Аллоҳ таоло Қуронни яхши ҳаёт учун дастур, бахт ва шодлик учун йўл бўлишини хоҳлади. Ўз каломи шарифида жаннат аҳлини бахтга эришганлар, дея таърифланади.
Аллоҳ таоло айтади: «Бахтли бўлганлар жаннатдадирлар. Улар унда, модомикиосмонлару ер бор экан, абадийдирлар. МагарАллоҳхоҳласа, (Ўзи билур). Бу туганмас инъомдир» (Ҳуд сураси, 108-оят).
Яъни, бахтлилар жаннатда абадий қолиш билан бирга, туганмас неъматларга ҳам эга бўладилар.

Саҳиҳ ҳадисда ривоят қилинишича, уларга: “Эй аҳли жаннатлар, сизлар энди абадий яшайсизлар – ўлмайсизлар, абадий ёш бўласизлар – қаримайсизлар, абадий соғ бўласизлар – бемор бўлмайсизлар, абадий неъматда бўласизлар – ноумид бўлмайсизлар”, дейилади.

Охиратдаги бахтнинг баҳоси – бу дунёда Аллоҳга банда эканини мукаммал рўёбга чиқариш, Унинг розилигини топишдир. Батаҳқиқ, оятларда киши розилик ҳолатига етиши учун сабр қилиши, ўзини тўла-тўкис ибодатга бағишлаши, Яратгааннинг асло унутмаслиги бахтнинг энг юқори даражаларига етишишга сабаб бўлади. Шунингдек, кечиримли бўлиш, одамларга кенг бағирли бўлиш меҳр-муҳаббатни зиёда этади.
Охиратдаги бахтнинг баҳоси – инсонлар бахтли бўлиши учун нозил қилинган Қуръони каримга амал қилиш.

Кўпинча одамлар бахтни пул тўплаш ёки юқори лавозимларга эришиш, деб ўйлашади. Аммо воқелик буни инкор этади. Агар инсон яхши пул ва шон-шуҳратнинг барча завқ-шавқларига эга бўлса-ю, қалбида хотиржамлик ва таскин бўлмаса, бу ҳолатни чинакам саодат дейиш мумкинми?

Аллоҳ таоло айтади: “Ким Менинг зикримдан юз ўгирса, албатта, унга торчилик ҳаёти бўлур ва қиёмат куни уни кўр ҳолида тирилтирурмиз” (Тоҳо сураси, 124-оят).

Демак, Қуръон кўрсатмасига биноан ҳақиқий бахт Аллоҳ таолога яқин бўлишда ва бахтсизлик эса Ундан узоқлашишдадир.