"Мусулмон мусулмонга биродардир. Мусулмон ўз биродарига зулм қилмайди, бошига мусибат тушганда уни ёлғиз ташлаб қўймайди. Кимки ўз биродарининг ҳожатини раво қилса, Аллоҳ таоло унинг ҳожатини раво қилгайдир. Кимки мусулмон кишидан бир ғам-ташвишни кетказса, Аллоҳ таоло бунинг сабаби билан Қиёмат куни унинг ғам-ташвишини кетказгай. Кимки мусулмон кишининг айбини ёпса, Аллоҳ таоло Қиёмат куни унинг айбини ёпгай".
"Зубдат ул-Бухорий" асарида ўрин олган (№ 1083) мазкур ҳадиси шарифни ўқиган ҳар бир муслим дунёдаги барча мусулмонлар билан биродар эканини яхши англаб олади. Агар бу биродарликни англамаса, жиддий хато қилган бўлади. Билса-да, лоқайдлик, сустлик килаётган бўлса, бу ундан ҳам катта хатодир. Билиб туриб қилмаслик билмасликдан ҳам ёмон. Ҳолбуки, бу биродарлик диний бўлгани учун туғишган биродарликдан ҳам муҳимроқ, устунрокдир. Зеро, бундай биродарлик абадий бўлиб, Аллоҳнинг розилигини қозонмоқ учун қилинган фидокорлиқдир. Туғишган биродарлик оилавий манфаатларга, наслга суянади. Аммо диний биродарлик фақатгина холис Аллоҳ учундир. Бир-биридан манфаат кутмайди. Натижани охиратда Аллоҳдан кутишади. Шу боис, исломий биродарлик эътиборли ва афзалдир.
Шайх Муҳаммад Зоҳид Қўтқунинг
“Мўминнинг сифатлари” китобидан
