Икки қўшни бор эди. Улардан бири машинали бўлди. У ҳар куни ишга кетаётиб, қўшнисини ҳам ола кетар эди. Ойлар, йиллар шу зайлда ўтди. Кунларнинг бирида машинали киши тиши қаттиқ оғригани сабаб, зудлик билан докторга кўриниш мақсадида, қўшнисини кутмай жўнашга мажбур бўлди. Қўшниси эса, деразадан унинг машинани елдай учириб кетаётганини кўриб: “Эҳ, номард, мени ҳам ола кетсанг бирор жойинг камайиб қолармиди? Илоҳим, тишинг оғриб, бир умр сенга азоб берсин...” деди.
Байт:
Ношукр шунақа – билгани фасод, иғво ва қарғиш,
Дуоибадида қўшилур, ҳатто қўшни оғзидаги тиш...
Акбаршоҳ Расулов
