Кўчамизда бир неча тарихий обида бор.  Шу боис бу ерга сайёҳлар кўп келади. Кўча бошида эса уч-тўрт киши доим нарда ўйнаб ўтиради. Улар дам сайёҳларга йўлнинг тескарисини кўрсатиб адаштиришса, дам ёш болаларни кимўзарга сўктиришади. Ҳолбуки, кексалик аллақачон соч-соқолларига элчиларини жўнатиб, амр-фармонини йўллаб бўлган.

Баъзан уловларда,  баъзан тўй-ҳашамларда айрим катталарнинг аҳволини кўриб, беихтиёр ёмон қаришдан паноҳ беришини сўрайсан киши.

Ёшлар иззат-икром қилиши зарур бўлган бундай катталар болаларига , невараларига қандай сабоқ беради? Фарзандлари улардан нимани ўрганади-ю нимаси билан фахрланади?

Мавлоно Жалолиддин Румийнинг “Маснавийи маънавий” асарида бир ривоят келади:

«Бир куни Мавлоно йўлда ёшига нолойиқ бир алфозда юрган кишидан: «Сен каттами ёки соқолинг?» деб сўрабди. У: «Соқолимдан йигирма ёш каттаман», дебди .Мавлоно унга: “Ўзингдан йигирма ёш кичик соқолинг оқарибди-ю, ўзинг ҳамон қоралигингча яъни, ақлинг қоронғулигича қолибсан?” деган экан. Бу сўздан у қаттиқ таъсирланиб, яхшилик йўлига кирган экан. Қиссадан ҳисса: ҳаётнинг оғир-енгилини кўрган ёши катталар ақл, сабр-қаноат ва одоблари билан ёшларга ибрат бўлишлари зарур.

Муайяда РАҲМОН

ЎМИ Матбуот хизмати