Туғилганимизда ўзини қўярга жой топа олмай, оламларга сиғмасдан, ёш боладек «суюнчи, суюнчи» деб, югурган;

Бағрига босиб, ҳидимизни ҳидлаб, «Жаннатнинг ҳиди» дея, мақтаниб қўйган;

Бир онлик табассум қилишимизни соатлаб кутиб, уни кўргач ҳамма ғам-ташвишларини бутунлай унутган;

Биринчи қадамимиз, биринчи «дада» дейишимизга дунёларни алишмаган;

Биринчи олган «5» баҳойимиздан мағрурланган;

Уйланиш ҳаракатини бошласак, кўзи тўла ёш билан бизга бахт тилаган, бу – Отадир.

Отамиз бетоб бўлиб қолса, ўзини қўярга жой топа олмай, «ака сен даволат, ука сен қара» деб югурган;

Бағрига оғриниб босиб, ҳиди келса «чўмилволинг» дея, энса қотирган;

Бир оз муддат гаплашса, ҳазиллашса, соатлаб ёнида ўтиргандек, муаммоларимизни баҳона қилиб чиқиб кетган;

Оёқлари оғриб, белидан қувват, кўзидан нур кетганида, ҳасса олиб берган;

Докторларнинг уйга берган энг сўнгги жавобларидан малолланган;

Ўлим тўшагида, сўнгги манзилга тайёргарлик кўраётганида, ишимиздаги муваффақиятни кўзимизда ёш билан нишонлаётган бу – Бизлармиз.

 Абдулқодир Муҳаммадрасул