Бренда тоққа тирмашиб чиқишни орзу қиладиган қиз. Бир куни жасорат этиб тоққа чиқувчилар сафига қўшилди. Бориб қараса, қаршисидан девор каби тик қоя ва қиялик чиқди. Қаттиқ қўрқаётганига қарамай, Бренда қатъиятли эди; хавфсизлик камарини тақди, арқонни маҳкам тутиб қоянинг тик юзига қараб тирмаша бошлади. Бир оз тирмашганидан сўнг бир ўйиқ жой топди...
У ерда осилиб тураркан, юқорида арқонни тутиб турган киши толиққанидан арқонда силкина бошлади. Кескин силкинган арқон Бренданинг кўзининг олдидан шувиллаб ўтиб кетди ва унинг линзасини учириб юборди. Линза жуда кичкина эди. Шу боис унинг топилишидан умид қилмаса ҳам бўларди. Линза қияликда бир жойга тушди, Бренда энди хира кўраётган эди.
Бренда линзасини ўзи топишидан умид узиб Аллоҳга астойдил нола қила бошлади.
“Аллоҳим! Сен бу ердаги барча тоғларнинг қўриқловчисисан. Бу тоғлардаги ҳар бир тошни ва япроқни билганинг каби менинг линзам тушган жойни ҳам биласан, уни топишимга мадад бер!”
Суқмоқ йўлдан юриб қуйига индилар. пастга тушганларида тирмашиш учун бу ерга келган янги гуруҳ билан дучлашдилар. Улардан бири: “Орангизда линзасини йўқотган киши борми?” деб қолди.
Брендага кейинроқ линзани бир чумоли судраб бораётганини гапириб беришди. Қоя юзидан чумоли юриб бораётганда қизларнинг эътиборини қандайдир бир порлаган нарса тортган. Уйга қайтганидан сўнг Бренда отасига линзани қандай йўқотиб, қандай топиб олганини сўзлаб берди.
Карикатурачи бўлган отаси оғзида линзани тишлаб судраб бораётган чумоли расмини чизади ва унинг тепасига мана бу сўзларни ёзади: “Аллоҳим! Буни нега олиб кетаётганимни билмайман. Буни ея олмайман ва судрашимга ҳам ғоят оғир. Аммо уни ташишимни Сен истаганинг учун ташияпман... бу оғир юкни нега ташияпман?” демайман.
Туркчадан Дамин ЖУМАҚУЛ таржимаси
