Азон луғатда “билдирув” деган маънони англатади. Азон Аллоҳнинг тоатига, ибодатига, ҳидоятига, Унинг Даргоҳи олиясига бир чорловдир. Азон Аллоҳ севгисининг танларга нидоси, қалбларга тажаллисидир. Азон дил ва вужуддан шайтонни қувиш имкониятидир. “Азон” – Аллоҳнинг сиғиниш ва ибодат қилишга сазовор ягона Зот эканини, Муҳаммад алайҳиссаломни бутун инсониятга юборилган охирги ҳақ пайғамбарликларини, динимизнинг бутун дунёда мислсиз адолат қилиш дини эканини билдиришдир.

 Анас (р.а)дан ривоят қилинади, Расули Акрам соллаллоҳу алайҳи васаллам: "Қайси қишлоқда азон айтилса, Аллоҳ таоло ўша қишлоқни ўша кун ўзининг азобидан омонда қилади", - дедилар. Ҳадисларда азон, иқомат ва муаззиннинг фазилатлари баён қилингандир. Қуйида бир неча ҳадисларни келтириб ўтамиз:

Ҳазрат Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади, Расули Акрам соллаллоҳу алайҳи васаллам айтдиларки: "Вақтики, намоз учун азон айтилса, шайтон ел чиқариб азон эшитилмайдиган жойгача қочади. Азон тугаганда қайтиб келади. Кейин намоз учун иқомат (такбир) айтилса, яна қочиб кетади. Такбир тугагач қайтиб келади ва инсонни дилига васваса солиб айтадики: "фалон гапни эсла, фалон нарсани ёдга ол", - дейди, шунда инсон олдин хаёлига ҳам келмаган гапларни эсга олади ва неча ракат намоз ўқиганини ҳам билмай қолади". (Бухорий ва Муслим ривояти)

Ҳазрат Жобир розияллоҳу анҳу айтадиларки: Мен  Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламни шундай деганларини эшитдим : "Вақтики, шайтон намозга чақириқни, яъни азонни эшитса, Равҳо деган жойгача қочади". Ровий айтадики, Равҳо Мадинадан 36 мил узоқдадир.

Юқоридаги иккита ҳадисдан шу нарса маълум бўладики, ҳақиқатда азон ва иқомат тавҳид ва иймонга чақириқдир. Бу иккиси Аллоҳ таолога ниҳоятда маҳбуб ва ҳаммадан зиёда мақбулдир. Аллоҳ таолонинг яхши бандалари уни эшитиб, масжидга борадилар. Лекин лаънати шайтон буни эшитишга тоқати етмайди. Шунинг учун, қачон азон айтилса, шайтон уни эшитиб, шердан қочгандай қочади.

Абу саид ал-Худрий розияллоҳу аҳудан ривоят қилинади Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам; Муаззинни овози қаергача етиб борса у ерда уни эшитган жин инсон ва жонсиз нарсалар қиёмат куни унинг ҳақида  гувоҳлик берадилар. ". (Бухорий ривояти)

Аллоҳ таоло коинотдаги ҳар нарсага ўзининг маърифатидан бир ҳисса берган. Бунга далил Исро сураси 44-оятида ''Унинг ҳамди ила тасбеҳ айтмаган ҳеч бир нарса йўқ. Лекин уларнинг тасбеҳини англамассизлар''- дейди. Шунинг учун қачон муаззин азон айтса ва унда Аллоҳ таолонинг улуғлиги, бирлиги, ислом таълимотларини эълон қилса, инсужиндан ташқари бошқа махлуқотлар ҳам уни эшитиб тушунадилар ва қиёмат куни муаззиннинг ҳақида ҳаммалари ушбу калималарни эшитганлари ҳақида гувоҳлик берадилар. Бу гувоҳлик шубҳасиз муаззин учун  катта фазилатдир.

  Абдуллоҳ ибн Умар розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам; Қиёмат куни уч киши мушкдан бўлган тепаликда бўлади. Бири, Аллоҳ таолонинг ҳаққини ҳам мавлосининг ҳаққини ҳам адо қилган қул. Иккинчиси бир қавмга имом бўлиб, (унинг покиза хулқи сабабли) қавми ундан рози бўлган киши. Учинчиси кеча кундуз беш вақт намозга азон айтган киши,- дедилар. (Термизий ривояти)

 Абдуллоҳ ибн Аббос розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам; Ким етти йилгача савоб умидида азон айтса,  жаҳаннам ўтидан озод деб ёзиб қўйилади,- дедилар. (Термизий, Абу Довуд, Ибн Можа ривояти)

Азон, иқомат ва муаззиннинг фазилатлари жуда кўп ҳадисларда баён қилинган. Азон иймон ва исломнинг энг муҳим шиоридир. Азоннинг маъноси ва тартибига назар солсак, у жуда балоғатли тарзда исломга чақиради. Муаззин Аллоҳнинг йўлига чақирувчидир.  Афсус бугун биз бу ҳақиқатни тамоман эсдан чиқарганмиз. Азон айтишни бир ҳақир, паст нарса деб тушунмоқдамиз. Шуни естан чиқармайликки азоннинг фазилати жуда кўп. Қачон азон эшитганимизда қиёмат соати келганини тасаввур қилиб, чин қалбдан ҳис этиб Аллоҳдан чин маънода қўрқсаккина ибодату дуоларимизни қобил қилади, Аллоҳ юртимизни тинч осмонимизни ҳамиша мусоффо қилсин.

Манбалар асосида

Имом Фахриддин ар-Розий ўрта

махсус ислом билим юрти мударриси

Неъматуллоҳ Қори Аминжон Эшон

      Аллоҳ таоло ўзининг бандасини бу дунёда кўплаб синовларга солади. Бу синов бандани  мақомини улуғлайди ёки гуноҳларига каффорат бўлади.

      Баьзи инсонлар синов келганда ўзларини йўқотиб нима қилишларини билмасдан фолбин ёки турли мунажжимларни башоратларига ишониб гуноҳкор бўлиб қолишмоқда. Бундай бўлишига албатта инсонлар ўз динларини билмасликлари сабабдир. Зеро пайғамбар соллоллоҳу алайҳи ва саллам саҳобаи киромларга бирон иш қилишдан олдин енг яхши йўлни танлаш сирини ўргатганлар. Бу сир мусулмонлар ичида Истихора намози деб номланган.

      Истихора нима дегани?! «Истихора» сўзи луғатда «хайрни талаб қилиш» деган маънони англатади. Мусулмон киши икки ишдан қайси бирини қилишини билмай қолганида, хайрлисини танлаш учун истихора намози ўқийди. Бу намозни ҳар бир ишдан олдин ўқиш мустаҳабдир.

Саййидимиз Мустафо соллоллоҳу алайҳи ва саллам саҳобаларга (Аллоҳ таоло барчаларидан рози бўлсин) Қурьони каримдан бир оят ўргатгандек ўргатганлари қуйидаги Ҳадиси шарифда келтирилган:

عَنْ جَابِرٍ  قَالَ: كَانَ النَّبِيُّ  يُعَلِّمُنَا الاِسْتِخَارَةَ فِي اْلأُمُورِ كُلِّهَا كَمَا يُعَلِّمُنَا السُّورَةَ مِنَ الْقُرْآنِ يَقُولُ: إِذَا هَمَّ أَحَدُكُمْ بِاْلأَمْرِ فَلْيَرْكَعْ رَكْعَتَيْنِ مِنْ غَيْرِ الْفَرِيضَةِ ثُمَّ لِيَقُلِ اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْتَخِيرُكَ بِعِلْمِكَ وَأَسْتَقْدِرُكَ بِقُدْرَتِكَ وَأَسْأَلُكَ مِنْ فَضْلِكَ الْعَظِيمِ فَإِنَّكَ تَقْدِرُ وَلاَ أَقْدِرُ وَتَعْلَمُ وَلاَ أَعْلَمُ وَأَنْتَ عَلاَمُ الْغُيُوبِ اللَّهُمَّ إِنْ كُنْتَ تَعْلَمُ أَنَّ هَذَا اْلأَمْرَ خَيْرٌ لِي فِي دِينِي وَمَعَاشِي وَعَاقِبَةِ أَمْرِي أَوْ قَالَ عَاجِلِ أَمْرِي وَآجِلِهِ فَاقْدُرْهُ لِي وَيَسِّرْهُ لِي ثُمَّ بَارِكْ لِي فِيهِ وَإِنْ كُنْتَ تَعْلَمُ أَنَّ هَذَا اْلأَمْرَ شَرٌّ لِي فِي دِينِي وَمَعَاشِي وَعَاقِبَةِ أَمْرِي أَوْ قَالَ: فِي عَاجِلِ أَمْرِي وَآجِلِهِ فَاصْرِفْهُ عَنِّي وَاصْرِفْنِي عَنْهُ وَاقْدُرْ لِيَ الْخَيْرَ حَيْثُ كَانَ ثُمَّ أَرْضِنِي قَالَ: وَيُسَمِّي حَاجَتَهُ. رَوَاهُ الْخَمْسَةُ إِلاَّ مُسْلِماً.

 Жобир розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам бизга ҳамма ишларда истихора қилишни худди Қуръондан сурани таълим бергандек, таълим берар эдилар. У зот:

«Қачон бирингиз бир иш қилмоқчи бўлса, фарз намоздан бошқа икки ракат намоз ўқисин. Сўнг: «Эй бор Худоё! Албатта, мен Сендан илминг ила истихора қиламан. Сенинг қудратинг ила қудрат сўрайман. Сендан улуғ фазлингдан сўрайман. Албатта, Сен қодирсан, мен қодир эмасман. Сен билурсан, мен билмасман. Сен ғайб илимларни яхши билувчи Зотсан.

Эй бор Худоё! Агар ушбу иш менга динимда, маошимда ва ишим оқибатида яхши эканини билсанг (ёки ҳозирги ишимдаю келгусида) уни менга тақдир қилгин, менга осон қилгин, сўнгра уни мен учун баракали қилгин. Агар ушбу иш мен учун динимда, маошимда ва ишим оқибатида (ёки ҳозирги ишимдаю келгусида) ёмон эканини билсанг, уни мендан буриб юбор, мени ундан буриб юбор. Ва менга қаерда бўлса ҳам яхшиликни тақдир қил. Сўнгра мени унга рози қил, десин ва ҳожатини айтсин», дедилар».

Бешовларидан фақат Муслим ривоят қилмаган.

Уламоларимиз Ҳадиснинг шарҳида шундай деганлар:
Истихора намозни ўқигандан кейин мазкур иш ҳақида ўйламай, Аллоҳ ихтиёр қиладиган нарсани кутиб юради. Кейин кўнглига тушиб, ўзига маъқул бўлиб, қилгиси келиб қолса, қилади. Бу ҳақда туш кўриши ҳам мумкин. Агар иш бир тарафга бўлмай туриб қолса, истихора намозини яна қайтадан ўқийди. Қайта ўқиш етти мартагача бўлиши мумкин. Истихора намозининг биринчи ракатида Фотиҳа сурасидан кейин Кофирун сурасини, иккинчи ракатда Ихлос сурасини ўқийди.

Кўриниб турибдики, истихора намози ҳам бошқа намозлар каби бандани Аллоҳ таолога боғловчи омилдир. Бир ишни қилмоқчи бўлганда Аллоҳ таолонинг ўзига ёлвориб, яхши йўл кўрсатишни сўрашдир. Бу маъно эса, мусулмон киши ҳаётида намознинг ўрни қанчалар муҳим эканини яна бир бор кўрсатади. Мусулмон киши ҳатто қиладиган дунёвий ишида ҳам дунёнинг холиқи ва бошқарувчиси Аллоҳ таолонинг ўзидан маслаҳат сўраш имконига эга. Қандайдир фолбин ёки ёлғончининг гапига эмас. Намоз ўқимайдиганлар эса, бу улуғ саодатдан бебаҳрадирлар, улар шайтоннинг маслаҳати билан иш қилишга мажбурдирлар.

Аллоҳ таоло ўзини тўғри йўлидан адаштирмасин ва ўзининг аҳилларидан қилсин.

Имом Фахриддин ар-Розий

ўрта махсус ислом билим юрти

мударриси Мустафо Юнусхўжаев

Жорий йил 19-20 февраль кунлари Давлатимиз раҳбари Туркия Президенти таклифига биноан ушбу мамлакатда бўлди. Ташриф доирасида Юртбошимиз Анқара шаҳрида Туркия Республикаси Президенти девони Халқ кутубхонасининг тантанали очилиш маросимида иштирок этди.

Нуфузли тадбирда мамлакатимиздаги ислоҳотлар ҳақида нутқ сўзлаб жумладан диний-маърифий соҳада олиб борилаётган ислоҳотлар ҳақида бундай дедилар: “Азиз қардошлар! Биз илм-маърифатни кенг маънода тушунамиз. Шу сабабли юртимизда дунёвий таълим даргоҳлари билан бирга диний мактаб ва мадрасалар, илмий-маърифий марказлар ташкил этилмоқда. Хусусан, Тошкент шаҳрида кўп асрлик маърифат хазинасини ўзида мужассам этадиган, фундаментал тадқиқотлар олиб бориладиган Ислом цивилизацияси марказини бунёд этмоқдамиз.

Самарқандда Имом Бухорий, Сурхондарёда Имом Термизий номларидаги халқаро илмий-тадқиқот марказлари фаолият кўрсатмоқда. Уларда бошқа фанлар қатори ҳадис, калом, ақида, тасаввуф, фиқҳ илмлари чуқур ўрганилмоқда.

Бухородаги Мир Араб олий мадрасаси, Тошкент Ислом маъҳади, Ўзбекистон халқаро Ислом академияси сингари олий ўқув юртларида етук малакали мутахассислар тайёрланмоқда.

Бу йил ҳадис илмининг султони Имом Бухорий, ақида илмида мактаб яратган алломалар – Абу Мансур Мотуридий ва Абу Муин Насафийга бағишланган халқаро илмий конференциялар ўтказиш ниятидамиз. Шунингдек, улуғ аллома – насли-насаби туркиялик бўлган Абдухолиқ Ғиждувоний ҳазратларининг, Баҳоуддин Нақшбанд бобомизнинг таваллуд айёмларини, Мир Араб мадрасасининг 500 йиллигини ҳам юқори савияда ўтказишни ният қилганмиз.

2020 йил Бухоро шаҳри – “Ислом маданияти пойтахти”, Хива шаҳри – “Туркий дунё маданияти пойтахти”, деб эълон қилинди. Шу муносабат билан жорий йил давомида мамлакатимизда бир қатор халқаро анжуманлар ташкил этилади. Туркиялик муҳтарам олиму уламоларимиз ушбу маданий-маърифий тадбирларнинг азиз меҳмонлари бўладилар, деб ишонаман”.

 Ўзбекистон мусулмонлари идораси матбуот хизмати

Каъбул Ахбордан «Ота-онага оқ бўлиш нима?» деб сўрашганда у киши мисол тариқасида ота ёки она фарзандига ишониб, унинг номидан қасам ичса, аммо фарзанд ўша қасамни, ота-онанинг ишончини оқламаслигини айтганлар. Шунингдек, ота-она бир иш буюрса, уларга итоат қилмаслиги, бирор нарса сўраса бермаслиги, омонат берса, унга хиёнат қилишини ҳам айтиб ўтганлар.

Фарзанднинг ота-онага оқ бўлиши ана шундай кўнгилсиз ҳолатларда юз берар экан. Шунинг учун бу улкан гуноҳга, унинг даҳшатли доирасига тушиб қолмаслик учун ота-онанинг ҳаққидан ниҳоятда эҳтиёт бўлишимиз керак. Ота-оналаримизга ўзгача, алоҳида муносабатда бўлишимиз, иззат-икром кўрсатишимиз керак. Аввало, барча ишларда ота-онадан маслаҳат сўраш керак, «Булар кексайиб қолган, қариб қолган, ҳозирги шарт-шароитни билмайди» демаслигимиз керак. «Қари билганни пари билмайди» деган гап бекорга айтилган эмас. Тўғри, уларда биздагидек куч-қувват йўқдир, зеҳнлари бизчалик ўткир эмасдир, сусайиб қолгандир, лекин уларда бизда йўқ нарса борки, бу – ҳаёт тажрибасидир. Улар бизга шундай неъмат ато қилишганки, биз уни уларга ҳеч қачон бера олмаймиз – бу Аллоҳ ато этган фарзанд меҳридир. Ота-онамиз бизга меҳр кўрсатгандек биз уларга меҳр кўрсата олмаймиз, биродарлар!

Биз бу меҳрни ўз фарзандимизга кўрсатишимиз мумкин, аммо ота-онага улар берган меҳрни кўрсата олмаймиз. Бу табиий ҳол, фитратимизда бор нарса. Аммо шу иккита нарсанинг ўзи ота-онамиз биздан доим устун бўлишлари учун, бизнинг яхши муомаламизга, ҳурмат-эҳтиромимизга лойиқ бўлишлари учун етарлидир.

Ота-онанинг маслаҳатлари, насиҳатларини жону дил билан қабул қилиш, ота-она дам олаётганда уларни безовта қилмаслик, уларнинг олдида баланд овозда гапирмаслик, гапириш уёқда турсин, ҳатто «уфф» демаслик, ота-онадан олдин таомга қўл узатмаслик, ота-онадан юқорида ўтирмаслик, ота-онанинг олдида оёқ узатиб, ёнбошлаб ётиб олмаслик – буларнинг барчаси биз фарзандларнинг бурчимиздир.

Ҳар бир мўмин-мусулмон фарзанд ота-онанинг кўнглини топиб, уларнинг розилигини олиши шарт. Ота-онанинг озиқ-овқати, кийим-кечаги ва соғлиғидан ўз вақтида хабар олиб туриш керак. Бу — фарз амалдир, уни қилмаган одам гуноҳкор бўлади. Агар биз ўз фарзандимизга ёки оиламизга ота-онамиздан кўпроқ эътибор қилаётган бўлсак, бу биз учун нуқсондир.

Аллоҳ раҳмат қилсин, марҳум устозимиз фазилатли шайх Муҳаммад Содиқ Муҳаммад Юсуф ҳазратларига интернетдан бир савол тушган эди. Биз бу саволни кўриб, ҳайратланган эдик. Саволга диққат қилайлик: «Ҳазрат! Онам билан хотиним келиша олмаяпти. Қандай йўл тутай? Мен уларга қандай муомала қилай?».

Ҳазратнинг жавобларини қаранг: «Суф сизга, суф сиздек фарзандга! Суф она билан аёлнинг ўртасида нима қилай деб савол берган фарзандга!»
Дарҳақиқат, нима қилай деб, бошқалардан сўраб юрадиган нарса эмас эди бу сўралган вазият. Чунки ҳеч қачон она билан аёлни бир даражада кўрилмайди. Чунки ҳар бирининг ўз ҳақлари бор. Уларнинг ҳақларини адолат билан жойига қўйиш лозим бўлади. Онанинг ҳаққини адо қилинг, аёлингизнинг ҳаққини ҳам адо қилинг. Ана шу адолат бўлади.

Қуръони Каримда ота-онага яхшилик қилиш ҳақида, уларнинг ҳақларини адо қилиш ҳақида бир нечта ояти карималар келган. Алҳамдулиллаҳ, уларни ҳаммамиз биламиз, тафсирларини ўқияпмиз.
Динимизда, халқимизда ота-она билан бирга устозларни ҳам тенг ўринда ҳурмат қилиш маданияти бор. Ота улуғ, отанинг ўз улуғлиги бор, онанинг ўз улуғлиги бор, ҳеч ким уларни ўрнини боса олмайди. Устознинг ҳам улуғлиги бор, унинг ҳам ўрнини ҳеч ким боса олмайди. Шунинг учун доим намозда ҳам, дуо қилганимизда ҳам ота-онани аввал зикр қилиб, сўнг устозларни ҳам эсланади, кейин жамики мусулмонларни қўшиб дуо қиламиз.

А. Ибайдуллаев

Олтинкўл тумани «Уйшин»

жоме масжиди имом-хатиби

Ўлим ҳақдир. Ҳар бир тирик жон борки, ўлим шарбатини тотгувчидир. Бу Аллоҳнинг бандалари учун битиб қўйган тақдиридир. Шариатда ўлим ва унга тегишли бўлган ҳолатлар тўғрисида қонун ва қоида кўрсатмалар бор. Бу одатларга инсон бетоблигидан токи, қабрга қўйилгунгача бўлган ҳолатлар киради. Бу амаллардан бири майитни ювиш амалларидир. Майитни ювиш фарзи кифоя амалларидан ҳисобланади. Шариатда ҳар бир инсонга тегишли бўлган майитни ўз фарзандлари ва яқинлари ювишлиги жоиз. Она ўтса қиз фарзандлари, хола, аммалари, ота ўтганда эса, ўғил фарзандлар, амакилар ва яқинлари ювишлари керак бўлади. Агарда фарзанд ва яқинлари ичида ювишга лаётқатлилари топилмаса, айтайлик бемор ёки ботинолмаса «ғассол» ёллаш жоиз бўлади. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи вассаллам “Ўликларингизни ишончлиларингиз ювсин” – дедилар. Демак, бундан кўриниб турибдики, ювувчи кишидан ҳам бир қадар билим ва қоидалар талаб этилади. Тақдир тақазоси билан бир жанозада иштирок этдим. У ерда нотаниш аёлнинг гаплари мени диққатимни тортди. Аёл “Болам, - дея сўз бошлади, онам раҳматлик ўтганларида «ғассол»ни қай тарзда ювганини ҳеч эсимдан чиқара олмайман. Уч чойгардон сув билан онамни уч жойларидан қуйиб жанозага ҳозирлаб берган эди. Кейинчалик билсам ювишни ҳам ўз тартиб ва қонун-қоидалари бор экан. Онамни қай ҳолатда ювганларини эсласам, ҳали-ҳануз ўзимни кечира олмайман. Сизга насиҳатим, «ғассол»ларни ишларидан бохабар бўлингларки, бошқа майитлар ҳам менинг онам каби ювилиб кетмасинлар”. Шундан сўнг, «ғассол»лар ишини кузата бошладим. Ҳақитдан ҳам, онахоннинг гаплари ниҳоятда тўғри эканлигини гувоҳи бўлдим. Майит ювишда «ғассол»ларни ювиш қонун-қоидаларини умуман билмасликлари, ирим-сирим, бидъат-хурофотларга ва нафс илинжига берилганликлари ва бунинг натижасида, майитлар нопок ювилаётганликларини шоҳиди бўлдим. Энг ҳайратга соладиган томони шундаки, майит кузатилиб улгурмасдан «ғассол» аёлларни ўз нафси илинжида майит эгаларидан бош оёқ сарупо, янги кўрпа-тўшак, идиш-товоқ, қимматбаҳо тақинчоқлар талаб қилаётганликлари ва энг ачинарлиси майитни бор бисотидаги нарсаларни йиғиб олиб фарзандларига фалон пул эвазига “сотаману-кетаман” қабилида кўтара нархларга сотиб олишларини талаб қилишлари, умуман мантиққа тўғри келмайди. Бундай таъмагирлар инсонларнинг бошига тушган мусибатни, ўз нафси йўлида фойдаланаётганликлари жуда ҳам ачинарли ҳолдир. Бу амалларнинг орқасидан қанчадан–қанча майитларимиз охирги манзилларидаги савол-жавобга қай ҳолатда юзланганликларини тасаввур қилиш қийин эмас. Уламоларимиз, агар майит нопок ювилиб кўмилса, қабр янги бўлса, ковлаб олиниб, қайта ювиб кафанлашга изн беришади. «Ғассол» ювиш ишларини яхши биладиган таҳоратли, ишончли, тақводор, оқил бўлиши, ювиш тартиб қонун-қоидаларини яхши билмоқлиги лозим. Динимизда «ғассол» хизмат ҳаққини майит эгалари билан олдиндан келишиб олса ҳам бўлади. Бунга шариатимизда хеч бир қаршилик йуқ. Агар хизмат ҳақи олдиндан келишилмаган бўлса, “бой борича, йўқ холича” қабилида иш тутилмоғи лозим. Ислом динимизда эса хақидан зиёдасини сўраб олиш гуноҳ ҳисобланади. Кўзимизга арзимас бўлиб кўринадиган бу каби ишларни аслида Роббимизга юзланиш учун энг муҳим ва энг масъулиятли амаллардан эканлигини ва Яратганнинг ҳузурига покиза ҳолатда боришлигимизга ҳеч биримиз бефарқ бўлмаслигимиз лозим бўлади. 

Навоий вилояти бош имом хатибининг 
хотин-қизлар масалалари бўйича ёрдамчиси: У.Холова