Мақолалар

Сўровчи тил ва фаҳмловчи қалб керак

Абдуллоҳ ибн Аббос розияллоҳу анҳу Пайғамбаримиз саллоллоҳу алайҳи васалламнинг амакиваччалари эди. У Расуллулоҳ саллоллоҳу алайҳи васалламнинг сўзларини эшитиб, амалларини кўриб, улғайди. Абдуллоҳ туғилганида Пайғамбар алайҳиссалом: “Уни динда фақиҳ қилгин”, деб дуо қилдилар. Абдуллоҳ улғайгач унга: “Ҳар қандай ҳолатда Аллоҳни ёдингда тут, у ҳам сени ҳифзу ҳимоясига олади, Сенга яқин бўлади”, дер эдилар.

Расулуллоҳ саллоллоҳу алайҳи васаллам вафот этган йили Ибн Аббос розияллоҳу анҳу ўн уч ёшда эди. У илмни севувчи, Қуръон ва суннатга оғишмай амал қилувчи эди. Оғир дамларда Сарвари коинот саллоллоҳу алайҳи васаллам билан бирга бўлди, у зот дунёдан ўтганидан кейин ҳам саҳобалардан илм ўрганди.

Саҳобаларнинг кўпи вафот этгач, Абдуллоҳ ибн Аббос розияллоҳу анҳу етакчи фақиҳлардан бири бўлиб қолди. Ундан: “Эй Ибн Аббос, бу илмга қандай етишдинг?” деб сўрашганида: “Сўровчи тил ва фаҳмловчи қалб билан”, деб жавоб қилган эканлар.

Юлдуз Асқар қизи тайёрлади.

“Ҳидоят” журналининг 2012 йил, 10-сонидан олинди.

 

2053 марта ўқилди

Мақолалар

Top