Саъийд ибн Абу Бурда отаси орқали бобосидан ривоят қилади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:
«Ҳар бир мусулмоннинг зиммасида садақа бор», дедилар.
«Топа олмаса-чи?» деди.
«Ишласин. Ўзига манфаат келтирсин ва садақа қилсин», дедилар.
«Қодир бўлмаса-чи? Ёки қилмаса-чи?» деди.
«Тангликка тушиб, муҳтож бўлганга ёрдам берсин», дедилар.
«Бунга ҳам қодир бўлмаса-чи? Ёки қилмаса-чи?» деди.
«Амри маъруф қилсин», дедилар.
«Бунга ҳам қодир бўлмаса-чи? Ёки қилмаса-чи?» деди.
«Ёмонликдан ўзини тийсин. Шу ҳам унинг учун садақадир», дедилар».
Бу нарсаларни ҳар бир мўмин-мусулмон одам очиқ-ойдин, равшан ҳолда тушуниб олиши керак.

Мол-дунёси бор одамлар садақа қилсин экан, йўқ бўлса, ишлаб топсин, ортганидан садақа қилсин, бунга қодир бўлмаса, ҳожатманд одамга имкони қадар ёрдам берсин.

Бунга ҳам қодир бўлмаса, амри маъруф қилсин, бунга ҳам қодир бўлмаган одам ҳеч бўлмаганда, ўзини ёмонликдан сақласин экан, ана шу ҳам садақа ўрнига ўтар экан.

«Одоблар хазинаси» китоби асосида тайёрланди