Ривоят этишларича, бир комил вафоти олдидан ўғлига: “Ўғлим! Бир насиҳатим бор, агар қабул айлаб, унга амал қилсанг, икки оламда Холиқнинг ва махлуқнинг мақбули бўласан, ҳар қандай ҳолатда саодат ва саломат бўласан”, дебди. Ўғли: “Буюринг, отажон”, деб жон қулоғини тутибди. Ўлим олдида турган отаси: “Ўғлим, шам каби бўл, – дебди ва ортидан давом этиб, – бу сўздаги ҳикматни кимдир сабр билан, кимдир ризо билан талқин қилибди. Ризо билан талқин қилган муродига етибди. Зеро, сабр мусибатдан етишган аламни бартараф этиб, фарёд ва фиғон қилишнинг олдини олади. Ризо эса балодан асло йироқ бўлмайди. Чунки мўмин пилик оташидан узоқ бўлмагани боис тутун ва исидан азият кўрмаслигига далолат қилмишдирки, у комилнинг дарҳол “ўғлим, шам каби бўл”, дея амр этиши қазода ризони ўғлига тушунтирмиш. Зеро, мақоми сабрдан мақоми ризо аълодир. Сабр билан ризога эришган Мавлога етади.
Муҳаммад Зоҳид ҚЎТҚУнинг “Сабр” китобидан
