Кичкина қизим жуда ҳам қайсар эди. Табиати ҳам оғир. Кўчага чиққанимизда гапимга қулоқ солмас эди. Қизимнинг қўлини ушлайман десам, унамасди. Инжиқлиги ҳам майлику-я, қўлини ушлаб оламан десам, ёввойидек қочиб кетар эди. “Мен катта қизман, ҳеч ким қўлимдан ушламасин!” дерди.

Бир куни қизим иккаламиз кўчага чиқдик. Йўлда кетар эканмиз, қизимга бирор корҳол етишидан жуда ҳам қўрқар эдим. Чунки машиналар тезлик билан ҳаракат қиларди. Қизим эса доимгидек қўлидан ушлаб олишимга кўнмасди. Агар қизимга бирор нарса бўлса, бунда албатта ўзимни айблашим аниқ эди. Охири нима қилишимни билмай ўзимни машиналардан қўрқаётгандек қилиб кўрсата бошладим. Ўзимни йўлдан ўта олмаётгандек тутиб қизимдан қўлимни ушлаб йўлдан ўтишимга ёрдам беришини сўрадим. Шунда қизим хурсанд бўлиб қўлимдан тутди. Мени тинчлантирди. “Онажоним, қўрқманг, мен сизни йўлдан ўтказиб қўяман”, деди.

(Тарбияда болага дўқ-пўписа қилавермасдан боланинг ёшига яраша муомала қилиб, унинг тилини топа билиш керак. Таржимон).

Доктор Абдуллоҳ Муҳаммад Абдулмуътининг

“Фарзанд тарбиясида 700 та сабоқ” китобидан

Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ, Камронбек Ислом таржимаси.