Инсон ҳаёти давомида солиҳ амаллар билан бир қаторда ўзига солиҳ дўст орттириши ҳам керак. Зеро, манбаларда солиҳ дўст қиёмат куни шафоат қилиш мақомига эга бўлиши, айтилади. Буюк аллома Ҳасан ал-Басрий шундай ривоят қилади. Қиёмат куни жаннат аҳли жаннатга, дўзах аҳли дўзахга киради. Шунда жаннатга кираётган солиҳ киши: “Қани мени фалон исмли дўстим, мен уни жаннатга кираётганлар орасида кўрмаяпманку?”- дейди. Унга “Дўстинг жаҳаннамда”- дейишди. Шунда, у: “Эй Роббим, фалон исмли дўстим мен билан бирга жаннатда бўлмаса жаннат менга мукаммал бўлмайди”- дейди. Шунда Аллоҳ таоло унинг дўстини жаҳаннамдан озод қилиб, жаннатга киргизишга амр қилади. Уни дўзахдан чиқариб, жаннатга киргизадилар. Шунда жаҳаннам аҳли: “Ким уни жаҳаннамдан чиқарди, унинг солиҳ амаллари бормиди?”- деб сўрашади. Уларга:“Йўқ”,- деб жавоб берилади. “Отаси ёки акаси шаҳидми?”- деб сўрашади. “Йўқ”-деб жавоб қилишади. “Унда унга пайғамбару набийлар шафоат бўлишдими?”-деб сўрашади. “Йўқ”. “Унда ким уни шафоат қилди?”, дейишади. Шунга уларга:“Унинг солиҳ дўсти шафоат қилди”, дейишади. Шунда дўзах аҳли бақириб, шундай дедилар:

ٍ وَلَا صَدِيقٍ حَمِيمٍ فَمَا لَنَا مِنْ شَافِعِينَ 

Энди бизлар учун на оқловчилар бор, на бирор қадрдон дўст. (Шуаро,100-101)

فَلَوْ أَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ

Бас, кошки, бизга яна бир марта (яшаш) бўлса-ю, бизлар ҳам мўминлардан бўлсак. (Шуаро,102)

Қиссадан ҳисса, яхши дўст инсонга бу дунёда ҳам охиратда ҳам ҳамроҳ бўларкан.

Муҳаммад-Акмалхон ШОКИРОВ

Халқаро алоқалар бўлими мудири