Ҳофиз Заҳабий “Сияр аъломин нубало” китобида Имом Абул Вақт Сижзий ҳақида қуйидагиларни келтиради: “У зот Шайх, Имом, Зоҳид, Сўфий, шайхулислом, барча ўлкалардаги олимларнинг суянчиғи, Абул Вақт Абдулаввал ибн шайхул муҳаддис Абу Абдуллоҳ Ийсо ибн Шуъайб ибн Иброҳим Сижзий Ҳиравий Молинийдир. Олим 458/1066 йили туғилган. 465/1073 йили етти ёшиданоқ илм ўргана бошлаган.  У Бушанж шаҳрида Жамолул Ислом[1] Абулҳасан Абдураҳмон ибн Муҳаммад Довудийдан Бухорийнинг “Саҳиҳ”, Доримийнинг “Сунан” ва Абд ибн Ҳумайднинг “Мунтахаб муснад” китобидан дарс олган. Ўз замонидаги жуда кўп катта муҳаддислардан ҳадис эшитган. Хуросон, Асбаҳон, Кирмон, Ҳамадон, ва Бағдодда ҳадисдан дарс берган. У кишининг дарсларига кўплаб талабалар келар эди. Унинг номи машҳур бўлиб, довруғи бутун оламга етганди. Ўз даврида Расулуллоҳга ҳадис борасида санади энг яқин киши эди. Ундан Ибн Асокир, Самъоний, Ибн Жавзий, Суфён ибн Иброҳим ибн Манда, Абу Зарр Суҳайл ибн Муҳаммад Бушанжий ва ҳисобсиз олимлар ҳадис эшитгалар. Хусусан, Юсуф ибн Аҳмад Шерозий Кирмон шаҳрига унинг ҳузурига ҳадис эшитиш учун боргани тарих китобларида келади.

Закиййиддин Бирзолий айтди: “Абул Вақт Ироқ ва Хуросонни айланиб чиқган. Ҳирот, Молин, Бушанж, Кирмон, Язд, Асбаҳон, Карж, Форс, ва Ҳамадонда ҳадисдан дарс берган. У ўзи билан дарс айтадиган китобларини олиб юрар эди. Унинг ҳузурида ҳофиз[2]лар ва ҳатто вазирлар ҳам ўтириб ҳадис эшитишарди. У зотдан дарс эшитган талабалар беҳисоб эди”.

Шогирди Самъоний айтади: “У зот шайх, солиҳ инсон, хулқ-атвори гўзал, хушфел, камтарин ва хушмуомала инсон эди. У Бушанжда Имом Абдуллоҳ Ансорий билан учрашиш бахтига муяссар бўлиб, бир муддат унинг хизматида бўлган. Ироқ, Хузистон ва Басрага сафар қилган. Менга айтиб беришича, Бағдодда Бистомий карвонсаройида яшаган экан. Мен ундан Ҳирот ва Молинда ҳадис эшитдим. У ўқиб чарчамайдиган, ҳадис ривоят қилишни яхши кўрадиган одам эди. “Саҳиҳ”, Абд ибн Ҳумайднинг муснади ва Сунани Доримийдан бир неча бор тўлиқ дарс берган”.

Шогирди Ибн Жавзий айтади: “У таълим беришда сабрли эди. Салафлар каби солиҳ инсон, кўп зикр қиладиган, кўп таҳажжуд ўқийдиган, кўп йиғлайдиган зот эди. Ҳажга боришни қасд қилиб, керакли нарсаларини тайёрлаб қўйган эди. Лекин вафот этиб қолди”.

Шогирди Юсуф ибн Аҳмад Шерозий “Арбаъиинул булдон” китобида шундай дейди: “Мен бутун дунёни илм учун кезиб чиққан ва замонамиз муҳаддиси бўлган устозимиз Абул Вақтнинг ҳузурига йўлга чиққанимда Аллоҳ Кирмон шаҳрида у зотни кўришни насиб қилди. Салом бердим, қўлларини ўпдим ва олдиларида ўтирдим. У киши мендан:

• Бу шаҳарга нима учун келдинг? – дедилар.
• Аввало Аллоҳ, ундан сўнг умидим сиздан. Мен сиздан ривоят қилинган ҳадисларни бошқалардан  ёзиб олган эдим. Эди сизни кўриб  нафасингиз баракасини топиб,  Расулуллоҳга бошқаларнинг санадидан кўра яқинроқ бўлган санадингиздан мен ҳам баҳараман бўлиш эди. Шу мақсадларда оёғим билан ҳузурингизга юриб келдим, - деб жавоб бердим. Устозим:
• Аллоҳ сени ҳам, бизни ҳам Ўзининг розилини топишга муваффақ қилсин. Мақсадимиз ва саъй ҳаракатимизни Ўзи учун бўлишини насиб қилсин. Агар сен мени яхшироқ таниганингда, салом бермасдинг ва олдимда ўтирмасдинг ҳам, - деб узоқ йиғладилар ва йиғилари билан атрофдагиларни ҳам йиғлатдилар. Кейин: - Эй Аллоҳим! Ўзинг гўзал яширишинг ила бизларнинг гуноҳларимизни яшир ва шунинг билан бирга бизларни ўзинг рози бўладиган амаллар узра қилиб қўй! – деб дуо қилдилар. Кейин:
• Эй болагинам! Мени биласан, мен ҳам отам билан бирга Ҳиротдан Бушанжга Довудийдан “Саҳиҳ” китобини эшитиш учун пиёда сафар қилганман. Ўшанда ўн ёшдан кичкина эдим. Отам қўлимга икки тошни ушлатиб қўярдилар-да: “Кўтар буларни!” дердилар. Қўрққанимдан маҳкам ушлаб кетардим. Отам эса, мени кузатиб кетардилар. Қийналиб чарчаб қолганимни кўрсалар: “Биттасини ташла”, дердилар. Биттасини ташлаганимдан кейин сал енгилроқ бўлиб қолардим. Сўнг, отам мени чарчаганимни пайқагунларича юрардим. Менга: “Чарчадингми?” десалар. Қўрққанимдан: “Йўқ”, дердим. У киши: “Бўлмаса нимага секинлашиб қолдинг?” дердилар. Бир муддат олдиларида тез юриб, кейин яна чарчаб қолардим. Қўлимдан иккинчи тошни ҳам олиб, улоқтириб юборар эдилар. Чарчагунимча ўзим юрардим. Сўнг отам мени кўтариб олардилар. Йўлда деҳқонлар ва бошқа инсонлар: “Эй, Шайх Ийсо, бу болани бизларга беринг. Биз уни ва сизни Бушанжгача уловимизга миндириб олиб бориб қўямиз”, дердилар. Отам эса: “Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва салламнинг ҳадисларини эшитиш учун уловда боришдан Аллоҳ сақласин! Биз пиёда юрамиз. Агар у чарчаб қолса, Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва салламнинг ҳадисларини улуғлаб ва савоб умидида уни ўзим елкамга миндириб оламан”, дердилар. Отамнинг бу гўзал ниятларини самараси ўлароқ, бу китобни ва бошқа китобларни устоздан эшитиб жуда кўп фойдалар олдим. Ўртоқларимдан бирортаси мен етган даражага етолмади, мана бугун турли шаҳарлардан инсонлар тўда-тўда бўлиб, мени олдимга илм учун келишяпти.

Кейин у зот биродарим Абдулбоқий ибн Абдулжаббор Ҳиравийга мени ҳалво билан сийла, деб ишора қилдилар. Мен:

• Ҳазратим! Мен учун “Абул Жаҳмнинг китоби”ни сизга ўқиб, уни сиздан ўтказиб олиш мен учун ҳалво ейишдан кўра яхшироқ, - дедим. У зот табассум қилдиларда:
• Агар ичга таом кирса кейин калом чиқади, - дедилар. Бизга бир товоқда ҳалво келтирилди. Ҳалвони еб бўлгач, китобимни чиқардим ва у китобнинг устоздаги асл нусхасини олиб чиқишларини илтимос қилдим, олиб чиқдилар. Ўша китобни ўқиб, устоздан ўтказдим ва бундан бениҳоят хурсанд бўлдим.

Сўнгра, Аллоҳ таоло Саҳиҳи Бухорий ва бошқа китобларни бир неча марта эшитишни менга насиб қилди. 553/1158 йил зулқаъданинг олтинчи куни сешанба кечаси, Бағдодда вафот этгунича унинг хизматида бўлдим. Уни Шунизийя қабристонига дафн қилдик. Зеро, у зот менга: “Мени Шунизийядаги марҳум устозларимнинг оёқ томонларига дафн қиласан”, деб васият қилгандилар.

Устозимнинг вафот этиш онлари яқинлашганда, бағримга босдим. У кишининг тиллари зикрдан тўхтамас эди. Шу пайт Муҳаммад ибн Қосим Сўфий кириб қолди. Ўзини унга отиб: Ҳазратим! Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Кимни охирги калимаси “Лаа илаҳа илла Аллоҳ” бўлса, жаннатга киради” деганлар деб еғлай кетди. Унга кўзларини кўтариб: “Кошки қавмим билсалар эди, Роббим мени мағфират этганини ва икром қилинганлардан қилганини” оятини ўқиди. Муҳаммад ибн Қосим ва ўша ерда турганларга бу ҳол қаттиқ таъсир қилди. У ҳамон ўқир эди, ҳатто сурани ниҳоясига етказди. Кейин: “Аллоҳ! Аллоҳ! Аллоҳ!”, деб, жойнамоз устида ўтирган ҳолда вафот этди. Аллоҳ у зотни Ўз раҳматига олсин!

Имом Бухорий номидаги Тошкент ислом институти

катта ўқитувчиси  Фахриддин Маманосиров

[1] “Жамолул-ислом” бу кишига берилган лақаб бўлиб, “Ислом чиройи”, деган маънони билдиради.

“Эй иймон келтирганлар! Сизлардан аввалгиларга фарз қилганидек, сизларга ҳам рўза фарз қилинди. Шоядки тақводор бўлсангиз”. (Бақара сураси, 183)

         Мана неча асрлардан бери Аллоҳ субҳанаҳу ва таоло Бақара сурасининг ушбу оятини нозил қилганидан буён барча мўмин мусулмонлар ёзнинг жазирама иссиғи-ю узун кунлари ёки қишнинг изғирин совуғига қарамасдан Рамазон рўзасини адо этиб келмоқдалар. Аллоҳнинг ушбу оятига лаббай деб жавоб бериб, Рамазон рўзасини мукаммал адо этган мўмину мўминалар фарз бўлган амални бажарган ва улкан савобларга эришган ҳисобланади. Аксинча бу амални турли баҳоналар билан бажармаганлар улкан гуноҳни оркалаб олган бўладилар.

عَنِ أَبِي هُرَيْرَةَ رضي الله عنه  عَنِ النَّبِيِّ صلي الله عليه و سلم قَالَ: مَنْ أَفْطَرَ يَوْمًا مِنْ رَمَضَانَ مِنْ غَيْرِ رُخْصَةٍ رَخَّصَهَا اللهُ لَهُ لَمْ يَقْضِ عَنْهُ صِيَامُ الدَّهْرِ وَإِنْ صَامَهُ.

Абу Ҳурайра разияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

“Набий саллаллоҳу алайҳи ва саллам:

“Ким Рамазондан бир кунни Аллоҳ берган рухсатсиз оғзи очиқ ҳолда ўтказса, замоннинг ҳаммасини рўза тутиб ўтказса ҳам унинг қазосини адо эта олмас”, дедилар”.

Маълумки, бемор, мусофир, қари кишилар (чол ёки кампирлар), шунингдек, ҳомиладор ва эмизикли аёллар ҳам рўза тутишлари узрли кишилар ҳисобланади. Шунингдек, агар бемор тузалса, мусофир юртига қайтса, ҳомиладор аёл фарзандини дунёга келтирса, эмизикли аёллар болаларини сутдан ажратсалар, ҳайзли ва нифосли аёллар поклансалар, рўзаларини қазосини адо этадилар. Қари кишилар эса рўза тута олмаганликлари сабабли фидя берадилар. Фидя берувчиларга сурункали касаллар ҳам кириши  маълум. Мазкур тоифалардан бошқалар, албатта, Рамазон ойи рўзасини тутмоқлари шарт. Рамазон ойи рўзасини тутмаган одам гуноҳкор бўлади. Узрсиз бир кун рўзани тарк қилган одам умр бўйи рўза тутиб ўтса ҳам, ўша рўзасини тутмаган куннинг савоби ўрнини тўлғиза олмайди. Чунки фарз рўзани ўз вақтида тутишлик жуда ҳам катта савобга сазовор қилувчи нарсадир.

Рўзадорга баъзи ишлар маън қилинганки, у ишлар рўзадордан содир бўлса, каффорот ўташ шарт бўлади.

“Мухтасари Виқоя”га Алий Қорий томонидан ёзилган “Фатҳу боби иноя” китобида қуйидагича келтирилади: “Ким Рамазонда рўзадор ҳолида яқинлик қилса ёки икки йўлидан бирига яқинлик қилинса, озуқа ва даво бўладиган нарсани қасддан еса, ичса рўзаси бузилади. Зиҳор қилувчи каби қазо тутади ва каффоратини адо этади. Бу рамазон адосини бузгани сабабли, бошқасини эмас”.

Ушбу матн шарҳи билан танишсак:

“Яқинлик” икки тирик одамдан содир бўлиши керак. Ҳақиқий яқинлик бўлиши учун ҳайвонга ва ўликка бўлмаслиги керак. “Икки йўлдан бирига” дейилганда, маний нозил бўлиши ва бўлмаслигининг аҳамияти йўқ. Бир аъзо иккинчи аъзога кириши каффоротга сабаб бўлади.

Соғуржийнинг “Фиқҳул ҳанафия ва адиллатуҳу” асарида, аёл бу ишда эрига бўйсингани учун ҳам қазо билан бирга каффоратини адо этади. Чунки бу иш иккаласи тарафидан содир бўлган. Агар аёл бунга мажбурланса, каффорат йўқ. Агар аёл эрини мажбурласа иккаласига ҳам  каффорат вожиб. Имом Муҳаммад айтадилар: “Бу ҳолатда эрга мажбурлангани учун каффорат йўқ. Аёл тонг отганини билса-ю, эридан яширса, фақат аёлга каффорат вожиб”.

 “Озуқвий”дан мурод овқат ҳисобланмайдиган тош, темир, пахта, кесак, оҳак каби нарсаларни ейиш, ичиш қазога сабаб бўлади, каффоротга эмас. “Даво бўладиган” - яъни қувват берадиган, тузатадиган ва ошқозонга тўғри борадиган даво воситаларидир. “Қасддан” эса, рўзадор эканлигини била туриб қилиши. Қасддан эмаску, аммо, мажбурланиб, хатоан, адашиб ёки ифторлик вақти бўлди деб ўйлаб юқоридаги ишларни қилиши каффоротга сабаб бўлмайди. Қасддан деган ҳукмга кирмайди. Қазонинг ўзи  вожиб бўлади. Бу билан бир қаторда эсдан чиқиб еб-ичиш, яқинлик қилиб қўйиш рўзани бузмайди. Эсга тушиши ила тўхтатиши керак.

“Рамазон адосини бузгани учун” дейилганда, рамазон қазосини тутиб юрган одам, қасддан бўлсада очиб юбориши каффоротга сабаб бўлмайди. “Зиҳор қилувчи каби каффорот ўташи” қуйидаги ҳадиси шарифда келтирилган тартибда бўлади:

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رضي الله عنه قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ إِلَى النَّبِيِّ صلي الله عليه و سلم فقال: هَلَكْتُ يَا رَسُولَ اللهِ قَالَ: وَمَا أَهْلَكَكَ قَالَ: وَقَعْتُ عَلَى امْرَأَتِي فِي رَمَضَانَ قَالَ: هَلْ تَجِدُ مَا تُعْتِقُ رَقَبَةً قَالَ: لاَ قَالَ: فَهَلْ تَسْتَطِيعُ أَنْ تَصُومَ شَهْرَيْنِ مُتَتَابِعَيْنِ قَالَ: لاَ قَالَ: فَهَلْ تَجِدُ مَا تُطْعِمُ سِتِّينَ مِسْكِيناً قَالَ: لاَ قَالَ: ثُمَّ جَلَسَ فَأُتِيَ النَّبِيُّ صلي الله عليه و سلم  بِعَرَقٍ فِيهِ تَمْرٌ فَقَالَ: تَصَدَّقْ بِهَذَا

Абу Ҳурайра разияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

“Бир одам Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурларига келиб: “Ҳалок бўлдим, эй Аллоҳнинг Расули!” деди. “Сени нима ҳалок қилди?” дедилар. “Рамазонда хотинимнинг устига чиқдим”, деди. “Қул озод қилишга нарса топа оласанми?” дедилар. “Йўқ”, деди. “Икки ой кетма-кет рўза тута оласанми?” дедилар. “Йўқ”, деди. “Олтмиш мискинга таом беришга нарса топа оласанми?” дедилар. “Йўқ”, деди. Сўнгра кутиб ўтирди. Пайғамбар саллаллоҳу алайҳи ва салламга бир занбил хурмо келтирилди. У зот (ҳалиги одамга): “Мана буни садақа қилиб юбор”, дедилар.

         Ушбу  ҳадисда рўзадор жинсий яқинлик қилса, рўзаси очилиши,  рўзасини бузган рўзадор каффорот бериши вожиблиги, каффорат қул озод қилишлик, қул озод қилишга қодир бўлмаса, кетма-кет, орасини узмай олтмиш кун рўза тутишлик вожиблиги, беморлиги, қарилиги туфайли рўза тута олмаса олтмиш мискинга таом беришлиги айтилмоқда. Бунда ҳар  бир мискинга бир мудд (1 мудд – 1843 грамм) миқдорида таом берилади. Олтмиш кунлик рўза Рамазон рўзасини ва рўза тутишлик маън қилинган яъни икки ҳайит ва ташриқ кунларини ўз ичига олмаган бўлиши керак.

Жумҳур уламолар жинсий алоқада қатнашгани учун аёл киши ҳам каффорот беради, деганлар.

“Шунингдек, таом ёки дори, папирос, афюн, наша ва шунга ўхшаш унинг маъносидаги нарсани шаръий узрсиз емоғи, бировнинг ғийбатини қилганидан, қон олдирганидан, шаҳват билан ушлаганидан ёки ўпганидан, қучоқлашиб ётганидан, кейин рўзам очилиб кетди, деган ўй билан қасддан еб-ичиб юборса, ҳам қазо тутиб, ҳам каффорот адо қилади. Фақиҳ рўзанг очилибди, деб фатво берса, бундан мустасно. Унда фақат қазо тутади. Каффорот вожиб бўлмайди”. (“Ҳадис ва ҳаёт”, 9-жуз.)

Бундан ташқари узрсиз бўлса ҳам рамазон рўзасини тутмай юриши фақат қазога сабаб бўлади, каффоротга эмас.

Каффоротни  бир инсонга вожиб қилиш учун биз матнда танишгандек шартлар топилиши керак.

Аллоҳ таоло барчамизга кириб келган Рамазон рўзасини етказганига шукр қилиб, мукаммал адо этмоқликни насиб этсин. 

Хадичаи Кубро аёл-қизлар ўрта махсус билим

юрти ўқитувчиси Муҳаммедходжаева Санобар

Самъонийнинг “Ал-ансоб” китобида ва Заҳабийнинг “Тазкиратул ҳуффоз” китобида сайёҳ, ҳофиз[1] Абул Фитён  - Умар ибн Абдулкарим ибн Саъдувайҳ Диҳистоний Раввосий (427/1036−503/1110) раҳматуллоҳи алайҳ ҳақида қуйидаги маълумотлар келади:

“Ўз асрининг ҳофизларидан эди. Илм йўлида Хуросон, Ироқ, Шом, Ҳижоз, Миср, Арабистонга сафар қилиб, илм ўрганиб уларни китобларга битган олимлардан эди. Уни  каллапуруш, деб ҳам номлашарди. Чунки, отаси Диҳистонда чорва ҳайвонларининг каллаларини сотар эди. Бир куни Абу Масъуд Аҳмад ибн Муҳаммад ибн Абдуллоҳ Бажалий, Розий Диҳистонга келиб, Абул Фитённинг отаси Абул Ҳасандан ейиш учун калла сотиб олади. Абул Ҳасан Абу Масъудга қараб: “Кўринишингиздан олим инсонга ўхшайсиз, сиздек инсон учун дўконда ўтириб нарса ейишингиз маъқул эмас, масжидга кирсангиз каллани ўзимиз олиб бориб берар эдик”, деди.

Шунда Абу Масъуд масжидга кириб ўтиргач, Абул Ҳасан ўғли Абул Фитёндан қовурилган чиройли калла, сирка, пиёз ва ширмой нонни бериб юборди. Абул Фитён ўшанда ҳали ёшгина бола эди. Абу Масъуд мазкур ишдан мамнун бўлиб, Абул Ҳасаннинг қилган ишига тасанно айтди. Каллани еб бўлгач, унга ташаккурлар айтдида ва менга жуда ҳам чиройли муомала қилдинг. Менда бунинг эвазига сенга берадиган ҳеч нарсам йўқ. Агар хоҳласанг, ўғлингни олдимга жўнат, унга Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг ҳадисларидан айтиб бераман.

Отаси бундан жуда ҳурсанд бўлди. Шу билан Абу Масъуд Абул Фитённи ўзи билан Диҳистон шайхларининг олдиларига олиб борар ва унга ҳадис айтиб берар ва уларнинг баъзиларини ўзгаларга айтишини буюрарди. Шундан сўнг Абул Фитёнга бу иш жуда ёқиб, унда илмга бўлган муҳаббат пайдо бўлди. Кейинчалик ўзи ҳам сафар қилиб, жуда кўп ҳадис тўплади. Ҳатто тенгдошлари билмайдиган ҳадисларни эшитиб жамлади.

Ибн Нуқта айтадики: Аҳли илмларни жуда кўпидан эшитдим, уларнинг айтишича, Абул Фитён 3600 та шайхдан илм ўрганган экан. Адиб Хузайма ибн Али Марвазий айтади: “Умар Раввосийнинг бармоқлари сафарда юрганида совуқ сабабли узилиб тушган.

Ҳофиз Абу Жаъфар Муҳаммад ибн Али Ҳамадоний айтди: Бу диёрда Абул Фитёндан кўра зеҳни ўткир инсонни кўрмадим, балки бутун дунёда ҳам унга ўхшаши йўқ. Гўё саёҳатчи китоб эди. Дунёни ҳадис ўрганиб айланиб чиқди. Уни Маккада учратиб қолдим. Барча шайхлар уни мақташарди, у ҳақда гўзал сўзларни айтишарди. Сўнг Журжонда учратиб қолдим, шу ерда у билан қадирдон бўлиб қолдик.

Бу фанда (ҳадис) кўзга кўринган пешволардан эди. Ҳаттоки устози Абу Бакр Хатиб Бағдодий ва Абу Ҳомид Ғаззолий ундан ҳадис ривоят қилган. Хусусан, Абу Ҳомид Ғаззолий бу зотдан икки саҳиҳ китобини ўтказиб олган. Шунингдек, Абу Ҳафс Умар ибн Муҳаммад Журжоний ва жуда кўп муҳаддису фақиҳлар ундан ҳадис ўрганганлар.

Ибн Макуло айтади: Раввосий мендан ҳадис ёзиб олди ва айни пайтда мен ҳам ундан ҳадис ёзиб олдим. Уни заковатли эканини билдим. Самъоний айтади: “Аҳмад ибн Муҳаммад Сарахсийдан эшитдим: “Умар Раввосий Сарахсга келган пайтда у жойда ҳадис айтиб, талабаларга ёздирар эди. Унинг дарсига жуда ҳам кўп одамлар келар эди. Умар Раввосий дарслари ҳақида шундай дер эди: “Мен дарсимга келган талабаларнинг барчасини исмини биринчи бор келганларида ёзиб қўяман ва улар иккинчи бор дарсга келганларида уларнинг исмларини ёддан айтиб бераман. Улардан сўрашимнинг ҳам ҳожати бўлмайди”. Айтишларича: “У кишининг дарсига келган жамоат етмиш кишидан иборат бўлар экан”.

Абдулғофур ибн Исмоил айтди: Умар Раввосий ҳадис санадларини яхши биладиган машҳур инсон эди. Кўп китоблар ёзган ва кўп маълумотларни бобларга ажратиб жамлаган, тез ёзадиган киши эди. Ҳаёти салафлар ҳаётига ўхшаш камбағал ва кўп фарзандли эди. Найсобурдан Тусга қараб йўл олди. У ерда Имом Ғаззолий у зотга кўп ҳурмат кўрсатиб ўзининг уйига туширди ва У зотдан “Саҳиҳул Муслим”ни эшитди. Шундан сўнгина кетишга рухсат берди.

Сўнг Тусдан чиқиб Марвга Имом Абу Бакр Самъоний (“Ансоб” китоби муаллифининг отаси)ни зиёрат қилиш учун йўлга тушади. Зеро, Абу Бакр Самъоний у зотни чорлаган эди. Бундан мақсади у зотнинг илми-у ирфонларидан олиш эди. Умар Раввосий Марв томонига юрар экан ўзига ўзи: “Мен Марвга кетмоқдаман-у, лекин айтишларича йўлим устида бўлган Сарахс шаҳри “илмнинг қабристони” экан. Иш қилиб, менга ҳам бирор нарса бўлмасайди”, дейди ва йўлида давом этади. Ҳақиқатдан ҳам у зот қўрққан нарса бўлади. У зот 503 йил робиъул охир ойида, Сарахсга келганида ажали етади”. Бу маълумот Умар Раввосийнинг қабртошига ёзиб қўйилган. Аллоҳ ўз раҳматига олсин!

Имом Бухорий номидаги Тошкент ислом институти катта ўқитувчиси Фахриддин Маманосиров

[1] Ҳадис илмида биладиганлари кўп бўлиб, билмайдиганлари кам бўлган кишига ҳофиз дейилади.

  ЭСЛАТМА!   

Ҳижрий сана ҳисобида кеча кундуздан аввал келишини инобатга олсак, 27-кеча Рамазон ойининг 26 дан 27-куни ўтар кечасидир. Жорий милодий 2017 йил ҳисоби бўйича Қадр кечаси 21 июндан 22 июлга ўтар кечасига тўғри келади. Иншоаллоҳ. 

   “Лайлатул Қадр” – қандай кеча?  

Бу кеча – “белгилаш кечаси”, яъни йил давомида турли амал, ҳукм, ризқ, тақдир белгиланадиган кечадир.

Бу кеча «... минг ойдан яхшироқдир» (Қадр, 3).

1000 ой – 84 йилга тенг.

84 йил – 30000 кунга тенг.

Қадр кечасининг бир соати – 3780 кунга тенг.

Бу кечанинг бир дақиқаси – 63 кунга тенг. 

   “Лайлатул Қадр” кечаси қачон бўлади?   

Абул Олия (розияллоҳу анҳу) ривоят қилади: “Бир аъробий кимса Пайғамбаримиз (соллаллоҳу алайҳи ва саллам)нинг ҳузурларига келиб, “Лайлатул қадр қачон бўлади?” деб сўради.

Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “Лайлатул қадрни Рамазоннинг илк ва энг сўнгги ҳамда тоқ кечаларидан изланглар!” дедилар (Имом Абу Довуд ривояти).

Ойша (розияллоҳу анҳо) ривоят қилган ҳадисда эса Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “Лайлатул Қадрни Рамазоннинг охирги ўн кунлигининг тоқ кунларида кутинглар”, деганлар.

Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) қадр кечаси борасида: “У 27 ёки 29-кечадир. ушбу кеча ерда фаришталар сони тошчалардан ҳам кўп бўлади”, дедилар (Имом Аҳмад ривояти). 

   Бу кечанинг қандай аломатлари бор?   

Ибн Хузайма Ибн Аббос розияллоҳу анҳумодан ривоят қилади: Набий (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “У очиқ ва иссиқ ҳам, совуқ ҳам бўлмаган кеча. Унинг тонгида қуёш қизғиш, заиф бўлиб чиқади”, дедилар.

Бу кеча Аллоҳ таолонинг амри билан фаришталар ҳар бир осмондан ва “Сидратул мунтаҳо”дан (яъни, Жаброил (алайҳиссалом) масканидан) ерга тушишади, тонг отгунча инсонлар ҳақига дуо қилишади. 

Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) бу кечани қандай ўтказар эдилар?

Ойша онамиз (розияллоҳу анҳо) ривоят қиладилар: “Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) Рамазоннинг охирги ўн кунлиги келса, кечалари ухламас эдилар ва уйдагиларни ҳам ибодат қилишга уйғотар эдилар”, дедилар. 

   Бу кеча қандай амалларни адо этиш лозим?   

1. Хуфтон ва бомдод намозларини жамоат билан ўқинг.

Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “Ким хуфтонни жамоат билан ўқиса, у туннинг биринчи ярмини қоим қилибди, ким бомдодни жамоат билан ўқиса, қолган қисмини ҳам қоим қилибди”, деганлар. Шунга кўра, қадр кечаларида ушбу икки намозни жамоат билан ўқишга астойдил ҳаракат қилиши даркор.

2. Дуо қилинг.

 Ойша онамиз (розияллоҳу анҳо) ривоят қилади: “Ё Расулуллоҳ агар Қадр кечасини топишга муваффақ бўлсам нима деб дуо қилай”,  дедилар. Пайғамбаримиз (алайҳиссалом) “Ё Аллоҳ, албатта, Сен кечиргувчисан, кечиришни яхши кўрасан. Мени (гуноҳларимни) кечиргин, деб айтгин дедилар” (Имом Термизий).

3. Нафл намоз ўқинг.

Бу намознинг энг ози икки ракат, ўртачаси 100 ракат, кўпи эса тоқат етгунича ўқилади. “Аллоҳ ризоси учун нафл намоз ўқишни ният қилдим”, деб ният қилинади.

1-ракатда бир марта Фотиҳа ва уч марта Қадр сураси ўқилади.

2-ракатда бир марта Фотиҳа, уч марта Ихлос сураси ўқилади. “Аттаҳиёту”, саловат ва дуолардан сўнг салом берилади.

3- ва 4-ракатлар ҳам айни шаклда ўқилади. 100 ракат ўқиладиган намоз ҳам худди шундай ўқилади.

Намоздан сўнг бир марта ташриқ такбири айтилади: “Аллоҳу акбар, Аллоҳу акбар, ла илаҳа иллаллоҳу валлоҳу акбар. Аллоҳу акбар ва лиллаҳил ҳамд”. Сўнгра юз марта Қадр сураси, 100 марта “Алам нашрок...” сураси ўқилади. Бундан кейин эса “Қадр” дуоси 100 марта қайтарилади. 

   Бу кеча гуноҳлар мағфират қилинади?  

Абу Ҳурайра (розияллоҳу анҳу) ривоят қиладилар. Набий (соллаллоҳу алайҳи ва саллам):  “Ким Лайлатул Қадр кечасини имон ва ихлос билан бедор ўтказса, унинг шу кечагача қилган гуноҳлари мағфират қилинади”, дедилар. 

Аллоҳ таоло бу ойда холис ниятлар билан тутаётган рўзаларимизни, кечалари қоим туриб адо этаётган таровеҳ намозларимизни ва хатму Қуръонларимизни Ўзининг лутфу карами ила қабул қилсин. Ўзи дуоларни ижобат қилувчи ва гуноҳларни мағфират қилувчи Зотдир.

   Дуоларингизда бизни ҳам унутманг.    

Даврон НУРМУҲАММАД

тайёрлади

  في 16 يونيوعام 2017م سماحة المفتي عثمان خان عليموف رئيس ادارة مسلمي اوزبكستان قام بالزيارة الى المسجد "المنار" الواقعة في مدينة طشقند عاصمة جمهوريتنا لاداء صلاة التراويح (نهاية ختم القرآن). وسرت جماعة المصلين من هذه الزيارة الرائعة لسماحة المفتي عثمان خان عليموف إلى مسجدهم الجميل. والقى سماحة المفتي كلمة للمصلين و تحدث لهم عن فضائل لشهر رمضان المبارك. ودعا الى الله تعالى أن تزود نعمه لبلدنا ببركة ختم القرآن و ببركة هذا الشهرالمبارك

:  "فيما يلي نقدم لكم لفتات من الصورالفتوغرافية أنتم سوف تتمتعون كيفية اداء صلاة التراويح  في المسجد الشهير "المنار

            قسم العلاقات الخارجية

 بادارة مسلمي اوزبكستان