muslim.uz

muslim.uz

Понедельник, 13 Июнь 2016 00:00

Меҳмонга хизмат қилиш савоблари

Меҳмонга иш буюриш ҳам меҳмондорчилик одобларига зиддир. Меҳмонга уй эгасининг ўзи хизмат қилиш керак. Ривоят қилинишича, бир кеча халифа Умар ибн Абдулазизнинг уйига меҳмон келди. Чироғнинг ёғи тугаб, ўчай деб қолган эди. Меҳмон чироқнинг ёғини тўлдириш учун ўрнидан турганида Умар ибн Абдулазиз бунга ижозат бермай, шундай дейдилар: “Меҳмонга иш буюриш мурувват (одамгарчилик)дан эмас”. Меҳмон хизматкорларни уйғотмоқчи бўлганида, Умар ибн Абдулазиз: “Улар энди ухлаганлар, уйғотманг”, деб ўзлари турдилар ва чироқни тузатиб ёндириб қўйдилар. Шунда меҳмон: “Сиз ўзингиз хизмат қиласизми, ё амирал мўминин”, деб сўради. Умар ибн Абдулазиз: “Чироққа ёғ солишга борганимда Умар эдим, қайтиб келганимда ҳам ўша Умарман”, (яъни мендан ҳеч нарса камайгани йўқ), “Аллоҳ таолонинг ҳузурида одамларнинг яхшироғи камтаринларидир”, дедилар.

Меҳмоннинг одобларидан бири шулки, меҳмонхонада меҳмон кўрсатган жойга ўтирсин ва дастурхондаги неъматлар ёки уй атрофидаги ҳолатларни танқид қилмасин. Меҳмон мезбондаги уй ичи ишлари, яъни шахсий ишларидан сўрамасин. Ҳовлига киргандан сўнг ҳар томонга қарамасин. Шунингдек, иштаҳаси талаб қиладиган, мезбоннинг ҳозир қилиши оғир бўладиган нарсаларни талаб қилмасин. Фақат туз ва сувни сўраши жоиз. Яна дастурхондаги неъматлардан айб қидирмасин.

Агар мезбон меҳмонлар билан бирга ўтирган бўлса, таомни биринчи бошлаб берадиган ва ҳаммадан охири қўлини тортадиган ҳам уй эгаси бўлиши даркор. Чунки меҳмонлар мезбондан кейин таом ейишга ҳаё қилишлари мумкин.

Мезбон меҳмонлар ҳузурида уларга ёқмайдиган сўзларни айтмасин ва уларни безовта қиладиган ҳатти-ҳаракатлардан ўзини тийсин. Намоз вақти бўлганда меҳмонларни хабардор қилсин ва агар меҳмонлар кечаси таҳажжуд намози ўқийдиган бўлса, қибла қайси тарафда эканини кўрсатиб, қўйсин.

Мезбон кечаси меҳмонларга керак бўладиган нарсаларни тайёрлаб қўйсин. Жумладан, чироқ ёки шам, обдаста, таҳорат қилиш учун енгил оёқ кийими, сув, шунингдек, таҳоратхонани кўрсатиш ва агар қиш куни бўлса, печкага ёқиш учун ўтин ва шунга ўхшаш нарсаларни тайёрлаб қўйиш ҳам мезбонга тегишли одоблардандир.

Уй эгаси меҳмондан нима ейишини, нима келтиришини сўрамасин. Чунки бу пасткашлик бўлади. Меҳмоннинг ҳолатига қараб, муоамала қилиш ҳам меҳмон кутиш одобларидандир. Масалан, фақиҳ олим келса, бирор фиқҳий масала сўраш, қори келса, қироат қилдиришга ўхшаш. Таом билан дастурхонга сув келтириш ҳам зиёфат суннатларидандир. Агар мажлис аҳли сувга эҳтиёж бўлсалар, аввал ўнг томондан – дастлаб ёшларга, таомдан кейин эса аввал катталарга узатсин.

Меҳмон агар ташқарига чиқмоқчи бўлса, аввал уй эгасидан изн сўрасин. Меҳмонга боришдан аввал уйдан бироз таом еб бориш меҳмоннинг бошқалар ҳузурида ҳурмати зиёда бўлишига сабаб бўлади. Мезбон ижозат бермай ёки ҳозир бўлмай туриб, таомга қўл узатиш ҳам меҳмоннинг одобларидан эмас. Яна мезбоннинг рухсатисиз бошқа дастурхондагиларга бирор нарсани узатмасин.

Уй эгаси меҳмонни ёлғизлатиб қўймасин. Меҳмонларнинг баъзисига бир нарсани бериб, бошқасини қуруқ қўймасин. Шунингдек, уларнинг баъзиси билан гаплашиб (ё паст овозда) ўзгаларни куттирмасин. Аввало бу амал яхши эмас, қолаверса бошқаларнинг турли гумон қилишларига сабаб бўлади.

Мезбон меҳмонлар ҳузурида кўп сукут қилмасин, балки меҳмонларга ёки ўзига фойдали мавзуд гаплашиб ўтириши лозим. Яна меҳмон ҳузурида хизматкорлар ёки хонадон аҳлидан бирортасига ғазаб қилмасин ва баланд овоз билан билан гапирмасин. Ҳатто агар бошига бир оғир бир мусибат тушган бўлса ҳам, ғазабланган ҳолда меҳмоннинг олдига кирмасин.

Гарчи келса олдингга иту эшак,

Урмағил,  меҳмон олур кўнглига шак.

Қилмағил ваҳшат иёл, атфолингга,

Урмағил, сўзламағил сан молингга.

Токи кўнгли бўлмасин озурманд,

Бу ҳадиси Мустафотдур мисли қанд.

Агар мезбон меҳмонлар олдига қовун ёки тарвуздек нарсаларни сўйса, аввал ўзи татиб кўрсин. Таомни тановул қилиб, дуо қилгандан сўнг меҳмонларни куттирмасин. Аллоҳ таоло Қуръони каримда бу ҳақда шундай марҳамат қилади:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا لَا تَدْخُلُوا بُيُوتَ النَّبِيِّ إِلَّا أَنْ يُؤْذَنَ لَكُمْ إِلَى طَعَامٍ غَيْرَ نَاظِرِينَ إِنَاهُ وَلَكِنْ إِذَا دُعِيتُمْ فَادْخُلُوا فَإِذَا طَعِمْتُمْ فَانْتَشِرُوا وَلَا مُسْتَأْنِسِينَ لِحَدِيث

“Эй, имон келтирганлар! Пайғамбарнинг уйларига фақат сизларни бирор таомга чақирилсагина кирингиз! (Ўшанда ҳам) унга эришишга кўз тутиб турмангиз, балки чақирилганингизда кирингиз ва таомдан сўнг гапга берилиб кетмай, тарқалингиз!...” (Аҳзоб сураси 53-оят).

Шунинг учун таомдан кейин дуо қилиб, қўлларни ювдиргандан сўнг, агар меҳмон рухсат сўраса, дарҳол рухсат берсин. Умр ва вақт ғанимат неъматлардандир. Шу жиҳатдан хоҳ меҳмон бўлсин, хоҳ хонадон аҳли билан бўлсин, дастурхон устида кўп ўтириб, умрни зое қилмасин. Балки уй-рўзғор ишлари, илм ҳосил қилиш ёки ибодатга машғул бўлсин.

Шунингдек, мезбоннинг ижозатисиз чақирилмаган кишини ўзи билан бирга олиб бормасин. (Агар уй эгасига малол бўлмаслигини, балки хурсанд бўлишини билса, унда айтилмаган кишини олиб бориши жоиз). Дастурхонда қолган неъматларни уй эгасининг ижозатисиз ё унинг ишоратисиз олиш яхши эмас. Агар олгандан кейин сўнг мезбоннинг ҳақиқий розилиги ёки хурсанд бўлишини билсагина олиш дуруст бўлади. Агар олишга ижозат қилинган тақдирда шериклар билан адолат қилиш лозимлиги таъкидланган, яъни ҳар ким ўз олдидаги нарсаларни олсин, фақат шериги ўз розилиги билан берса, зарари йўқ.

Агар икки киши бир вақтда чақирган бўлса, қўшнилик ҳақи юзасидан қайси бирининг эшиги, яъни уйи яқинроқ бўлса, шунинг чақириғини қабул қилсин. Агар чақирганлар мартабада баробар бўлсалар, у ҳолда дўстликда ва муҳаббатда зиёдароғини даъватини ижобат қилиши лозим. Меҳмондорчиликка бораётганда шошилмасдан ва тамаъ қилмасдан бориш ушбу амалнинг асосий сифатларидандир. Дастурхондаги таомлардан уйда истеъмол қиладиган миқдорда ейиш ҳикматдан бўлиб, одатидан кам ейиш хиёнат ва нифоқдир.

Меҳмонлар келганда мезбон йўлни ва меҳмонхонани кўрсатиш учун олдиларига тушиб уйга бошлаши ва чиқиш вақтида орқаларидан юриб, эшиккача бормоғи меҳмонни эъзозлаш одобларидан бўлиб, суннат амаллардан ҳам биридир. Ҳасан раҳимаҳуллоҳ бу ҳақда шундай дейдилар: “Ким Аллоҳ таоло учун меҳмонни кузатиб қўйиш ниятида орқасидан юриб борса, Аллоҳ таоло қиёмат кунида уни жаннатгача олиб бориш учун Арш тагидан фаришталарни юборади”. Шунингдек, ҳадиси шарифда шундай марҳамат қилинади: “Ҳар ким меҳмонни кузатиш учун орқасидан етти қадам юрса, Аллоҳ таоло у бандага дўзахнинг етти эшигини боғлайди ва ҳар ким саккиз қадам юрса, Аллоҳ таоло у киши учун жаннатнинг саккиз эшигини очади, ҳатто хоҳлаган эшигидан киради” (Холисатул ҳақоиқ).

         Меҳмонни, хусусан ғариб ва фақирни уч кунгача меҳмон қилиш суннат амаллардандир. Биринчи куни ва кечаси меҳмонга таом бериш суннати муааккададир, яъни атайин таом бермаса гуноҳкор бўлади. Иккинчи  ва учинчи куни уйида ҳозир бўлган таомлар ҳам кифоя қилади. Уч кеча-кундуздан кейин эса, мезбон ихтиёрлидир, яъни агар таом берса, садақа бўлади ва агар таом бермаса, гуноҳкор бўлмайди. Шунингдек, уч кеча-кундузгача меҳмоннинг нима учун келгани ва қаерга кетишини сўрамасин. Меҳмон кетишни ихтиёр қилганда, унга камида бир кеча-кундузга кифоя қиладиган таом ва ичимлик (сув ёки сувга ўхшаш нарса) бериши лозим. Меҳмонлар кетадиган вақтда мезбон улар ҳақида шундай дуо қилсин: “Мени ҳурмат қилиб келдингизлар, Аллоҳ мендан сизларга энг яхши мукофот берсин”. Мезбон меҳмонларга қилган хизмати учун эваз ва раҳмат ҳамда мақташларини кутмасин.

         Ҳадиси шарифда келлишича “Мезбон меҳмон билан эшигигача борсин, меҳмонларнинг ҳақини ва хизматларини комил адо қиломадим, деб билсин, берган таоми ва қилган хизматини миннат қилмасин, агар чандики уларнинг олдига дунёни тўккан бўлса ҳам”.

Аллоҳ таоло бу ҳақда шундай марҳамат қилади:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا لَا تُبْطِلُوا صَدَقَاتِكُمْ بِالْمَنِّ وَالْأَذَى

“Эй, имон келтирганлар! Молини одамлар кўрсин деб берадиган, Аллоҳга ва охират кунига ишонмайдиган кимсага ўхшаб, (берган) садақаларингизни миннат ва озор билан йўққа чиқарманг!...” (Бақара сураси 264 оят).

Динимизда мўминнинг бошқа мўминдаги ҳақларидан бири имкон бўлганда чақирилган жойга боришидир. Ҳадиси шарифда келишича:

أجيبوا الدعوة إذا دعيتم لها

“Қачонки бирор жойга чақирилсангиз, ижобат қилинглар!” (Бухорий, Муслим, Термизий, Абу Довуд, Ибн Можа, Молик ва Доримийлар ривояти).

Агар чақирилган жойга бормаса, ҳадиси шарифда келганидек гуноҳкор бўлиши мумкин:

ومنْ لم يجب الدعوة فقدْ عصى اللهَ ورسولَه

“Ва кимки чақирга ижобат қилмаса, бас у Аллоҳ ва унинг расулига осийлик қилибди” (Бухорий, Муслим, Байҳақий ва Аҳмад ривояти).

Шунинг учун меҳмонга чақирилса, боришга имконияти бўлмаса, ўша ҳолатда узр айтсин. Агар боришга имконияти бўлса, айтилган вақтда “Аллоҳ бизларни ҳам, сизларни ҳам покиза ва ҳалол овқатлардан таомлантирсин”, деб боришини билдирсин. Шунингдек, эҳсон қилишда ниятни холис қилиб, риё ва сумъа, яъни одамлар  кўрсин ёки эшитсин, деган ниятдан сақлансин.

Чақирилган жойга боришга рози бўлган тақдирда нафсининг хоҳиши, яъни емоқ-ичмоқ ёки мезбоннинг молу дунёси ё мансаби учун эмас, балки қалбида Аллоҳнинг даъватини қабул қилиш ва мўмин бародарининг қалбига хурсандчилик улашишни ният қилсин. Бу хусусда шарифда: “Кимки бир мўминни хурсанд қилса, бас у Аллоҳни хурсанд қилибди”, деб марҳамат қилинган.

Шунингдек, чақирилган жойга боришга розилигини билдириш орқали Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг суннатларини адо этиш ва мўминнинг ҳурмат қилишни ҳам ният қилсин. Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам бу ҳақда шундай марҳамат қилганлар:

إذا دعيتم إلى كُراعٍ فأجيبوهُ

“Агар қўйнинг пойчаси (пиширилиб) чақирилсангиз ҳам, ижобатни қабул қилинг” (Имом Муслим ривояти). Мўминни икром этиш тўғрисида қуйидаги ҳадис ривоят қилинган: “Кимки бир мўминни икром қилса, бас у Аллоҳни икром қилибди”. Хуллас, барча ҳолатда қилинадиган амалларга ниятни холис охират учун қилсин. Умар розияллоҳу анҳудан ривоят қилинган ҳадисда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам айтадилар:

إنما الأعمال بالنيات وإنما لكلّ امرئ ما نوى

“Албатта амалларга (бериладиган савоб) ниятларга кўра бўлади ва албатта кишига ниятига қараб савоб берилади...” (Бухорий, Муслим, Аҳмад ва Ибн Жоруд ривояти). Меҳмонга бориб келишда, яъни таклифни қабул қилишда ниятни холис охират иши қилганидек, дўстликни ҳам Аллоҳ учун қилиш керак.

 

Соатмурод Примов

Понедельник, 13 Июнь 2016 00:00

Таяммум таърифи ва унинг ҳукмлари

بسم الله الرحمن الرحيم

Поклик намознинг калити

  1. Али розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Поклик намознинг калитидир”, дедилар.

 Имом Термизий ривояти.

Таҳоратсиз ўқилган намоз қабул бўлмас

  1. Ибн Умар розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади. Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: "Таҳоратсиз ўқилган намоз, ўғирлик (нодуруст йўл билан топилган) молидан қилинган садақа қабул қилинмас”, дедилар.

 Имом Термизий ривояти.

                                Покликнинг фазилати

  1. Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Мусулмон ёки мўмин банда таҳорат қилиб, юзини ювганда, унинг юзидан икки кўзи қараши билан қилинган барча гуноҳлар сув билан ёки сувнинг охирги қатраси ила чиқиб кетур. Икки қўлини ювганда, икки қўли ушлаши билан қилинган барча гуноҳлари сув билан ёки сувнинг охирги қатраси ила тўкилур. Натижада у гуноҳлардан покланур”, дедилар.

 Имом Термизий ривояти.

Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг таҳоратлари қандай бўлган?

(Ҳанафий мазҳабида бурунга уч марта алоҳида янги сув олиб қоқмоқ суннат. Шофеий мазҳабида эса оғизни чайқаш учун олинган сув билан бурунни ҳам қоқмоқ суннат. Қуйида барча аъзоларни уч мартадан ювиш суннат эканига ва айнан буруннинг ўзига уч марта алоҳида янги сув ишлатиш суннатлигига далил бўладиган ҳадиси шариф келтирилган).

  1. Абу Ҳайя айтадилар: “Мен Али розияллоҳу анҳунинг таҳорат қилаётганини кўрдим. (У зот)Биринчи икки кафтларини ювиб, роса тозаладилар, сўнг уч марта оғизларини чайдилар ва уч мартабурунларига сув олиб бурунларини қоқдилар, уч марта юзларини ювдилар, уч марта икки билакларини ювдилар, бошларига масҳ тортдилар. Сўнг икки оёқларини тўпиқларигача ювдилар. Таҳоратни тугатгач турдилар-да, таҳорат сувларидан қолганини ичдилар ва: “Мен сизларга Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг таҳоратлари қандай бўлганини кўрсатиб қўйишни маъқул кўрдим”, дедилар.                   

Имом Термизий ривояти.

Таҳоратнинг бошида “Бисмиллоҳ” ни айтиш

(Ҳанафий мазҳабида таҳоратни бошлашда "Бисмиллоҳ" ни айтиш суннат. Шофеий мазҳабида эса фарз. Қуйида бу амалнинг суннат эканига далил бўладиган ҳадислар келтирилиб, уларни кенг баҳс қилинган).

  1. Дорақутний марфуъ[1] шаклда ривоят қиладилар: “Кимда ким таҳорат қилаётганда, Аллоҳнинг исми (бисмиллоҳ) ни зикр қилса, жасадининг барча жойи пок бўлур. Кимда ким таҳорат қилиб, Аллоҳни исмини зикр қилмаса, таҳорат қилган жойигина пок бўлур”.

"Шарҳу-л-виқоя"нинг биринчи жилдида бундай дейилади: "Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам    аъробий (саҳроий) га таҳорат қилишни ўргатганлар ва “бисмиллоҳ” ни айтмаганлар. Агар “бисмиллоҳ”ни айтиш шарт бўлганида, айтган бўлар эдилар. Шунинг учун ҳанафийлар “бисмиллоҳ”ни айтиш суннат дейдилар. "Ҳидоя" китобида “Энг тўғри гап шуки, “Бисмиллоҳ”ни айтиш мустаҳабдир[2]", дейилган.

  1. “Аллоҳнинг исмини зикр қилмаган одамни таҳорати таҳорат бўлмайди", деган ҳадиснингмаъноси эса Аллоҳнинг номини зикр қилмаган одамнинг таҳорати мукаммал таҳорат бўлмайди,деган маънодадир.

Бу ҳадис “Масжидга қўшни бўлган кишининг фақат масжидда ўқиган намози намоз бўлур”,деган ҳадисга ўхшайди. Яъни масжидга уйи яқин бўлган одам фарз намозини масжидда ўқимаса, намози намоз бўлмайди, деган ҳадисга ўхшаш. Аслида намози дуруст бўлаверади. Лекин савоби жамоат билан ўқилган намоздек бўлмайди, дейилмоқда. Қолаверса, Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам “Бисмиллоҳ” ни доим ҳам айтавермаганлар. (Яъни баъзида айтиб, баъзида айтмаганлар). Усмон, Али розияллоҳу анҳумолар Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг таҳоратлари қандай бўлганини ривоят қилишган. Лекин иккалаларидан ҳам У зотнинг “Бисмиллоҳ”ни айтган ёкиайтмаганлари ҳақида бирор ривоят йўқ.

"Саййид Муҳйиддин Махдум" ўрта махсус ислом билим юрти мударриси

Баҳодир Баҳромжон ўғли таржимаси

 

 

 

[1]Марфуънинг луғавий маъноси "кўтарилган" дегани. Истелоҳда эса ровий (ҳадисни айтиб берувчи, мухбир) лари силсиласи (рўйхати) Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламгача (боғланган) кўтарилган ҳадис. Тарж.

[2]Абдулҳай Лакнавий "Ҳидоя"га ёзган ҳошиясида "Иноя"дан "Имом Таҳовий ва Қудурийлар "Бисмиллоҳ" ни айтиш суннатлигини ихтиёр қилган", деган сўзни келтиради. Тарж.

 

Понедельник, 13 Июнь 2016 00:00

Баҳру-л-манофиъ

   Муаллиф: Мулла Ниёр Муҳаммад

         Асар ҳанафий фиқҳига доир  манбалардан бири бўлиб, муаллиф унда кўплаб фатволарни жамлаган. Фатволар келтиришда кўплаб мўътабар китоблардан фойдаланган. "Қуня", "Ал-Жомиъ ас- сиғор", "Ҳаммодийя", "Муҳит", "Мухтор-у-л фатово", "Ҳидояту-л-муфтийн", "Одобу-л-муфтийн", "Шарҳи-л-виқоя", "Жомиъу-л-фатово", "Баҳр-у-роиқ", "ал-Ҳидоя", "Ихтиёр" каби китоблар шулар жумласидан.

         Муаллиф китобнинг муқаддима қисмида қуйидагиларни ёзади:

"Амма баъду. Қуръон луғатлари ва унинг муғлақотларини ечиш учун "Табсироту-л-қурро" асарини, ибодатлар, .... ва бошқа зарурий масалалар учун "Хазойину-л-ибодот" китобини, унинг назми бўлган "Баҳру-л-ажойиб" китобини, тасаввуф, ахлоқ ва ҳаёт учун "Масийроту-л-атқиё" китобини, унинг назми "Мунҳожу-л-анвор" китобини, маъвизалар учун "Мавъизату-л-аброр" китобини", ғазалхонлик борасида "Дурру-л-мавоиз" китобини, солиҳ зотлар ҳикоясига атаб "Фирдавсу-л-ғуробо" асарини, машойихларнинг сўзлари ҳақида "Дурру-н-насойих" асарини, ойлар ҳисоби учун "Ниҳроту-л-ҳилол" асарларини ёзиб бўлгач, фатво илми борасида ҳам барча масалаларни ўзида жамлаган, муфтийларга тўғри йўлга бошлашни енгил қиладиган, фатво сўровчиларга мақсадга етишни осонлаштирадиган бир китоб ёзишни хоҳладим". Ушбу муқаддимадан кўриняптики, муаллиф биргина фиқҳ борасида эмас, балки, Қуръон, тасаввуф, ваъз, назм, ҳисоб илмлари борасида ҳам етук олимлардан бўлган.

         Асар ноёб қўлёзмалар сирасидан ҳисобланиб, кўплаб кутубхоналарда бу ҳақда маълумот учратиш қийин. ЎМИ кутубхона фондида ушбу асар Инв.№ 872 рақами остида сақланмоқда.

         Асар бир томдан иборат.

         Қўлёзма араб тилида, насх хатида қора сиёҳ билан ёзилган.  Фасллар бошланиши қизил сиёҳ билан алоҳида ажратиб кўрсатилган. Асар 1272 ҳижрий  санада хаттот Мулло Абдулжалил томонидан кўчирилган.  Қоғоз ўлчами 20х26 см, 521 варақ, ҳар бир саҳифада ёзув 17 сатрдан, сатр узунлиги 10 см. Яшил ранг мато билан муқоваланган.

 

ЎМИ кутубхонаси

Понедельник, 13 Июнь 2016 00:00

Бошга масҳ тортмоқ

(Ҳанафий мазҳабида таҳорат олувчи киши бошининг тўртдан бирига масҳ тормоғи фарздир. Шофеийларда эса ақалли, уч дона соч толасига масҳ тортилса, фарз амалга ошади. Моликийларда эса бошнинг ҳамма жойига масҳ тортиш фарздир).

 

  1. Урва ибн Муғийра ибн Шуъба отаси Муғийрадан ривоят қилади: “Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам таҳорат қилдилар ва носиялари(бошнинг олд қисми)га ва икки маҳсиларига масҳ тортдилар”.

(Имом Муслим ва Табороний ривоят).

 

Бу ҳадиси шарифни Имом Абу Довуд ва имом Ҳокимлар ҳам ривоят қилишган. Лекин бу ҳадиснинг санади[1] ҳақида бирор гап гапирмаганлар. (Демак бу ҳадиси шариф уларнинг наздида ҳам саҳиҳ экан). Улар ривоят қилган ҳадиснинг лафзи қуйидагича: “Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам таҳорат қилдилар ва қўлларини саллаларининг остига киритиб, бошларининг олд қисмига масҳ тортдилар ва (лекин бошларига масҳ тортаётганларида) салларини ечмадилар”.

 

  1. Ато ибн Абу Рабоҳ розияллоҳу анҳудан ривоят қилинаади: “Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам саллаларини кийган ҳолларида таҳорат қилдилар ва бошларининг олд қисмига масҳ тортдилар”.

(Имом Байҳақий ривояти).

 

Бу ҳадиси шариф мурсал[2] бўлса ҳам, мурсал биз ҳанафийлар наздида ҳам, жумҳур уламоларнинг наздида ҳам наздида ҳам ҳужжатдир.

 

(Қуръони каримда масҳ борасидаги буйруқ “... Ва бошингизга масҳ тортингиз...”, деб, қанча ерига ториш, қандай қилиб тортиш ноаниқ шаклда айтилган. Пайғамбаримиз алайҳиссалоту вассаломнинг юқоридаги ҳадисларда айтилганидек,  масҳ тортишлари оятда бошнинг қанча ерига масҳ тортиш назарда тутилганини баён қилиб бермоқда. Кўриб турганимиздек, бу далиллар ҳанафийларнинг ҳукмини қўллаб-қувватламоқда. «Ҳидоя»).

 

 Бошга масҳ торгач, қўлда қолган намлик билан қулоққа масҳ тортиш

 (Ҳанафий мазҳабида бошга масҳ тортгач, қўлда қолган намлик билан икки қулоққа масҳ тортиш суннатдир. Шофеий, Моликий, Ҳанбалий мазҳабларида эса бошга масҳ тортгач, қўлни янги сув билан намлаб, сўнг қулоқларга масҳ тортиш суннат. Қуйида ҳанафийларнинг далиллари баён қилинган):

 

Ибн Аббос розияллоху анҳумодан ривоят қилинади. У зот: “Мен сизларга Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг таҳоратлари қандай бўлгани ҳақида хабар берайми?” дедилар (ватўлиқ кўрсатиб бердилар. Ибн Аббоснинг ўша таҳоратларини тўлиқ баён қилувчи ривоятда бундай жумла бор): “бир ҳовуч сув олдилар-да, у билан бошларига ва икки қулоқларига масҳ тортдилар”.

 (Ибн Ҳиббон, Ибн Ҳузайма ва Ҳоким ривояти).

 

  Ибн Аббос розияллоху анҳумодан ривоят қилинади: “Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам бошларига ва икки қулоқларининг устки ва ички томонларига масҳ тортдилар”.                                                                          

(Имом Термизий ривояти).

 

Имом Термизий: “Бу ҳадис саҳиҳ[3] ҳасан[4] ҳадисдир. Аксар илмли одамлар наздида шунга амал қилинур. Улар икки қулоқни устки ва ички қисмига масҳ тортишни лозим деб биладилар”, деган.

 Абу Умомадан ривоят қилинади: “Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам таҳорат қилдилар,юзларини ва икки қўлларини уч мартадан ювдилар, бошларига масҳ тортдилар ва икки қулоқ ҳам(ҳукмда) бошдандир дедилар”.

 

(Имом Термизий ривояти).

 

Ҳаммод раҳимаҳуллоҳ: “Бу ҳадисдаги “Икки қулоқ бошдан”, деган сўз Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг сўзларими ёки ровий Абу Умоманинг сўзларими, билмайман деганлар.

 

Ибн Аббос розияллоху анҳумодан ривоят қилинади: “Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Икки қулоқ бошдандир”, дедилар.                 

(Имом Дороқутний ривояти).

 Шунингдек ибн Можа ҳам Абдуллоҳ ибн Зайддан ривоят қилганлар.

(Бу икки ҳадисдаги “Икки қулоқ бошдандир”, деган сўзнинг маъноси – “икки қулоқ масҳ тортиш ҳукми борасида бошдан ҳисобланади, яъни бошга масҳ тортишга намланган қўл билан қулоққа ҳам масҳ тортишнинг ўзи кифоя. Унга янгидан қўлни намлаб, алоҳида масҳ тортиш шарт эмас”, деганидир. Демак, масҳ тортиш ҳукмида икки қулоқ ҳам бошдан ҳисобланадиган бўлса, ҳанафийлар айтганларидек, қўлнинг бошга масҳ тортгандан қолган намлиги билан  уларга ҳам масҳ тортиш суннат экан. “Ҳидоя”).

 “Саййид Муҳйиддин махдум” ўрта махсус ислом билим юрти

мударриси Баҳодир Баҳромжон ўғли

 

 

[1] “Санад”, “Иснод” сўзлари бир хил “суянтириб қўйиш, нисбат бериш” маъносида. Яъни бировнинг гапини бошқасига айтиб бераётганда гапни муаллифига нисбат бериб, “фалончи айтдики”, деб гапиришдир. Истелоҳда эса “Иснод – матнга олиб борувчи кишилар силсиласи(рўйхати)дир”. М: Менга Молик, унга Нофеъ, унга Ибн Умар айтган. У эса отаси Умарнинг хутбада бундай деганини эшитган (шу номи айтилган кишилар силсиласи “санад”): “Расулуллоҳ соллаллоҳу алйҳи васаллам: “Албатта, амаллар(га бериладиган савоб) нийятларга боғлиқдир...”, дедилар. Расулуллоҳнинг  “Албатта, амаллар(га бериладиган савоб) нийятларга боғлиқдир...”, деган сўзлари мантдир.        

[2] “Мурсал” деб, ҳадиснинг ровийлари силсиласидан саҳобаси тушириб қолдирилиб ривоят қилинган ҳадисни айтилади. М: Ҳадисни ривоят қилаётган тобеин ўзи билан Расулуллоҳнинг орасидаги саҳоба (тобеинга ўша ҳадисни айтиб берган зот) ни тушириб қолдириб, тўғридан-тўғри “Расулуллоҳ бундай дедилар” шаклида ривоят қилмоғи.

[3]“Саҳиҳ” деб, исноди муттасил, зоҳирий (ровийсининг заифлиги) ва махфий (тадлис – ровий ўз шайхини беркитиши каби) иллат ва шозлик (ўзидан кучли ривоятга зидлик)дан холи, санаднинг бошидан охиригача адолатли ва зобит (хотираси ўткир  ёки доим устозига текширтириб олган қўлёзмасидан бехато ривоят қилувчи) ровийлар ривоят қилган ҳадис.

[4] "Саҳиҳ” нинг таърифига қаралсин. Ундан фарқи шуки, “Ҳасан” ҳадиснинг ровийларининг зеҳни “Саҳиҳ” нинг ровийларининг зеҳнидан бироз  пастроқ бўлади. Ҳаммасининг зеҳни пастроқ бўлиши шарт эмас, битта зеҳни сустроқ ровий аралашса, ҳадис “Ҳасан” га айланади. Қолаверса, унинг ровийларининг машҳурлиги ҳам “Саҳиҳ” нинг ровийлари шуҳратидан бироз пастроқ бўлади. Яъни Имом Термизий бу ҳадисни мазкур икки хил тоифалик ровийлар томонидан ҳам алоҳида-алоҳида ривоят қилинган, демоқдалар. 

 

Понедельник, 13 Июнь 2016 00:00

Оёққа масҳ тортиш

Икки оёқ (маҳсисиз, оёқяланг бўлса) ювилур, масҳ тортилмас

(Аҳли суннанинг тўртала фиқҳий мазҳабида ҳам таҳорат пайтида оёқяланг киши оёғини ювиши фарз. Маҳсили киши эса масҳ тортиши жоиз. Шиаларда эса оёқяланг киши ҳам масҳ тортмоғи вожиб. Баъзи зоҳирийларда эса ювиш билан бирга масҳ тортиш ҳам вожиб. Бугун ҳам баъзилар оддий пайпоққа масҳ тортишни жоиз, деб унга масҳ тортмоқдалар. (Бу жойда баъзи мусулмон уламолар ҳайъати масҳ тортиш жоиз, баъзилари жоиз эмас, деб фатво бераётган “ESHEL” номли пайпоқ маҳсилар назарда тутилмаган). Қуйида оёқланг киши оёғига масҳ тортиши жоиз эмаслигига далиллар келтирилади):

Абдуллоҳ ибн Амр розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади: “Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам билан сафарга чиққан эдик. (Нимадир бўлиб), У зот биздан ортда қолиб кетдилар ва аср намозига шошилиб таҳорат қилаётганимизда келиб қолдилар. Биз оёқларимизга масҳ тортаётган эдик. Шунда У зот овозлари борича: “Тўпиқларга Дўзахдан вайл[1] бўлсин” деб икки ёки уч марта нидо қилдилар”.

(Имом Бухорий ривояти).

Абдуллоҳ ибн Амр розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади: “Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васаллам билан Маккадан Мадинага сафар қилдик. У зот Макка билан Мадининг орасидаги бир сувли жойга етиб келганларида аср намозининг вақти бўлиб қолди. Шунда одамлар сув томон (шошилиб) бордилар. Биз уларнинг ортиларидан етиб борганимизда, таҳорат қилиб бўлган эканлар. Тўпиқлари (га сув тегмаганлиги билиниб), ялтириб кўриниб турар эди. Шунда Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васаллам: “Тўпиқларга Дўзахдан вайл бўлсин, таҳоратни мукаммал қилинглар!” дедилар”.

(Имом Таҳовий ривояти).

Жобир ибн Абдуллоҳ розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади: “Набий соллоллоҳу алайҳи васаллам (ёнларида таҳорат қилган) бир кишининг оёғидаги озгина сув тегмай қолган жойга кўзлари тушиб: “Тўпиқларга Дўзахдан вайл бўлсин”, дедилар.

(Имом Таҳовий ривояти).

Абдулмаликдан ривоят қилинади: “Мен Ато ибн Абу Рабоҳга сиз Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васалламнинг саҳобаларини бирортасидан У зотнинг икки оёқларига (маҳсисиз ҳолда) масҳ тортганлари ҳақида бирор нарса эшитганмисиз деб сўраганимда у: “Йўқ”, деди.

(Имом Таҳовий ривояти).

Бадруддин Айнийнинг “Умдату-л-қорий шарҳу Саҳиҳи-л-Бухорий” китобида қуйидагича ривоят қилинади:

Саид ибн Мансур Абдурраҳмон ибн Аби Лайлодан ривоят қилади: “Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васалламнинг саҳобалари икки оёқни (маҳсисиз ҳолида) ювишга иттифоқ қилганлар”.

Саййид Муҳйиддин махдум” ўрта махсус ислом билим юрти

мударриси Баҳодир Баҳромжон ўғли

 

 

[1] “Таҳоратда ювилмай қолган тўпиқларнинг ҳолига вой, улар Дўзах ўтида куяди”, демоқдалар.

Мақолалар

Top