Абу Мусо Ашъарий розияллоҳу анҳудан ривоят қилинган ҳадисда Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам шундай дедилар:  "Мўъминлар бир-бирига ёпишган иморат кабидир" (Имом Бухорий ривояти).

Ушбу қисқагина ҳадисда Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам мўминларни содда ва лўнда тарзда таърифлаб, уларни  бир-бирига ёпишган мустаҳкам иморат каби эканлигини билдирмоқдалар. Демак, ушбу  ҳадисда бино деворлари бир- бирига мустаҳкам ёпишгани каби, мўъминлар ҳам бир-бирларига маҳкам боғланмоқлари лозим эканлиги уқдирилмоқда. Бинони ташкил этган унсурлар орасида тош, темир каби нарсалар бўлганидек, қум ва шиша каби нозик нарсалар ҳам мавжуд. Лекин барчаси биргаликда бинони маҳкам тутиб турибди. Инсонлар, ана шу бино каби жипслашган, бир-бирини суяган бўлишлари керак. Кучлилари доим заифларни суяб турмоғи, улар билан елкадош, ҳамнафас бўлмоғи лозим. Чунки мустаҳкам бўлмаган бинонинг йиқилиши муқаррар, бундан Аллоҳнинг ўзи асрасин.

Ушбу ҳадис мўъминларни жамоа бўлиб яшашга, ўзаро ҳамжиҳатликда умр кечиришга ташвиқ этмоқда. Зеро, инсон ёлғиз ҳаёт кечириши имконсиз. Масалан, бир бурда нонни тайёрлаш, пишириш учун нақадар кўп асбоб-ускуна ва меҳнатга эҳтиёж сезилиши барчага аён. Демак, инсонлар зарар эмас, фойда келтирувчи, хом эмас, пишган бўлиши, ноқис эмас, комил бўлиши лозимдирки, Ислом жамияти кундан-кунга ривожлансин ва юксалсин. Аксинча, ҳар ким ўзи билан ўзи овора бўлиб, заифу мискинларга нисбатан меҳр-муҳаббат бўлмаса, Аллоҳ таоло ундан асло рози бўлмайди. Ана шу вақтда қиёмат бўлади, фарёду фиғонлар бошланади.

Бугун мўминлар орасида исёнлар, норозилик чиқишлари, қўзғолонлар ва бошқа фалокатлар рўй беришининг сабабчилари мусулмонликни даъво қилувчи, аслида Исломдан бехабар бўлган бир қанча гуруҳлардирки, улар аҳли Исломнинг бошига бало бўлдилар. Чунки, мусулмонларнинг таназзулига энг катта сабаб - мусулмонларнинг ҳақиқий мусулмон бўлмасдан, илм ва давлатларига мағрурланиб, фақирлару заифларнинг ҳақларига риоя қилмасдан, уларга исломий ва инсоний муомалада бўлмасликларидир. Шу боисдан ҳам улар охират саодатларидан маҳрум бўлгайлар. Агар улар молу дунёларига бу қадар ҳирс қўймасдан, бой-камбағаллигига эътибор бермай, ҳаммалари қўлни қўлга бериб, бирлашсалар эди, бугун мусулмонларнинг қўлини букишга ҳеч ким ботинолмас эди.

Бошқа бир ҳадисда эса «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам шундай дедилар: «Мўминларнинг ўзаро раҳм қилишлари, дўстликлари ва меҳрибончиликларида худди бир танадек эканини кўрасан. Бирор аъзо хасталанса, тананинг қолган жойлари бедорлик ва иситмалаш билан унга ҳамдард бўлади». ( Имом Бухорий ривояти)

Демак, мўминлар бир тананинг аъзоларидир, ҳар бир  мўмин ушбу танага дахлдорлигини аниқлаш орқали ўзининг иймонини сарҳисоб қилиб олиши керак. Мусулмонларга етган озор, мусибатдан агар безовта  бўлса, роҳати бузилса, у ушбу тананинг аъзоларидан экан. Акс ҳолда, у «тан бошқа, дард билмас», деганларидек, бу танага бегона бўлиб чиқади. Шунинг учун руҳий тарбия уламолари муслмонларнинг муваффақиятидан сиқилиш нифоқнинг ботиний аломатларидан саналади, дейдилар. Мазкур ҳадисни Шайх Саъдий раҳмутуллоҳи алайҳ қуйидагича шарҳлайди:  Одам авлоди аслида бир гавҳардан яралган бир  тандир. Агар унинг бирор аъзосига дард етса, бошқа  аъзоларда қарор қолмайди, безовта бўлади. Агар сен  бошқалар тортаётган маҳнат-азиятдан беғам бўлсанг,  унда сени одам дейиш муносиб эмас.

Бугун бир қанча мўминларнинг бошига мусибат тушди. Муборак Рамазон ойида, Аллоҳ таолонинг ҳикмати илоҳийси билан синов ва имтиҳонларга учрадилар.  Шундай экан, юқоридаги ҳадиси шарифда айтилганидек, биз бир – бирига ёпишган иморат, бир тан-у бир жон эканлигимизни унутмайлик. Иморатнинг асоси битта бўлади. Таънанинг асоси битта бўлади. Баъзи бир жойларига етган талофатга қолган қисмлар жим қараб туролмайди.  Улар ҳам дард чекади. Оғриқни ҳис қилади.

Шундай экан азизлар, Сирдарё вилоятида бўлган бу ҳодиса пайтида жим қараб турмайлик. Ҳар ким ўз имкониятидан, вазиятидан келиб чиқиб юртдошларимизга ёрдам қўлини чўзайлик. Агар ҳеч нарса қўлимиздан келмаса, лоақал дуоларимизда унутмайлик.

Парвардигор ҳаммамизни ҳақиқий мусулмонлардан қилсин, омин!

Тошкент шаҳар бош имом хатиби,

Н. Холиқназаров

Хайр-саҳоват, меҳр-оқибат, сийлаи-раҳм каби улуғ фазилатлар доимо соҳибига зийнат бўлиб келган. Бундай олийжаноб хислатларни ўзида мужассам эта олган инсонгина эл-юртнинг оғирини енгил қила оладиган фазилатли шахс ҳисобланади.

Хайр-эҳсоннинг яхшиси бу қийинчилик ва муҳтожлик вақтда қилинганидир.

Бугун юртимизда карантин сабабли ана шундай хайр-саҳоват, яхшилик ва эҳсонларни кўпайтиришнинг айни вақтидир. Қолаверса, саҳоват ойи бўлган Рамазони шарифни кириб келгани ҳам хайр-эҳсонни кўпайтиришимизга чорлайди.

Аллоҳ таоло каломида шундай марҳамат қилади: “Ким бир яхшилик қилса, унга ўн баробар қайтарилур. . .”. (Анъом сураси, 160-оят)

Мусулмонларнинг қиладиган яхшиликлари эвазига қилган ёмонликлари ёпилиб кетади. Энг аввало яхшиликни, яхшилик қилган инсонга эмас, балки яхшилик қилмаган инсонга нисбатан амалга оширилса, фазилатли ишни амалга оширган бўлади.

Агар яхшилик қилган инсонга яхшилик қилинса, бу-вафодорлик, Агар яхшилик қилмаган кишига яхшилик қилинса, бу-саҳоватдир. Агар ёмонлик қилган кишига яхшилик қилинса бу-айни мусулмончиликдир!

Толҳа ибн Абдурроҳман ибн Авф ўз замонасида Қурайшнинг энг саҳоватли кишиси эди. Бир куни унга хотини: “Сизнинг биродарларингиздек пасткаш инсонларни кўрмаганман”, деди. У: “Нима учун бундай деяпсан?”, деди. Хотини: Агар сиз бойиб кетсангиз, улар сиздан ажралишмайди, агар сиз камбағал бўлиб қолсангиз, (хабар олиб) келишмайди”, деди. У хотинига қараб: “Аллоҳга қасамки, бу уларнинг мукаррам хулқ соҳиблари эканидандир. Уларга саҳоват кўрсатишга имконимиз бор пайтда келишади, агар уларнинг ҳаққини адо қилишдан ожиз бўлиб қолсак, бизни безовта қилиб, хижолатга қўймаслик учун келишмайди”,  деб жавоб берди.

Демак, саҳоватли инсон бой бўлса ҳам, камбағал бўлса ҳам саҳоват қилишга ошиқади. Шу билан бирга менга яхшилик қилгани учун яхшилик қиламан деб кутиб турмайди. Жамиятдаги ҳар бир инсонга нисбатан ёрдамга тайёр бўлади.

Ибн Умар розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинган ҳадисда: Расулуллох соллаллоҳу алайҳи васаллам марҳамат қилиб айтадиларки:

“Мусулмон мусулмон кишининг биродаридир, унга зулм ҳам қилмайди ва биродарини душманига топшириб ҳам қўймайди. Ким биродарининг ҳожатида бўлса, Аллоҳ унинг ҳам ҳожатида бўлади.

Кимки мусулмондан ғам ташвишни кетказса, Аллоҳ таоло қиёмат ғам ташвишларидан уни халос этади. Кимки мусулмоннинг айбини беркитса, Аллоҳ таоло қиёматда унинг ҳам айбини беркитади”, дедилар. (Имом Бухорий ва Муслим ривояти).

Мусулмон киши ўзимнинг ташвишим етарли, дея ёнидаги биродарининг ташвишини  ёдидан чиқармаслик керак. Зеро, Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам асҳоблари ва умматларининг ташвишларини ўз ҳолига ташлаб қўйганлари йўқ, балки уларнинг ташвишларини ҳам ўзларининг ташвишлари деб билганлар.

Қолаверса, шароитим йўқ, мен бой эмасман ёки мен эҳсон қила олмайман, дея ўзига тасалли бераётган кишилар оловни ўчирмоқчи бўлган чумолидан ўрнак олсалар яхши бўларди.

Айтишларича, Аллоҳнинг пайғамбари Иброҳим алайҳиссаломни оловда

ёқмоқчи бўлишганда чумолилардан бири оғзида сув ташиб, оловни ўчирмоқчи бўлибди, шунда бошқа ҳайвонлар таажжуб билан: “Сен шу сувинг билан оловни ўчираман деб ўйлаяпсанми?”-дейишди. Чумоли: “Йўқ,   бунга ишончим йўқ, мен умид ҳам қилмайман, лекин харакат қиламан... Чунки, Аллоҳнинг олдида жавоб бермоғим бор...

Аллоҳ: Менинг пайғамбаримни ёқишганида сен нима қилдинг?!”- деб сўраса нима дейман. Қолаверса, мен ким томонида эканлигимни билдириб қўйишим керак,- деган экан чумоли.

Пайғамбар алайҳиссалом марҳамат қиладилар: “Ким хайру саҳоват кўрсатиб, кийимга муҳтож одамни кийинтириб, хурсанд қилса, Аллоҳ уни жаннат кийимлари билан кийинтиради. Ким бир кишини тўйдирса, овқатлантирса, жаннатдаги таомлардан насибадор бўлади”. Бошқа ҳадисда садақа ҳақида Пайғамбаримиз бундай деганлар: “Ҳар куни тонгда инсонлар уйқудан уйғонганида ер юзига иккита фаришта тушади. Улардан бири: “Эй, Аллоҳ, инфоқ-эҳсон қилган инсоннинг моли ўрнини тўлдиргин” деса, иккинчиси: “Эй, Аллоҳ, зиқна одамнинг молига талафот етказгин”, деб дуо қилади” (Имом Бухорий ва Муслим ривоятлари).

Демак, моддий имкониятга эга бўлган киши садақа қилиш, муҳтожларга ёрдам беришдан сира қўрқмаслиги, балки хайру эҳсон билан улкан савобларни қўлга киритишга ошиқмоғи зарур.

Абдулазиз Бобамирзаев

“Ҳидоя” ўрта махсусислом

билим юрти мудири

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Саҳарлик қилинглар! Албатта, саҳарлик қилишда барака бордир”, дедилар (Имом Насоий ривояти).

Ушбу ҳадисда рўзадор саҳарлик қилишга тарғиб қилинади. Чунки саҳарлик қилишда кўплаб яхшиликлар ҳамда диний ва дунёвий буюк баракалар бор. Демак, саҳарлик қилиш фазилат, вожиб эмас. Агар вожиб бўлганида эди Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам ва баъзи саҳобалар ўтар рўза тутмаган бўлар эдилар.

Энди қуйида юқоридаги ҳадисдан келиб чиқиб, саҳарликдаги фойдаларнинг бир нечтасини келтириб ўтамиз:

1. Саҳарлик қилиш билан ибодатни тақво ила адо қилиш бор. Чуник гўё саҳарлик қилиш ила кундузги Қуръон қироати, намозлар ва зикрларни адо қилиш учун Аллоҳ таолодан ёрдам сўрашлик бор. Зеро, қорни оч инсон ибодатларни қилиш учун кучи етмай, дангасаликка йўл қўйиши мумкин.
2. Саҳарлик қилиш билан очлик сабабли содир бўладиган гуноҳ ишлардан ўзини сақлаб қолади.
3. Саҳарлик қилиш билан рўза тутишни енгил санаб ҳатто, яна кўпроқ рўза тутиш рағбати пайдо бўлади. Натижада рўза тутиш киши учун осон ишга айланади.
4. Саҳарлик қилиш билан Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламнинг суннатларига эргашиш бор. Агар суннат дея ният қилиб, саҳарлик қилса, ажрга ҳам эга бўлади. Бироқ, қорнини тўйдириш ва қувватга эга бўлиш мақсадида бўлса, ўша мақсадига эришади.
5. Саҳарлик сабабли таҳажжуд намозини ҳамда дуо ва зикр қилиш учун энг хайрли вақт бўлмиш кечанинг охирида уйқудан уйғонади.
6. Саҳарлик қилиш билан аҳли китобларга хилоф қилиш бор. Зотан, динимизда уларга ўхшашдан қайтарилганмиз. Ҳадисда Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Биз билан аҳли китобларнинг рўзасидаги фарқ, саҳарлик ейишдадир”, дедилар.
7. Саҳарликка туриш билан бомдод намозини жамоат бўлиб ўқишга муяссар бўлади. Шунинг учун ҳам рамазон ойида бошқа ойларга нисбатан бомдод намозида одамлар кўпаядилар.

Шунингдек, саҳарлик қилишда бир қанча манфаатлар бор. Баъзилари ошкор бўлган ва баъзилари ҳали ошкор бўлмаган. Нима бўлганда ҳам ҳақиқий мўмин Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламга нисбатан муҳаббати бор экан, у зотнинг айтганларидан манфаат топадими ёки йўқми, эргашишда давом этаверади. Аллоҳ таоло барчамизни севикли Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламнинг суннатларига эргашишни осон қилсин.

Яҳё АБДУРАҲМАНОВ,

“Шайх Зайниддин” жоме масжиди имом-хатиби.

Махсус репортаж