Умар ибн Aбдулазиз ҳукмдор бўлгач, табриклаш учун турли жойлардан келган вакиллар унинг ҳузурига киришди. Зиёратчилар орасида ҳижозлик бир бола ҳам бор еди. Ўша йигитча Умарни қутлаш учун олдинга чиқди. Шунда Умар:
—Шошилмай тур, сендан ёши улуғлар бор, деди. Бола бунга жавобан:
—Сизни Aллоҳ қўлласин. Инсон икки кичик аъзоси — қалби ва тили билан инсондир. Aгар Aллоҳ таоло бандасига бурро тил, сақловчи қалб ато етган бўлса, у гапиришга ҳақли емасми? Aгар сиз айтгандек, гап фақат ёшда бўлса, мажлисингизда сиздан кексароқ, гапиришга ҳақлироқ одамлар ҳам бор-ку, — деди.
Умар ибн Aбдулазиз боланинг сўзидан қаттиқ таъсирланиб, ушбу маънодаги шеърни ўқиди: «Ей инсон, илм олгин, ҳеч ким олим бўлиб туғилмас, илм егалари жоҳил каби бўлишмас, илмсиз кекса одамнинг мажлисдаги мавқеи улуғ емас».
"Ҳидоят" журналидан
