У киши Абу Абдуллоҳ Муҳаммад ибн Идрис ибн Аббос ибн Усмон ибн Шофеъ Ҳошимий Муталлибий, Абду Манофнинг ўғли Мутталлибнинг авлодларидандир. У кишининг насаблари Абду Манофда Расулуллоҳнинг насаблари билан бирлашади. 150 ҳижрий йилда шомнинг Ғазза деган ерида туғилдилар. Ғазза Шофеъийнинг оталарининг асл ватани эмас, фақатгина оталари Идрис иш юзасидан Ғаззага келган ва шу ерда вафот этган. Ўғли Муҳаммад шу ерда туғилганлар. Икки йилдан сўнг оналари билан Маккага, ота-боболарининг шаҳрига қайтиб келганлар.

Маккада оналарининг бағрида етим ҳолда ўсдилар. Ёшлик чоғларидаёқ Қуръонни ёд олганлар. Кейин бодиядаги Ҳузайл деган жойга чиқиб кетдилар. У ернинг халқлари араблар ичида энг фасоҳатли гапирадиган кишилар эдилар. У ерда Шофеъий уларнинг кўпгина шеърларини ёдладилар. Бир қанча вақтдан кейин фасоҳат ва одобни ўрганиб, Маккага қайтиб келдилар. Макка муфтийси Муслим ибн Холид Занжийни устоз тутиб, у кишидан фиқҳни ўргандилар ва у киши Шофеъийга ўн беш ёшларидаёқ фатво беришликка изн бердилар. Кейин у ердан имом Моликнинг ҳузурларига бордилар. Буни Шофеъий ўзлари ривоят қиладилар: Мен Ҳузайлдан Маккага қайтганимдан кейин шеърлар, адабиётлар ва арабларнинг ҳаётлари ҳақидаги ривоятларни айтиб юрганимда Зубайдийлардан бўлган бир киши мени олдимдан ўтиб қолди ва менга: “Сендаги ушбу фасоҳат ва заковат билан бирга фиқҳ ҳам бўлса, жуда яхши бўлар эди-да”, деди. Мен унга: “Бугунги кунда фиқҳни ўрганишга лойиқ киши борми?” – сўрадим. У: “Ҳа, ушбу кундаги мусулмонларнинг бошлиғи Имом Молик бор”, деди. Бу гап мени кўнглимга ўтириб қолди. Имом Моликнинг “Муватто” китобларини ижарага олдим ва уни 9 кун ичида ёдлаб чиқдим. Кейин Имом Моликни олдиларига бордим. “Муватто”ни у кишидан ўқидим. Имом Молик Шофеъийнинг фаҳмига, ҳифзига тасаннолар айтдилар ва у кишига кетар вақтларида кўплаб ҳадислар айтиб бериб сийладилар.

Шофеъий ҳадисларни Имом Моликдан ташқари Суфён ибн Уяйна, Фузайл ибн Иёз, амакилари Муҳаммад ибн Шофеъий ва бошқалардан олганлар. Устозлари ибн Уяйна айтадилар: Шофеъий замонасининг энг фазилатли ёшларидандир. Аҳмад ибн Ҳанбал айтадилар: “Шофеъий Аллоҳни китоби ва Расулуллоҳнинг суннати бўйича одамларнинг ичида энг фақиҳроғи эдилар. Мен Шофеъий билан ўтирмагунимча ҳадиснинг носихидан мансухини ажрата олмас эдим”.

Шофеъий ёшлари улғайиб эркаклар қаторига қўшилганларидан кейин ризқ топиш учун иш қидиришга мажбур бўлдилар. У кишига Яман қозиси Мусъаб ибн Абдуллоҳ Қурайший ёрдам бердилар ва Яманда ишга жойладилар. У ерда яхши хулқ-атвор билан танилдилар. Сўнгра 184 ҳижрий йилда шиъа мазҳабини қабул қалганликда айбландилар, оқибатда Ямандан Ироққа сургун қилиндилар. Агар Аллоҳ таоло у кишининг жонларига Фазл ибн Робиъ билан оро бермаганида Шофеъий бу тўҳматчилар сабабидан кўпгина ёмонликларга учраган бўлар эдилар. У киши Шофеъийдан балоларни даф қилдилар ва у кишини айбсизликлари исботланди. Имом Шофеъий шиъа мазҳабига ўтганликлари ҳақида у кишига қилинаётган тўҳматни ўзларидан даф қилиш учун Хорун ар-Рашидга айтган гапларидан бири шуки: Мен “Рашид менинг жиянимнинг ўғли” деяётга кишини  ташлаб “Мен шиъаларнинг имомининг қулиман” деган кишини кетидан юраманми, – деганлар. Бу гап Рашиднинг кўнглига жуда ҳам кучли таъсир қилган, натижада у кишини қўйиб юборишликка ва ўз ишлари билан шуғулланаверишликларига буйруқ берган.

Ўша вақтда Шофеъий учун Ироқ уламоларининг илми билан танишишликка қулай фурсат юзага келди. У ерда Абу Ҳанифанинг шогирди Муҳаммад ибн Ҳасан аш-Шайбоний билан учрашдилар, Ироқ фуқаҳоларининг китобларини мутолаа қилдилар ва булардан ўрганганларини Ҳижозликлардан ўрганган нарсаларига қўшдилар. У киши билан Муҳаммад ибн Ҳасан ўрталарида мунозаралар бўлиб ўтган ва бу мунозаралар Рашидга етиб борганда у жуда хурсанд бўлган. Ана шу мунозаралардан бири шуки, у киши бир куни Муҳаммаднинг ҳузурларига кирдилар. Муҳаммад ибн Ҳасан оҳод (бир киши тарафидан ривоят қилинган) ҳадис билан Қуръоннинг ҳукмига қўшимча киритиш жоиз эмас, деб таъкидлар эдилар ва шу туфайли бир гувоҳ ва қасам билан ҳукм қиладиган Мадина аҳлларига таъна қилар эдилар. Чунки, бу тарзда ҳукм қилиш ҳукм икки эркак ёки бир эркак ва икки хотин гувоҳлигида бўлишлиги баён қилиб берган Аллоҳнинг китобига қўшимча қилиш демакдир. Шунда Шофеъий у кишига: Оҳод хабар билан Қуръоннинг ҳукмига қўшимча киритиш жоиз эмаслиги ҳақида сизда ҳужжат борми? – дедилар. Муҳаммад: “Ҳа”, деб жавоб бердилар. Шофеъий: Ундай бўлса нима учун Пайғамбар алайҳиссаломнинг “Меросхўрга васият қилинмайди” деган ҳадисларига биноан меросхўрга васият қилиш жоиз эмас, дедингиз. Ахир Аллоҳ таоло: “Бировингизга ўлим келган пайтида (ўзидан кейин) мол-дунё қолдираётган бўлса, адолат-тўғрилик билан ота-онага, қариндош-уруғга васият қилиниши фарз этилди” (Бақара сураси, 180-оят) демаганмиди – дедилар. Шунга ўхшаш бир қанча гапларни гапирганларида Муҳаммад индамай қолдилар. Шофеъийнинг китобларида бунга ўхшаш мунозаралар тўлиб-тошиб ётибди. Кейинчалик Шофеъий Маккага қайтдилар ва у ердаги уламолар билан ва у ерга бошқа юртлардан илм истаб ёки ҳаж учун келган уламолар билан фикр алмашдилар.

ШОФЕЪИЙНИНГ ҚАДИМГИ (ЭСКИ) МАЗҲАБЛАРИ

 Шофеъий 195 ҳижрий йилда Аминнинг халифалик даврида Ироққа яна келдилар. Бу гал у киши билан Ироқнинг кўпгина олимлари учрашдилар. У кишидан ўзларида бўлмаган ривоятларни ўргандилар, аҳли райъ йўлидаги баъзи нарсаларни тарк қилдилар. Шофеъий ўша вақтда ўзларининг “Ҳужжат” деб аталмиш китобларини тасниф қилдилар. У кишидан ҳадисларни Ироқлик шогирдларидан тўрт киши ривоят қилганлар, улар: Аҳмаб ибн Ҳанбал, Абу Савр, аз-Заъфароний ва ал-Каробийси бўлиб, буларнинг ичида ривоят қилиш бўйича энг кучлилари ал-Заъфаронийдирлар. Имом Шофеъий бу гал Ироқда икки йил турдилар, сўнгра яна Ҳижозга қайтдилар. Боғдодда у кишининг ҳурматлари ошиб, у ернинг кўпгина уламолари у кишининг йўлларини тутдилар. 198 ҳижрий йилда Ироққа учинчи марта келдилар. У ерда бир неча ой туриб, сўнгра Мисрга жўнаб кетдилар ва у ерда Абдуллоҳ ибн Абдулҳакамнинг ҳурматли меҳмони бўлдилар. Мисрликлар орасида Имом Моликнинг йўллари кенг тарқалган бўлиб, у ернинг кўпгина уламолари мана шу мазҳабни ушлаган эдилар. Имом Моликни ўз оғизларидан ҳадис эшитган ва уни ривоят қилган шогирдларидан тирик қолганлари Абдуллоҳ ибн Абдулҳакам ва Ашҳаб эдилар.

ШОФЕЪИЙНИНГ ЯНГИ МАЗҲАБЛАРИ

Мисрда Шофеъийнинг маҳоратлари ва сўзга усталиклари ортиб борди. Мисрлик шогирдларига янгича тартибда янги китобларни ёздирдилар. Бу китобларнинг мажмуасини “Ал-Умм” деган китоблари ўз ичига олади. Мана шу мазҳаб Мисрда ижтиҳодлари ўзгариши оқибатида тузилган янги мазҳабдир. Ижтиҳодларини ўзгаришига сабаб, у киши Мисрга келганларида ва у ердаги уламолар билан учрашганларида улардан ўзларидаги Ҳижоз ва Ироқдан эшитган ва кўрган нарсаларига хилоф бўлган ҳадис ва фиқҳни эшитдилар, одат ва ижтимоий ҳолатларини кўрдилар. Шу сабабли кўпгина масалаларда у кишининг ижтиҳодий қарашлари ўзгарди. Бу янги мазҳаб, деб танилди. Бу мазҳабнинг довруғи барча шаҳарларга тарқалди. У кишининг олдига Шомдан, Ямандан, Ироқдан ва бошқа кўплаб шаҳар ва қишлоқлардан одамлар у кишидан фиқҳни ўрганишлик учун, у кишидан ривоят қилиш учун, ўз оғизларидан китобларини эшитиш ва ўрганиш учун кела бошладилар. Шофеъий шу тарзда токи вафот қилгунларига қадар ўзларининг эски жомеъ масжидларида илмларини тарқатишлик билан машғул бўлдилар.

Шофеъий баланд овозда гапирадиган, гапларини чиройли тарзда баён қилиб бера оладиган, аниқ ҳужжат келтира оладиган, мантиқ жиҳатидан кучли киши эдилар. Сахийликда, шижоатда, райъларининг ўткирлигида, фаросатларининг соғломлигида ва чиройли ахлоқда юқори даражага эришган эдилар. Зоҳирий мазҳаби уламоларидан бўлган Довуд аз-Зоҳирий шундай дедилар: “Шофеий (Аллоҳ у кишини раҳмат қилсин) асар ёдлаган ва хабарларни ривоят қилувчи кишилар учун бир чироқ эдилар. Кимда ким, у кишини баёнларининг барортаси билан алоқадор бўлиб қолса (яъни ўрганса) ҳужжатлашадиган кишига айланиб қоларди”.

Робийъ айтадилар: “Агар Сизлар Шофеъийни кўрганларингизда эди, булар у кишининг китоблари эмас, деган бўлар эдингиз. Аллоҳга қасамки, у кишининг тиллари китобларидан кўра буюкроқ эди, у кишининг гаплари тил соҳасида ҳужжат ҳисобланар эди. Шу сабабли Ибн Ҳожиб ўз китобларида худди тилшунос олимлар: “бу Тамим қабиласининг тили, бу Робиъа қабиласининг тили” деб айтганларидек, бу Шофеъийнинг тили деганлар.

Тилшунослик соҳасида улуғ мартабага эришган ал-Асмаъий ҳам у кишидан Ҳузайлларнинг шеърини ўқиб ўтказдилар. Шофеъий араб насаблари, уларнинг кундалик турмуши ва аҳволлари илми бўйи ҳам юқори мартабага эришган эдилар. У кишини яхшигина шеърлари ҳам бор.

ШОФЕЪИЙ МАЗҲАБИНИНГ ТУЗИЛИШ УСУЛИ

Шофеъийнинг (Аллоҳ у кишини раҳмат қилсин) ижтиҳоддаги бошланғич манбаларини ўзларининг “Ал-Умм” китобларида шундай баён қиладилар: “Асл Қуръон ёки суннатдир. Агар улар бўлмаса, уларга қиёс қилинади. Агар Расуллуллоҳ (с.а.в.) дан ривоят қилинган ҳадисга етишиб қолинса ва у ҳадиснинг исноди ишончли бўлса яна шу ҳадисда тўхталинади. Ижмоъ ёлғиз киши томонидан ривоят қилинган хабардан ва ҳадиснинг зоҳирий маъносидан буюкроқдир. Агар ҳадиснинг маъноси бошқа маънога ҳам эҳтимол туғдирса, зоҳирига яқин бўлган маъно олдинга қўйилишга лойиқроқдир. Агар ҳадисларнинг маънолари бир хил бўлса иснод жиҳатидан ишончлироғи олдинга қўйилишга лойиқдир. Ибн Мусаййиб ривоят қилган “мунқотеъ” (яъни иснодида узилиш бўлган ҳадис) ҳадисдан бошқа “мунқотеъ” ҳадислар ҳужжат қилишга ярамайди. Асл манба бошқа асл манбага қиёс қилинмайди. Асл манбанинг ҳукми ҳақида :“нима учун ва қандай қилиб?” деб сўралмайди, балки фаръ (яъни асл манбадан чиқадиган бўлак) ҳақида: нима учун? деса бўлади. Агар фаръни аслга тўғри қиёс қилинса, демак у тўғри бўлади ва у ҳужжат бўла олади.

Шофеъий ишончли суннатга худди Қуръонга қарагандек назар билан қарайдилар. У иккисига ҳам эргашишликни вожиб деб биладилар. Абу Ҳанифа агар ҳадис оммага балоси тегадиган бўлса уни қабул қилишликда машҳур бўлишлигини шарт қилган бўлсалар, Шофеъий бундай ҳадисда машҳурликни шарт қилмадилар. Молик ҳадисни Мадина аҳолисининг амалига хилоф бўлмаслигини шарт қилган бўлсалар, Шофеъий буни ҳам шарт қилмайди, балки ҳадисда фақат ишончлиликни ва иснодларни узлуксиз бўлишинигина шарт қиладилар. Ишонарли бўлган оҳод ҳадисга амал қилишликни қаттиқ туриб ҳимоя қилдилар. Мана шу ҳимоялари туфайли юқори овозга эга бўлган аҳли ҳадисларнинг олдида катта обрўга эришдилар. Шунинг учун Боғдод аҳолиси у кишини “Носир ас – сунна” (яъни, суннатни ёрдамчиси) деб атадилар. Заъфароний айтадилар: Токи Шофеъий келгунича ҳадис соҳиблари уйқуда ётган эдилар. Шофеъий келиб уларни уйғотганидан кейингина уйқудан уйғондилар. Шу сабабли Шофеъий ўз асридаги катта тоифаларнинг қўллаб-қувватлашига сазовор бўлдилар. Мана шу у кишининг мазҳабларига ёрдам беришлигига ва тарқатилишига катта таъсир кўрсатди.

Шофеъий “мурсал” ҳадислар билан (яъни, тобеъий саҳобийни қолдириб, тўғридан тўғри пайғамбаримиздан ривоят қилган ҳадис) ҳужжат қилмаганлар. Фақатгина ишончлилигига иттифоқ бўлинган Ибн Мусаййибнинг мурсал ҳадисларини ҳужжат қилганлар. Шофеъий мурсал ҳадисларга таъна қилишда биринчи бўлган кишилардандир. Бунда у киши мурсал ҳадислар билан ҳужжат қилган Саурий, Моликий ва Ҳанафий уламоларига қарши турганлар.

Шунингдек, Шофеъий саҳобаларнинг айтган гапларини ҳам ҳужжат қилмаганлар. Чунки у гап саҳобанинг ўз ижтиҳоди бўлиши мумкин, ижтиҳод эса хатодан ҳоли бўлмайди. Шунингдек бирор-бир саҳобийни ёки ундан паст табақадаги кишини ёки бирор-бир шаҳар ёки минтақа аҳолисини тарк қилишлик билан ҳадисга зиён етиб қолмайди, деб санайдилар. Чунки бундай ҳолат эҳтимол ғафлат туфайли ёки ана шу ерини яхши ёдламаганлиги туфайли бўлиши мумкин. Кўпинча саҳобалар масалаларда ижтиҳод қилар, сўнгра ана шу ижтиҳодларига мувофиқ келадиган ҳадисни учратиб қолсалар, бундан хурсанд бўлар, агар ижтиҳодларига хилоф келадиган ҳадисни учратиб қолсалар ижтиҳодларидан қайтар эдилар.

Моликийлар ва Ҳанафийлар ҳужжат қилган “истеҳсон”ни Шофеъий нафақат тарк қилганлар, балки уни инкор қилганлар ва “Ким истеҳсон қилса, демак у шариат тузибди”, деганлар. Бу тўғрисида “Ибтолул истеҳсон” китобини ҳам ёзганлар. У киши қиёсни ҳам амалда қўлламаганлар, фақатгина иллати ўзгармас бўлганидагина қўллаганлар. Масолиҳ ал-Мурсалани ҳам рад қилганлар. Аҳли Мадинанинг амали билан ҳужжат қилишликни инкор қилганлар ва бу ҳақда “Ал-Умм” китобларида кўп гапларни ёзганлар.

Имом Шофеъий ҳижозликлар ва ироқликларнинг фиқҳини, бадавий арабларнинг фасоҳатини, ҳужжатларининг кучлилиги, сўзларининг ширинлиги ва чиройли мунозарани ўзларида жамлашлик билан ўз асрининг ёлғиз кишисига айландилар. Шу сабабли одамлар у кишининг йўлларига эргашдилар ва у йўлга муҳаббат қўйдилар ва шунинг оқибатида ҳеч қандай ҳокимнинг қўллаб-қувватлашисиз, ҳеч қандай султоннинг буйруғисиз бу кишининг мазҳаблари тарқаб кетди.

Имом Шофеий (Аллоҳ у кишини раҳмат қилсин) 204 ҳижрий йилда Мисрда вафот этдилар.

ИМОМ ШОФЕЪИЙНИНГ ЭНГ МАШҲУР ШОГИРДЛАРИ

ИСМОИЛ ИБН ЯҲЁ АЛ-МУЗАНИЙ

У киши Абу Иброҳим Исмоил ибн Яҳё ал-Музаний ал-Мисрийдирлар. У киши 175 ҳижрий йилда туғилдилар ва илм талаб қилишлик ва ҳадис ривоят қилишлик билан вояга етдилар. 199 ҳижрий йилда Шофеъий Мисрга келганларида Ал-Музаний у киши билан учрашдилар ва у кишидан фиқҳни ўргандилар, ҳаттоки Шофеъий у кишига: “Ал-Музаний мени мазҳабимнинг ёрдамчисидир”-деб гувоҳлик берганлар. Шунингдек, у кишига Абу Исҳоқ Шерозий ҳам гувоҳлик бериб, шундай деганлар: “У олим, зоҳид, мужтаҳид, кучли ҳужжатлар билан баҳс юритувчи ва маъноларга шўнғигувчи (яъни, сўзларнинг маъноларини чуқур билгувчи) эди”. Шофеъий ал-Музанийни ўз мазҳабларига хилоф тарзда баъзи нарсаларни ихтиёр қилганларини кўрганларидан ке         йин у кишини мутлақ мужтаҳид деб эътибор қилганлар. Ал-Музанийнинг Шофеъий мазҳабида мурожаат қилинадиган китобларидан бири “Ал-Мухтасар ас-Сағир” китоби бўлиб, мана шу китоб имом Шофеъийнинг мазҳабларини тарқалишига сабабчи бўлган. Чунки Шофеъий мазҳабидаги кишилар бу китобни қўлдан қўймай ўқиб-ўрганганлар ва унга шарҳ битганлар. У кишининг яна “Ал-Жомеъ ас-Сағир” ва “Ал-Жомеъ ал-Кабир” номли китоблари ҳам бор.

Умуман олганда Ал-Музаний Имом Шофеъийнинг энг фасоҳатли, заковатли ва маҳоратли шогирдларидан бўлган ва Шофеъий мазҳаби бўйича кўп китоб ёзган, деб эътибор қилинади. Ал-Музаний 264 ҳижрий йилда вафот қилганлар.

АЛ-БУВАЙТИЙ

У киши Абу Яқуб Юсуф ибн Яҳё ал-Бувайтий бўлиб, Мисрнинг юқори қисмидаги Бувайт қишлоғидандирлар. У киши Шофеъийнинг Мисрлик шогирдлари ичида энг каттаси ва у кишидан кейин қолган халифаларидир. Ал-Бувайтий фиқҳни Шофеъийдан ўргандилар, ҳадисларни Шофеъийдан, Абдуллоҳ ибн Ваҳбдан ва бошқалардан ривоят қилганлар. Шофеъий фатво беришликда у кишига суянар эдилар ва бирор масала келиб қолса, у кишига ҳавола қилар эдилар. Ал-Бувайтий Шофеъийнинг ҳаётлик вақтларидаёқ ўзларининг таниқли “Мухтасар” китобларини ёздилар, ҳамда уни Ар-Робиъ ҳузурида Шофеъийга ўқиб бердилар. Шунинг учун ҳам Ал-Бувайтийнинг ҳадисларни Ар-Робиъдан ривоят қилганлари маълум. Шофеъийнинг вафотлари яқинлашганда у кишидан: “Ўзингиздан кейин ўрнингизга кимни қолдириб кетаяпсиз? – деб сўрашганда: “Мени ўрнимга ўтиришга Абу Яқубдан кўра ҳақлироқ ҳеч ким йўқ. Мени шогирдларим ичида ундан кўра олимроқ ҳеч ким йўқ”, деб жавоб берганлар. Мана шундан кейин у киши кўплаб имомларни етиштириб чиқардилар ва улар кўпгина шаҳарларга тарқаб кетишди. Шу тариқа Шофеъийнинг илми тарқаб кетди. Ар-Робиъ айтадилар: “Мен Абу Яқуб ал-Бувайтийдан кўра Аллоҳнинг китобидан ҳужжат олишга қодирроқ бирор кимсани кўрмадим”.

Халифа Восиқ Биллоҳ даврида ал-Бувайтийни Қуръонни махлуқ демаганлари учун қўл-оёқлари боғланган ҳолатда Боғдодга халифанинг ҳузурига олиб келишди. У кишидан Қуръонни махлуқ деб айтишларини талаб қилишганда, у киши бош тортдилар. Шундан кейин у зотни умрларининг охиригача ҳибсда сақлашди. У киши кечалари билан ухламай, Қуръон тиловат қилар, намоз ўқир, доим лаблари Аллоҳнинг зикри билан қимирлаб турар эди. 231 ҳижрий йилда ҳибсхонада вафот элдилар. Аллоҳ таоло у зотни Ўз раҳматига олсин.

Ўзбекистон мусулмонлари идораси

раисининг биринчи ўринбосари

Ҳомиджон Ишматбеков.

Президент Шавкат Мирзиёев 11 февраль куни Самарқанднинг туризм салоҳиятини, шу жумладан зиёрат туризмини ривожлантириш бўйича лойиҳалар билан танишди.

Мазкур тақдимот чоғида ислом оламидаги энг муқаддас қадамжолардан бири – Имом Бухорий мажмуаси ва унинг атрофида амалга ошириладиган қурилиш-бунёдкорлик, ободонлаштириш ишлари ҳақида маълумот берилди. Давлатимиз раҳбари ушбу зиёратгоҳда олиб борилиши режалаштирилган лойиҳа бўйича яна бир бор ўз тавсияларини билдириб, мутасаддиларга зарур топшириқлар берди.

13 февраль куни Имом Бухорий мажмуасида Ўзбекистон мусулмонлари идораси, мутасадди вазирлик ва идоралар масъуллари, Самарқанд вилояти жамоатчилиги вакиллари ва оқсоқоллар иштирокида лойиҳани амалга ошириш олдидан тадбир ўтказилди.

Қуръони карим тиловат қилиниб, қурбонлик амалга оширилди.

Лойиҳа юзасидан жамоатчиликка батафсил маълумот берилди.

Мажмуадаги қурилиш-ободонлаштириш ишлари жараёнида Имом Бухорий мақбараси ҳозирги кўриниши сақланган ҳолда реконструкция қилинади. Шу пайтгача мақбара остидаги қабрни зиёрат қилиш учун етарли шароит мавжуд эмас эди. Янги лойиҳада қабр атрофини кенгайтириб зиёратчилар учун ҳар томонлама қулайлик яратиш кўзда тутилган.

Саккиз минг ўринли муҳташам масжид қурилади. Мажмуа атрофида тўртта улкан минора қад ростлайди. Халқимизга хос турмуш тарзидан келиб чиқиб, ҳозирги айвонларга қўшимча равишда ички ва ташқи айвонлар барпо этилади.
Маҳаллий ва хорижлик зиёратчиларга қулайлик яратиш мақсадида замонавий меҳмонхоналар, халқаро андозаларга тўла мос келадиган маиший хизмат ва санитария-гигиена шохобчалари қурилади.

Яна бир эътиборли томони, мажмуада қурилиш-бунёдкорлик ишлари жараёнида бу ердаги тарихий ҳавуз ва бир неча юз йиллик чинор дарахтларига зиён етказилмайди. Уларни асраб-авайлаш, ўз ҳолида сақлаш учун барча зарур чоралар кўрилади.

Мажмуада амалга ошириладиган қурилиш-бунёдкорлик ишлари махсус ташкил этилган жамғарма маблағлари ҳисобидан ташкил этилади.

Мулоқот чоғида мазкур муқаддас зиёратгоҳни нафақат халқимиз, балки дунё аҳли келиб зиёрат қиладиган масканга айлантиришга Давлатимиз Раҳбари доимий равишда алоҳида эътибор қаратаётганлиги таъкидланди.

Жамоатчилик вакиллари Президентимиз ташаббуси билан амалга оширилаётган бу хайрли иш заминимиздан етишиб чиққан буюк алломаларнинг илмий-маънавий меросидан дунё аҳлини баҳраманд этиш, Ўзбекистоннинг халқаро нуфузини оширишга хизмат қилишини ва бу савобли ишга халқимиз ҳам фаол иштирок этишини билдирдилар.

У киши Молик ибн Анас ибн Молик ибн Абу Омир ал-Асбаҳийдирлар. Яман қабиласидан бўлмиш Зу Асбаҳ қабиласига мансубдирлар. У кишининг аждодларидан бирлари Мадинага келиб, шу ерда яшаб қолганлар. Катта боболари Абу Омир буюк саҳобий бўлиб, пайғамбар алайҳиссалом билан бирга Бадрдан бошқа барча ғазотларда қатнашганлар. Баъзи ривоятларга қараганда у киши тобеъин муҳазрам (яъни, саҳобалар даврида яшаган, уларни бирортаси билан учрашмаган) бўлган. Кичик боболари Молик тобеъинларнинг катталаридан ва уламоларидан бўлган. У киши Усмон разияллоҳу анҳуни кечқурун қабрларига кўтариб борган тўрт кишининг бирларидир.

Имом Молик 93 ҳижрий санада Мадинада туғилдилар. Илмни Мадина уламоларидан олдилар.

Биринчи мулозимлик қилган устозлари Абдурраҳмон ибн Ҳормуздирлар. У киши билан жуда узоқ вақт бирга бўлдилар, шу орада бошқа олимлардан ҳам дарс олиб юрдилар. Бундан ташқари ибн Умарнинг озод қилган қуллари Нофеъдан ва ибн Шиҳоб аз-Зуҳрийдан илм олдилар. Фиқҳдан дарс берган устозлари Робеъ ибн Абдурраҳмондирлар, у киши “Робеъатур раъй” номи билан машҳурдирлар. Молик 17 ёшга етганларида ҳадис ва фиқҳ фанлари бўйича мударрислик мансабига тайинландилар. Молик ўзлари шундай дейдилар: “Аҳли илмлардан етмиш киши мени мударрисликка лойиқ деб гувоҳлик берганларидан кейин мен фатво беришлик ва ҳадис айтишлик учун ўтирдим”.

Шундан кейин у кишининг номлари ҳамма тарафга овоза бўлиб кетди, шуҳратлари уфқларни тутиб кетди. Оқибатда одамлар у кишидан илм олишга ҳар тарафдан кела бошладилар. Илм талаб қилиб келганлар эшикларининг олдида издиҳом бўлиб, ҳатто бир-бирлари билан уришиб кетар эдилар. Имом Молик одамларга етмиш йил чамасида фатво бердилар ва илм ўргатдилар. Одамлар у кишининг имомликларига, илмда мартабалари юқори эканлигига, ўта диндорликларига, тақволарига ва суннатга амал қилишларига бир овоздан иттифоқ бўлишган. Имом Шофеий айтадилар: “Молик Аллоҳ таолонинг халқларига кўрсатган ҳужжатидир”. Ибн Маҳдий айтадилар: “Мен Моликдан кўра ақли тўлароқ ва тақвоси кучлироқ бирор кимсани кўрмадим”. Ҳаммод ибн Салама айтадилар: “Агар менга Муҳаммад салаллоҳу алайҳи васалламнинг уммати учун уларга илм берадиган кишини танлагин дейишса, мен ана шу ўринга Моликни тайинлаган бўлар эдим”. Лайс ибн Саъд айтадилар: “Молик тақводор олимдир. Моликни илми уни олган киши учун омонликдир”.

Имом Молик ҳайбатли киши эдилар, у киши ўтирган мажлисда ҳеч ким гапира олмас эди. Воқидий айтадилар: “Молик ўтирган мажлис виқорли ва ҳилмли мажлис бўлар эди. У киши жуда сергак ва олийжаноб бўлиб, у кишининг мажлисида ҳеч қандай тортишув, бекорчи гаплар ва овозни баланд кўтариб гапиришлик бўлмас эди. Агар у кишидан савол сўрашса у киши жавоб берар эдилар ва сен буни қаерда кўргансан – деб сўрамас эдилар”.

Қачон ҳадис айтмоқчи бўлсалар, ғусл қилар, энг яхши кийимларини кийиб, хушбўй атирларни сепар эдилар. Нима учун бундай қилишларини сўрашганда: “Мен Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳадисларини ҳурматлайман” – деб жавоб берганлар. Агар бирор киши мажлисда овозини баланд кўтариб гапирса, унга: “Аллоҳ таоло Қуръонда: “Эй мўминлар! Овозларингизни пайғамбарнинг овозидан баланд кўтармангизлар” (Ҳужурот сураси, 2-оят) деган. Кимки Пайғамбар алайҳиссаломнинг ҳадислари айтилаётган вақтда овозини баланд кўтарса, гўёки овозини пайғамбарнинг овозидан баланд кўтарган бўлади” дер эдилар.

У кишининг устозлари, яқинлари ва у кишидан кейин яшаб ўтганлар барчалари у кишини ҳадис илмида имом деб ва ривоятлари ишончли деб тан олганлар. Имом Бухорий айтадилар: “Иснодлар ичида энг ишончлиси Молик Нофеъдан, у киши ибн Умардан ривоят қилгани, ундан кейин Молик Зуҳрийдан, у киши Солимдан у киши оталаридан ривоят қилгани, ундан кейин Молик Абу Заноддан, у киши Аърождан у киши Абу Ҳурайрадан ривоят қилганидир”.

Имом Молик “Муватто” (оммабоп) китобини ёздилар. Бу китобни қирқ йил давомида ёзиб, саралаб чиққанлар. У китобнинг ҳажми ҳозирги даврдагисига қараганда анча катта эди. Айтишларича китобдаги ҳадисларнинг сони ўн мингта бўлган. Китобдаги ҳадисларни саралаш, таъна қилинган ҳадисларни чиқариб ташлаш ва имомлар амал қилмаган ҳадисларни олиб ташлаш оқибатида иснодлари муттасил (яъни бир-бири билан узлуксиз боғланиб келган ровийларнинг силсиласи) бўлган ҳадислар сони беш юз атрофида бўлиб қолди. Молик айтадилар: “Абу Жаъфар Мансур ҳажда мен билан учрашиб қолди ва: “Мен билан сиздан бошқа олим қолмади, мен сиёсат билан машғулман. Сиз одамларга суннат ва фиқҳ ҳақида китоб ёзинг. Фақатгина Ибн Аббоснинг баъзи масалалардаги рухсатларини, Ибн Умарнинг баъзи масалалардаги қаттиққўлликларини ва Ибн Масъуднинг баъзи масалалардаги нодир сўзларини китобга киргизишдан сақланинг ва уни оммабоп қилиб ёзинг”, деди. Мен унга таълиф қилиш йўлини ўргатинг дедим. “Яъни менга мўътадиллик йўлини кўрсатинг” дедим. Ислом уммати ва уламолари Молик ҳаётлик вақтларидаёқ у кишининг китобларини ўқий бошладилар, ҳатто китобни Имом Моликнинг ўзларидан ўрганишлик учун у кишининг ҳузурига кела бошладилар. Бир куни Абу Жаъфар ал-Мансур Абу ар-Рошид: “Мен Сизни бу китобингизни Каъбага осиб қўймоқчиман, уни бутун Ислом оламига тарқатмоқчиман ва ихтилофларга чек қўйиш учун одамларни ёлғиз шу китобга амал қилишларига мажбур қилмоқчиман” деди. Шунда Имом Молик: “Ундай қилманг, чунки саҳобалар ер юзига тарқалиб кетганлар. Улар мен китобга киргизган Ҳижоз аҳлларининг ҳадисларидан бошқа ҳадисларни ҳам ривоят қилганлар. Одамлар ўша ҳадисларни ҳам олганлар. Сиз уларни ўз ҳолларига қўйинг” – дедилар. Абу Жаъфар: “Эй Абу Абдуллоҳ, Аллоҳ Сизни ажрингизни берсин” – деди.

Имом Моликнинг хусусиятларидан яна бири у киши бир йўла фиқҳ ва ҳадис илмида имомликка эга бўлдилар. У кишидан ҳадисни ибн Шиҳоб аз-Зуҳрий, Мадина аҳлининг фақиҳи Робиатар раъй, Яҳё ибн Саъид ал-Ансорий, Мусо ибн Ақоба ва бошқалар ривоят қилишган. Буларнинг барчалари у кишининг устозларидирлар. Яқин биродарларидан Суфён ас-Саврий, Лайс ибн Саъд ал-Авзоий, Суфён ибн Уяйна, абу Юсуф ва бошқалар ривоят қилганлар. Энг кўзга кўринган шогирдларидан Шофъеий, Ибн Муборак, Муҳаммад ибн Ҳасан аш-Шайбоний ва бошқалар ривоят қилганлар. Умуман олганда Ислом оламидаги уламолардан 1300 дан ортиқроғи у кишидан ҳадис ривоят қилганлар. Шунингдек, кўпгина кишилар у кишидан фиқҳ илмини олганлар, улардан Ибн Қосим, Ибн Ваҳб, Ашҳаб ва бошқалар.

ИМОМ МОЛИК МАЗҲАБИНИНГ УСУЛИ

Имом Молик ўз мазҳабларини 20 та далилга биноан туздилар. Моликий мазҳаби уламоларининг гапларига қараганда ушбу 20 та далил қуйидагилардан иборат: 1.Қуръон. 2. Қуръоннинг зоҳирий маъноси, яъни, умумий маъноси. 3.Унинг далолати, яъни зоҳирига мухолиф тушунчаси. 4. Тушунчаси – яъни зоҳирига мувофиқ тушунчаси. 5. Унинг огоҳлантириши, яъни бирон нарсани сабаби билан огоҳлантириш, масалан “Албатта у (нарса) ифлос ва бузуқдир” (Анъом сураси, 145-оят)га ўхшаш. Ҳадисдан ҳам юқоридаги бешта ҳолат олинилади. Ҳаммаси бўлиб ўнта бўлади. 11. Ижмоъ. 12. Қиёс. 13. Мадина аҳлларининг амали. 14. Саҳобанинг гапи. 15. Истеҳсон. 16. Зарарли ишларни олдини олиш билан ҳукм қилиш. 17. Ихтилофли масалаларни риоя қилиш. Бунга камдан-кам амал қилар эдилар. 18. Истиҳбоб. 19. Ҳукм чиқармай ташлаб қўйилган маслаҳатли ишлар. 20. Бизлардан олдинги ўтган умматларнинг шариати.

Имом Молик бу далилларга зикр қилинган ушбу тартибда амал қилмаганлар. Бу ҳақда Қози Иъёз шундай дедилар: “Агар сен мазҳаб имомларининг ихтилофли масалаларига, уларнинг фиқҳий масалаларни олган ўринларига ва шариатдаги ижтиҳодларига назар солсанг, биринчи қарашдаёқ, Имом Моликни ушбу усулларда ўзига хос йўлдан юрганлигини, усулларни ўзига хос тартибда тузганлигини, Қуръонни асардан олдинга қўйганлигини, сўнгра асарни қиёс ва эътибордан олдинга қўйганлигини, ишончли бўлмаган асарларни тарк қилганлигини ёки аҳли Мадинадан бўлган кўпчилик уламолар хилоф тарзда амал қилган асарларни тарк қилганлигини, сўнгра қийин масалаларда ва ноаниқ масалаларни ечишликда салафи солиҳлар (яъни аввалги ўткан солиҳ кишилар)нинг йўлидан юрганлигини, Қуръон ва суннатга эргашишликни афзал билиб, бидъат ишларни ёқтирмаслигини кўрасан”.

Қози Иъёз бизга ҳикоя қилиб берган нарсаларидан шу нарсани тушунамизки, Имом Молик умумий кўринишда асарга бўлган муносабатларида имкон қадар Ҳижозликларнинг йўлини тутганлар ва тақдирий масалаларга чуқур киришликни ва уни воқеъ бўлишидан олдин фараз қилишликни ёқтирмаганлар.

Имом Молик билан бошқа имомлар ўртасида ихтилофларнинг кенгайишига таъсир этган у кишининг кўзга кўринган энг муҳим йўлларини қуйидагиларда кўрсатишимиз мумкин:

1. Имом Молик наздларида Мадина аҳолисининг амали ҳужжат ҳисобланиб, у қиёс ва оҳод хабардан кўра олдинги ўринда туради. Чунки у Молик наздида уларнинг иккалаларидан ҳам кучлироқ ҳужжат ҳисобланади. Сабаби, Мадина аҳлининг амаллари Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ривоят қилган ҳадисларидек мартабага эгадир ва бир жамоатнинг бошқа бир жамоатдан қилган ривояти бир кишининг бошқа бир кишидан қилган ривоятидан олдинга қўйишга лойиқроқдир. У нарсада кўпгина шаҳар фуқаҳолари Имом Моликка қарши чиқишди ва улар Мадина аҳолисининг амалини ҳужжат деб билмадилар, чунки улар гуноҳ ва хатодан холи эмаслар, дейишди. Бу ҳақда Лайс ибн Саъд Имом Моликка узундан-узоқ хат ёздилар. Шофеий ўзларининг “ал-Умм” (яъни асл) китобларида шу масала хусусида муноқаша қилганлар, шунингдек Абу Юсуф ҳам Имом Моликка ёзган мактубларида шу хусусда гапирганлар.
2. “Масолиҳ ал-Мурсала” (яъни ҳукм чиқармай ташлаб қўйилган маслаҳатли ишлар – салоҳиятли деб санаш). “Масолиҳ ал-Мурсала” деб шариатда ишнинг ботил ёки эътиборли эканлигига муайян бир ҳужжат гувоҳлик қилмаган маслаҳатли ишга айтилади. Бу маслаҳатли иш шаръий мақсадни асраш учун мўлжалланган бўлади. Бунинг шаръий мақсад эканлиги Қуръон ёки суннат ёки ижмоъ орқали билинади ва бундай ҳолатда унга эргашишлик хусусида ҳеч бир мазҳабда ихтилоф йўқ. Фақатгина унга қарши бошқа бир маслаҳатли иш юзага келиб қолса имом Молик амал қилишда мана шу иккинчи маслаҳатли ишни олдинга қўядилар. Бунинг мисоли тарзида қуйидагиларни айтиш мумкин:

А) Имом Молик ўғриликда айбланаётган кишини қилган ўғрилигига иқрор қилдириш учун уни уришни жоиз деб санайдилар. Бошқа имомлар эса жоиз эмас, дейдилар. Чунки ўғрилик қилганига иқрор қилдириш бир маслаҳат бўлса, бунинг қаршисида бошқа бир маслаҳат туради. У ҳам бўлса, урилаётган кишининг маслаҳати. Чунки у, эҳтимол беайб бўлиши мумкин. Гуноҳкор кишини урмасдан қўйиб юбориш бегуноҳ кишини ургандан кўра енгилроқдир. Урмай қўйиб юборишлик билан ўғирланган молни қайтариб олишликни қийинлаштиришга йўл очилса, уришлик билан бегуноҳ одамни азоблашликка йўл очилади.

Б) Эри бедарак кетган аёл хусусида. Агар унинг эрини на ўлик ва на тириклигидан дарак бўлмаса, у кўп йиллар кутиши натижасида беваликдан қийналади. Бундай ҳолатда Имом Молик бедарак йўқолган эрнинг маслаҳатидан кўра аёлнинг маслаҳатини устун билиб, аёлга эрининг йўқолган вақтидан тўрт йил ўтганидан кейин турмушга чиқишликка рухсат берганлар.

В) Ҳайз кўрадиган аёл талоқ қилинса ва унинг ҳайз орасидаги поклик муддати чўзилиб кетса бундай ҳолатда Имом Молик аёл кишига ҳомиладорлик муддати (яъни тўққиз ой) ўтганидан кейин яна уч ой жами бир йил идда ўтиришликка фатво берганлар. (Шариат кўрсатмаси бўйича ҳайз кўрадиган аёл талоқ қилинганда уч ҳайз кўргунича идда сақлаши лозим). Бунда Имом Молик идда вақти чўзилиб кетиши билан аёл киши зарар кўриб қолмаслиги учун аёлнинг маслаҳатини риоя қиладилар ва мана шу маслаҳатни “Талоқ қилинган аёллар уч ҳайз муддатича ўзларини кузатадилар” деган оятнинг зоҳирий маъносидан олдинга қўядилар. Талоқ қилинган аёл эса, ойлар бўйича идда сақлаши учун ҳали ҳайз кўришдан умид узиладиган ёшга етганича йўқ. (Ҳайз кўришдан умиди узилган аёл талоқ қилинса шариат бўйича уч ой идда сақлайди).

3. Санади ишонарли бўлган ва ҳужжат қилишга ярайдиган пайғамбарнинг ҳадисларига хилоф бўлмаган олим саҳобийнинг сўзи Имом Молик наздида ҳужжат ҳисобланади ва у қиёсдан олдинга қўйлади. Имом Ғаззолий “ал-Мустасфо” китобларида Моликнинг ушбу қоидаларига раддия билдирадилар. Бунга саҳобаларни гуноҳ ва хатодан холи эмасликларини ва улардан ҳам хато содир бўлишлигини далил қилиб келтирадилар.
4. Суннат: Имом Молик ҳадисни қабул қилишда ҳанафийлар шарт қилганларидек, омманинг ҳожати тушадиган ишларда ҳадисни машҳур бўлишлигини шарт қилмайдилар. Оҳод ҳадисни қиёсга хилоф бўлса ҳам ёки ровийнинг ўзи ҳадисига хилоф тарзда амал қилган бўлса ҳам, рад қилмайдилар. Қиёсни оҳод ҳадисдан олдинга қўймайдилар, мурсал ҳадисни ҳам амалда қўллайдилар. Оҳод ҳадисни қабул қилишда Мадина аҳолисининг амалига хилоф бўлмаслигини шарт қиладилар. Асосан, Ҳижоз уламолари ривоят қилган ҳадисларга суянадилар.
5. Имом Молик кўпгина масалаларда истиҳсондан фойдаланадилар.

ИМОМ МОЛИКНИНГ МАШҲУР ШОГИРДЛАРИ

АБДУРРАҲМОН ИБН ҚОСИМ

Абдурроҳман ибн Қосим Мисрий моликий мазҳабининг фақиҳларидандир. 20 йил Моликка шогирд бўлганлар ва фиқҳ илмида пишиб етилганлар. Моликдан олган илмларини бошқаларни илми билан аралаштирмаганлар. Ҳадисларни Моликдан, Лайс ибн Саъд Мисрийдан, Муслим ибн Холид Занжий (Шофеийнинг устози)дан олганлар. У кишидан ҳадис ва фиқҳни Асбағ ибн Фараж ва Муҳаммад ибн Салама Муродийлар олишган.

Абдурраҳмон ибн Қосимни кўпчилик уламолар мақтаганлар. У киши ҳақида Молик: “У худди мушки анбар тўлдирилган идишга ўхшайди” деганлар. Ан-Насоий: “У ишончли ва омонатдор киши”, деганлар. Андалус (ҳозирги Испания) қозиларининг шайхи Яҳё: “У моликнинг фиқҳини одамлар ичида энг яхши билувчи ва ишончли киши” деб гувоҳлик берадилар. Ибн Қосим мужтаҳид мутлақ даражасига етишганлар. Асад ибн Фурот Ироқда Абу Ҳанифанинг шогирдларидан ўрганган фиқҳий масалаларни Ибн Қосимга айтганларида у киши худди шу масалада Молик мазҳаби бўйича фатво бердилар. Ибн Фурот бу фатволарни олиб Мағриб (Марокаш) томонга кетдилар ва у ерда бу фатвони тарқатдилар. Бу фатволарни у кишидан Саҳнун Мағрибий Моликий ўргандилар. Сўнгра у киши Мисрга келдилар ва ушбу фатволарни Ибн Қосимга кўрсатдилар. Кейинчалик бу фатволар фиқҳ тартиби бўйича тартибланиб, китоб шаклига келтирилди ва Моликий мазҳабидаги китоблар ичида “Мудаввана” номи билан танилди. Ибн Қосим илм билан бир қаторда тақво ва зуҳд билан ҳам танилган эдилар. Мисрда 191 ҳижрий йилда вафот этганлар.

АБУ МУҲАММАД АБДУЛЛОҲ ИБН ВАҲБ

У киши Абу Муҳаммад Абдуллоҳ ибн Ваҳб ибн Муслим Мисрлик фақиҳ, Язид ибн Анас Фахрийнинг озод қилган чўриси Райҳонанинг озод қилган қулидир. 125 ҳижрий йилда туғилиб, ўн етти ёшларидан илм талаб қила бошлаганлар. Моликдан, Лайс ибн Саъддан, Суфён ибн Уяйна ва бошқалардан ҳадис ривоят қилганлар. Фиқҳни аввал Молик ва Лайсдан олганлар, кейин 148 ҳижрий йилда Моликни олдиларига бордилар. Моликнинг суҳбатида то у киши вафот қилгунларича бирга бўлдилар.

Абу Муҳаммад жуда кўзга кўринган фақиҳ эдилар. Ҳаттоки, у киши ибн Қосимдан ҳам фақиҳроқ дейишган. Фақатгина у кишини тақволари фатво беришликдан тўсиб турган. Молик у кишига мактуб ёзганларида: “Миср фақиҳига, муфтий Абу Муҳаммадга”, деб ёзар эдилар. Бошқа ҳеч кимга бундай тарзда ёзмас эдилар. Бундан ташқари у киши Абу Муҳаммадни олим ва имом деб атар эдилар.

Абу Муҳаммад ишончли муҳаддис ҳам эдилар. Абу Заръадан ривоят қилинади: “Мен Ибн Ваҳбнинг Мисрда ва Мисрдан бошқа ердаги ўттиз мингта ҳадисини ўргандим, лекин уларни бирортасини ҳам асли йўқ эканлигини билмадим, у ишонарли муҳаддис”. Ибн Ҳиббон айтадилар: “Ибн Ваҳб ҳадис тўпладилар ва уни китоб қилиб ёзганлар. У киши Миср ва Ҳижоз аҳолисининг ҳадисларини ёдлаганлар. У киши тақводор бандалардан эдилар”.

Бир куни у кишига қозилик қилишга тўғри келганда, у киши ўзларини олиб қочиб, уйларига кириб кетганлар. У кишига ўзлари ёзган “Қиёмат қўрқинчлари” китобини ўқиб беришганда у киши хушларидан кетиб йиқилганлар ва шу ётганларича бир неча кундан кейин вафот этганлар. Ҳорис ибн Мискин айтадилар: “Ибн Ваҳб фиқҳни, ривоятни ва ибодатни ўзларида жам қилганлар. Уламоларнинг муҳаббатига, хусусан Моликнинг муҳаббатига сазовор бўлганлар. У кишини илмнинг девони деб аташар эди”. Ибн Қосим айтадилар: “Агар Ибн Уяйна вафот этсалар, мен туямни Ибн Ваҳб тарафга қаратиб қамчилаган бўлардим. Ҳеч ким илмни у кишичалик ёзиб қолдирмаган. Агар машойихлар у кишининг қолдирган илмларини кўрсалар унга тиз чўккан бўлар эдилар”.

Абу Муҳаммад (Аллоҳ у кишини раҳмат қилсин) 197 ҳижрий йилда вафот этдилар. 

Ўзбекистон мусулмонлари идораси

раисининг биринчи ўринбосари

Ҳомиджон Ишматбеков