Тунда осмонга қарасангиз, жуда кўплаб юлдузлар тартибсиз сочилиб ётганга ўхшайди. Аслида улар осмонда тартибсиз сочилиб ётмайди. Ҳозирги вақтда олимлар расадхона, яъни обсерваторияларда юлдузларнинг катталиги, ҳарорати, кимёвий таркиби ва ҳаракатларини шунингдек, ўзаро жойлашган ўринларини ҳам ўрганишмоқда.

Тадқиқотчиларнинг фикрига кўра, юлдузлар ниҳоятда қизиб ётган, Ердан жуда узоқда жойлашган осмон ёритгичларидир. Уларни одамлар қадимдан гуруҳларга ажратишган ва ҳар бир гуруҳга ном беришган. Булар юлдуз туркумлари деб аталади. Масалан, Тарози, Чаён, Мезон ва бошқалар.

Сиз Катта Айиқ юлдузлар туркумини билсангиз керак. Уларни хаёлан чизиқ билан туташтирсангиз дарҳақиқат, чўмичга ўхшайди. Чўмич бандидаги иккинчи юлдуз ёнида кичик юлдузча бор. Қадимда жангчиларнинг кўзи ўткирлигини шу юлдузни кўра олишига қараб аниқлашган. Бизга кўриниб турадиган анча ёруғ юлдузлардан бири Олтин Қозиқ (қутб) юлдузидир. Бу юлдуз ҳамма вақт ҳам осмонда бир жойда – Шимолий қутб устида туради.

Олтин Қозиқ (қутб) юлдузига қараб шимолни, шунингдек бошқа томонларга бўлган йўналишни ҳам аниқлаш мумкин. Агар олд томонингиз билан шимолга қараб турсангиз, ўнг томонингиз шарқ, чап томонингиз ғарб, орқа томонингиз жануб бўлади.

Фан-техника ривожланган бугунги кунда ҳам сайёҳлар, илмий тадқиқотчилар, олимлар ва денгизчилар ҳамон юлдузларга қараб ориентирлаш услубидан фойдаланади. Чунки, қўлимиздаги техник асбоб-ускуналарни одам боласи ясаган. У бузилиши, адашиши ва ҳатто нотўғри кўрсатиши ҳам мумкин. Аммо, юлдузлар Қодир Зот томонидан мукаммал тарзда яратилган бўлиб, биз бандалар учун хизмат қилишга Аллоҳ таоло томонидан бўйсундирилган. Бу ҳақда Аллоҳ таоло Ўз каломида шундай марҳамат қилди:

“У сизлар учун қуруқлик ва денгиз қоронғуликларида йўл топишингиз учун юлдузларни яратган зотдир. Биладиган кишилар учун оятларни батафсил баён қилдик”. (Анъом, 97) 

“(Йўлларга) белгилар ҳам (қўйди). Юлдузлар билан ҳам улар йўл топурлар”. (Наҳл, 16) 

Суддийнинг сўзига кўра, сафарга чиққанлар ва мусофирликда юрган йўловчилар манзилига янглишмай етиб олишлари учун Аллоҳ таоло осмонда ернинг тўрт томонини ва қиблани аниқлаш учун сурайё, етти оғайни, олтин қозиқ, қутб ва бошқа юлдузлар каби аломатларни мўлжал сифатида яратиб қўйган.

Таъкидлаш жоизки юлдузларнинг йўл кўрсатиш билан бир қаторда, ўзига хос бизга маълум ва мавҳум кўплаб вазифалари бўлиб, ана шулардан бири йил ҳисобини ҳам белгилашдир. Қуръони каримда мазкур ҳолат хусусида ҳам оят нозил бўган: 

“(Биз) осмонда буржлар яратдик ва кузатувчилар учун уни (юлдузлар билан) безаб қўйдик”. (Ҳижр, 16) 

Уламолар ушбу оятни қуйидагича тафсир этишган: “Осмоннинг ўн икки буржи – ҳамал, савр, жавзо, саратон, асад, сунбула, мезон, ақраб, қавс, жадий, далв, ҳут бўлиб, қуёш уларни 360 даража билан бир йил мобайнида кесиб ўтади. Ойнинг ҳам шу каби ўн икки буржи мавжуд”. 

Бизларга ота-онамиздан ҳам минг чандон Меҳрибон бўлган, биз учун сон-саноқсиз, чексиз неъматлар ато этган ҳамда адашганимизда тўғри йўл кўрсатган АЛЛОҲ ТАОЛОга чексиз ҲАМД-У САНОЛАР БЎЛСИН! 

Саидаброр Умаров ЎМИ матбуот хизмати

Саҳобалар ҳаёти – сўз боши

Абдуллоҳ ибн Ҳузофа (розияллоҳу анҳу)

ЎМИ Матбуот хизмати

Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) баъзи кечаларда Мадина қабристонига бориб, яқин биродарларини зиёрат қилар эдилар. Мўминларнинг қабрларига салом берар, ҳақларига дуо қилиб, ўлим ва охиратни ёд этардилар. Шундай тунларнинг бирида Оиша онамиз ярим кечаси уйғониб, ёнларида Сарвари оламни тополмагач, анча қайғуландилар. Бироздан сўнг қайтиб келган Пайғамбаримиз (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) Оишани маҳзун кўрдилар ва:- Эй Оиша, шайтонингга мағлуб бўлибсан, — дедилар. Шайтон сўзи Оиша онамизнинг диққатини тортиб, сўрадилар:

— Ё Расулуллоҳ, менинг ҳам шайтоним борми?

Пайғамбар (алайҳиссалом) унга жавобан:

- Албатга, ҳар бир инсоннинг шайтони бордир, — дедилар. Оиша онамиз яна:

- Сизники ҳам борми? - деб сўраганларида, Аллоҳ Расули (соллаллоҳу алайҳи ва саллам):

- Ҳа, фақат мен Роббимнинг ёрдами билан уни мағлуб этдим, - дедилар.

Пайғамбаримизнинг (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) Оиша онамизга бўлган муҳаббатлари шунчалар кучли эдики, натижада бошқа оналаримиз рашк қила бошлашди. Пайғамбаримизнинг (алайҳиссалом) қизлари Фотимадан (розийаллоҳу анҳо) бу ҳолни у зотга билдиришларини илтимос қилдилар. Аввалига Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) бу ҳаққа гаплашишни хоҳламаган бўлсалар, суюкли қизларининг иккинчи бор мурожаатларидан кейин сўзлашга мажбур бўлдилар:

— Кизгинам Фотима, менинг севганимни сиз севмайсизми? Ҳазрати Фотима:

— Албатга, севаман, эй Аллоҳнинг Расули, - дедилар. Пайғамбаримиз (соллаллоҳу алайҳи ва саллам):

— У ҳолда Оишани севишингиз керак!

Фотима онамиз жим бўлиб қолдилар. Пайғамбаримиз (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) сўзини давом эттириб:

— Оишадан ҳеч қачон рашк қилмасинлар. Роббимга қасам этиб айтаманки, Оишадан бошқа ҳеч бирларининг ётоқларида менга ваҳий келмайди, — дедилар.

Саидаброр Умаров тайёрлади

Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳунинг ҳузурларига икки йигит саҳродан бир одамни етаклаб олиб келишди. Ҳазрати Умар розияллоҳу анҳу улардан:

“Бу одам ким?” деб сўрадилар. Улар:

“Бу одам отамизнинг қотили” дейишди. Буюк саҳобий ҳалиги одамдан:

“Уларнинг отасини ўлдирдингми?” деб сўрадилар.

“Ҳа” деб жавоб берди у.

“Қандай ўлдирдинг?” деб сўрадилар ҳазрати Умар.

“Менинг еримга туясини олиб кирди. Орқангга қайт десам ҳам қайтмади. Ердан тош олиб отсам, унинг бошига тегди-да, ўлиб қолди” деб жавоб берди қотил.

Ҳазрати Умар розияллоҳу анҳу бу гапларни эшитиб, “Қасос энг тўғри ҳукмдир. Ҳеч қандай тортишувга ҳожат йўқ” дедилар.

Ҳа, у зот ўша қотилнинг қайси қабиладан эканини сўраб ўтирмадилар. Шарафли қабиладанми ёки оддий қабиладанми, қизиқмадилар. Жамиятда обрўли шахсми ёки оддий шахсми, буни ҳам сўрамадилар. Чунки, Аллоҳнинг ҳукмини ижро этишда бу каби нарсаларни сўраб ўтирмасдилар. Аллоҳнинг шариатини татбиқ этишда бирор кишига хушомад, лаганбардорлик қилмасдилар. Ўзи умуман бундай ҳолат у зотда йўқ эди. Мабодо ўғиллари қотил бўлса ҳам унга қасос ҳукмини жорий қилган бўлардилар.

Қотил “Эй мўминларнинг амири, осмонлару ерни яратган Зотга қасам ичиб, сиздан бир нарсани сўрайман. Уйимга бориб, аёлим ва фарзандларимни кўриб, уларга ўлдирилишим ҳақидаги хабарни етказиб, кейин қайтиб келсам майлими?” деди. Ҳазрати Умар ундан:

“Бориб, қайтиб келишингга ким кафил бўлади?” деб сўрадилар.

Атрофдаги ҳамма жим. Чунки ўша қотилни, унинг қайси қабиладан эканини, уйи қаердалигини биров билмасди. Билмаган, танимаган одамига ким ҳам кафил бўларди?!

Кўрилаётган масала пул, динор, кўчмас мулк, туя масаласи эмас, балки жон, қон, қасос масаласи. Бундай ишда ким ҳам ўртага тушарди?!

Саҳобаи киромлар барчалари сукутда. Ҳазрати Умар розияллоҳу анҳу бу ҳолатдан таъсирландилар. Энди нима бўлади? Қотил уйига бориб, қайтиб келса, ўлдирилса, болалари оч қоладими?! Ёки у қайтиб келмай, қочиб кетса, ўлдирилган одамнинг қони зое бўладими?!

Одамлар эса ҳамон сукутда эдилар. Ҳазрати Умар розияллоҳу анҳу бошларини қуйи солганча ўйланиб қолдилар. Кейин ҳалиги йигитларга қараб:

“Бу одамни кечирмайсизларми?” дедилар. Улар:

“Йўқ. Отамизнинг қотили ўлдирилиши керак, эй мўминларнинг амири!” дейишди.  

Шунда Умар розияллоҳу анҳу:

“Эй инсонлар, бу одамнинг қайтиб келишига ким кафил бўлади?” деб сўрадилар. Абу Зарр розияллоҳу анҳу:

“Эй мўминларнинг амири, бу одамга мен кафил бўламан” дедилар. Ҳазрати Умар розияллоҳу анҳу:

“Бу қасос!” дедилар.

“Қасос бўлса ҳам майли” дедилар Абу Зарр розияллоҳу анҳу.

Кейин Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳу у кишидан:

“Бу одамни танийсанми?” деб сўрадилар. Абу Зарр ҳазратлари:

“Йўқ, уни танимайман” деб жавоб бердилар.  

“Унда қандай қилиб кафил бўляпсан?” деб сўрадилар Ҳазрати Умар.

“Унинг юзида мўминликнинг белгисини кўряпман. Алдамайди деб ўйлайман. Инша Аллоҳ, қайтиб келади” дедилар. Умар розияллоҳу анҳу:

“Эй Абу Зарр, агар у уч кундан кечикса, мен сени ўз ҳолингга қўймаслигимни биласанми?” дедилар. Абу Зарр розияллоҳу анҳу:

“Аллоҳнинг ўзи ёрдам берувчидир, эй мўминларнинг амири” дедилар.

 Шундай қилиб қотил уйига кетди. Ҳазрати Умар розияллоҳу анҳу унга уч кун муҳлат бердилар. Шу уч кун ичида у ўзини қасосга тайёрлайди.

Ҳамма кун санай бошлади. Учинчи куни аср пайтида бир жарчи “Намозга жам бўлинглар” деб нидо қилди. Асрдан кейин ҳамма йиғилди. Иккита йигит ҳам келди. Абу Зарр розияллоҳу анҳу ҳам келиб, мўминлар амирининг олдига ўтирдилар.

“Ҳалиги одам қаерда?” деб сўрадилар Ҳазрати Умар.

“Билмайман, мўминларнинг амири” деб жавоб бердилар Абу Зарр розияллоҳу анҳу ва қуёшга назар солдилар. Қуёш гўё одатдагидан тезроқ ҳаракат қилиб, ботишга уринаётгандек.

Саҳобаи киромлар Абу Зарр розияллоҳу анҳуга қайғуриб, жимгина қараб туришарди. Шу пайт қуёш ботишидан бироз олдин ҳалиги одам етиб келди. Ҳазрати Умар розияллоҳу анҳу ва ўша ерда турган барча мусулмонлар такбир айтиб юборишди.

Умар розияллоҳу анҳу ундан:

“Ҳой одам, сен саҳродаги уйингда қолишинг ҳам мумкин эди-ку! Биз сени тополмасдик, сезмасдик” дедилар.

“Эй мўминларнинг амири, мен сиздан қўрқиб эмас, яширин ва махфий нарсаларни билувчи Зотдан қўрқиб қайтиб келдим. Мана, мен шу ердаман. Фарзандларимни қушнинг полапонлари каби сувсиз, дарахтсиз саҳродаги уйимда қолдириб, қасос учун етиб келдим. “Одамларда аҳдга вафо қилиш масъулияти қолмабди” дейилишидан қўрқдим” деб жавоб берди.

Ҳазрати Умар розияллоҳу анҳу “Эй Абу Зарр, нега бу одамга кафил бўлдинг?” деб сўрадилар. Буюк саҳобий Абу Зарр Ғифорий розияллоҳу анҳу:

“Одамларда яхшилик қилиш туйғуси қолмабди” дейилишидан қўрқдим” деб жавоб бердилар.

Ҳазрати Умар розияллоҳу анҳу бироз тўхтаб турдилар-да, кейин йигитларга қараб, “Сизлар нима дейсизлар?” деб сўрадилар. Улар йиғлаган ҳолда:

“Эй мўминларнинг амири, биз бу одамни ростгўйлиги учун кечирдик. Токи одамлар ўртасида “Инсонларда кечириш фазилати қолмабди” деган гап тарқалмасин!” деб жавоб беришди.

Бу гапларни эшитган Ҳазрати Умар розияллоҳу анҳу “Аллоҳу акбар!” дедилар. Кўзларидан дув-дув ёш оқарди.   

Эй йигитлар, кечирганингиз учун Аллоҳ таоло сизларни ҳам кечирсин!

Эй Абу Зарр, бу одамнинг оғирини енгил қилганингиз учун Аллоҳ таоло сизга ҳам кўплаб ажрлар ато этсин!

Эй киши! Ростгўйлигинг, вафодорлигинг учун Аллоҳ таоло ажрингни кўпайтириб берсин!

Азизлар, бир-биримизга яхшилик қилайлик, бир-биримизни кечирайлик, аҳдларимизга, берган ваъдаларимизга вафо қилайлик! Аллоҳ таоло барчамизга саҳобаи киромларнинг хулқлари билан безаниб боришимизни насиб этсин!

“Вазиятларни бошқариш санъати” китобидан

Нозимжон Иминжонов таржимаси  

Ўзбекистон мусулмонлари идораси раиси, муфтий Усмонхон Алимов ҳазратлари Парижда бўлиб ўтган XIV Халқаро мусулмон форумидаги чиқишида мусулмон умматининг биринчи навбатдаги вазифаси нима эканини айтди. Бу ҳақда Россия мусулмонлари кенгаши матбуот хизмати хабар бермоқда.
Муфтий ҳазратнинг фикрига кўра, ҳозирда мўмин-мусулмонлар ўртасидаги ҳамкорликнинг мустаҳкамланиши, ўзаро мулоқотни таъминлаш каби глобаллашувнинг ижобий самаралари билан бирга, ёвуз кучлар томонидан ёшларни манфур мақсадларда ишлатиш учун ахборот кураши давом этмоқда.
Ўзбекистон муфтийси ўз чиқишида ёшлар тарбияси мусулмон умматининг биринчи галдаги вазифаси эканини таъкидлаган ҳолда, ёшлар тарбиясига жиддий эътибор қилишга катта урғу берди.
Форум доирасида Баҳоуддин Нақшбанд таваллудининг 700 йиллиги нишонланиши муносабати билан Усмонхон Алимов ҳазратлари нақшбандия тариқати асосчиси ўз шогирдларига мерос сифатида қолдирган ва ўзи ҳам амал қилган муҳим тамойилларни ёдга солди. Нақшбандия тариқатининг “дил баёр, даст бакор” таълимоти “қалбинг Аллоҳда, қўлинг ишда бўлсин” деган маънони англатишини атрофлича изоҳлади. Бу мусулмон одамнинг жамиятнинг фаол аъзоси бўлиши билан бирга, қалби Аллоҳнинг ёдидан бир зум ҳам холи бўлмаслигини ушбу таълимотда ифода этилганини муфтий ҳазратлари алоҳида қайд этдилар, – дейилади Россия мусулмонлари кенгаши матбуот хизмати хабарида.

Ўзбекистон мусулмонлари идораси Матбуот хизмати