Устоз ўз талабаларига бир қоғозни кўрсатиб, уларни фикрлашга чорлабди. Қоғознинг ўртасида биттагина қора нуқта бор экан.

– Айтингчи, нимани кўряпсиз? – деб сўрабди устоз улардан

– Нуқтани, – деб жавоб берибди биринчи талаба.

– Қора нуқтани, – дебди иккинчиси.

– Қора ва қалин нуқтани, – дея шошиб жавоб берибди учунчи талаба.

– Афсус, – бир муддат хаёлга берилиб қолган устоз аста сўз бошлабди. – Ҳаммангиз оқ қоғоздаги кичкинагина қора нуқтани кўрдингиз, лекин ўша нуқта турган катта, оқ қоғозни пайқамадингиз. Ҳаётда ҳам худди шундай бўлади. Одамларни арзимаган, худди ана шу нуқтадеккина камчилиги учун айблаймиз. Аслида эса ўша кичик нуқсон ортидаги катта ва оппоқ кўнгилни пайқамаймиз. Ёки пайқашни истамаймиз...