Инсоннинг ҳар бир аъзосининг алоҳида вазифаси бор. Масалан, кўзнинг вазифаси кўриш, қулоқнинг вазифаси – эшитиш, тилнинг вазифаси – сўзлаш ва қалбнинг иши севишдир.
Қалб ё Аллоҳ таолони севади ёки У зотнинг махлуқларини яхши кўради. Банданинг қалбида ё охират муҳаббати ёки дунё муҳаббати бўлади. Охиратнинг муҳаббати билан қалб яхшиликларга шошади. Дунё муҳаббати эса, ҳадиси шарифда бундай таърифланган:
حُبُّ الدُّنْيَا رَأْسُ كُلِّ خَطِيئَةٍ
яъни “Дунё муҳаббати ҳамма ёмонликларнинг бошидир” (Имом Байҳақий ривояти).
Уламоларимиз ушбу ҳадиснинг шарҳини бундай баён қилганлар:
وَ تَرْكُهَا مِفْتَاحُ كُلِّ فَضِيْلَةٍ
“Дунёнинг муҳаббатини (қалбдан) чиқариш ҳар бир фазилатнинг калитидир”. Яъни, дунё муҳаббатини қалбдан чиқариб ташлаш ва Аллоҳ таолонинг муҳаббатини қалбга жойлаш мукаммал мўминликдан далолатдир.
Шайх Зулфиқор Аҳмад
НАҚШБАНДИЙ