Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳим

Бутун мусулмон олами, хусусан, юртимизда файзу барака айёми бўлган Рамазон ойи бошланди. Ушбу қутлуғ ойда халқимиз меҳр-оқибат, хайру саховат ишларини янада кўпроқ адо этишлари билан диёримизда ўзгача кайфият ҳукм суради. Ҳар йили муборак Рамазон ойини муносиб тарзда ўтказиш мақсадида муҳтарам Президентимизнинг қарорлари қабул қилинаётгани чин маънода юртимиз аҳлига кўтаринкилик бағишламоқда.
Куни кеча ўтган видеоселектор йиғилишида давлатимиз раҳбари бутун дунёда коронавирус касаллиги кенг тарқалган ҳозирги оғир пайтда аҳолимизнинг ёрдамга муҳтож қатламларини қўллаб-қувватлаш мақсадида “Саховат ва кўмак” умумхалқ ҳаракатини кенг қамровли амалга ошириш ташаббусини илгари сурдилар. Ушбу умумхалқ ҳаракатининг муборак Рамазон ойи кунларидаги эзгу амаллар билан уйғунлаштирилишида ҳам чуқур маъно бор. Муқаддас ойда муҳтожларга ёрдам кўрсатилиши, эҳтиёжмандлар қўллаб-қувватланиши руҳий бирдамлигимизни оширади, синовли кунларни Яратганнинг мадади ила осон енгиб ўтишда асосий омил бўлади.
Юртбошимиз бундай хайрли ишларда кенг жамоатчилик вакиллари қаторида муҳтарам уламоларимизни ҳам алоҳида эсга олганларни биз, дин пешволарини мана шундай савобли ишларни янада кўпайтиришга руҳлантирди. Эл бошига иш тушган қийин дамларда халқимизнинг бир-бирига елкадош бўлиш, ғамхўрлик кўрсатиш каби эзгу фазилатлари янада кучлироқ намоён бўлаётгани барчамизни бирдек хурсанд қилмоқда.
Давлатимиз раҳбари Алишер Навоий бобомизнинг “Саховатли инсоннинг бошига жаннат дарахтлари соя солади”, деган сўзларида чуқур ҳикмат борлигини алоҳида қайд этдилар. Дарҳақиқат, олийҳимматлилик барака келтиради, охиратда улкан ажрларга сабаб бўлади.
Саховатпешалик фазилатини Рамазон ойи давомида янада кучли намойиш қилишнинг, ёрдамга муҳтож оилаларга меҳр-мурувват кўрсатишнинг афзаллиги ҳақида динимизда кўп таъкидланган. Ҳазрати Пайғамбаримиз саллаллоҳу алайҳи васаллам: “Сахийлик бир дарахтдир, унинг томирлари жаннатда, шохлари эса дунёга тушгандир. Ким унинг бир шохига осилса, уни жаннатга олиб боради...” (Имом Суютий ривояти) деганлар.
Рамазон ойи меҳр-оқибат ва ҳамжиҳатлик муҳитини янада мустаҳкамлашда муҳим аҳамиятга эга. Ислом динининг беш фарзидан бири бўлган рўза ойидаги амаллар ўзининг файзи билан кишиларни ҳидоятга чорлайди. Чунончи, ҳадиси шарифда: “Агар умматларим Рамазон ойининг улар учун қанчалик шарофатли ва баракотли эканини яхши билганларида эди, йил-ўн икки ой рамазон бўлишини орзу қилар эдилар” (Имом Бухорий ривояти), деб марҳамат қилинган.
Бу йил муборак ойни карантин талабларидан келиб чиқиб, уйларимизда, оиламиз бағрида ўтказамиз. Бу ҳам аслида биз учун бир имконият. Негаки, ўттиз кун давомида фарзандларимизга динимизнинг асл моҳиятини ўргатиш, уларнинг онгу шуурига аждодларимизнинг бебаҳо маънавий меросларини сингдиришга ҳаракат қилишимиз лозим.
Демак, биз шариф ойнинг ҳар бир куни, соати, дақиқасини ғанимат билсак, эзгу ишларни ўзимизга шиор қилиб олсак, давлатманд бўлсак — молимизни, тадбиркор бўлсак — беминнат кўмагимизни, ҳунарманд бўлсак — ҳунаримизни, маърифатли бўлсак — илмимизни эзгулик, хайр-саховат, юрт ободлиги ва Ватан тараққиёти йўлига сарф этсак, жуда катта ажру савобларга эга бўламиз.
Раҳмат ойида нисбатан хайру эҳсонга алоҳида эътибор берилиши бежиз эмас, албатта. Сабаби бу ойда қилинган амалга жуда кўп мукофот берилади. Аллоҳ Ўзининг йўлида қилинган садақа ва инфоқ етти юз баробаргача кўпайтирилиши Қуръони каримда баён қилинган. Рамазон ойида эса бу миқдор янада оширилиши шубҳасиз.
Ҳазрати Пайғамбаримиз саллаллоҳу алайҳи васалламнинг қутлуғ ой келганида янада ҳимматли бўлиб кетишлари ривоят қилинган. Ҳар бир киши бу сифатларидан ўрнак олиб, карамли бўлишга ҳаракат қилишлари лозим.
Хайру саховат инсонлар ўртасида меҳр-муҳаббат ришталарини боғлашга, ўзаро тотувликни мустаҳкамлашга хизмат қилади. Саховат кўрсатган бандаларни Аллоҳ таолонинг ўзи мукофотлайди. Қуръони каримда: “Мол (бойлик)ларини кечаю кундуз, пинҳонаю ошкора эҳсон қиладиган кишилар учун Парвардигорлари ҳузурида (махсус) мукофотлари муҳайёдир. Уларга (охиратда) хавф ҳам бўлмас ва улар ташвиш ҳам чекмаслар” (“Бақара” сураси, 274-оят), деб марҳамат қилинган.
Яна бир жиҳат: кўнгли синиқ, бироз иқтисодий жиҳати оқсаган инсонга меҳр-оқибат кўрсатилса, у Ҳақ таолога чин кўнгилдан дуо қилади ва натижада унинг дуоси сабабли ўйлаган мақсадларимизга етамиз, мушкулларимиз арийди. Зеро, муқаддас китобларимизда айтилганидек, яхшиликнинг мукофоти – фақат яхшиликдир.
Мана шундай оғир кунларда “Саховат ва кўмак” умумхалқ ҳаракати ташаббусига “лаббай”, деб жавоб беришимиз керак. Шу маънода, Ўзбекистон мусулмонлари идораси тизимидаги ташкилотлар ҳам мана шундай хайрли ташаббусларда фаол иштирок этмоқда. Жумладан, “Вақф” хайрия жамоат фонди карантин вақтида ижтимоий ҳимояга муҳтож оилаларни қўллаб-қувватлаш мақсадида закот маблағлари ҳисобидан озиқ-овқат маҳсулотлари, беморларга дори-дармонлар, тиббий ниқоблар бепул тарқатмоқда.
Ҳозирда мурожаатлар онлайн қабул қилинмоқда. Мурожаат қилган инсонларнинг пластик карталарига масофадан пул ўтказиляпти. Фонднинг закот ҳисоб рақамига шу кунга қадар 80 миллион сўмдан зиёд закот пуллари тушган. Ҳозирги кунда 500 та хонадонга закот маблағларини тарқатиш мўлжалланаётир. Бундай хайрия ишлари Рамазон ойи давомида янада жадал давом эттирилади.
Бугунги вақтинчалик қийинчиликларга қарамасдан, Рамазони шариф ҳар доимгидек хонадонларимизга, дилларимизга қувонч, юртимизга файзу барака бахш этади, бир-биримизга бўлган меҳр-оқибатимизни янада зиёда қилади, инша Аллоҳ.

Усмонхон АЛИМОВ,
Ўзбекистон мусулмонлари идораси раиси, муфтий.

Имом Термизий яшаган даврнинг ўзига хос хусусиятлари

                Имом Термизий III ҳижрий асрда яшаб ижод этган. Бу асрда сиёсий, ижтимоий ва диний соҳаларда муҳим ўзгаришлар содир бўлди. Имом Термизий Аббосийлар халифалиги даврида яшаган. Ҳаёти давомида ҳукумат тепасига тўққиз аббосий халифа келган. Улар қуйдагилар:

1. Маъмун – Абул Аббос Абдуллоҳ ибн Ҳорун Рашид ибн Муҳаммад ал-Маҳдий ибн Абу Жаъфар Мансур (170 ҳижрий) йилда туғилган. Ҳадис ва Адаб илмларини ўрганган. Фиқҳ ва араб тилида (моҳир) билимдони бўлган. Ёши улғайгач, фалсафа ўтмишда қўлган илмлари билан шуғулланиб, бу фанларда жуда маҳоратли бўлди. Бу эса уни Қуръонни махлуқлиги ҳақидаги сўзларни гапиришига сабаб бўлди. Маъмун Аббосий халифалари ичида илм, фикр, ҳалимлик, ҳайбат, шижоат ва олийжаноблик жиҳатидан энг афзалларидан эди. Агар Қуръонни махлуқ деган инсонларнинг сўзи унга етиб бормаганда Аббосийлар халифалиги ундан билимлироқ кишини кўрмаган бўларди. Маъмун акасидан сўнг халифа этиб сайланди. Бобоси Мансур(754-773) бошлаган илм ва фалсафа китобларини таржимасини тугатди. Бу китобларни Рим подшоҳлари юборган эди. Улар Афлотун ва Арасту ва бошқа файласуфлар китоблари эди. Ушбу китоблар араб тилига таржима қилинди. Унинг даврида “Маъмун академия”сига асос солинди. Маъмун умрининг охирида касалликка йўлиқиб, сўнгра вафот этди. Ҳамда 218 ҳижрий санада Тарсус( Туркий ҳудудида) деган жойга дафн қилинди[1].
2. Мўьтасим: Абу Исҳоқ Муҳаммад ибн Ҳорун ар-Рашиддир. У биринчи маротаба ўз исмига Аллоҳ лафзини қўшган аббосий халифадир. Имом Заҳабий Мўьтасимни 180 ҳижрий санада таваллуд топган деган. Имом Зириклий бўлса Мўьтасимни 179 ҳижрий санада таваллуд топган деган[2]. Мўьтасим жуда шижоатли, бақуввати ва олий ҳимматли инсон бўлган. Уни илми кучли бўлмаган. Унга Маъмундан кейин 218 ҳижрий Ражаб ойида байьат берилган. Унинг даврида Аҳмад ибн Ҳанбалга (220 ҳижрий санада) дарра урилган. У ёш болаларга Қуръонни махлуқ деб ўргатишни буюрган. 223 ҳижрий санада Римга қарши уруш қилган. Бу урушда зафар қозонган. Мўьтасим 227 ҳижрий сана пайшанба куни вафот этди[3].
3. Восиқ: Ҳорун ибн Муҳаммад (Мўьтасимбиллаҳ) ибн Ҳорун ар-Рашид Абу Жаъфар 196 ҳижрий санада шаъбон ойи тугашига 10 кун қолганда туғилган. Халифаликни отасидан қабул қилган. Унга 227 ҳижрий санада Робиул Аввал ойининг 19-куни байьат қилинди. Унинг даврида ҳам Қуръон махлуқми? деган масала кўтарилган. Бунинг асосий сабабчиси унинг вазири мўьтазила фирқасининг раиси Аҳмад ибн Абу Довуд бўлган. Восиқ умрининг охирида Қуръонни махлуқ дейиш фикридан қайтган.

 Тарихчи Сулий “Восиқ адаб ва фазлда кичик Маъмун” деб айтган. Маъмун уни ўз боласига қараганда кўпроқ улуғлар эди. У кўп илмларда инсонларни билимдони эди. Шер айтиш ва ёзишда жуда билимдон эди. У 232 ҳижрий санада вафот этган[4].

4. Мутаваккил: Абул Фазл Жаъфар ибн Муҳаммад ибн Ҳорун ар-Рашид 206 ҳижрий санада таваллуд топган[5] . 232 ҳижрий санада Восиқ вафот этгач байьат берилган. У Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг суннатларини ва муҳаддисларни яхши кўрарди. У 234 ҳижрий санада Қуръонни махлуқ деган масалани мутлақ олиб ташлади. Муҳаддисларни ҳурмат қилди. Уларга Аллоҳни кўриш ва унинг сифатлари ҳақидаги ҳадисларни ривоят қилишга ижозат берди. Уларга турли туман совға билан эҳтиром кўрсатди. Абу Бакр ибн Абу Шайбани Шом яқинидаги ар-Русофа масжидида мажлислар ўтказар эди. Унинг мажлисларида ўттиз мингга яқин инсон иштирок этарди. Халқ Мутаваккилни ҳаққига кўплаб дуолар қилди. Мутаваккил халифаликни Бағдоддан Дамашққа кўчирди. Бироздан сўнг Дамашқ унга ёқмай халифаликни Самурро шаҳрига кўчирди. 247 ҳижрий санада Самуррода вафот этди[6].
5. Мунтасир: Абу Жаъфар Муҳаммад ибн Жаъфар (Мутаваккил алаллоҳ) ибн Мўьтасим ибн Ҳорун ар-Рашид. 223 ҳижрий санада Самуррода таваллуд топган. Мунтасирга отаси вафот этгандан сўнг 247 ҳижрий сана Шаввол ойида байъат берилган. У ўткир ақлли, яхшиликка қизиқтирувчи бўлган. Мунтасир кечиримлилик ҳақида “Бировни кечиришнинг лаззати даво топишдаги лаззатдан яхшироқ”, дер эди. 248 ҳижрий санада Робиул охир ойининг бешинчи куни Самуррода табибнинг асбобига суртилган заҳар туфайли вафот этган. Халифалик муддатлари олти ойдан ошиқ бўлган[7].
6. Мустаин: Абул Аббос Аҳмад ибн Муҳаммад ибн Ҳорун ар-Рашид 221 ҳижрий санада Самуррода таваллуд топган. 248 ҳижрий санада унга Мунтасир вафотидан кейин байьат берилган. Унинг халифалик даври 251-ҳижрий санагача давом этди. У ва Мўьтаз орасидаги жанглардан сўнг 252-ҳижрий санада шаввол ойининг учинчи куни суюққасд туфайли вафот этди. Уни Саид Ҳожиб Мўьтазнинг буйруғи билан ўлдирди. Мустаин ўша вақтда ўтттиз бир ёш эди[8].
7. Мўьтаз: Абу Абдуллоҳ Муҳаммад ибн Жаъфар ибн Муҳаммад ибн Ҳорун ар-Рашид 232 ҳижрий санада Самуррода таваллуд топган. 252 ҳижрий санада унга байьат берилган. Ўшанда Мўьтаз йигирма ёшда бўлган. Ундан олдин бирон халифа бундай ёшда бўлмаган эди. У 255 ҳижрий санада вафот этган[9].
8. Муҳтадий: Муҳаммад ибн Ҳорун (Восиқ биллаҳ) ибн Муҳаммад ибн Ҳорун ар-Рашид. Унинг куняси Абу Исҳоқ бўлган. Имом Суютий ўзининг “Тарихул хулафо” асарида “Солиҳ халифа” деб лақаб берган.[10] У бобоси Восиқ даврида таваллуд топган. Имом Зириклий 222 ҳижрий санада Самуррода деган.[11] Унга 255 ҳижрий санада ражаб ойи тугашига бир кеча қолганда байъат берилган.[12] У адолатида Умар ибн Абдулазизга ўхшаган. У 256 ҳижрий санада ўлдирилган. Унинг халифалик даври ўн бир ой ва бир неча кун бўлган[13].
9. Мўьтамид: Аҳмад ибн Жаъфар ибн Муҳаммад ибн Ҳорун ар-Рашид. Унинг куняси Абул Аббос бўлиб, 229 ҳижрий санада Самуррода таваллуд топган. 256 ҳижрий санада Муҳтадий вафотидан икки кундан сўнг унга байьат берилди. 279 ҳижрий санада Бағдодда вафот этган. Жасади Самуррога олиб борилиб, ўша жойда дафн қилинди[14].

Имом Термизийни ҳаёти давомида кўплаб сиёсий ҳодисалар ва диний фитналар бўлиши билан илмий ва маданий ҳаёт ҳам гуллаб яшнади. Бу асрда фақиҳлар, муҳаддислар, мусаннифлар ва калом илми олимлари кўпайди.

Имом Термизий даврларида ҳадис илми: III ҳижрий аср ҳадис илми ривожида бошқа асрлардан ажралиб туради. Бу асрда жарҳ ва таъдил олимлари машҳур бўлдилар. Олти саҳиҳ китобни ҳаммаси шу асрда ёзилди. Саҳиҳ ҳадисни ўзида жамлаган икки Жомеъ китобларини ёзилиши ҳадис илми борасида катта бурилиш бўлди.

          Бу асрда яшаб ижод этган олимлардан баъзиларини келтирилади:

Яҳё ибн Маин, Али ибн Мадиний (в.234ҳ.), Аҳмад ибн Ҳанбал (в.241ҳ.), Абу Бакр ибн Абу Шайба (в.235ҳ.), Муҳаммад ибн Исмоил Бухорий (в.256ҳ.), Иброҳим ибн Ёқуб Жузжоний (в.259ҳ.), Абу Зуръа Розий (в.264ҳ.), Абу Ҳотам Розий (в.277ҳ.), Абу Исо Термизий (в.279ҳ.), Абдураҳмон ибн Юсуф ибн Хирош (в.289ҳ.), Муҳаммад ибн Жарир Табарий (224-310ҳ.), Исҳоқ ибн Роҳавайҳ (161-238ҳ.) ва бошқа кўплаб олимларни келтириш мумкин. Буларнинг барчаси ҳадис илми Имомлари ҳисобланиб, бу илм байроғини баланд кўтардилар. Ўзларини ҳадис ва тарих китобларида кейингиларга кифоя қиладиган илмни қолдирдилар.

Ўз асрининг имомларидан бўлган шайх Муҳаммад Анвар ал-Кашмирий ўзини “ Файзу-л-борий” китобида шундай дейди:

 “Албатта, мутааххир олимларнинг бир ҳадисни ҳасан ёки саҳиҳ деб ҳукм қилишлари мутақаддим олимларнинг бир ҳадисни ҳасан дейишлари билан тенглаштирилмайди. Чунки мутақаддим олимлар ровийларга яқин даврда бўлгани учун ровийларни ишончли ёки ишончли эмаслиги борасидаги ҳолатларини яхшироқ билганлар. Улар масалани тўлиқ ва ҳар бир қисмини ўрганишдан сўнг ҳукм чиқарганлар. Мутааххир олимлар эса ривоят қилинган асарларни ўқигандан ва уларнинг ҳолатлари ёзилган вароқларни ўргангандан сўнггина ҳукм чиқарганлар.

Ҳаким инсон билан бошидан тажриба қилиб ўтказган киши ўртасида қанчалар фарқ бор экани сизга маълум. Мутааххир олимларда оқ қоғозларга ёзилган қора битиклардан бошқа нарса бўлмаган бўлса, мутақаддим олимларнинг илмлари кўз билан кўргандек эди. Чунки улар ровийларнинг кўпини ўзлари кўрганлар. Шунинг учун уларни қандай эканликлари ҳақида сўрашдан ва инсонларнинг оғизларига қарашдан беҳожат бўлганлар. Улар инсонларнинг ҳолатларини яхши билувчидир. Ибрат мутақаддим олимлардан олинади.

Масалан, сен Имом Нававий бир ҳадис ҳақида гапирган сўзларига дуч келсанг ва Термизий ўша ҳадисни ҳасан деб таърифлаган бўлса, сен Имом Термизий тутган йўлини олмоғинг лозим бўлади. Ҳофиз ибн Ҳажар Имом Термизий ҳасан деган ҳадисни қабул қилмай яхши иш қилмаган. Чунки, Ҳофизнинг илми қоидаларга бино қилинган. Имом Термизийнинг бир ҳадисга ҳукм бериши соғлом ва тўғри кўриш, учрашиш асосида бўлган. Мана шу ҳақиқий илм бўлади. Қоидаларга келсак, улар кўрнинг ҳассасидир”,[15] деган.

 Юқорида жомеъ ва саҳиҳ китобларни шу асрда ёзилгани айтилди. Шу билан машҳур муснадлар ҳам мана шу асрда ёзилган. Мисол, Муснад Аҳмад ибн Ҳанбал (в.241ҳ.) , Абу Исҳоқ ал-Мутовваий (в.210ҳ.), Абдуллоҳ ибн Зубайр ал-Ҳумайдий (в.219ҳ.), Яҳё ибн Абдулҳамид ал-Ҳаммоний (в.228ҳ.), Абу Жаъфар ал-Муснадий (в.229ҳ.), Усмон ибн Абу Шайба (в.239ҳ.), Муҳаммад ибн Аслам ат-Тусий (в.242ҳ.), Абу Исҳоқ ал-Жавҳарий (в.244ҳ.), Абул Ҳасан аз-Зуҳалий (в.253ҳ.) ва бошқа олимлар муснадларини келтириш мумкин[16]. Саййид Муҳаммад ибн Жаъфар ал-Каттоний “ар-Рисола” китобида: “Ҳижрий учинчи асрда тўқсонта муҳаддис ва ҳофиз” бўлган, деган[17]. Агар Имом Суютийнинг “Тобақоту-л-ҳуффоз” китобига назар солинса, у эрда бу асарда икки юз тўқсон бешта ҳофизнинг исмини келтирганини топиш мумкин. Бу рақам Имом Суютий саҳобалардан то ибн Ҳажаргача зикр қилган ҳофизларнинг тўртдан бирини ўз ичига олади. Бу Имом Термизий яшаган етмиш йил, ҳадис илми олимлари ва ёзилган китоблар билан гуллаб яшнаганини кўрсатади.

III ҳижрий асрда илм ва маърифат; Мовароуннаҳр Имом Термизий яшаган даврларда бешта асосий қисмга бўлинган эди. Улар:

1. Суғд бу жойни икки пойтахти бўлган Бухоро ва Самарқанд
2. Хоразм

 3.Чағанён (Амударёни бошланғич қисми)

4. Фарғона
5. Шош (Тошкент)[18].

Бу ҳудуд ҳақида Абу Абдуллоҳ Муҳаммад ибн Аҳмад ибн Банно ал-Мақдисий таҳминан (380 ҳижирй санада вафот этган), “ Аҳсану-л Тақосим фи маърифатил ақолим” китобида Машриқ иқлими ҳақида гапириб шундай деган:

“Машриқ минтақаси энг яхши, фозил, олимлари кўп, яхшилик манбаи, илм барқарор, ислом рукинлари махкамланган, қўрғонлари буюк, подшоҳлари мулки энг кўпи қўшинлари энг яхши қўшин, куч-қувват эгаси бўлган қавм. Уларнинг бошлари катта, исмлари улуғ, моллари кўпдир[19]. Бу ер аҳолиси ўртасида Сижистон ва унинг атрофидаги каби хорижийлар ёки Найсабурдаги мўьтазила, шиа, карромия каби йўналишлар йўқ. Бу иқлимларда асоссан Аҳли Сунна вал-жамоа йўналиши бўлиб, икки мазҳабга эргашилар. Булар ўртасида мазҳаблараро қонли тўқнашувлар бўлмаган. Улар ҳанафий ва шофеий мазҳабига эргашдилар. Бу ўлкада бирор киши қози бўладиган бўлса фақат мана шу икки мазҳаб вакилларидан бўлган[20]. Бу муборак ўлкалардан бе ҳисоб шофеий ва ҳанафий мазҳаби олимлари чиққан.

Имом Термизий яшаган даврида диний илмлар билан бир қаторда жуда кўплаб дунёвий илмлар ҳам ривожланди. Халифа Маъмун даврида Юнонларни жуда кўплаб китоблари таржима қилинди. Маьмун Бағдодда “Байту-л- Ҳикма” академиясини ташкил қилди. Бу ерда қадимги халқлардан қолган китоблар таржима қилинди[21].

 Ҳунайн ибн Исҳоқ(194-264ҳ.) жуда кучли таржимон бўлиб, араб,форс, юнон, сурёний тилларни жуда яхши билган. У Дору-л-Ҳикма академиясига бошлиқ қилиб тайинланди. У Константинопол ва Кичик Осиё каби кўплаб ўлкалардан келтирилган китобларни аввал сурёний тилига сўнгра араб тилига таржима қилар эди. У Мўьтасим, Восиқ, Мутаваккил замонларида таржимонлик қилган. Мусулмонлар ўша даврда фақат юнон китоблари билан чекланиб қолмай, балки ҳиндлардан ҳисоб ва ҳандаса (муҳандис ва ўлчов) илмларини ҳам ўргандилар[22].

Мусулмонлар ушбу илмлар билан тиббиёт илмини ҳам жуда яхши ўргандилар. Ҳорун ар-Рашид Бағдодда жуда катта касалхона қурдирган. У ерда дориларни сақлайдиган омборлар ҳам бўлган. Мусулмонлар биринчи бўлиб, дорилар сотиладиган дорихоналарни ташкил қилганлар. Улар дори дармон билан кифояланмай балки инсонларга ташхис қўйишни ҳам ўргандилар. Ушбу илмлар билан биргаликда ҳисоб илми ҳам ривожлана бошлаган. Мусулмонлар илк бор ўнлик рақамларга нол рақамини киритганлар. Уни биринчи бўлиб, фанга Муҳаммад ибн Мусо ал-Хоразмий киритиб, ҳисоб илми борасида “ал-Жабр ва-л-Муқобала” деган китоб ёзган. У илм бугунги кунда алгебра деб номланади[23].

 Мусулмонлар III ҳижрий асрда ўзларини илмлари билан бутун дунёни зулматдан нурга чиқардилар. Ушбу аср мусулмонларнинг олтин асри бўлди, десак хато бўлмайди.

[1]Қаранг: Имом Жалолиддин Суютий. Тариху-л- Хулафо. – Байрут, Дору-л-Фикр 1394 ҳ. –Б. 284-309 // Имом Зириклий. Аълом. – Байрут, Дору-л-илм, 1979. Ж.4 –Б.142.

[2] Иёд Холид. Имом Термизий. – Дамашқ, Дору-л-қалам, 2001. –Б.16.

[3] Қаранг: Имом Жалолиддин Суютий. Тариху-л- Хулафо. – Байрут, Дору-л-Фикр, 1394 ҳ. –Б. 309-315; Имом Зириклий. Аълом. – Байрут, Дору-л-илм, 1979. Ж.7. – Б. 127.

[4] Қаранг: Имом Жалолиддин Суютий. Тариху-л- Хулафо. – Байрут, Дору-л-Фикр, 1394 ҳ. –Б. 315-320 , Имом Зириклий. Аълом –Байрут, Дору-л-илм, 1979. Ж.8. –Б. 62.

[5] Қаранг: Имом Зириклий. Аълом. – Байрут, Дору-л-илм, 1979. Ж.2. –Б.127.

[6] Қаранг: Имом Жалолиддин Суютий. Тариху-л- Хулафо. – Байрут, Дору-л-Фикр, 1394 ҳ. –Б. 320 ; Имом Зириклий. Аълом. –Байрут, Дору-л-илм, 1979. Ж.2. –Б.127.

[7] Қаранг: Имом Жалолиддин Суютий. Тариху-л- Хулафо. – Байрут, Дору-л-Фикр, 1394 ҳ. –Б. 330-331; Имом Зириклий. Аълом. –Байрут, Дору-л-илм, 1979. Ж.6. –Б.70.

[8] Қаранг: Имом Жалолиддин Суютий. Тариху-л- Хулафо. – Байрут, Дору-л-Фикр, 1394 ҳ. –Б. 331; Имом Зириклий. Аълом. –Байрут, Дору-л-илм, 1979. Ж.1.-Б. 240.

[9] Қаранг: Имом Жалолиддин Суютий. Тариху-л- Хулафо. – Байрут, Дору-л-Фикр, 1394 ҳ. –Б. 333-334.

[10] Қаранг: Имом Жалолиддин Суютий. Тариху-л- Хулафо. – Байрут, Дору-л-Фикр, 1394 ҳ. –Б.. 334.

[11] Қаранг: Иёд Холид. Имом Термизий. – Дамашқ, Дору-л-қалам, 2001. –Б.22.

[12] Қаранг: Иёд Холид. Имом Термизий. – Дамашқ, Дору-л-қалам, 2001. –Б.22.

[13] Қаранг: Имом Жалолиддин Суютий. Тариху-л- Хулафо. – Байрут, Дору-л-Фикр, 1394 ҳ. –Б. 334-336 ; Имом Зириклий. Аълом. –Байрут, Дору-л-илм, 1979. Ж.7. –Б.128.

[14] Қаранг: Имом Жалолиддин Суютий. Тариху-л- Хулафо. – Байрут, Дору-л-Фикр, 1394 ҳ. –Б. 334-336 ; Имом Зириклий. Аълом. –Байрут, Дору-л-илм, 1979. Ж.1. –Б.106-107.

[15] Муҳаммад Анвар ал-Кашмирий. Файзул борий ала саҳиҳ Бухорий. – Қоҳира, Ҳозий 1357 ҳ. Ж.4. – Б.414-415.

[16] Қаранг: Иёд Холид. Имом Термизий. – Дамашқ, Дору-л-қалам, 2001. –Б. 25-26.

[17] Муҳаммад ибн Жаъфар Каттоний. Ар-Рисола. – Байрут, Дору-л Башоир, 1406 ҳ. – Б. 127.

[18] Қаранг: Иёд Холид. Имом Термизий. – Дамашқ, Дору-л-қалам, 2001. –Б. 28.

[19] Абу Абдуллоҳ Муҳаммад ибн Аҳмад Мақдисий. Аҳсанул тақосим фи маърифатил ақолим. – Байрут,Дорул иҳё туросул арабий 1408 ҳ. –Б.212.

[20] Абу Абдуллоҳ Муҳаммад ибн Аҳмад Мақдисий. Аҳсанул тақосим фи маърифатил ақолим. – Байрут,Дорул иҳё туросул арабий 1408 ҳ. –Б.252-253.

[21] Қаранг: Иёд Холид. Имом Термизий. – Дамашқ, Дору-л-қалам 2001. –Б.31.

[22] Қаранг: Иёд Холид. Имом Термизий. – Дамашқ, Дору-л-қалам 2001. –Б.32.

[23] Қаранг: Юсуф Иш. Тариху асрул хилафати Аббосия. – Дамашқ, Дору-л-Фикр 2000. – Б. 243.

Тошкент ислом институти

 "Ҳадис ва ислом тарихи фанлари"

кафедраси ўқитувчиси Ф.Хомидов

Сахийлик энг яхши инсоний хулқлардандир. Пайғамбаримиз Муҳаммад алайҳиссалом яхшилик қилишда, сахийликда, инфоқ-эҳсон қилишда саховатлиларнинг саховатлиси эдилар. У зотдан бирон нарса сўралса, асло йўқ  демасдилар.

Кимга  мол - дунё берилган бўлса, уни кўпайтириб, босиб ётмасдан  инфоқ - эҳсон, садақа йўлларига сарф қилиши керак. Сахийлик нажот топишнинг йўлларидандир. Аллоҳ таоло сахийликни инсонларнинг энг яхши фазилатларидан санаб, сахий кишиларга охиратда улкан ажр - савоблар бўлиши хабарини берган: “Аллоҳ йўлида молларини инфоқ-эҳсон қиладиган кишиларнинг мисоли худди ҳар бир бошоғида юзтадан дони бўлган еттита бошоқни ундириб чиқарган бир дона донга ўхшайди. (Яъни, қилинган бир яхшилик етти юз баробар бўлиб қайтишига ишора қилинмоқда). Аллоҳ ўзи хоҳлаган бандаларига бир неча баробар қилиб беради. Аллоҳ (фазли-карами) кенг, билгувчи зотдир" (Бақара сураси, 261-оят).

Ҳозирги пандемия пайтида бутун дунёда кузатилаётгани каби юртимизда ҳам ишсизлар, ёрдам ва кўмакка муҳтож аҳоли сони ортиши қайд этилган. Шу мақсадда, Муҳтарам Президентимиз “Саховат ва кўмак” умумхалқ ҳаракатини йўлга қўйиш ташаббусини илгари сурдилар. Бу ҳақда у киши  20 апрель куни саноат, қурилиш ва инфратузилма тармоқлари корхоналарининг тўлиқ ишлашини таъминлаш масалалари бўйича ўтказган видеоселектор йиғилишида маълум қилган.

“Яқин кунларда барчамиз учун муқаддас бўлган Рамазон ойи кириб келади. Бу ойда эҳтиёжманд ва муҳтож оилаларга ёрдам кўрсатиш ҳам қарз, ҳам фарздир. Шунинг учун ушбу муқаддас ойда ҳар бир тадбиркор ўзи фаолият юритаётган ҳудудда ижтимоий ҳимояга муҳтож аҳолини, аввало маҳалладошлари, қўни-қўшниларини фаол қўллаб-қувватлаши мақсадга мувофиқ”, — деган давлатимиз раҳбари.

Бунинг натижасида Рамазон ойида амалга ошириладиган эҳсон ва хайриялар манзилли бўлиши, ифторликларга сарфланадиган маблағлар ва озиқ-овқат маҳсулотлари аҳолининг кам таъминланган қатламларига йўналтирилиши лозимлиги таъкидланди.

“Имкониятидан келиб чиқиб, қайсидир тадбиркор бир ойда мисол учун, 10 та, бошқа бири эса 20 та оилага кўмаклашиши, энг муҳими муҳтож оилалар аъзоларини ишга жалб қилиши мумкин. Давлат томонидан ўз навбатида бундай тадбиркорларга солиқ, лизинг, кредит тўловлари, зарур ресурслар билан таъминлаш бўйича турли имтиёз ва преференциялар берилади. Яъни, бу аҳолига давлат томонидан тадбиркорлик субъектлари орқали кўрсатиладиган саховат ва кўмак бўлади”, — дедилар Муҳтарам Юртбошимиз.

“Саховат ва кўмак” умумхалқ ҳаракати давлатимиз ва халқимиз қудратининг амалий намоёнига айланишига ишонаман, — дея алоҳида таъкидладилар.

Ҳазрат Оишадан (розияллоҳу анҳо) ривоят қилинади: Набий (соллаллоҳу алайҳи васаллам) айтдилар: “Сахийлик бир дарахтдир, унинг томирлари жаннатда, шохлари эса дунёга тушгандир. Ким унинг бир шохига осилса, уни жаннатга олиб боради. Бахиллик ҳам бир дарахт, томирлари дўзахда ва шохлари дунёга тушган. Ким унинг бир шохига осилса, уни дўзахга олиб боради”.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам энг саховатли Зот эдилар. У кишининг саховати олдида бошқа саховатлар ип эша олмас эди. Анас розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам одамларнинг энг яхшиси, одамларнинг энг сахийси ва одамларнинг энг шижоатлиси эдилар”.

Жобир розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан бирор нарса сўралганда, ҳеч қачон “йўқ” демаганлар”.

Саховат бу – аввало, Аллоҳга шукроналик қилишнинг бир белгиси. Ахир, карам билан сахони ҳам Аллоҳинг ўзи бандасига раво кўрибдими, бунинг шукронаси бўлиши, яъни бахиллик қилмаслик керак-да. Бу тўғрисида Алишер Навоий ҳазратлари шундай дейдилар:

Буки санга Тенгри ато айлади,

Қисм карам бирла сахо айлади.

Жуду саховат чоғи бухл этмагил,

Шукр замони доғи бухл этмагил.

Саховат, аллома Бадруддин Айнийнинг изоҳлашича, "Ҳақдорга тегишли нарсани бериш, ўз молидан ҳеч бир эвазсиз сарфлашдир. Бу энг улуғ чиройли хулқлардан бири. Бахиллик эса бунинг аксидир".

Хабарларда сахийлик ва сахийлар ҳақида шундай дейилган: “Сахий кишининг таоми шифодир, бахил одамнинг таоми касалликдир”, “Сахий кишининг хатоларини кечиринглар, чунки Аллоҳ таоло ҳар бир қоқилганида уни қўлидан тутиб туради”, “Хуфёна қилинган садақа Аллоҳнинг ғазабини сўндиради”.  

Аллоҳ таоло айтади: “Садақаларингизни агар ошкора берсангиз, жуда яхши. Бордию, камбағалларга пинҳона берсангиз – ўзингиз учун янада яхшироқдир ва (У) гуноҳларингиздан ўтар. Аллоҳ қилаётган (барча) ишларингиздан хабардордир”. (Бақара сураси, 271-оят).

Шу туфайли салафи солиҳлар ўзларининг садақаларини одамлар кўзидан яширишда муболаға қилганлар. Токи садақа бергувчининг кимлиги билинмасин. Баъзилари кўр камбағални, баъзилари ухлаб ётган фақирни қидирар, баъзилари эса фақирлар олиши учун улар ўтадиган йўлга садақаларини ташлаб қўйишар эди.

Абдуллоҳ ибн Масъуднинг мана бу фикрларига эътибор беринг: “Қайсиларингиз бир дирҳамни соғлигида ва бахиллигида инфоқ-эҳсон қилса, ўлим вақтида юз дирҳамни инфоқ этишни васият қилишидан яхшироқдир. Агар бойлик топсанг, уни қуртларга ем бўлмасин ёки қароқчилар қўлига тушмасин, десанг, садақа қил”. 

Яҳё ибн Муоз айтади: “Ҳар қандай одамнинг қалбида сахийга муҳаббат, бахилга нафрат бор”. Ҳасан Басрий: “Торлик, зиқналик қилманглар, акс ҳолда сизларга торлик қилинади”, деганлар.

Имом Ғаззолий айтади: “Бахиллик дунёга боғланишнинг меваси, сахийлик эса зуҳднинг, яъни дунёга қиймат бермаслик самарасидир. Сахийлик ҳақиқий тавҳид ва таваккулга эришиш натижасидир. Яъни садақа билан мол камайиб қолмаслигига, Аллоҳ таолонинг бирга ўн баробар қилиб қайтариш ваъдасига ва ризқни Аллоҳ таоло етказишига ишончдан сахийлик туғилади. Бахиллик шубҳадан туғилади. Сабабларга ёпишиб қолиш ва Аллоҳ таолонинг ризқ ҳақидаги ваъдасидан шубҳаланиш натижасидир”.

Салмон Форсийнинг айтишича, “Агар сахий киши вафот этса, ер ҳамда одамларнинг номаи аъмолларини битувчи фаришталар бундай дейди: “Эй Раббим, бандангнинг бу дунёда қилган гуноҳларини авф эт!”. Агар вафот этган кимса бахил бўлса, улар: “Эй Аллоҳим, бу бандани жаннатдан тўсгил, чунки у бандаларингни Сен унинг қўлига берган мол-дунёлардан тўсган эди”, дейишади. 

Ислом тарихидаги улуғ шахслардан бири Абдуллоҳ ибн Муборак оддий бир боғбоннинг ўғли бўлиб, ўзининг саъй-ҳаракатлари ва меҳнатининг эвазига жуда бой-бадавлат бўлган экан. У зот ақлли, диёнатли, зуҳду тақвога таянган, сермулоҳаза, охиратни ўйлаб иш кўрадиган инсон бўлиб, унинг мақсади молу-дунёсини Аллоҳ розилигида хайрия ишлар ва эзгу мақсадларга сарфлаш бўлган. Улар доимо атрофдагиларга, кўшниларга, етимларга, ночорларга, камбағал ва мискинларга ёрдам берардилар.

Абдуллоҳ ибн Муборакнинг бир яҳудий қўшнилари бор эди. Абдуллоҳ ўз болаларини овқатлантиришдан аввал камбағал қўшниларининг болаларига таом берар, фарзандларини кийинтирмасдан олдин яҳудий қўшниларининг болаларини кийинтирардилар. Одамлар яҳудийнинг олдига келиб: “Ҳовлингни бизга сот”, дейишди. Шунда яҳудий: “Ҳовлимни икки минг динорга сотаман. Аслида, унинг нархи минг динор, кейинги минг динор эса Ибн Муборакка қўшни бўлганим учун”, деди. Кейинчалик ўша яҳудий қўшнилари Абдуллоҳнинг дуолари билан мусулмон бўлди.

Сахийлик ва бахилликнинг бир неча даражалари бор. Сахийликнинг энг олий даражаси ўзининг мол-дунёга ҳожати бўлиб турса-да, қўлидаги ҳамма нарсани сахийлик билан бошқаларга тарқатиб юборишдир. Бахилликнинг энг юқори поғонаси эса кишининг молга ҳожати бўлатуриб, уни ўзига сарфлашда бахиллик қилишидир. Ҳазрати Али айтганларидай, “Бойлик эҳсон қилинса – иззат, беркитилса хорлик келтиради”.

Албатта, Рамазон хайру эҳ­сон ойи. Эзгуликка ташна халқимиз бу ойда янада саховатли бўлишади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Садақаларнинг энг яхшиси Рамазон ойида қилинган садақадир”,  деганлар. Шун­га кўра закот ва нафл сада­қаларни ҳам Рамазон ойида адо этиш янада фазилатлидир.

Ҳаётда ҳар хил вазиятларга дуч келамиз. Одам турли сабабларга кўра ночор аҳволга тушиб қолиши мумкин. Кимдир соғлиғини тиклаш учун катта маблағ сарфлашига тўғри келади. Фарзандини ўқитаман деб ёрдамга муҳтож бўлиб қолаётганлар бор. Ана шундай пайтда биров сахийлик кўрсатиб, ҳожатманднинг жонига оро кирса, нур устига нур бўлади.

Қарз бериш ҳам сахийлик ҳисобланади. Бироқ қарздан қарзнинг фарқи бор. Бирор зарурат сабаб ёки бошига ташвиш тушиб муҳтож бўлиб қолган одамга қарз берилса, савоб олинади, иншааллоҳ. Шунингдек, қўни-қўшнилар, қариндош-уруғлар ва таниш-билишларнинг кундалик эҳтиёжлари билан боғлиқ ҳолатларда ҳам қарз бериш савобдир.  Шундай экан барчаларимиз доимо ён-атрофдагиларимизга меҳрли, саховатли бўлиб исрофдан сақланишликка ҳаракат қилайлик. Али ибн Абу Толиб таъкидлаганларидек: “Энг эзгу эҳсон ҳожатмандга берилганидир”.

Роббимиз ўз бандаларини доимо хайру саховатли бўлишга буюради. Сахийлик инсонга бахт-саодат келтирадиган ва ўзгаларнинг севимли кишисига айлантирадиган хислатдир. Меҳр-мурувват, ҳамжиҳатлик, сахийлик халқимиз ардоқлаган, асрлар оша амал қилиб келаётган гўзал фазилат ҳамдир. Хайр-саховат, сахийлик инсонлар ўртасида меҳр-оқибат ришталарининг мустаҳкамланишига, ўзаро ҳурмат ва тотувликнинг ортишига хизмат қилади.  Донолар айтганидек, “Ақлнинг қадри одоб билан, бойлик қадри саховат билан ошади”.

                                                                Муҳаммади ҚОРАЕВ,

            Ўзбекистон мусулмонлари идорасининг

            Қашқадарё вилоятидаги вакили ўринбосари

Тўлқин домла Равшанов, Булунғур туман бош имом-хатиби