Ҳанафий мазҳабида намозда фотиҳа сурасидан сўнг “Омин”ни махфий айтмоқ намознинг суннатларидан биридир. “Омин”ни махфий айтмоқ суннат эканлиги ҳанафий мазҳабининг барча китобларида қайд қилинган. Жумладан Бурҳониддин Абул Ҳасан Али ибн Абу Бакр Марғилоний раҳматуллоҳ алайҳ “Ҳидоя” китобининг “Намознинг сифати” бобида қуйдаги матнни келтирадилар:
وَ اذا قَالَ الامامُ: ولا َالضالِّين: قال: آمين، ويقولُها المؤتمُّ ويُخْفونَها
Яъни: “Ва агар имом “ولا َالضالِّين” деса, “Омин” дейди. “Омин”ни муқтадий ҳам айтади. Ва Улар (имом ва муқтадий) “Омин”ни махфий қилади”.
Шунингдек, Муҳаммад Алоуддин ал-Ҳаскафий раҳматуллоҳ алайҳ “Дуррул мухтор” китобида намознинг суннатларини баён қилиб, қуйдаги матнни келтиради:
وَالثَناءُ والتَعَوَّذُ وَ التَسْمِيَةُ وَ التَأمينُ وَ كَوْنهُنَّ سِرّاً
Яъни: “(Намозда) сано ўқиш, сўнг таъаввуз ва тасмия айтиш ва (“Фотиҳа” сурасидан кейин) “Омин” демоқ суннатдир. Мазкур суннатларнинг ҳаммаси махфий ҳолда бўлмоқлиги ҳам суннатдир”.
Мазкур икки матндан “Омин”ни имом ва муқтадий ҳар иккиси айтмоқлиги суннат эканлигини зикр қилгандан кейин, “Омин”ни махфий қилиш алоҳида суннат эканлиги қайд қилинаяпти. Шунингдек, ёлғиз намоз ўқувчи ҳам “Фотиҳа” сурасидан кейин “Омин” дейди ва уни махфий қилади.
“Омин”ни махфий айтишнинг далиллари:
1-далил:
عَنْ أَبِى هُرَيْرَةَ أَنَّ النَّبِىَّ -صلى الله عليه وسلم- قَالَ « إِذَا قَالَ الإِمَامُ (غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ وَلاَ الضَّالِّينَ) فَقُولُوا « آمِينَ » فَإِنَّهُ مَنْ وَافَقَ قَوْلُهُ قَوْلَ الْمَلَائِكَةِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ. رواه البخارى و مسلم.
“Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Имом “Ғойрил мағдуби ъалайҳим валаддоллийин” деганда “Омин” денглар, чунки кимнинг сўзи фаришталарнинг сўзига тўғри келса, ўтган гуноҳлари мағфират қилинади”, дедилар”.
Ушбу ҳадиси шариф “Фотиҳа” сурасидан сўнг “Омин” айтиш суннат эканлигига далил бўлиш билан бир вақтда, уни махфий айтиш суннат эканлигига далолат қилади. Чунки, ҳадиси шарифда “Имом “Ғойрил мағдуби ъалайҳим валаддоллийин” деганда “Омин” денглар” дейилди. Агар “Омин” жаҳрий айтилган бўлганда, Набий соллаллоҳу алайҳи ва саллам уни аввало, имомнинг зиммасига юклаб, сўнгра “Имом “Омин” деганда “Омин” денглар” – деб айтган бўлар эдилар. Демак, “Омин” жаҳрий айтилмагани учун ҳадиси шарифда “Имом “Ғойрил мағдуби ъалайҳим валаддоллийин” деганда”, деб қайд қилинаяпти ва “Омин”ни махфий айтилишига далолат қилади. Бу ривоятни ҳеч бир бошқача таъвил қилиб бўлмайди.
Шу ўринда бизнинг зикр қилинган бу далилимизга “Омин”ни жаҳрий айтиш афзал дегувчилар томонидан имом Термизий ривоят қилган қуйдаги ҳадиси шарифни эътироз қилиб келтириши мумкин.
عن أبي هريرة أن رسول الله صلى الله عليه و سلم قال :إذا أمن الإمام فأمنوا… (سنن الترمذي)
“Абу Ҳурайра розиияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Имом “Омин” деганда “Омин” денглар…”
Биз айтамизки, бу ривоятда “Омин”ни жаҳрий айтилишини қувватлайдиган очиқ-ойдин, сахиҳ гап йўқ. Бунинг маъноси шуки, “Имом “Омин” дейдиган вақтда сизлар ҳам “Омин” денглар”, деганидир. У вақт ўша “Ғойрил мағдуби ъалайҳим валаддоллийин” дегандан кейинги вақтдир. Ҳулоса шуки, биз бу ҳадиси шарифни аввалги ҳадиси шарифга мувофиқлаштирган ҳолда икки ривоятга амал қиламиз.
2-далил:
عَنْ شُعْبَةُ عَنْ سَلَمَةَ بْنِ كُهَيْلٍ عَنْ حُجْرٍ أَبِى الْعَنْبَسِ عَنْ عَلْقَمَةَ بْنِ وَائِلٍ عَنْ أَبِيهِ أَنَّ النَّبِىَّ -صلى الله عليه وسلم- قَرَأَ (غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ وَلاَ الضَّالِّينَ) فَقَالَ « آمِينَ ». وَخَفَضَ بِهَا صَوْتَهُ. رواه الترمذى
“Шуъбанинг Воилдан – у эса отасидан – қилган ривоятида “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Ғойрил мағдуби ъалайҳим валаддоллийин” ни ўқидилар, сўнгра “Омин”, дедилар. Ва “Омин” айтишда овозларини паст қилдилар”. Имом Термизий ривоят қилади.
Шўбаъ раҳматуллоҳ алайҳ тариқи ила нақл қилинган ушбу ҳадиси шариф “Омин”ни махфий айтишда асл деб ҳукм (қарор) қилинади.
Бу ривоятнинг муқобилида Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг “Ғойрил мағдуби ъалайҳим валаддоллийин”ни ўқиганларидан сўнгра “Омин”ни жаҳрий қилганлиги тўғрисидаги ривоятлар Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам “Намознинг таълими учун “Омин”ни жаҳрий айтганлар” — деб таъвил қилинади. Зеро, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам махфий ўқиладиган қироатни ҳам таълим учун жаҳрий қилганлар.
3-далил:
Юқорида “Омин”ни махфий қилиш тўғрисида ривоят қилинган ҳадиси шарифлар нақл қилинди ва жаҳрий қилишга далолат қиладиган ҳадисларни таъвили баён қилинди. Шундай бўлсада фаразан ривоят қилинган ҳадиси шариф матнлари бир-бирига зоҳиран таъоруз (бир бирига қарама қарши) келяпти десак, усул қоидасига кўра бундай ҳолда таъомули саҳоба (саҳобаларнинг қилган амаллари) га қаралади. Таъомули саҳоба ҳам “Омин”ни махфий қилишни қувватлайди. Имом Таҳовий бу борада қуйидагича қавлни нақл қилган:
قال: «كان عمر وعلي لا يجهران بسم الله الرحمن الرحيم ولابالتعوذ ولا بالتأمين».
Яъни: “Умар ва Али розияллоҳу анҳумолар “Бисмиллаҳир роҳманир роҳим”ни, “Таъаввуз”ни ва “Омин”ни жаҳрий қилмас эдилар”.
Ҳазрат Умардан ҳам бир асар бор экан:
أربع يخفيهن الامام: التعوذ, وبسم الله الرحمن الرحيم, وأمين, واللهم ربنا ولك الحمد.
Яъни: “Тўрт нарсани имом махфий қилади: “Таъаввуз”ни, “Бисмиллаҳир роҳманир роҳим”ни, “Омин”ни ва “Оллоҳумма роббана ва лакал ҳамд”ни”.
Имом Муҳаммаднинг ўзлари “Китобул-осор”да нақл қилганлар:
عن ابي حنيفة عن حماد عن ابراهيم: أربع يخافت بهن الإمام: سبحانك اللهم وبحمدك, والتعوذ, وبسم الله الرحمن الحيم, و آمين. وبه نأخذ وهو قول أبي حنيفة.
“Имоми Муҳаммад устозлари Абу Ҳанифадан, Абу Ҳанифа Ҳаммоддан, Ҳаммод Иброҳимдан нақл қилади: “Тўрт нарсани имом махфий қилади: “Субҳанака аллоҳумма ва биҳамдика”ни, Таъаввуз”ни, “ Бисмиллаҳир роҳманир роҳим”ни ва “Омин”ни”.
Ушбу “Китобул-осор”да ривоят қилинган “Зоҳирур – ривоядир”. Шунинг учун бизнинг матнларимизда ҳам шунга қарор қилинган. Имом Аъзамга шу қавл нисбат берилиб, мухтор фатво ҳам шунгадир.
Саҳиҳ санад билан собит бўлган ривоятга кўра, Абдуллоҳ ибн Масъуд розияллоҳу анҳу ҳам “Омин”ни махфий қилишга амал қилар эдилар. Ҳазрат Умар, Али, Ибн Масъуд каби буюк фақиҳ саҳоба розияллоҳу анҳумоларнинг “Омин”ни махфий қилишга амал қилганлари собитдир. Ҳаттоки, “Омин”ни жаҳрий айтиш тўғрисида Воил ибн Ҳужрдан ривоят қилувчи Суфёни Саврий ҳам “Омин”ни махфий айтади деганлар. Буни хилофига “Омин”ни жаҳрий амал қилиш бирор бир саҳобадан нақл қилинмаган.
4-далил:
“Омин”нинг маъноси “Дуомизни ижобат қил”, “Шундай бўлсин” ва “Умидларимизни сўндирмагин” деган маъноларни ўз ичига олган дуодир. Бурҳониддин Марғиноний раҳматуллоҳ алайҳ “Ҳидоя” китобида “Омин”ни махфий қилиш суннат эканлигини қайд қилиб: “ “Омин” демоқ дуодир, дуо қилиш эса махфийлик асосига қурилгандир” — дейди”. Зеро, Аллоҳ таоло дуони махфий қилишга амр қилиб Қуръони каримда шундай дейди:
{ادعوا ربكم تضرعا وخفية} [ الأعراف : 55]
Яъни, “Роббингизга зорланиб ва хуфёна (овозсиз) дуо қилинглар!”
Албатта бу ояти карима “Омин”ни махфий айтишликка қатъий далил эмас, балки зонний далил бўлади. Чунки қатъий далил бўлганда ҳеч бир ихтилофсиз “Омин”ни махфий айтиш вожиб бўлар эди.
Ушбу мақоланинг аввалида қайд қилинганидек “Омин”ни махфий айтмоқ суннат амал, суннат Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга нисбат берилган амалдир. Ҳанафий мазҳаб имомлари ва уларга эргашган олимлар суннат амалларни баён қилишда ва бизгача етиб келишида ижтиҳод қилдилар. Аллоҳ таоло ҳаммамизни суннатни билиб, унга эргашмоқликка тавфиқ берсин!
Жалолиддин Холмўминов
“Кўкалдош” ўрта махсус ислом билим юрти мударриси
