Тўртта шам ёниб турган эди. Атроф жим-жит бўлгани боис уларнинг айтган сўзлари эшитилиб турарди.
Биринчиси айтди: “Мен хотиржамликман!
Энди ҳеч ким менинг ёниб туришимни таъмин этмайди, сўнадиганга ўхшайман”. Олови бирдан пасайди ва бутунлай ўчди.
Иккинчиси бундай деди:
“Мен ишончман!
Деярли ҳар бир киши мени энди ҳеч кимга керак эмас деб ўйлаяпти. Шундай экан, энди ёниб туришимнинг ҳеч ҳам кераги йўқ”, деб гапини тугатгани заҳоти бир енгил шамол эсди ва уни ўчирди.
Навбати келишини хафаҳол тарзда кутиб турган учинчи шам тилга кириб:
“Мен севгиман!
Ёниб туриш учун бошқа қувватим қолмади. Инсонлар мени бир чеккага улоқтириб юборишди ва аҳамиятимни англашмади, ўзларининг энг яқин одамларини ҳам севишни унутдилар”, деди ва бирданига ўчиб қолди...
Хонага бир болакай кириб келди ва учта шамнинг ўчиб қолганини кўрди. “Нега ўчиб қолдингиз, сиз тугагунга қадар ёнишингиз керак эди”, деди ва йиғлай бошлади.
Шунда тўртинчи шам тилга кириб: “Қўрқма, ҳозирча мен ёниб турган эканман, қолган шамларни ҳам қайта ёқа оламиз. Чунки мен умидман!” деди.
