Заҳириддин Муҳаммад Бобур ғоят мураккаб ҳаёт йўлини босиб ўтди, у ўн икки ёшида тахтга ўтирди. Ана шу фурсатдан бошлаб бир қўлида қалам, бир қўлида қилич ушлади, қалам ила ижод этди, қилич билан юртини қўриқлади.

У яшаган давр Мовароуннаҳр ижтимоий ҳаёти ва тарихий шароити ички низолар гирдобига тушиб қолган эди. Соҳибқирон Амир Темур барпо этган давлат эндиликда таназзулга юз тутган ва темурий ворислар мамлакатни пароканда ҳолатга келтириб қўйган эди. Бобур шундай бир пайтда Андижонда туриб, Самарқандга кўп бор интилди, унинг нияти бобоси Амир Темур салтанати соҳиби бўлиш эди. Бобур икки бора Самарқандни эгаллади, бу воқеалар 1498 ва 1500-йилларга тўғри келади. Бу орада Мовароуннаҳр ҳудудига Шайбонийхон хуружлари авж олади, бирин-кетин темурийзодалар қўл остидаги манзиллар маҳв этила бошлайди. Бобур иложсиз, хомуш ва паришон бир аҳволда она юртини тарк айлашга мажбур бўлади ва 1504 йилда аввал Ҳисор ва кейин Кобулга йўл олади. У эндиликда келажак тақдирини айни шу минтақалардан излайди, бу эса осон кечмайди, Бобур ўз лашкари билан тинимсиз изғийди, қўналға топиш мушкул эди. Бу ҳодисалар унинг ижодида ҳам ўз аксини топди:

Толеъ йўқки, жонимға балолиғ бўлди,

Ҳар ишниким айладим, хатолиғ бўлди.

Ниҳоят, Бобур Ҳиндистон сари йўл олади. Ушбу йўл ўта хавфли ва хатарли эди:

Ўз ерни қўйиб ҳинд сори юзландим,

Ёраб, нетайин, не юз қаролиғ бўлди.

Ҳиндистон мўъжизавий ўлка, у қадим-қадимдан кишиларни ўзига ром этиб келади, бу мафтункор ўлка Бобурни ҳам кўпдан бўён қизиқтириб келар эди. Бобур 1525 йили Ҳиндистонга лашкар тортди, унинг ҳудудларига кириб борди, жангларда ғолиб келиб бу афсонавий ўлканинг шимолий қисмларига эгалик қилди. Бобурнинг Ҳиндистондаги давлатини европаликлар “Буюк мўғул” империяси деб атай бошладилар ва бу атамани қасддан таомилга киритдилар. Европаликлар темурийларни Чингизхон (1155-1227) авлоди деб ҳисоблайди, бу ғалат талқин, чунки Бобур ўз асарларини мўғул тилида эмас, балки соф туркий, яъни ўзбек тилида яратган. Ана шу нуқтанинг ўзи европаликларнинг даъвоси мутлақо хато ва ноўрин эканлигини исботловчи катта далилдир. Бобур ва бобурийлар Ҳиндистон хўжалиги ривожида ҳамда маданияти равнақида улкан ишларни амалга оширдилар. Бобурийлар даврида Ҳиндистонда туркий тилли адабиёт вужудга келди, унинг намояндалари ижоди ўз тадқиқотчиларига мунтазир.

Бобур йирик давлат арбоби, етук саркарда бўлиш баробарида улкан адиб, ҳассос шоир, буюк олимдир. У яратган бадиий мерос ўзига хослиги билан ажралиб туради, унинг шеърияти мазмунан равон, англаш осон, унинг насри мусиқа оҳанги каби ёқимлидир. Бобурдан ўзбек тилида яратилган бир шеърий девон, “Бобурнома” (асли номи “Вақое” – “Воқеалар”), Хожа Аҳрори Вали (1404-1490)дан қилинган “Волидия” шеърий таржимаси, аруз назариясига доир “Муфассал”, Ислом рукнлари ҳақида “Мубаййин”, “Мусиқий илми”, “Ҳарб иши”, “Хатти Бобурий” асарлари етиб келган. Унинг “Мусиқий илми”, “Ҳарб иши” асарлари етиб келмаган ва “Хатти Бобурий” алифбоси ҳаётда татбиқ этилмаган. Бобур шеърларида аксар унинг ўз ҳаёти лавҳаларига ва лаҳзаларига ишоралар сезиларли даражада баён этилади:

Кўнгли тилаган муродға етса киши,

Ё барча муродларни тарк этса киши.

* * *

Чархнинг мен кўрмаган жавру жафоси қолдиму?

Хаста кўнглим чекмаган дарду балоси қолдиму?

Бобурнинг бошидан кечирган воқеалар тизими акс эттирилган “Бобурнома” асари ўзбек насрининг бебаҳо бадиий обидасидир. Шоир “Бобурнома” мазмуни нималардан иборат эканини бир рубоийсида эслатиб ўтади:

Бу оламаро ажаб аламлар кўрдим,

Олам элидин турфа ситамлар кўрдим.

Ҳар ким бу “Вақое”ни ўқур,билгайким,

Не ранжу не меҳнату не ғамлар кўрдим.

“Бобурнома”да, асосан, Бобур кўрган-кечирганларини ёзади, билганларини баён этади, натижада ўша давр табиати, набототи, ҳайвоноти, кишилар тақдири ҳақида тўкис тасаввур беради. Бобур воқеаларни холисона ёритади, тарихий шахсга муносабатда, улар тасвирида бу яққол кўзга ташланади. “Бобурнома”да воқеалар тасвири жараёнида халқ мақолларига, таъбирларига мурожаат қилишлар тез-тез учраб туради. Бобур бу билан ўзбек тилининг бойлигини кўрсатиб, ўзбек тилининг донишманди ва иштиёқманди эканини намоён этади.

Бобур эзгулик ва яхшилик ғояларини ўз асарларида баён этди, инсон ҳаёти давомида яхшиликка интилади, бу унга болаликдан ўргатилади. Инсон эзгулик қилиш учун дунёга келади, умри давомида яхшилик қидиради, бошқаларга ҳам худди шуни раво кўради. Бобурнинг қарийб мадҳияга айланиб кетган бир рубоийсида бу ҳолат ўзининг чинакам тажассумини топган:

Ҳар кимки вафо қилса, вафо топқусидир,

Ҳар кимки жафо қилса, жафо топқусидир.

Яхши киши кўрмагай ёмонлиғ ҳаргиз,

Ҳар кимки ёмон бўлса, жазо топқусидир.

Бобур васиятига биноан унинг хоки Аградан Кобулга кўчирилади, боиси Бобурнинг онаси Қутлуғ Нигорхоним 1505 йили Кобулда вафот этиб, шу ерда дафн этилган эди. Бобур ўзини онасининг ёнида дафн этилишини истайди ва шунга кўра унинг хоки олти ойдан сўнг Кобулга олиб келиб дафн этилади. Бобур дафн этилган жой ҳозирда Кобулда “Боғи Бобур” деб юритилади ва шаҳар аҳолиси Наврўз сайлини айни шу боғдан бошлайди. Бу афғон халқининг Мирзо Бобурга бўлган эътибори, эъзози ва эҳтироми рамзидир. Қолаверса, Кобул Бобурнинг Афғонистондаги давлатининг пойтахти эди. Афғонистон ўзбек халқи учун ҳам муқаддас замин. Зеро, ўзбек халқининг буюк фарзандлари Абу Райҳон Беруний (973-1048), Атоий, Лутфий, Алишер Навоий (1441-1501) ҳамда Ҳусайн Бойқаро (1438-1506) хоки Ғазна, Балх ва Ҳиротдадир. Айни замонда, бу улуғ алломаларнинг қабрлари афғон халқи учун муқаддас зиёратгоҳ ҳисобланади.

Бобоназар МУРТАЗОЕВ,

филология фанлари номзоди, доцент,

Анвар ОМОНТУРДИЕВ,

филология фанлари доктори,

Термиз ДУ профессори