтиради, ўлим сари яқин­лаштиради. Шу­нинг учун ҳам умрни ғанимат бил­моғимиз ва энг фой­дали, савобли ишлар билан ўтказ­моғимиз керак бўлади.

Аллоҳ таоло ҳаммаларимизни вақтни зое кетказ­майди­ган, уни эзгу амаллар йўлида сарфлайдиган со­лиҳ ва ғайрат­ли банда­ла­ри жумласидан қилсин.

Усмонхон АЛИМОВнинг

“Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам)нинг муборак васиятлари” китобидан (2-жилд)

Ривоят этишларича, бир комил вафоти олдидан ўғлига: “Ўғлим! Бир насиҳатим бор, агар қабул айлаб, унга амал қилсанг, икки оламда Холиқнинг ва махлуқнинг мақбули бўласан, ҳар қандай ҳолатда саодат ва саломат бўласан”, дебди. Ўғли: “Буюринг, отажон”, деб жон қулоғини тутибди. Ўлим олдида турган отаси: “Ўғлим, шам каби бўл, – дебди ва ортидан давом этиб, – бу сўздаги ҳикматни кимдир сабр билан, кимдир ризо билан талқин қилибди. Ризо билан талқин қилган муродига етибди. Зеро, сабр мусибатдан етишган аламни бартараф этиб, фарёд ва фиғон қилишнинг олдини олади. Ризо эса балодан асло йироқ бўлмайди. Чунки мўмин пилик оташидан узоқ бўлмагани боис тутун ва исидан азият кўрмаслигига далолат қилмишдирки, у комилнинг дарҳол “ўғлим, шам каби бўл”, дея амр этиши қазода ризони ўғлига тушунтирмиш. Зеро, мақоми сабрдан мақоми ризо аълодир. Сабр билан ризога эришган Мавлога етади.

Муҳаммад Зоҳид ҚЎТҚУнинг “Сабр” китобидан