Пайғамбар саллоллоҳу алайҳи васаллам бир ҳадиси шарифда: “Аллоҳнинг бир тоифа фаришталари борки, улар кўчаларни кезиб зикр этаётганларни излайди. Аллоҳни зикр этаётган жамоатни учратганда бир-бирларига:
“Бу ёққа келинглар, излаганларимиз бу ерда экан”, дея овоз берадилар ва зокирларни кўкка қадар қанотлари остига олади. Кўк юзига чиққанларида Аллоҳ таоло – ҳар нарсани билгани ҳолда – улардан:
– Қулларим нима деяпти? – деб сўрайди.
Фаришталар:
– Сени тасбиҳ ва такбир этаётир. Сенга ҳамд айтиб, таъзим бажо этмоқда, – дейди.
Аллоҳ таоло:
– Улар мени кўрдиларми? – деб сўрайди.
Фаришталар:
– Йўқ, Сени кўрмадилар, – дея жавоб беради.
Аллоҳ таоло:
– Мени кўрганларида нима қилган бўлар эди? – деб сўрайди.
Фаришталар:
– Агар Сени кўрганларида янада кўп ибодат этар, янада кўп таъзим этар ва янада кўп тасбиҳ этардилар, – дейди.
Буюк Роббимиз улардан:
– Қулларим нима истаётир? – деб сўрайди.
Фаришталар:
– Сендан жаннат истаётир? – деб жавоб беради.
Аллоҳ таоло:
– Улар жаннатни кўрдиларми? – деб сўрайди.
Фаришталар:
– Йўқ, улар жаннатни кўрмадилар, – деб жавоб беради.
Аллоҳ таоло:
– Агар жаннатни кўрсалар нима қилган бўлар эди? – деб сўрайди.
Фаришталар:
– Агар у ерни кўрсалар жаннатга бўлган иштиёқи янада кучаяр, у ерни истаб ҳеч тоқати қолмас, ибодатларини янада кучайтирар эди, – дейди.
Аллоҳ таоло:
– Нимадан қўрқиб менга сиғинаётирлар? – деди.
Фаришталар:
– Жаҳаннамдан Сенга сиғинаётир, – дея жавоб беради.
Аллоҳ таоло:
– Улар жаҳаннамни кўрдиларми? – деб сўрайди.
Фаришталар:
– Йўқ, кўрмадилар, – деб жавоб беради.
Аллоҳ фаришталардан:
– Улар жаҳаннамни кўрганларида нима қилган бўлар эди? – деб сўрайди.
Фаришталар:
– Агар жаҳаннамни кўрганларида янада қаттиқ қўрқиб, ундан Сенга шиддатла қочар эди, – дея жавоб беради.
Бу жавобни эшитган Аллоҳ таоло:
– Шоҳид бўлингки, уларни афу этдим, – дейди.
Шунда фаришталардан бири:
– Уларнинг орасида бир киши борки, у аслида улардан эмас, бир ғаразли нияти учун уларнинг орасига суқилиб олган, – дейди.
Аллоҳ таоло у фариштага:
– Улар шундай бир жамоатки, уларнинг дўстлари ўзларига хиёнат этмас, – дейди” (Бухорий, Муслим ривояти).
